Semua Bab ในเงาของหัวใจ: Bab 51 - Bab 60

เพียงประโยคนั้น…มือที่ถือโทรศัพท์ของธีภพก็แน่นขึ้นทันที ริมฝีปากเขาขบเป็นเส้นตรง ก่อนพูดตอบเสียงต่ำ “…ครับ ผมจะไป” เมื่อวางสาย เขานั่งนิ่งอยู่นาน เหมือนแรงกดทับที่มองไม่เห็นกำลังถาโถมจากทุกทิศ .............. ค่ำคืนของวันเสาร์ ณ ห้องจัดเลี้ยงโรงแรมระดับห้าดาว แสงไฟสีทองสว่างเรืองรองเหนือหัว แขกในชุดราตรีและสูทระดับหรูเริ่มทยอยเข้ามาร่วมงาน ท่ามกลางเสียงเพลงแจ๊สคลอเบา ๆ กลิ่นไวน์ชั้นดีผสมกับบรรยากาศหรูหรา เสมือนโลกของผู้คนที่ไม่เคยตกจากจุดสูงสุด งานคืนนี้ไม่ใช่เพียงงานสังสรรค์ แต่เป็น “สนามต่อรอง” ของผลประโยชน์ ความร่วมมือ และการประกาศอิทธิพลของแต่ละกลุ่มทุน นารา วรเมธินทร์ ก้าวเข้ามาในงานด้วยความมั่นใจในฐานะซีอีโอสาวแห่งวรเมธินทร์กรุ๊ป ชุดเดรสสีไวน์แดงแนบลำตัวที่เธอสวมดูสง่างามและเยือกเย็นพอจะสะกดทุกสายตา ข้างกายคือ พี่ศิตา เลขาคู่ใจที่เปรียบเสมือนเงาเดินข้างกันในทุกสถานการณ์ “คืนนี้คงมีอะไรให้จับตามองไม่น้อยนะคะ” ศิตาพูดเบา ๆ ขณะยื่นรายชื่อแขกให้เธอดู “คนที่มา...ไม่ใช่แค่นักธุรกิจ แต่หลายคนคือผู้ที่อยู่เบื้องหลังการเมือง การเงิน และการเคลื่อนไหวของทั้งวงการ

ธีภพก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้า สายตานิ่งลึก “ดูเหมือนคืนนี้คุณจะมีเพื่อนร่วมงานใหม่ที่สนิทใจดีนะครับ” เขาเอ่ยขึ้นเรียบ ๆ ราวกับทักทาย ทว่ารอยยิ้มบนมุมปากกลับเจือประชดชัดเจน นาราหันมามองเขาเต็มตา สีหน้าเรียบเฉย แต่แววตาที่มองเขานั้น...ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป “ฉันไม่คิดว่าจะเจอคุณที่นี่...ในฐานะของเดชาสกุลวงศ์” เธอพูดช้า ๆ น้ำเสียงเยือกเย็น ชายที่ยืนข้างเธอหันมามองธีภพเต็มตา ยิ้มบาง ๆ ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ “เราคงยังไม่ได้รู้จักกันอย่างเป็นทางการ ผมชื่อ เคน ครับ — ฮารุโตะ เคนซากิ” เขาเอ่ย พร้อมยื่นมือออกมาอย่างเป็นมิตร “ผมรู้จักกับครอบครัวของคุณนารามานาน...เรียกว่าใกล้ชิดสนิทสนมกันเลยก็ว่าได้” ธีภพไม่ได้จับมือกลับทันที เพียงหรี่ตาลงเล็กน้อย เคนยังคงยิ้ม แต่แววตาคมกริบ ก่อนจะเสริมด้วยประโยคที่เหมือนกำลังพูดเรื่องธรรมดา แต่กลับปักลงกลางอกใครบางคนอย่างแม่นยำ “เวลาที่ใครบางคนปล่อยเธอไว้ตามลำพัง ผมมักจะเป็นคนที่เดินเข้ามา…โดยไม่ต้องให้เธอเรียกครับ” ธีภพขบกรามแน่นนิด ๆ ดวงตาเย็นจัด ก่อนเอ่ยเสียงต่ำ “งั้นพวกคุณก็คงรู้จักกันดีสินะ” นาราแทรกขึ้นอย่างนิ่งเรียบทว่าเฉ

ร้านอาหารฝรั่งเศสกลางเมือง เสียงเปียโนคลอแผ่วเบา กับกลิ่นหอมของอาหารและไวน์แดงชั้นดี โต๊ะริมหน้าต่างที่นารานั่งอยู่ ให้ความรู้สึกสงบกว่าที่เธอเคยรู้จักในช่วงหลัง เคนนั่งตรงข้ามเธอ แววตาอ่อนโยนและจริงใจของเขาทำให้บรรยากาศตึง ๆ ในใจเธอคลายลงชั่วคราว เสียงพูดคุยของทั้งสองคนสลับกับเสียงหัวเราะเบา ๆ ครั้งแรกในรอบหลายสัปดาห์...ที่เธอได้ยิ้มจากใจ อาหารจานหลักถูกเก็บออกไป แก้วไวน์ที่พร่องลงครึ่งหนึ่ง นารากำลังจะวางส้อม เมื่อเคนเปลี่ยนท่าที เขาวางผ้าเช็ดปากลงข้างจาน ช้า และนิ่ง ก่อนจะหยิบแฟ้มเอกสารบาง ๆ จากกระเป๋าเอกสารหนังเรียบหรูของเขา แฟ้มสีเทาธรรมดา…แต่แววตาเขาในตอนยื่นให้เธอ ไม่ธรรมดาเลย “คุณนารา...” เขาเรียกเธอเบา ๆ เหมือนกลัวลมหายใจจะทำร้าย “มีบางเรื่องที่ผมอยากให้คุณรู้…แม้มันจะไม่ใช่เรื่องที่คุณอยากได้ยิน” นาราเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างฉงน ก่อนจะค่อย ๆ เอื้อมมือรับแฟ้มมาด้วยความรู้สึกประหลาด หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นอย่างไร้เหตุผล เมื่อเปิดแฟ้มออก ภาพถ่ายแรกก็ทำให้เธอเย็นวาบไปทั้งร่าง ภาพซากรถของกานต์...รถคันที่เธอกับเขาประสบอุบัติเหตุ ที่ยับเยินจนแทบจำไม่ได้

เสียงของเธอหนักแน่นกว่าครั้งไหน ๆ “เริ่มจากโครงการลงทุนซ้อน และการกดราคาที่ทำให้พวกคุณต้องสูญเสีย” มือของเธอแตะซองเอกสารอีกฉบับ เอกสารที่เธอเพิ่งได้รับจากชายคนหนึ่งที่คีรณัฐพามา “และเราจะไม่หยุด…จนกว่าเส้นเลือดทุกเส้นที่เชื่อมโยงกับพฤกษ์ไพศาลจะถูกตัดขาดจากวงการธุรกิจนี้” ............................. อีกด้านหนึ่ง ณ ห้องทำงานของภานุวัฒน์ แสงจ้าจากหน้าจอคอมพิวเตอร์สาดเข้าบนใบหน้าคมเข้มของภานุวัฒน์ เขากำลังนั่งอยู่ในห้องกระจกชั้นบนสุดของอาคารซาเลียน อินโนเวชั่น ไฟล์จำนวนมากเรียงรายอยู่บนหน้าจอ—รายงานหน้างานก่อสร้าง ภาพเสาคอนกรีตที่แตกร้าว สายไฟที่ติดตั้งผิดแบบ และรายชื่อผู้เสียชีวิตจากเหตุการณ์ที่ไม่มีใครรับผิดชอบ เสียงเรียกเข้าจาก “ธีภพ” ดังขึ้น ภานุวัฒน์กดรับทันที “ได้เวลาแล้ว” เสียงของธีภพจากปลายสาย ราบเรียบ…แต่เจือแรงกร้าว “ปล่อยข้อมูลพวกนั้นทั้งหมด ส่งให้สื่ออิสระกับองค์กรตรวจสอบอาคารระหว่างประเทศ” “ใช้ชื่อ ‘ผู้แจ้งนิรนาม’ เหมือนเดิม” “ยืนยันนะ?” ภานุวัฒน์ถาม น้ำเสียงต่ำ เงียบไปไม่ถึงวินาที “ยืนยัน” ปลายสายถูกตัด ภานุวัฒน์เอนหลังพิงพนัก พร้อ

คำพูดนั้นทำให้แววตาธีภพกระตุกเล็กน้อย แต่เขาไม่ได้พูดอะไร…นอกจากพยักหน้าเบา ๆ แล้วเอ่ยชัดเจน “งั้นผมมีข้อเสนอ” ธีภพเอ่ยขึ้น ขณะยังยืนตรงหน้าพ่อของเขา พฤกษ์ไพศาลเลิกคิ้วเล็กน้อย น้ำเสียงเย็นลง แต่นัยน์ตายังคมเฉือน “ว่ามา…” ธีภพไม่ลังเล เขาพูดชัดถ้อย น้ำเสียงราบเรียบแต่เต็มไปด้วยแรงกดดันที่กดทับไว้ “ถ้าผมทำให้ซาเลียน อินโนเวชั่น ยอมเข้ามาร่วมมือกับเราได้…” เขาหยุดเพียงวินาที เพื่อให้คำถัดไปหนักแน่นยิ่งกว่าเดิม “พ่อจะต้องยุติการเคลื่อนไหวใด ๆ ที่เกี่ยวกับนารา ไม่สั่งให้คนตาม ไม่แทรกแซง ไม่คุกคาม ไม่ว่าทางตรงหรือทางอ้อม” คำพูดนั้นทำให้บรรยากาศในห้องขึงตึงขึ้นอีกระดับ พฤกษ์ไพศาลวางมือบนไม้เท้าแน่นขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ อย่างไม่เชื่อหูตัวเอง “นี่แกกำลัง ‘ต่อรอง’ กับฉันงั้นเหรอ?” ธีภพยังคงนิ่ง ไม่หลบ ไม่หวั่น “ไม่ใช่การต่อรองครับ…” “…แต่เป็นเงื่อนไขร่วมทุน ที่ผมจะลงแรงเต็มที่ให้ ถ้าพ่อยอม” พฤกษ์ไพศาลจ้องเขา สีหน้าเคร่งขึ้น “แล้วถ้าฉันไม่ยอมล่ะ?” ธีภพยิ้มบาง ๆ ไม่มีแววอารมณ์ใดบนใบหน้า นอกจากความนิ่งที่แทบจะทำให้บรรยากาศรอบตัวหยุดนิ่งตาม “ก็เท่ากับ พ่อป