LOGINShare
บทที่ 60 สิ่งที่เขานำมาในคืนนี้ มันสายเกินไป
Last Updated:
2025-04-21 11:14:16
Related chapters
ในเงาของหัวใจ บทที่ 61 คำถามที่ไม่ได้แสวงหาคำตอบ
เมื่อจัดการธุระที่บริษัทเสร็จนาราก็กลับมาที่บ้านเพื่อเตรียมตัวสำหรับออกเดินทาง กระเป๋าเดินทางใบกลางถูกเปิดออกบนเตียง ภายในห้องนอนที่ตกแต่งอย่างเรียบหรู นารา กำลังจัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋าอย่างตั้งใจ ทุกพับ ทุกชิ้น เหมือนใช้มันเพื่อกลบเสียงในหัวใจ แต่แล้ว...เสียงกริ่งประตูหน้าบ้านก็ดังขึ้น หัวใจของเธอกระตุกเบา ๆ โดยไม่รู้เหตุผล เธอหันไปมองภาพจากจอกล้องวงจรปิดอัตโนมัติที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอผนัง และชื่อหนึ่งก็แล่นเข้ามาในหัวทันที ธีภพ เขายืนอยู่หน้าประตูบ้าน ในชุดเชิ้ตสีเข้มท่ามกลางแสงบ่ายที่ขับให้เงาของเขาดูยาวและโดดเดี่ยว เธอไม่ได้ตกใจ แต่รู้สึก…ปวดแน่นกลางอกในทันที เขายังไม่ยอมแพ้ ยังไม่ยอมถอย ยังคิดว่าตัวเองมีสิทธิ์อยู่ในชีวิตของเธออยู่หรือยังไง? เธอเดินออกจากห้องนอน หยุดตรงบันไดชั้นบน มองลงไปยังโถงบ้านที่เงียบกริบ “ลุงอำนวย” เธอเรียกเสียงเรียบ ชายชราซึ่งกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ข้างบ้าน เงยหน้าขึ้นทันที “ครับคุณนารา?” เธอกลั้นหายใจเล็กน้อย ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดแต่ไม่แข็งกร้าว “ไปบอกเขาทีค่ะ…ว่าฉันไม่ต้องการพบใครในตอนนี้” ลุงอำนวยลังเลไปเล็กน้อย ก่
Last Updated : 2025-04-21ในเงาของหัวใจ บทที่ 62 ลูกเขยที่ยังไม่ได้รับการแต่งตั้ง
เสียงล้อรถของธีภพยังไม่ทันหยุดสนิท ประตูกระจกบานใหญ่ก็เลื่อนเปิดออกช้า ๆ คุณพิรัชต์ กับ คุณบงกช ที่เพิ่งพานาราเข้าไปในบ้านได้ไม่นาน เดินออกมายืนมองด้วยความแปลกใจ ชายหนุ่มในชุดเรียบสุภาพ เดินลงจากรถด้วยท่าทีมั่นใจ แต่สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่หญิงสาวเพียงคนเดียวตรงหน้า นารา สูดลมหายใจเข้าลึก เธอก้าวเร็ว ๆ ออกไปขวางทางเขาไว้ ก่อนที่เขาจะเดินเข้าถึงตัวพ่อแม่เธอ “คุณมาทำไม?” เธอกระซิบเสียงเบา ใบหน้ายังพยายามคงความสงบไว้แม้ในใจจะปั่นป่วน ธีภพไม่ตอบในทันที เพียงส่งยิ้มบางอย่างคนที่ไม่ได้มาเพื่อขออนุญาต แต่…มาในฐานะที่เขาเลือกเอง เสียงคุณบงกชดังแทรกขึ้นมาจากด้านหลัง “นารา เขาเป็นใครน่ะลูก?” นาราหันกลับไปหาแม่ พยายามยิ้มให้เป็นธรรมชาติที่สุดเท่าที่จะทำได้ “แค่คนรู้จักน่ะค่ะพ่อ แม่…” “รู้จักกันทางธุรกิจเฉย ๆ” คุณพิรัชต์เลิกคิ้วนิด ๆ แต่ก็ไม่ได้ถามต่อ ในขณะที่ธีภพเองก็เดินเข้ามาช้า ๆ ยกมือไหว้อย่างสุภาพ “สวัสดีครับ…ขอโทษที่มารบกวนโดยไม่ได้บอกล่วงหน้า” “ผม…ชื่อธีภพครับ” คุณบงกชรับไหว้ด้วยรอยยิ้มสุภาพแบบผู้ใหญ่ “เชิญเข้ามาดื่มน้ำพักเหนื่อยก่อนสิจ๊ะ” “ไม่เป
Last Updated : 2025-04-21ในเงาของหัวใจ บทที่ 63 ทุกรอยยิ้มที่ทิ่มแทงหัวใจ
นารายืนอยู่ข้างเคน แต่สายตาเธอกลับมองไปยังชายอีกคนที่เดินห่างออกไปทางหน้าประตูบ้าน ธีภพกำลังพูดคุยกับคุณพิรัชต์และคุณบงกช รอยยิ้มของเขาเรียบ สุภาพ และเป็นมิตร จนไม่น่าเชื่อว่า…ชายคนเดียวกันนี้ คือคนที่เธอพยายามผลักออกจากชีวิตอย่างเจ็บปวด เขาคุยกับคุณพ่อของเธอราวกับรู้จักกันมานาน สีหน้าดูผ่อนคลาย แม้จะมีบางแววในดวงตาที่เธออ่านออกว่าไม่ใช่ นารามองภาพนั้นอยู่เงียบ ๆ ก่อนจะเบือนสายตากลับมาหาเคน เธอพยายามฝืนยิ้มให้ธรรมดาที่สุด ทั้งที่ในใจมีอะไรบางอย่างปั่นป่วน “แล้วคุณล่ะคะ มายังไง…” เธอถามเบา ๆ ราวกับต้องการอะไรสักอย่างมาถ่วงอารมณ์ไม่ให้หนักเกินไป เคนหันมายิ้มให้เธอทันที รอยยิ้มของเขายังอบอุ่นเหมือนเดิม “ผมเพิ่งว่างจากงานน่ะครับ” “ตั้งแต่มาทำธุรกิจในไทยก็ยังไม่มีโอกาสมากราบคุณอาทั้งสองเลย” เขาหันไปมองผู้ใหญ่ทั้งสองที่ยืนคุยกับธีภพอย่างสุภาพ ก่อนจะหันกลับมาหาเธออีกครั้ง “พอดีผมมีเวลาว่างนิดหน่อยก่อนจะกลับไปเคลียร์งานต่อที่ญี่ปุ่น…เลยตั้งใจแวะมา” พูดจบ เคนก็หยิบกล่องของขวัญที่วางอยู่ในรถ ก่อนจะยิ้มบาง ๆ แล้วพูดต่ออย่างติดจะขำ ๆ “ก็เลยแวะเอาของฝากเล็ก
Last Updated : 2025-04-21ในเงาของหัวใจ บทที่ 64 แผลที่ลึกเกินกว่าจะเย็บด้วยคำว่า "ให้อภัย"
นารายิ้มจาง ๆ พยายามไม่ให้น้ำเสียงสั่น “หนูไม่ได้ปิดใจค่ะแม่…แค่ยังไม่อยากเปิดตอนนี้” คุณบงกชยื่นมือเปียกน้ำออกมาแตะมือเธอเบา ๆ “กานต์…เขาไม่อยู่แล้วลูก” “แต่แม่เชื่อว่าถ้าเขาเห็นลูกยังยิ้มไม่ได้แบบนี้ เขาก็คงไม่สบายใจ” เสียงนั้นแผ่วแต่จริงใจ “บางที…คนที่ดี อาจไม่ได้เดินเข้ามาเพื่อแทนที่ใคร” “แต่อาจมาเพื่อช่วยให้ลูกหายเจ็บ” นาราก้มหน้าลง เธอไม่ได้ตอบ แต่เสียงในอก…ดังพอจะทำให้หยดน้ำจากดวงตา…ร่วงปะปนกับหยดจากฝ่ามือเปียกของเธอ เธอเงียบ เช็ดจานในมือต่อด้วยจังหวะที่ช้าลงอย่างไม่รู้ตัว ในหัวใจที่เหมือนจะว่างเปล่า กลับอัดแน่นด้วยเสียงหนึ่งที่ไม่เคยหายไปเลย ในความลึกของใจ เธอก็อยากจะเปิดใจเหมือนกัน อยากปล่อยให้ความสุขเข้ามาแทนที่ความเจ็บ อยากเชื่อ ว่าเธอจะรักใครอีกครั้งได้ แต่สิ่งที่ครอบครัวของเขาทำกับกานต์...กับอดีตคนรักของเธอ มันไม่ใช่แค่ความบังเอิญ มันคือการพราก...อย่างตั้งใจ และแค่ความรู้สึกดีที่เขาเคยมีให้กัน มันยังไม่พอจะลบล้างสิ่งนั้น เธอพยายามแล้ว แต่บางแผล…มันลึกเกินกว่าที่จะเย็บด้วยคำว่า "ให้อภัย" ... แสงสุดท้ายของวันสาดส่องเป็นเงาอ่
Last Updated : 2025-04-21ในเงาของหัวใจ บทที่ 65 อย่าผลักเขาไปไกลกว่านี้
คำพูดนั้นทำให้นารานิ่งไปชั่วครู่ เธอมองเขา…อย่างคนที่ไม่รู้ว่าควรเชื่อหรือควรหันหลังอีกครั้ง เธออยู่เงียบ ๆ เป็นเพื่อนเขาอีกครู่หนึ่ง จนเห็นว่าอาการเขาทุเลาลง สีหน้าดูดีขึ้นเล็กน้อย นาราจึงค่อย ๆ หมุนตัว เตรียมจะเดินออกไปอย่างเงียบเชียบ แต่ยังไม่ทันก้าวพ้นระยะสองก้าว มือหนึ่งของธีภพก็ยื่นออกมา...คว้าข้อมือเธอไว้ในทันที แรงบีบไม่ได้รุนแรง แต่นุ่มแน่น...เหมือนเสียงหนึ่งที่ไม่ยอมให้เธอจากไปโดยไม่ฟังอะไรอีกเลย “อย่าเพิ่งไป…” เสียงของเขาเบา…แต่สะเทือนเข้าถึงลมหายใจเธอ มือของธีภพยังคงจับข้อมือเธอไว้แน่น อุณหภูมิฝ่ามือของเขาร้อนจัด ตัดกับความเย็นชาจากน้ำเสียงของเธอ นาราจ้องเขา ดวงตานิ่ง แต่ลึกในอก…เหมือนบางอย่างกำลังสั่นไหวจนยากจะต้าน “ปล่อยฉัน…” เธอพูดช้า ๆ “…คุณไม่ควรรั้งอะไรอีกแล้ว” “แต่ผมยังอยากให้คุณอยู่ตรงนี้” เสียงของเขาแผ่ว เหมือนคำวิงวอนที่กลืนลงในลมหายใจ แต่ดวงตากลับแน่วแน่ เต็มไปด้วยความดื้อรั้น...ของคนที่ไม่อยากสูญเสียอีกครั้ง “คุณไม่มีสิทธิ์ขออะไรแบบนั้นอีกแล้วคุณธีภพ” เธอกัดฟันกร้าว เสียงสั่นแต่เฉียบ “อย่าทำเหมือนเรายังเหมือนเดิม…เพราะเรา
Last Updated : 2025-04-21ในเงาของหัวใจ บทที่ 66 การสูญเสียซ้ำสอง
เสียงในห้องเงียบกริบ ความเงียบที่ตามมาหนักหน่วงพอจะทำให้คนหนึ่งคน…ต้องก้มหน้าอย่างหมดแรง ธีภพไม่อ้อนวอน ไม่พูดคำใด เพราะเขารู้ว่าแม้แต่คำว่า “เสียใจ” …ก็ไม่มีความหมายสำหรับเธออีกต่อไป หลังจากคำพูดสุดท้ายหลุดจากริมฝีปาก นารา ไม่แม้แต่จะรอฟังเสียงตอบกลับ เธอหมุนตัวอย่างเงียบเชียบ ก้าวออกจากห้อง…โดยไม่หันกลับไปมองเขาอีกแม้แต่นิดเดียว ทุกย่างก้าวที่เดินห่างออกไป เหมือนเธอกำลังลากหัวใจของตัวเองไปด้วย เธอพยายามจะเข้มแข็ง แต่แค่ปิดประตูห้องนอนของตัวเองลง เสียงสะอื้นก็ระเบิดขึ้นทันที ดังจนเธอต้องยกมือขึ้นปิดปาก เธอทรุดลงข้างเตียง น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลไม่หยุด เธอกอดตัวเองแน่น ร่างทั้งร่างสั่นไหวราวกับจะพังทลาย นี่มันไม่ใช่แค่เรื่องของความผิดหวัง มันคือการสูญเสียซ้ำสอง เจ็บปวดอีกครั้ง…จากคนที่เธอเคยเผลอใจให้แม้ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร ธีภพ เดชาสกุลวงศ์… ชื่อนี้จะกลายเป็นบาดแผลอีกชื่อที่ฝังลึกในหัวใจของเธอ … ภายในห้องนอนแขกที่เงียบงัน ธีภพยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น ไม่ขยับ แสงไฟหัวเตียงทอดเงาบนใบหน้าของเขาที่นิ่งราวรูปสลัก หัวใจของเขาเต้นช้า...แต่หนัก เจ็บ ล
Last Updated : 2025-04-21ในเงาของหัวใจ บทที่ 67 คู่เจรจาทางธุรกิจ
พ่อเดินเข้ามาตบไหล่เธอเบา ๆ “ถ้ามีอะไร…กลับมาบ้านได้เสมอนะ พ่อกับแม่จะอยู่เป็นที่พักพิงให้ลูกตรงนี้” “ขอบคุณนะคะ” เสียงเธอแผ่วเบา แต่เปี่ยมด้วยความซาบซึ้ง เธอก้มลงกราบลาพ่อแม่เงียบ ๆ ก่อนจะหันไปคว้ากระเป๋า แล้วเปิดประตูบ้านออกไป รถคันเล็กจอดรออยู่หน้าบ้าน เธอวางกระเป๋าในท้ายรถ แล้วเปิดประตูขึ้นไปนั่งตรงเบาะคนขับ มือเธอวางบนพวงมาลัย…นิ่งอยู่นาน ลมหายใจแผ่วเบาถูกปล่อยออกมา ก่อนเครื่องยนต์จะถูกสตาร์ตขึ้นช้า ๆ เธอกำลังจะกลับไปสู่เมืองหลวง ที่ซึ่งไม่มีคำว่า 'ปลอดภัย' สำหรับหัวใจ ...................................... เสียงเครื่องยนต์ดับลงหน้าโรงจอดรถ ก่อนที่ประตูรถจะถูกเปิดออกช้า ๆ ยังไม่ทันที่เธอจะก้าวเท้าลง ร่างของชายวัยเลยกลางคนก็รีบวิ่งออกมาจากประตูรั้วด้วยสีหน้ายินดี “คุณนารา!” ลุงอำนวย ยิ้มกว้าง ดวงตาสั่นระริกอย่างคนที่รอการกลับมาอย่างเงียบงัน มือรีบเข้ามาช่วยยกกระเป๋า ก่อนจะเอ่ยต่อทันที “คิดถึงคุณจะแย่เลยครับ บ้านมันเงียบ ๆ ยังไงไม่รู้ตอนที่คุณไม่อยู่” นารายิ้มบาง ๆ พยักหน้าช้า ๆ “ฉันก็คิดถึงที่นี่เหมือนกันค่ะ” ถ้อยคำเรียบง่าย...แต่มีบาง
Last Updated : 2025-04-21ในเงาของหัวใจ บทที่ 68 ทำไมถึงไม่ใช่เขา
ภายในห้องประชุมโทนสีเข้มเรียบหรู นารานั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะอย่างมั่นคง มือเรียวยกแฟ้มเอกสารขึ้นอ่านอีกครั้ง แม้จะทบทวนมาแล้วหลายรอบ เธอไม่ได้มองตัวเลขหรือเงื่อนไข เธอแค่…รอว่าเขาจะมาในรูปแบบไหน เสียงเปิดประตูเบา ๆ ดังขึ้น นาราเงยหน้าขึ้นด้วยจิตใจที่เตรียมรับการเผชิญหน้า แต่คนที่ก้าวเข้ามา... ไม่ใช่ ธีภพ เดชาสกุลวงศ์ หากแต่เป็นชายหนุ่มในสูทเรียบเฉียบ รูปร่างสูงสง่า ใบหน้าคมมีรอยยิ้มบางเจืออยู่ตลอด รอยยิ้มที่ดูดี…แต่ก็มีบางอย่างที่ไม่อาจไว้วางใจได้ทันที เขาเดินเข้ามา ก่อนโน้มตัวเล็กน้อยอย่างสุภาพ “สวัสดีครับ คุณนารา...” เธอชะงักน้อย ๆ สีหน้าเรียบนิ่งแต่แววตาเต็มไปด้วยคำถาม “ฉันคิดว่าคนที่จะมาคือคุณธีภพ” ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเลิกคิ้วอย่างยียวนเล็กน้อย “ผมเข้าใจดีครับว่าคุณคงแปลกใจ” “ผมชื่อ ปกรณ์ เดชาสกุลวงศ์…น้องชายของธีภพครับ ต่างมารดา แต่ใช้นามสกุลเดียวกัน” นารานั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ความตกใจแวบผ่านในดวงตาเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะถูกกลบไว้ด้วยสีหน้าเรียบสงบ ปกรณ์ยังคงยิ้ม “ผมเพิ่งกลับมาจากอังกฤษพร้อมคุณแม่ เพิ่งรับหน้าที่ดูแลแผนกการตลาดแล
Last Updated : 2025-04-21
Latest chapter
ในเงาของหัวใจ บทที่ 145 ค่ำคืนแห่งชั่วนิรันดร์
“เหนื่อยไหมครับ?” เขาถามเมื่อพาเธอเข้ามานั่งบนโซฟา “ไม่ค่ะ…แค่ใจเต้นแรงอยู่เรื่อยเลย” เธอยิ้มบาง ๆ พูดออกมาอย่างเขิน ๆ ธีภพหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนจะโน้มตัวลงกระซิบใกล้ใบหูเธอ “ใจคุณเต้นแรง…แต่ใจผมแทบจะระเบิด” นาราหัวเราะคิก แล้วตีไหล่เขาเบา ๆ แต่มือของเขากลับยื่นมาจับมือนั้นไว้ และแนบมันไว้กับอกเขา ภายในห้องนอน แสงไฟสีอำพันคลี่คลุมห้องทั้งห้องไว้ด้วยความอบอุ่น กลิ่นหอมจาง ๆ จากดอกไม้ข้างเตียงแตะจมูกเบา ๆ เสียงหัวใจสองดวงที่กำลังใกล้กันทีละนิด…ดังกว่าเสียงใด ๆ ธีภพยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ดวงตาเขามองเธอราวกับเธอเป็นของขวัญที่ล้ำค่าที่สุดในชีวิต ก่อนที่เขาจะเอื้อมมือไปปลดเครื่องประดับผมของเธอออกช้า ๆ เส้นผมดำขลับสยายลงบนบ่าขาว เธอหลับตาลงช้า ๆ รับสัมผัสจากปลายนิ้วของเขา “คุณรู้ไหม” เขากระซิบ “ผมฝันถึงค่ำคืนนี้มานานมาก ฝัน…ถึงวันที่คุณจะอยู่ในอ้อมแขนผม ไม่ใช่แค่ชั่วคืน แต่ตลอดชีวิต” เธอไม่ตอบ เพียงยิ้ม และยื่นมือไปแตะแก้มเขาเบา ๆ “และฉันก็เลือกจะอยู่ตรงนี้…กับคุณ ทั้งในคืนนี้ และคืนไหน ๆ ที่ยังมีลมหายใจอยู่” ธีภพก้มลงจูบหน้าผากเธออย่างแผ่วเบา จากนั้นป
ในเงาของหัวใจ บทที่ 144 นึกว่าเธอหานงยสาบสูญไปแล้ว
วันแต่งงานที่รอคอยมาถึง เช้าวันนั้น แสงแดดยามสายทอดอุ่นลงบนสนามหญ้าเขียวขจี สายลมพัดผ่านแผ่วเบา กลีบดอกไม้ที่ประดับอยู่ตามซุ้มขาวเคลื่อนไหวราวกับเต้นรำรับจังหวะหัวใจของใครบางคน บริเวณงานถูกจัดเรียบง่าย แต่แฝงไปด้วยรายละเอียดที่เต็มไปด้วยความใส่ใจ ผ้าคลุมบางเบา โทนสีขาวครีมผสมกลิ่นกุหลาบอ่อน ๆ ลอยในอากาศ ดนตรีจากเปียโนคลอเบา ๆ ท่ามกลางเสียงพูดคุยของแขกที่มาด้วยรอยยิ้ม ที่นี่...คือสถานที่ซึ่งหัวใจสองดวงจะเริ่มต้นบทใหม่ ไม่ใช่แค่พิธีการ แต่เป็น "คำสัญญา" ที่กลั่นมาจากทุกบททดสอบของชีวิตที่ผ่านมา ... ภายในห้องแต่งตัว เสียงหัวเราะนุ่ม ๆ ดังขึ้นเมื่อหญิงสาวในชุดเดรสลูกไม้สีพีชก้าวเข้ามา พราวฟ้า ดาราสาวเพื่อนสนิทของนารา วางกระเป๋าเบา ๆ แล้วโผเข้ากอดเพื่อนด้วยความคิดถึง “หายไปครึ่งปี! ฉันนึกว่าเธอหายสาบสูญไปแล้วนะ” นาราหัวเราะอย่างแผ่วเบา “เกือบแล้วจริง ๆ” พราวฟ้าหัวเราะตาม “กองถ่ายเรื่องล่าสุดให้เก็บตัวขึ้นเขา ไม่มีเน็ต ไม่มีสัญญาณเลยสักเส้น ฉันนับวันรอจะได้ลงมางานนี้เลยนะรู้ไหม” สองเพื่อนสาวสบตากันอย่างเข้าใจ แม้ไม่มีคำพูดมาก แต่แววตาก็สื่อได้ว่า…เธอไม่พลาดวัน
ในเงาของหัวใจ บทที่ 143 กำหนดวันหมั้นและวันแต่งงาน
คำพูดนั้นเรียบ แต่หนักแน่นพอจะทำให้ห้องทั้งห้องเงียบงันชั่วครู่ คุณบงกชหันไปมองนารา ลูกสาวของเธอในวันนี้…ไม่ใช่ผู้หญิงที่ยังตกอยู่ใต้เงาอดีตอีกต่อไป แต่คือผู้หญิงที่ยืนอย่างมั่นคง ข้างคนที่เลือกจะปกป้องเธอจนสุดทาง การพูดคุยหลังจากนั้นดำเนินไปอย่างอบอุ่น กำหนดวันหมั้นและวันแต่งงานถูกพูดถึงทีละลำดับ เสียงหัวเราะดังขึ้นบ้างในจังหวะที่คุณบงกชและคุณสุวิมลคุยกัน พลางหันมาถามว่า “ตกลงต้องเตรียมห้องไว้สำหรับเวลาหลาน ๆ มาเที่ยวเล่นเลยไหมลูก?” ธีภพกับนาราสบตากันแล้วยิ้ม แบบที่ไม่ต้องมีคำตอบ เพราะคำตอบอยู่ในดวงตาคู่นั้น…ที่มองกันราวกับโลกทั้งใบมีแค่คนสองคน หลังจากบทสนทนาเรื่องวันสำคัญสิ้นสุดลง ในขณะที่ทุกคนยังนั่งพูดคุยกันด้วยรอยยิ้มอบอุ่น นาราค่อย ๆ ลุกขึ้น เธอไม่ได้เอ่ยคำใด เพียงสบตาธีภพอย่างแผ่วเบา ก่อนจะหมุนกาย ก้าวขึ้นสู่ชั้นบนของบ้านที่เต็มไปด้วยความทรงจำ บ้านสไตล์เรียบหรูที่แวดล้อมด้วยสีอุ่นและแสงเงานุ่มนวล เงียบพอให้ได้ยินเสียงหัวใจตัวเองทุกครั้งที่ก้าวเท้า เธอหยุดหน้าห้องห้องหนึ่ง ประตูไม้สีอ่อนเรียบสะอาดบานนั้นไม่ได้ถูกเปิดมานานหลายปี เพราะมันคือห้
ในเงาของหัวใจ บทที่ 142 เรือนหอ
ไม่กี่วันถัดมา แสงแดดอุ่นยามสายสาดลงบนระเบียงหน้าบ้านสองชั้นสไตล์เรียบหรู เส้นสายของรั้วขาวตัดกับสวนสีเขียวขนาดย่อมอย่างลงตัว เงาของต้นปีบที่ปลูกใหม่เพิ่งเริ่มผลิใบสะท้อนบนกระจกหน้าต่างชั้นสอง ธีภพ ก้าวลงจากรถก่อนจะเดินอ้อมมาเปิดประตูให้เธอ มือเขายื่นออกมาโดยไม่ต้องเอ่ยคำ เธอก็วางมือลงในมือเขาอย่างคุ้นเคย “บ้านหลังนี้…จะเป็นเรือนหอของเรานะ” เขาบอกเสียงนุ่ม นารามองตรงไปยังตัวบ้าน บ้านเดี่ยวหลังไม่ใหญ่แต่ถูกออกแบบอย่างประณีต สีนวลอ่อนของผนังตัดกับโครงไม้สีอบอุ่น ประตูไม้จริงมีลวดลายเรียบง่ายแต่แฝงความมั่นคง “สวยมากเลยค่ะ” เสียงเธอเบา ดวงตาเปล่งประกาย “เหมือนบ้านที่อยู่ในฝันตอนเด็กของฉันเลย” เขายิ้ม มองเธอด้วยแววตาที่มีแสงสะท้อนบางอย่าง “ผมอยากให้มันเป็นมากกว่าฝัน…อยากให้คุณรู้ว่า ที่นี่...คุณจะไม่โดดเดี่ยวอีกต่อไปแล้ว” ภายในบ้านอบอวลด้วยกลิ่นใหม่และแสงธรรมชาติจากช่องแสงบนเพดานสูง พวกเขาเดินไปด้วยกัน ดูทีละห้อง ห้องรับแขกโปร่งโล่งเชื่อมต่อกับครัวเปิด ห้องนั่งเล่นเล็ก ๆ ที่มีหน้าต่างบานใหญ่รับวิวสวนหลังบ้าน พอขึ้นมาชั้นสอง เธอก็หยุดอยู่หน้าห้องหนึ่ง “ห้องน
ในเงาของหัวใจ บทที่ 141 ให้วันนั้นเป็นจุดจบของเธอ
เสียงของเขาไม่ได้ดังก้อง แต่น้ำหนักของถ้อยคำแต่ละพยางค์ กลับกรีดอากาศให้บางยิ่งกว่าใบมีด “อย่าให้เธอได้อยู่อย่างเป็นสุขแม้แต่วันเดียว…” “ฉันไม่สนวิธีไหน กด เฆี่ยน ล่อหลอก ดึงจิตใจเธอให้สั่นไหว ทำทุกอย่างที่จำเป็น” เจ้าหน้าที่ชะงักวูบ แววตาเขาสะท้อนความลังเลเพียงเสี้ยววินาที แต่ก็หายไปทันทีเมื่อสบตารัฐมนตรี “เค้นออกมาให้ได้ ไม่ว่าจะต้องใช้ความเจ็บปวดแค่ไหน” เสียงของเขาต่ำลง “หาที่ซ่อนตัวของลาริสาให้เจอ” จากนั้น เขาเงียบไปครู่ ก่อนพูดประโยคสุดท้ายช้า ชัด และราวกับตอกตรึงไว้ในอากาศ “และในวันที่เธอปริปากบอกเรา…ให้วันนั้นเป็นจุดจบของเธอ” เจ้าหน้าที่ข้างกายพยักหน้ารับเบา ๆ เสียงรองเท้าหนัก ๆ เริ่มเคลื่อนออกจากคฤหาสน์ ร่างของวิลัยลักษณ์ถูกพาไปยังรถคุมขังที่รออยู่ด้านนอก ใบหน้าเธอยังมีรอยยิ้มเยาะอยู่จาง ๆ แต่ในแววตา…มีบางสิ่งเริ่มเปลี่ยนไป เหมือนเธอกำลังรู้ตัวว่า “เกม” ที่คิดว่าควบคุมได้…อาจกลายเป็น “นรก” ที่เธอสร้างขึ้นไว้ให้ตัวเอง บันไดหินอ่อนภายในคฤหาสน์เดชาสกุลวงศ์ เงาของโคมไฟแก้วระย้าไหวระริกตามแรงลมที่ลอดเข้ามาเพียงแผ่วเบา ภายนอก...รถควบคุมตัวเคลื่อ
ในเงาของหัวใจ บทที่ 140 มันจะไม่หยุดแค่เรื่องข่าวหรือธุรกิจ
คฤหาสน์ตระกูลเดชาสกุลวงศ์ ห้องโถงใหญ่เงียบงัน จอทีวีฉายข่าวแบบเรียลไทม์ น้ำเสียงผู้ประกาศนิ่ง เรียบ แต่อัดแน่นด้วยพลังของ “ความจริง” คุณวิลัยลักษณ์ ยืนมองอยู่กลางห้อง ไม่มีใครกล้าเอ่ยอะไร แม้แต่คนสนิทที่สุดของเธอ มือของเธอกำหมัดแน่น เล็บจิกเข้ากับเนื้อจนเลือดซึม แต่เธอไม่รู้สึกถึงความเจ็บอีกแล้ว ทุกอย่างที่เธอวางไว้… กลับย้อนใส่ตัวเอง เสียงโทรศัพท์เริ่มดังขึ้นไม่หยุด ทั้งจากนักข่าว หน่วยงานรัฐ และทนายของเธอ แต่เธอไม่รับแม้แต่สายเดียว เธอเพียงหลุบตามองโต๊ะ… ที่วางภาพของ ปกรณ์ ในวันที่ยังยิ้มได้ ภาพที่ไม่เหลือความจริงอยู่ในวันนี้แม้แต่น้อย ... อีกฟากหนึ่ง ที่ซาเลียน อินโนเวชั่น ข่าวเปิดโปงถูกรายงานซ้ำในทุกช่องทาง ทีมงานหลายคนถอนหายใจออกมาเงียบ ๆ อย่างโล่งอก ภานุวัฒน์เดินเข้ามาพร้อมรายงานล่าสุด “ตอนนี้ฝ่ายข่าวหลักเจ็ดสำนักตรวจสอบแล้ว ทุกอย่างตรงกับที่เราส่ง ไม่มีข้อโต้แย้ง” เขายิ้มบาง “ถ้าข่าวนี้ออกไปเร็วกว่านี้อีกนิด เธอคงไม่ได้ทันปล่อยข่าวปลอมมาปั่นด้วยซ้ำ” ธีภพไม่พูดอะไร เขาหันไปมองนาราที่นั่งเงียบอยู่ที่มุมห้อง เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขา “ยังไม่หมด
ในเงาของหัวใจ บทที่ 139 พ่อที่ไร้ความสามารถ
ท่านวิศรุตหรี่ตา ใบหน้าแข็งราวหิน “คุณกำลังจะบอกว่าในประเทศนี้…ไม่มีใครตามรถตู้คันหนึ่งได้เลย?” ไม่มีเสียงตอบ หัวหน้าหน่วยวางซองรายงานสรุปลงเบื้องหน้า “มีข้อมูลชัดเพียงจุดเดียวครับ…” เขาเปิดหน้าแผนที่ขนาดเล็ก “รถคันสุดท้ายถูกพบครั้งสุดท้ายพร้อมศพของชายสองคน ใกล้เขตชายแดนด้านตะวันตก แล้วหลังจากนั้น…ไม่มีร่องรอยอีกเลยครับ” ท่านวิศรุตนิ่งไปครู่ใหญ่ เหมือนโลกทั้งใบหยุดหายใจ “หมายความว่า…มันหลุดออกนอกประเทศไปแล้ว?” หัวหน้าหน่วยพยักหน้า “ครับ และเรายังไม่รู้ว่า…หลุดไป ในนามใคร” ... ค่ำวันนั้น กระทรวงฯ เริ่มขยับทั้งระบบ เครือข่ายข่าวกรองพิเศษถูกสั่งระดมทันที หน่วยลับชายแดนถูกขยายกำลัง รายชื่อขบวนการลักพาตัวที่เชื่อมโยงกับการค้าคน ถูกสั่งรื้อทุกแฟ้ม แต่ไม่ว่าจะเร่งแค่ไหน…ก็ยังไม่มีคำว่า “เจอ” ... ยามค่ำในห้องทำงานส่วนตัว ไฟเพดานสลัวลง เหลือเพียงแสงจากจอคอมพิวเตอร์ที่สว่างจ้า รัฐมนตรีวิศรุตนั่งนิ่ง สองมือทับกันบนโต๊ะ แววตาเขา...เปลี่ยนไป จากนักการเมืองผู้เด็ดขาด กลายเป็นพ่อที่ไร้ความสามารถจะปกป้องสิ่งเดียวที่สำคัญที่สุดในชีวิต เขาก้มหน้าลงช้า
ในเงาของหัวใจ บทที่ 138 เกี่ยวข้องกับสิ่งผิดกฎหมาย
หนึ่งสัปดาห์ต่อมา ลาริสา ยิ้มบางเบา ขณะพูดขอบคุณเจ้าของร้านขนม เธอเพิ่งแวะซื้อขนมกล่องเล็ก ๆ กลับไปฝากคุณแม่ ก่อนจะก้าวไปยังรถที่รออยู่ริมถนน เธอกำลังเก็บกระเป๋าเงิน ก็นึกขึ้นมาได้ว่าเผลอวางโทรศัพท์ลืมไว้ที่ร้าน เธอหันมาบอกคนขับรถ "ฉันลืมของไว้ เดี๋ยวขอวิ่งกลับไปหยิบก่อนนะคะ” ไม่มีอะไรน่าสงสัย ร้านเงียบ รถราบนถนนมีไม่มาก เสียงบีบแตรเบา ๆ ดังมาจากระยะไกล ขณะที่เธอก้าวหันกลับเพียงไม่กี่ก้าว... ประตูรถตู้สีดำ ก็เปิดออกโดยไร้เสียงเตือน ชายสองคนในชุดเข้ม พุ่งเข้าใส่เธอด้วยความแม่นยำ มือหนึ่งปิดปาก อีกมือรั้งแขนไว้แน่น แรงพอให้เธอทรุดโดยไม่ทันร้อง ลาริสาหายไปในความเงียบ ภายในรถตู้ เธอถูกกดร่างให้นอนราบ แขนขาถูกพันด้วยเทปพันสายไฟอย่างแน่นหนา ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจสุดขีด น้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว เสียงในลำคอเป็นเพียงอากาศแห้งที่ไม่ออกมาเป็นคำ เธอไม่รู้ว่าใครทำ ไม่รู้ว่ากำลังจะถูกพาไปไหน แต่สิ่งที่แน่นอนคือ... ไม่มีใครได้ยินเสียงเธอเลย ................ ในอีกมุมของเมือง แสงหน้าจอคอมพิวเตอร์ กะพริบเบา ๆ ท่ามกลางความมืดของห้องทำงานใต้ดิน ข่าวปลอมชุดแรก ถ
ในเงาของหัวใจ บทที่ 137 กลายเป็นผู้พิการอย่างถาวร
คุณวิลัยลักษณ์ เดชาสกุลวงศ์ ก้าวลงจากรถแทบจะทันทีที่ประตูเปิด ไม่สนรองเท้าส้นสูง ไม่สนว่าใครอยู่ตรงไหน เธอพุ่งเข้าไปในโกดัง ร่างของหญิงวัยกลางคนวิ่งฝ่าความมืดจนเห็นร่างที่นอนนิ่งอยู่กลางพื้น “ปกรณ์!!” เสียงเธอแทบขาดใจ น้ำเสียงที่เคยสง่างามกลายเป็นเสียงร้องของคนเป็นแม่ ร่างของลูกชายเธอ ถูกทำลายไม่มีชิ้นดี อวัยวะที่เป็นความภาคภูมิใจ ของสายเลือดชายในตระกูล...ไม่มีอีกแล้ว เธอทรุดตัวลงข้างร่างนั้น สองมือสั่นระริกเมื่อแตะร่างที่ยังอุ่น แต่ไม่ตอบสนอง ริมฝีปากเธอสั่นระรัว...ดวงตาเบิกกว้าง คุณวิลัยลักษณ์ทรุดตัวลงข้างร่างของปกรณ์ สองมือเธอสั่นระริกขณะพยายามแตะไหล่ลูกชายที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นซีเมนต์แข็ง เลือดไหลซึมเปื้อนพื้นอยู่รอบกายเขา และไม่มีใครอยู่ตรงนั้นเลย...นอกจากเธอกับเขา เธอกวาดตามองไปรอบโกดังด้วยดวงตาที่สั่นด้วยทั้งความหวาดกลัวและความสับสน ไม่มีเงาของคนที่ลงมือ ไม่มีแม้แต่ร่องรอยของรถ มีเพียง ความเงียบ ที่ราวกับตะโกนกรอกหูเธอว่า สายเกินไปแล้ว “ปกรณ์…ปกรณ์ลูกแม่...” เสียงเธอพร่าแตกขณะพยายามเรียก แต่ไม่มีคำตอบจากร่างที่นอนนิ่ง เธอหันไปสั่งลูกน้องด้วย
