All Chapters of ในเงาของหัวใจ: Chapter 31 - Chapter 40

ร้านอาหารเล็ก ๆ ริมถนนสายเก่า ที่ตกแต่งด้วยไม้สีอบอุ่นและผ้าม่านสีอ่อน ยังคงกลิ่นหอมของขนมปังอบใหม่ลอยคลุ้งต้อนรับแขกตั้งแต่ก้าวแรกที่เปิดประตูเข้าไป ธีภพพาเธอเดินผ่านโต๊ะที่มีคนประปราย มาหยุดที่มุมหนึ่งใกล้หน้าต่างที่แสงแดดอ่อน ๆ ส่องลงมาพอดี โต๊ะไม้ทรงกลมกับเก้าอี้บุผ้าเรียบง่าย เหมือนเป็นมุมโปรดของใครบางคนที่เคยนั่งที่นี่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า นาราหยุดยืนมองมุมโต๊ะนั้นอยู่นิดหนึ่ง ดวงตาเป็นประกายบางอย่างที่แม้แต่เธอเองก็ไม่แน่ใจว่าคือความตื่นเต้นหรือประหลาดใจ เพราะที่นี่…คือร้านโปรดของเธอ ร้านที่เธอเคยมากับกานต์ หรือแม้ในวันที่ต้องมากินคนเดียว เธอก็ยังเลือกนั่งตรงนี้ และเธอไม่เคยบอกใครเลย แม้แต่ชื่อร้าน “คุณรู้จักที่นี่ได้ยังไงคะ?” เสียงของเธอเบา…แผ่ว…แต่สะกิดในใจอย่างไม่อาจห้าม ธีภพไม่ได้ตอบทันที เขาเพียงเลื่อนเก้าอี้ให้เธอ ไม่พูด…ไม่แสดงท่าทีว่าคำถามนั้นต้องการคำอธิบาย แต่ในแววตาที่มองมา มันมีคำตอบที่ซ่อนอยู่ ลึก เงียบ และแนบแน่นอย่างน่าประหลาด อาหารถูกนำมาเสิร์ฟจานต่อจาน เมนูทุกอย่างเป็นของที่เธอคุ้นเคย แม้แต่การจัดจานก็เหมือนกับที่เธอเคยสั่งในทุกครั้งที่ผ่านม

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป... ไม่มีข้อความ ไม่มีสายเรียกเข้า ไม่มีแม้เงาของเขาให้เห็นอีกเลย ธีภพ...หายไปจากชีวิตของเธอราวกับไม่เคยก้าวเข้ามา ภายในห้องทำงานบนชั้นสูงของอาคารสำนักงานใหญ่ นารานั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานไม้แท้ หน้าจอคอมพิวเตอร์เปิดอยู่ แต่เธอกลับไม่มองมันเลยแม้แต่น้อย ดวงตาเรียวยาวของเธอทอดมองออกไปยังวิวเมืองเบื้องหน้า แสงแดดยามบ่ายส่องลอดผ่านม่านโปร่ง บางเบาพอให้เห็นประกายเหงื่อบาง ๆ บนฝ่ามือที่กำลังบีบปากกาแน่น จนหมึกซึมเลอะกระดาษตรงหน้า หนึ่งสัปดาห์... นั่นคือเวลาที่เขาหายไปจากชีวิตเธออย่างเงียบงัน หลังจากวันที่เขาพาเธอไปทานข้าว อบอุ่น เงียบสงบ และ...จริงใจ หรือเธอแค่ “คิดไปเอง?” เสียงหัวใจที่เคยเต้นแรงกลับกลายเป็นเสียงของคำถามซ้ำ ๆ ที่ไม่เคยมีคำตอบ เขามาด้วยความจริงใจ หรือแค่ต้องการอะไรบางอย่างจากเธอ? เขาหายไป...เพราะหมดหน้าที่? หรือไม่เคยตั้งใจอยู่จริง ๆ ตั้งแต่แรก? มือเรียววางปากกาลงเงียบ ๆ เธอหลับตา สูดลมหายใจเข้าลึก พยายามจัดระเบียบความคิดที่เริ่มสั่นคลอนในหัวใจ “คุณธีภพ…” ชื่อของเขาหลุดออกมาจากริมฝีปากเธอแผ่วเบาเหมือนเสียงลม เสียงที่ไม่

อีกฝั่งหนึ่งของร้าน ธีภพยังคงมองตรงมาที่โต๊ะนั้น โต๊ะที่เขาจำได้ทุกแสง ทุกมุม ทุกการนั่งของเธอ ดวงตาคมแฝงอารมณ์ที่ซ่อนลึก แต่ไม่อาจปิดความไหววูบในเสี้ยววินาทีเมื่อเห็นสีหน้าเธอ เขาค่อย ๆ วางช้อนในมือลง ขยับตัวเหมือนจะลุก …แต่ยังไม่ทันยืนเต็มความสูง “คุณธีภพคะ” เสียงหวานเรียบนิ่งของหญิงสาวตรงข้ามดังขึ้นพอดี หล่อนเลิกคิ้วมองเขาด้วยแววตาคล้ายสงสัย คล้ายจับสังเกต “มองอะไรอยู่คะ? หรือมีใครที่รู้จัก?” ธีภพชะงัก มือที่กำลังจะพยุงตัวลุกค้างอยู่กลางอากาศเพียงเสี้ยววินาที ก่อนเขาจะยกยิ้มจาง ๆ …ไม่ตอบคำ แล้วค่อย ๆ ทรุดตัวนั่งลงอย่างเดิม “ไม่มีอะไรครับ แค่รู้สึกว่าเห็นคนรู้จัก” ประโยคนั้นออกจากปากเขา แต่ไม่ได้ส่งถึงหัวใจ เพราะสายตาของเขา ยังคงเฝ้ามองเธออยู่เงียบ ๆ แม้ในมุมที่ไม่มีสิทธิ์ ... ที่โต๊ะริมหน้าต่าง นารายกมือขึ้นแตะแก้มตนเองแผ่ว ๆ เธอไม่แน่ใจว่ามันร้อนเพราะบรรยากาศภายนอก หรือเพราะหัวใจภายในกำลังลุกไหม้ พราวฟ้ายังไม่พูด แต่สีหน้าเธอนุ่มลง คล้ายอยากจะดึงนาราออกจากตรงนั้นทันที แต่ก่อนที่เธอจะเอ่ยชวน เสียงของนาราก็ดังขึ้นเบา ๆ “…เรานั่งกินตรงน

แสงแดดบ่ายแก่เอียงอ่อนลงเมื่อรถกลับมาถึงวรเมธินทร์กรุ๊ป สายลมต้นฤดูหนาวปะทะใบหน้า แต่กลับไม่ได้ปลุกความสดชื่นขึ้นในแววตาของนาราเลยสักนิด เธอก้าวลงจากรถอย่างเงียบงัน พราวฟ้าเดินเคียงข้างอยู่เงียบ ๆ ไม่พูด ไม่ซักถาม มีเพียงเงาที่ทอดยาวคู่กันบนพื้นหินเย็นเงียบของอาคารสูง เมื่อเดินมาถึงโถงล็อบบี้ นาราชะลอฝีเท้าเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองพราวฟ้าอย่างรู้สึกผิดแผ่ว ๆ “ฟ้า แกยังมีถ่ายสัมภาษณ์กับรายการเย็นนี้ใช่ไหม?” เสียงเธอเบา แต่เจือความอ่อนโยนที่คนฟังสัมผัสได้เสมอ พราวฟ้าขมวดคิ้วเบา ๆ “ฉันเลื่อนไปแล้ว ไม่สำคัญเท่าแกหรอกนารา” แต่คนตรงหน้ากลับส่ายหน้าน้อย ๆ ริมฝีปากมีรอยยิ้มบางมากจนแทบมองไม่เห็น “พอแล้ว…วันนี้แค่มาอยู่ข้าง ๆ ก็พอแล้ว” “กลับไปเถอะฟ้า ไปทำหน้าที่ของเธอให้เต็มที่ ฉันอยู่ได้” คำว่า “อยู่ได้” ของเธอ แผ่วลงจนคล้ายเสียงกระซิบที่กลั่นออกมาจากหัวใจอ่อนล้า พราวฟ้าจ้องใบหน้าของเพื่อนรักอยู่อีกครู่หนึ่ง ก่อนจะยอมพยักหน้าอย่างอ่อนใจ “ก็ได้…แต่ถ้ามีอะไร เธอต้องโทรหาฉันทันที เข้าใจไหม” นาราพยักหน้าเบา ๆ ไม่มีเสียง ไม่มีคำรับปาก แต่แววตาเธออ่อนลงพอจะสื่อคำขอบคุณที่

กลิ่นข้าวหอมมะลิหุงร้อนใหม่ลอยแตะจมูก ธีภพลืมตาขึ้นช้า ๆ หลังจากซุกตัวอยู่อย่างเงียบงันบนตักแม่มาครู่ใหญ่ ความอบอุ่นที่เคยเป็นเพียงความทรงจำ วันนี้กลับมาโอบกอดเขาอีกครั้ง เสียงของคุณสุวิมลดังขึ้นเบา ๆ ข้างหู “ภพ...ลุกไปกินข้าวหน่อยนะลูก แม่ทำของที่ลูกเคยชอบไว้” ธีภพพยักหน้าเบา ๆ ไม่พูดอะไรมาก เขาเพียงแค่ลุกขึ้นตามแรงมือที่ประคองอย่างอ่อนโยน แล้วเดินไปยังโต๊ะอาหารเล็ก ๆ ที่มีแสงไฟสีอุ่นส่องลงมาบนจานข้าวเรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยความรัก เขากินช้า ๆ ไม่ได้เพราะไม่หิว แต่เพราะทุกคำมีรสชาติของความคิดถึงปนอยู่ ข้าว…ไข่เจียว…ต้มจืดไชเท้าใส่หมูบด ทุกอย่างเหมือนเดิม เหมือนเมื่อครั้งที่เขายังเป็นเด็กชายคนหนึ่งในโลกที่ไม่ต้องต่อสู้กับใคร “ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นนะภพ…” เสียงคุณสุวิมลเอ่ยเบา ๆ ขณะนั่งลงข้างลูกชาย “…แม่ยังอยู่ข้างลูกเสมอ แค่ลูกอย่าเงียบเกินไปจนแม่เข้าไม่ถึง” ธีภพยิ้มจาง ๆ ในดวงตาเขายังมีแววเศร้า…แต่ลึกลงไป กำลังเริ่มมีเปลวไฟเล็ก ๆ ลุกขึ้นใหม่ หลังจากเก็บจาน เขาขอตัวขึ้นไปอาบน้ำ เสียงฝักบัวไหลรินช่วยชำระเศษซากความอ่อนแอออกจากร่างกาย และเมื่อเขาเปลี่ยนชุดนอ