บทที่ 38 ไปทำหน้าที่ของเธอให้เต็มที่ ฉันอยู่ได้

แสงแดดบ่ายแก่เอียงอ่อนลงเมื่อรถกลับมาถึงวรเมธินทร์กรุ๊ป

สายลมต้นฤดูหนาวปะทะใบหน้า แต่กลับไม่ได้ปลุกความสดชื่นขึ้นในแววตาของนาราเลยสักนิด

เธอก้าวลงจากรถอย่างเงียบงัน พราวฟ้าเดินเคียงข้างอยู่เงียบ ๆ ไม่พูด ไม่ซักถาม

มีเพียงเงาที่ทอดยาวคู่กันบนพื้นหินเย็นเงียบของอาคารสูง

เมื่อเดินมาถึงโถงล็อบบี้ นาราชะลอฝีเท้าเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองพราวฟ้าอย่างรู้สึกผิดแผ่ว ๆ

“ฟ้า แกยังมีถ่ายสัมภาษณ์กับรายการเย็นนี้ใช่ไหม?” เสียงเธอเบา แต่เจือความอ่อนโยนที่คนฟังสัมผัสได้เสมอ

พราวฟ้าขมวดคิ้วเบา ๆ “ฉันเลื่อนไปแล้ว ไม่สำคัญเท่าแกหรอกนารา”

แต่คนตรงหน้ากลับส่ายหน้าน้อย ๆ ริมฝีปากมีรอยยิ้มบางมากจนแทบมองไม่เห็น

“พอแล้ว…วันนี้แค่มาอยู่ข้าง ๆ ก็พอแล้ว”

“กลับไปเถอะฟ้า ไปทำหน้าที่ของเธอให้เต็มที่ ฉันอยู่ได้”

คำว่า “อยู่ได้” ของเธอ

แผ่วลงจนคล้ายเสียงกระซิบที่กลั่นออกมาจากหัวใจอ่อนล้า

พราวฟ้าจ้องใบหน้าของเพื่อนรักอยู่อีกครู่หนึ่ง ก่อนจะยอมพยักหน้าอย่างอ่อนใจ

“ก็ได้…แต่ถ้ามีอะไร เธอต้องโทรหาฉันทันที เข้าใจไหม”

นาราพยักหน้าเบา ๆ ไม่มีเสียง ไม่มีคำรับปาก แต่แววตาเธออ่อนลงพอจะสื่อคำขอบคุณที่