Semua Bab ในเงาของหัวใจ: Bab 41 - Bab 50

ลาริสาหัวเราะเบา ๆ ใบหน้าเปื้อนยิ้มอ่อนหวาน "ลูกก็คิดเผื่อไว้บ้างค่ะคุณแม่ แต่ยังไม่รู้ว่าจะมีโอกาสแบบนั้นเมื่อไหร่" เมื่อประตูห้องรับแขกถูกเปิดออก เสียงทุ้มลึกที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น "กลับมาแล้วเหรอลูก ไปกับแม่วันนี้เป็นยังไง สนุกไหม?" คุณวิศรุต เกริกไกร รัฐมนตรีฝ่ายความมั่นคง ผู้ที่ใครต่างยำเกรงในแวดวงการเมือง กลับมีแววตาอ่อนโยนเพียงแค่เห็นลูกสาวคนเดียวก้าวเข้ามา "สนุกค่ะคุณพ่อ ได้ผ้าคลุมไหล่ผืนใหม่ที่ลูกเล็งไว้พอดีเลย คุณแม่ก็ช่วยเลือกด้วย" คุณภาวินีทรุดตัวนั่งลงข้างลูกสาว สัมผัสแผ่วเบาแตะที่มือเธออย่างอ่อนโยน "ผืนที่ลูกเลือก แม่ว่ามันเรียบแต่ดูดี สีพาสเทลหวาน ๆ เหมาะกับลูกอย่างมาก" คุณวิศรุตพยักหน้าเพียงเล็กน้อย ดวงตาหลุบลงอย่างใช้ความคิดก่อนเอ่ยถาม "แล้วเรื่องคุณธีภพ... ที่พ่อให้ลองคบหาดู ลูกคิดว่าเขาเป็นยังไงบ้าง?" ลาริสาชะงักนิดหน่อย ดวงตาใสหลุบต่ำเพียงครู่ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาพ่อ "ลูกยังไม่ได้ตัดสินอะไรแน่ชัดค่ะคุณพ่อ เพิ่งได้พูดคุยกันไม่นาน แต่จากที่ได้สัมผัส... เขาเป็นคนสุภาพ พูดน้อยแต่มีเหตุผล ดูมั่นคงและมีวุฒิภาวะดีค่ะ" คุณวิศรุตนิ่งไปเพียงอึดใจ สายตาคล้

“ขอโทษนะครับ…รบกวนเวลาสักครู่ได้ไหม” เสียงทุ้มต่ำเรียบนิ่งของเขาดังขึ้นข้างโต๊ะ ทำให้นาราเงยหน้าขึ้นมองด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย ชายหนุ่มยิ้มน้อย ๆ พลางยื่นมือออกมาอย่างสุภาพ “ฮารุโตะ เคนซากิ... แต่คุณเรียกผมสั้น ๆ ว่า ‘เคน’ ก็ได้นะครับ” น้ำเสียงนั้นนุ่มทุ้ม เจืออารมณ์อ่อนโยนแฝงความหนักแน่น และที่น่าประหลาดคือ…ไม่มีแววเจ้าชู้หรือความโลมเลียใดในแววตา มีเพียงความสนใจบางอย่างที่ไม่อาจอธิบายได้ชัดเจน พราวฟ้าหันไปมองคีรณัฐอย่างสงสัย ส่วนนารายังเงียบ ดวงตาสบกับเขาเพียงครู่ แล้วจึงยกแก้วจิบเครื่องดื่มในมือตัวเอง “คุณมีธุระอะไรกับฉันเหรอคะ” เสียงของเธอเรียบเย็น แต่ก็ไม่ได้ตัดไมตรี ชายหนุ่มยิ้มอีกครั้ง ยิ้มบาง ๆ ที่ดูมีเสน่ห์ราวกับชายในฝันของนิยายญี่ปุ่นเล่มโปรด “เปล่าครับ แค่รู้สึกว่าคืนนี้คุณดูไม่เหมือนใคร...คุณนาราลองคิดดี ๆ พอจะนึกอะไรออกบ้างไหมครับ” และเพียงประโยคนั้น…ก็เหมือนมีบางอย่างสะเทือนเบา ๆ ในใจของนารา โดยที่เธอเองก็ยังไม่ทันได้รู้ตัว เขารู้จักชื่อของเธอ! เธอมองเขาอีกครั้ง คราวนี้จ้องลึกลงไปในแววตา และทันใดนั้น... ภาพจำบางอย่างก็ผุดขึ้นมาในหัว ใบหน้าเด็กหนุ่มที

ชายร่างสูงในชุดลำลองเรียบหรูยืนพิงกำแพงตรงมุมทางเดินข้างห้องน้ำ ใบหน้าคมเข้มภายใต้แสงไฟสลัวแสดงออกถึงความเงียบขรึม ดวงตาของเขาจ้องมองตรงมาที่นารา “ธีภพ...” เสียงของนาราเบาหวิว ขณะที่หัวใจเต้นสะดุดวูบ ไม่มีการเคลื่อนไหวจากเขา มีเพียงแววตาแน่วแน่ที่มองมาเหมือนรู้ว่าเธอจะผ่านมาทางนี้ และตั้งใจจะรออยู่ที่นี่ “ไปกับผม” เสียงทุ้มต่ำของเขาดังขึ้นทันทีที่นาราก้าวออกมาจากห้องน้ำ แววตาของธีภพจริงจังอย่างที่เธอไม่ค่อยได้เห็นนัก นาราชะงัก มองหน้าเขาด้วยแววตาแข็งเฉียบ “ฉันไม่ไป...” “นารา คุณฟังผมก่อน” เขาก้าวเข้ามาใกล้ พยายามจะจับข้อมือเธอเบา ๆ แต่เธอกลับถอยออกเล็กน้อย สีหน้าไม่ไว้ใจยังคงชัดเจน “ฉันไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น” เธอสวนเสียงเรียบ ก่อนจะสะบัดมือออกจากการสัมผัสของเขาอย่างดื้อดึง “ฟ้า เรากลับโต๊ะเถอะ” พราวฟ้าพยักหน้า รีบจูงมือนาราเตรียมจะเดินหนี ทว่า... “ไม่” เสียงเขาต่ำลงจนแทบเป็นเสียงกระซิบ หากแต่ชัดเจนราวกับมีแรงกระแทกในอก “ต่อให้คุณจะโกรธ จะเกลียด หรือไม่อยากเห็นหน้าผมเลย ผมก็จะไม่ปล่อยคุณไป” คำพูดนั้นแทบไม่เปิดโอกาสให้นาราตอบโต้อะไร เขาก้าวเข้ามาแล้วจับข้อมือเธอไว้อีกค

เธอลืมตาขึ้นอีกครั้ง สบตาเขาท่ามกลางความเงียบ “ก็ได้…” เสียงเธอสั่นพร่า แต่ชัดเจน “ฉันจะเชื่อคุณ…อีกครั้ง” ธีภพนิ่งงัน ดวงตาเขาสั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด “แต่ไม่ได้เพราะคำพูดของคุณ” เธอพูดต่อ “เพราะฉันเองก็อยากรู้…ว่าคุณจะทำอะไรต่อไป” “ฉันยังไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร...คุณกำลังเล่นเกมอะไรอยู่ แต่ในเมื่อคุณยังไม่ยอมบอก...ฉันจะรอดูด้วยตาตัวเอง” เธอสูดลมหายใจลึก เช็ดน้ำตาออกอย่างเงียบงัน ก่อนจะถอยหนึ่งก้าว “แค่ครั้งนี้นะธีภพ…” เธอกระซิบ “แค่ครั้งเดียว” แล้วเธอก็หันหลัง ปล่อยให้ความสับสนและความหวังเดินเคียงข้างกัน ในหัวใจที่ยังไม่รู้เลย...ว่าจุดจบของความเชื่อครั้งนี้จะเป็นอะไร เสียงส้นรองเท้าดังแผ่วในโถงบาร์ที่ยังครึกครื้น แสงไฟสีทองสะท้อนเงาร่างของหญิงสาวที่เพิ่งเดินลงมาจากชั้นบน ท่ามกลางเสียงหัวเราะและบทสนทนาจากโต๊ะรอบข้าง พราวฟ้าและคีรณัฐเงยหน้าขึ้นทันทีที่เห็นเธอ “นารา!” พราวฟ้าลุกพรวดขึ้นทันที ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล “เธอโอเคไหม?” นารายิ้มบาง ๆ แม้รอยยิ้มนั้นจะเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า เธอส่ายหน้าเบา ๆ แทนคำตอบ แล้วนั่งลงข้างเพื่อนรักอย่างเงียบงัน คีรณัฐเลื่อนแก้วน้ำเปล่ามาให้

ท่านวิศรุตพยักหน้าช้า ๆ รอยยิ้มมุมปากไม่จาง “ผมไม่รู้ว่าใครอยู่เบื้องหลังจริง ๆ แต่ดูจากการขยับหมากของเขา…คนพวกนี้ไม่ได้เข้ามาเล่น ๆ” เขาเอนหลัง สบตาพฤกษ์ไพศาลด้วยสายตาคนร่วมสนาม “ถ้าคุณอยากให้โครงการเมืองใหม่นี้ขยายตัวโดยไร้แรงต้าน บางทีเราควรเริ่มศึกษาพันธมิตรคนนี้ไว้บ้าง” พฤกษ์ไพศาลวางถ้วยกาแฟลงช้า ๆ เสียงกระทบจานเบาแต่วาบหวิว “ท่านหมายถึง…ชักชวนให้เขาเข้ามาร่วมใช่ไหม?” “อาจจะ” ท่านวิศรุตตอบ “ถ้าเขายังไม่เลือกฝ่ายไหน” พฤกษ์ไพศาลนิ่งคิดเพียงครู่ ดวงตาเขาหลุบต่ำก่อนจะเชิดขึ้นอีกครั้งอย่างทรงพลัง เขาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้หนังแท้ แววตาฉายแววคิดคำนวณ ดวงตาเหยี่ยวคู่นั้นกวาดมองแฟ้มเอกสารบนโต๊ะอย่างผิวเผิน แต่ลึกลงไป...เขาเห็นมากกว่านั้น “เรื่องของซาเลียน” เสียงเขานิ่งราบ แต่แฝงความรู้ทัน “เราคงต้องให้คนของเราลองล้วงข้อมูลดูอีกสักหน่อย...” ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มเล็กน้อยก่อนเอ่ยต่อ “เขาเปิดตัวอย่างเงียบแต่แรง...ไม่มีใครรู้ว่าใครอยู่เบื้องหลัง แต่อิทธิพลที่กระเพื่อมขึ้นมาน่ะ ไม่เงียบตามเลย” ท่านรัฐมนตรีวิศรุตที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ รอยยิ้มของเขาดูอ่อนโยน แต่ไม่เคยเ