All Chapters of ในเงาของหัวใจ: Chapter 61 - Chapter 70

เมื่อจัดการธุระที่บริษัทเสร็จนาราก็กลับมาที่บ้านเพื่อเตรียมตัวสำหรับออกเดินทาง กระเป๋าเดินทางใบกลางถูกเปิดออกบนเตียง ภายในห้องนอนที่ตกแต่งอย่างเรียบหรู นารา กำลังจัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋าอย่างตั้งใจ ทุกพับ ทุกชิ้น เหมือนใช้มันเพื่อกลบเสียงในหัวใจ แต่แล้ว...เสียงกริ่งประตูหน้าบ้านก็ดังขึ้น หัวใจของเธอกระตุกเบา ๆ โดยไม่รู้เหตุผล เธอหันไปมองภาพจากจอกล้องวงจรปิดอัตโนมัติที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอผนัง และชื่อหนึ่งก็แล่นเข้ามาในหัวทันที ธีภพ เขายืนอยู่หน้าประตูบ้าน ในชุดเชิ้ตสีเข้มท่ามกลางแสงบ่ายที่ขับให้เงาของเขาดูยาวและโดดเดี่ยว เธอไม่ได้ตกใจ แต่รู้สึก…ปวดแน่นกลางอกในทันที เขายังไม่ยอมแพ้ ยังไม่ยอมถอย ยังคิดว่าตัวเองมีสิทธิ์อยู่ในชีวิตของเธออยู่หรือยังไง? เธอเดินออกจากห้องนอน หยุดตรงบันไดชั้นบน มองลงไปยังโถงบ้านที่เงียบกริบ “ลุงอำนวย” เธอเรียกเสียงเรียบ ชายชราซึ่งกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ข้างบ้าน เงยหน้าขึ้นทันที “ครับคุณนารา?” เธอกลั้นหายใจเล็กน้อย ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดแต่ไม่แข็งกร้าว “ไปบอกเขาทีค่ะ…ว่าฉันไม่ต้องการพบใครในตอนนี้” ลุงอำนวยลังเลไปเล็กน้อย ก่

นารายืนอยู่ข้างเคน แต่สายตาเธอกลับมองไปยังชายอีกคนที่เดินห่างออกไปทางหน้าประตูบ้าน ธีภพกำลังพูดคุยกับคุณพิรัชต์และคุณบงกช รอยยิ้มของเขาเรียบ สุภาพ และเป็นมิตร จนไม่น่าเชื่อว่า…ชายคนเดียวกันนี้ คือคนที่เธอพยายามผลักออกจากชีวิตอย่างเจ็บปวด เขาคุยกับคุณพ่อของเธอราวกับรู้จักกันมานาน สีหน้าดูผ่อนคลาย แม้จะมีบางแววในดวงตาที่เธออ่านออกว่าไม่ใช่ นารามองภาพนั้นอยู่เงียบ ๆ ก่อนจะเบือนสายตากลับมาหาเคน เธอพยายามฝืนยิ้มให้ธรรมดาที่สุด ทั้งที่ในใจมีอะไรบางอย่างปั่นป่วน “แล้วคุณล่ะคะ มายังไง…” เธอถามเบา ๆ ราวกับต้องการอะไรสักอย่างมาถ่วงอารมณ์ไม่ให้หนักเกินไป เคนหันมายิ้มให้เธอทันที รอยยิ้มของเขายังอบอุ่นเหมือนเดิม “ผมเพิ่งว่างจากงานน่ะครับ” “ตั้งแต่มาทำธุรกิจในไทยก็ยังไม่มีโอกาสมากราบคุณอาทั้งสองเลย” เขาหันไปมองผู้ใหญ่ทั้งสองที่ยืนคุยกับธีภพอย่างสุภาพ ก่อนจะหันกลับมาหาเธออีกครั้ง “พอดีผมมีเวลาว่างนิดหน่อยก่อนจะกลับไปเคลียร์งานต่อที่ญี่ปุ่น…เลยตั้งใจแวะมา” พูดจบ เคนก็หยิบกล่องของขวัญที่วางอยู่ในรถ ก่อนจะยิ้มบาง ๆ แล้วพูดต่ออย่างติดจะขำ ๆ “ก็เลยแวะเอาของฝากเล็ก

คำพูดนั้นทำให้นารานิ่งไปชั่วครู่ เธอมองเขา…อย่างคนที่ไม่รู้ว่าควรเชื่อหรือควรหันหลังอีกครั้ง เธออยู่เงียบ ๆ เป็นเพื่อนเขาอีกครู่หนึ่ง จนเห็นว่าอาการเขาทุเลาลง สีหน้าดูดีขึ้นเล็กน้อย นาราจึงค่อย ๆ หมุนตัว เตรียมจะเดินออกไปอย่างเงียบเชียบ แต่ยังไม่ทันก้าวพ้นระยะสองก้าว มือหนึ่งของธีภพก็ยื่นออกมา...คว้าข้อมือเธอไว้ในทันที แรงบีบไม่ได้รุนแรง แต่นุ่มแน่น...เหมือนเสียงหนึ่งที่ไม่ยอมให้เธอจากไปโดยไม่ฟังอะไรอีกเลย “อย่าเพิ่งไป…” เสียงของเขาเบา…แต่สะเทือนเข้าถึงลมหายใจเธอ มือของธีภพยังคงจับข้อมือเธอไว้แน่น อุณหภูมิฝ่ามือของเขาร้อนจัด ตัดกับความเย็นชาจากน้ำเสียงของเธอ นาราจ้องเขา ดวงตานิ่ง แต่ลึกในอก…เหมือนบางอย่างกำลังสั่นไหวจนยากจะต้าน “ปล่อยฉัน…” เธอพูดช้า ๆ “…คุณไม่ควรรั้งอะไรอีกแล้ว” “แต่ผมยังอยากให้คุณอยู่ตรงนี้” เสียงของเขาแผ่ว เหมือนคำวิงวอนที่กลืนลงในลมหายใจ แต่ดวงตากลับแน่วแน่ เต็มไปด้วยความดื้อรั้น...ของคนที่ไม่อยากสูญเสียอีกครั้ง “คุณไม่มีสิทธิ์ขออะไรแบบนั้นอีกแล้วคุณธีภพ” เธอกัดฟันกร้าว เสียงสั่นแต่เฉียบ “อย่าทำเหมือนเรายังเหมือนเดิม…เพราะเรา

พ่อเดินเข้ามาตบไหล่เธอเบา ๆ “ถ้ามีอะไร…กลับมาบ้านได้เสมอนะ พ่อกับแม่จะอยู่เป็นที่พักพิงให้ลูกตรงนี้” “ขอบคุณนะคะ” เสียงเธอแผ่วเบา แต่เปี่ยมด้วยความซาบซึ้ง เธอก้มลงกราบลาพ่อแม่เงียบ ๆ ก่อนจะหันไปคว้ากระเป๋า แล้วเปิดประตูบ้านออกไป รถคันเล็กจอดรออยู่หน้าบ้าน เธอวางกระเป๋าในท้ายรถ แล้วเปิดประตูขึ้นไปนั่งตรงเบาะคนขับ มือเธอวางบนพวงมาลัย…นิ่งอยู่นาน ลมหายใจแผ่วเบาถูกปล่อยออกมา ก่อนเครื่องยนต์จะถูกสตาร์ตขึ้นช้า ๆ เธอกำลังจะกลับไปสู่เมืองหลวง ที่ซึ่งไม่มีคำว่า 'ปลอดภัย' สำหรับหัวใจ ...................................... เสียงเครื่องยนต์ดับลงหน้าโรงจอดรถ ก่อนที่ประตูรถจะถูกเปิดออกช้า ๆ ยังไม่ทันที่เธอจะก้าวเท้าลง ร่างของชายวัยเลยกลางคนก็รีบวิ่งออกมาจากประตูรั้วด้วยสีหน้ายินดี “คุณนารา!” ลุงอำนวย ยิ้มกว้าง ดวงตาสั่นระริกอย่างคนที่รอการกลับมาอย่างเงียบงัน มือรีบเข้ามาช่วยยกกระเป๋า ก่อนจะเอ่ยต่อทันที “คิดถึงคุณจะแย่เลยครับ บ้านมันเงียบ ๆ ยังไงไม่รู้ตอนที่คุณไม่อยู่” นารายิ้มบาง ๆ พยักหน้าช้า ๆ “ฉันก็คิดถึงที่นี่เหมือนกันค่ะ” ถ้อยคำเรียบง่าย...แต่มีบาง

คำว่า ‘ไม่แข็งแรง’ ไม่ได้ถูกกล่าวอย่างพร่ำเพรื่อ เธอรู้อยู่เต็มอก ธีภพไม่หายไปเพราะแพ้ แต่เพราะร่างกายที่เคยแบกรับทุกอย่างให้ตระกูลนี้…กำลังปริแตกจากข้างใน หัวใจของเขา หัวใจดวงใหม่ที่เคยปลูกถ่ายเมื่อปีก่อน ...กำลังถูกระบบภูมิคุ้มกันของเขาเองต่อต้าน ภาวะ "chronic rejection" (โครนิก รีเจคชั่น) ที่เกิดขึ้นกับผู้ป่วยเปลี่ยนหัวใจในระยะยาว แม้จะกินยากดภูมิคุ้มกันอย่างเคร่งครัด แต่ก็ไม่อาจเลี่ยงได้ทั้งหมด ร่างกายเริ่มแสดงอาการอ่อนแรง เหนื่อยง่าย และบางครั้งถึงขั้นต้องพักรักษาในโรงพยาบาลเป็นระยะ ธีภพจึงจำเป็นต้องถอนตัวจากทุกสิ่งอย่างเงียบ ๆ เพื่อให้แพทย์ดูแลเขาอย่างใกล้ชิด แต่ใครจะรู้ ว่าการเงียบหายไปของเขา กลับกลายเป็นโอกาสให้คนอื่นจ้องจะแทนที่ “ปกรณ์คือลูกชายที่ถูกต้องตามกฎหมายของคุณ” วิลัยลักษณ์พูดชัดถ้อยชัดคำ “เขาไม่ต้องหลบซ่อน ไม่ต้องอาศัยความสงสารเพื่อได้มายืนตรงนี้เหมือนใครบางคน” พฤกษ์ไพศาลเงียบงัน ดวงตาเหลือบต่ำชั่วขณะ ...ตลอดมาเขาอาจไม่เคยรักวิลัยลักษณ์เลย แต่อิทธิพลจากตระกูลของเธอคือกำแพงที่แม้แต่เขาเอง ก็ไม่กล้าท้าทาย “ถ้าอย่างนั้น...” พฤกษ์ไพศาลพู