Semua Bab วิวาห์ร้าย ซ่อนใจรัก: Bab 51 - Bab 60

หนึ่งอาทิตย์ต่อมาฟาร์ริกซ์ยังคงใจเย็นและอ้อนโรสริสทุกวัน แต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อเธอตีตัวออกห่างและมอบเวลาที่มีทั้งหมดให้กับลูกเหมือนเดิม ซึ่งเขาก็พยายามใจเย็นและพยายามที่จะเข้าใจเธอ ทว่า… ความอดทนของคนก็ย่อมมีขีดจำกัดกันทั้งนั้น“กลับห้องไปนอนกันครับ” ชายหนุ่มเอ่ยชวนหญิงสาวในขณะที่อยู่ในห้องของลูกสาวและตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว แต่โรสรินก็ไม่ยอมกลับห้องสักที“พี่ฟาร์ไปนอนก่อนเลยค่ะ โรสขออยู่กับลูกก่อน” โรสรินก็เหนื่อยไม่อยากจะกลับห้องเพื่อเอาใจสามี เธอเหนื่อยจนอยากจะนอนอยู่กับลูกไปเลย จะได้ไม่ต้องกลับห้องไปทะเลาะกันอีก“ทำไมต้องอยู่กับลูก” น้ำเสียงนิ่งเรียบเอ่ยถามด้วยความรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาทันที“ก็โรสต้องดูลูก ต้องปั๊มนมค่ะ” โรสรินพยายามอธิบายอย่างใจเย็นและมีเหตุผล เธอไม่อยากให้ทุกอย่างแย่ไปกว่านี้“อีกแล้วเหรอ”ฟาร์ริกซ์ถึงกับทำหน้าเซ็งเมื่อไม่ได้ดั่งใจตัวเองสักอย่าง ทั้งๆ ที่ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาเขาพยายามเข้าใจเธอมาตลอด แต่เธอกลับไม่เคยเข้าใจเขาเลย ทำให้ความรู้สึกเดิมๆ เริ่มกลับมาอีกครั้ง“ค่ะ พี่ฟาร์นอนก่อนเลยนะคะ”โรสรินก้มหน้าตอบเพราะเธอไม่อยากจะเห็นหน้าเขาในตอนนี้ แค่ได้ยินคำพูดเธอก็

ตอนเย็นของวันตลอดทั้งวันโรสรินหัวใจเลื่อนลอยไม่มีสมาธิที่จะทำอะไรเลย เธอเอาแต่เก็บตัวเงียบอยู่ในห้องของลูกสาวไม่ออกไปไหน ข้าวปลาก็แทบจะไม่ได้ทาน ถึงจะมีแม่บ้านเอาอาหารมาให้ถึงห้อง แต่เธอก็ทานไม่ลงอยู่ดีไม่รู้เป็นเพราะอะไรหญิงสาวรอเวลาที่สามีเลิกงานอย่างใจจดใจจ่อพร้อมกับลุ้นในใจว่าสามีของเธอจะกลับมาบ้านหรือเปล่า เมื่อคืนเธออยู่ในห้องตั้งแต่ตีสามจนถึงเช้าก็ไม่เห็นว่าสามีจะกลับมาบ้าน แถมยังให้แม่บ้านมาเอาชุดทำงานในห้องแล้วให้คนขับรถเอาไปส่งที่บริษัทอีก หรือว่าเขาจะไม่อยากกลับมาบ้านแล้วจริงๆ“ทำไมถึงยังไม่กลับมาอีกนะ” โรสรินถามตัวเองเมื่อตอนนี้ก็เป็นเวลาที่ฟาร์ริกซ์จะต้องกลับมาถึงบ้านแล้ว แต่ก็ยังไร้วี่แววของชายหนุ่มร่างบางเดินวนไปวนมาอยู่ในห้องกับลูกสาว เธอพยายามที่จะอยู่เงียบๆ เพื่อตั้งใจฟังเสียงรถเผื่อว่าเธอจะได้ยินเสียงรถในตอนที่ฟาร์ริกซ์กลับมานั่งรอไม่นานเสียงรถยนต์ที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นมา โรสรินที่นั่งอยู่ก็รีบลุกขึ้นเดินไปเปิดผ้าม่านดูทันที ถ้าเธอจำไม่ผิดก็คงเป็นเสียงรถของฟาร์ริกซ์อย่างแน่นอน ใบหน้าสวยยิ้มกว้างด้วยความดีใจเมื่อสิ่งที่เธอคิดเป็นจริง ในที่สุดช่วงเวลาที่เธอเฝ้ารอก็มา

“จะไปไหนกันเหรอ?”ในระหว่างทางที่ฟาร์ริกซ์เดินควงแขนกับผู้หญิงคนอื่นออกไปจากบ้าน ก็มีใครบางคนถามขึ้นมาด้วยความสงสัย“สวัสดีครับ ผมจะออกไปธุระครับ” ฟาร์ริกซ์ยกมือขึ้นไหว้ก่อนที่จะตอบคำถาม“สวัสดีค่ะ” เกรซที่เห็นว่าเป็นผู้ใหญ่จึงยกมือขึ้นไหว้ตามฟาร์ริกซ์“ธุระเหรอ?” นิดาเลิกคิ้วพร้อมกับย้ำคำตอบของลูกเขยที่ยืนควงแขนกับผู้หญิงคนอื่น โดยที่นิดาไม่ได้สนใจคำทักทายจากผู้หญิงคนนั้นเลยสักนิด“ครับ คุณน้ามาทำอะไรเหรอครับ?”ฟาร์ริกซ์พยักหน้าตอบ ก่อนจะถามอีกฝ่ายไปตามมารยาท เพราะตั้งแต่แต่งงานกับโรสรินเขาก็ไม่เคยเห็นหน้าแม่เลี้ยงของภรรยาอีกเลย“ก็มาดูหลานน่ะสิ” นิดารีบเอาหลานมาอ้าง เพื่อให้ตัวเองเป็นแม่เลี้ยงใจดีทันที“เชิญในบ้านเลยครับ โรสกับลูกอยู่ในห้องรับแขกพอดี ผมขอตัวก่อน”ฟาร์ริกซ์ทำหน้าที่เจ้าของบ้านที่ดี ก่อนจะขอตัวและเดินออกไป โดยที่ไม่ได้สนใจและให้ความสำคัญกับแม่เลี้ยงของภรรยาส่วนเกรซก็เดินควงแขนฟาร์ริกซ์ออกจากบ้านไปโดยที่ไม่ได้มีความรู้สึกผิดใดๆ ถึงสถานะทุกอย่างในตอนนี้จะไม่เหมือนเดิมแต่เธอก็พร้อมที่จะอยู่ข้างอดีตคนรักเสมอ เธอก็ได้แต่หวังว่าสักวันสถานะของเธอกับเขาจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม

วันต่อมาโรสรินทำใจแล้วว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ปล่อยให้เกิดไปเลย เธอจะไม่เก็บเรื่องราวร้ายๆ มาใส่ใจ เธอจะตั้งใจทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดก็พอ ซึ่งหน้าที่ที่เธอจะทำก็คือหน้าที่แม่ ส่วนเรื่องอื่นเธอจะไม่เก็บมาคิดให้ปวดใจ เธอไม่สามารถห้ามความคิดใครได้และเธอก็ไม่สามารถเปลี่ยนใจใครได้เช่นกันถึงแม้เธอจะเปลี่ยนตัวเองเพื่อคนอื่น แต่เรื่องนี้ก็ทำให้เธอเห็นแล้วว่าเธอไม่สามารถเปลี่ยนใจใครได้อยู่ดี ไม่ว่าเธอจะพยายามแค่ไหนถ้าเขาไม่เห็นค่ามันก็ไร้ค่าอยู่ดี ต่อไปนี้เธอก็แค่อยู่เงียบๆ ก้มหน้าก้มตายอมรับในสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ไปให้ได้ เธอจะเข้มแข็งและผ่านทุกอย่างไปให้ได้ด้วยตัวเธอเองตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อคืนโรสรินก็ได้ย้ายไปนอนห้องลูกสาวแบบถาวร เธอจะไม่พูดไม่บอกอะไร เธอจะรอเวลาให้ฟาร์ริกซ์เป็นคนคิดได้เอง แต่ถ้าเขาคิดอะไรไม่ได้และสุดท้ายหากต้องแยกทางกันจริงๆ เธอก็ต้องเข้มแข็งและยอมรับทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้ได้“คุณโรสจะไปไหนคะ?” นิดหน่อยที่เห็นเจ้านายจะเดินออกจากห้องจึงรีบเอ่ยถาม“โรสจะลงไปทานข้าวค่ะ พี่นิดอยู่กับน้องเฟิร์สก่อนนะคะ” ตอนนี้ก็ถึงเวลาอาหารเที่ยงและโรสรินก็รู้สึกหิวขึ้นมา เพราะเมื่อเช้

หลายวันต่อมาโรสรินใช้เวลาทำใจอยู่หลายวัน แต่สำหรับหัวอกคนเป็นแม่ไม่มีวันไหนที่เธอจะทำใจได้และไม่มีวันไหนที่เธอจะไม่ร้องสักวันหัวใจของคนเป็นแม่แทบแตกสลายเมื่อจะต้องห่างลูกน้อยที่เปรียบเสมือนแก้วตาดวงใจ ตั้งแต่โรสรินคลอดลูกเธอก็เลี้ยงลูกด้วยความรักและเธอก็ไม่เคยห่างจากลูกเลยสักวัน แต่พอวันนี้ทุกอย่างไม่เหมือนเดิมและเป็นเธอที่ต้องเป็นฝ่ายเดินออกไปถึงแม้เธอจะไม่เต็มใจเลยก็ตาม ถ้าหากการที่เธออยู่ที่บ้านหลังนี้ต่อไปแล้วไม่มีอะไรดีขึ้น เธอก็ไม่สมควรที่จะต้องอยู่บ้านหลังนี้อีกต่อไปถึงแม้ว่าเธอจะไม่อยากห่างลูกแต่โชคชะตาก็ไม่เข้าข้างเธอเลย นอกจากเธอจะต้องเข้มแข็งแล้วเธอยังต้องอดทนให้มากที่สุด เพราะถ้าเธอเดินออกจากบ้านหลังนี้ไปแล้ว เธอจะไม่มีวันซมซานกลับมาที่นี่อีก แต่เธอจะกลับมาที่บ้านหลังนี้อีกครั้งในวันที่ชีวิตเธอดีขึ้น วันที่เธอพร้อมเธอจะกลับมารับน้องเฟิร์สไปอยู่ด้วย“เข้มแข็งสิโรส” ร่างบางบอกตัวเองให้เข้มแข็ง เธอจะต้องผ่านเรื่องนี้ไปให้ได้ถึงแม้ว่าจะเจ็บปวดและทรมานแค่ไหนก็ตามหญิงสาวเตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้เป็นอย่างดี หากถึงวันที่เธอจะต้องไปจริงๆ เธอจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ เธอไม่รู้เลยว่า