All Chapters of วิวาห์ร้าย ซ่อนใจรัก: Chapter 71 - Chapter 80

สามเดือนต่อมาตึกตัก! ตึกตัก!หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวอยู่ภายในห้องพักผู้ป่วยของทางโรงพยาบาลรัฐขนาดเล็กโรสรินเลือกที่จะฝากท้องและคลอดที่โรงพยาบาลรัฐที่มีขนาดเล็กแห่งหนึ่ง เพื่อที่จะได้ประหยัดค่าใช้จ่ายให้ได้มากที่สุด เพราะเธอไม่อยากเสียเงินแบบสิ้นเปลือง คลอดที่ไหนก็คงจะเหมือนกันหมด ต่างกันก็แค่เพียงค่าใช้จ่ายเท่านั้น“เป็นยังไงบ้างโรส?” น้ำเสียงที่คุ้นเคยเดินเข้ามาถามหญิงสาวท่ามกลางผู้หญิงอีกหลายคนที่อยู่เตียงใกล้ๆ“พี่พัฒน์ ไหนบอกว่ามีประชุมคะ?” ใบหน้าสวยขมวดคิ้วถามด้วยความแปลกใจที่เห็นเขามาหาเธอที่โรงพยาบาลตอนนี้“ยังไม่ถึงเวลาประชุมเลยครับ ทำไมไม่อยู่ห้องพิเศษ” ภูมิพัฒน์ตอบก่อนจะถามกลับด้วยความสงสัยเพราะเขาย้ำกับเธอก่อนจะมาแล้วว่าให้อยู่ห้องพิเศษ“คือโรส…” หญิงสาวอ้ำอึ้งไม่กล้าตอบ เธออยากจะประหยัดค่าใช้จ่าย ถ้าอยู่ห้องพิเศษคงจะหมดค่าห้องเยอะพอสมควร“ย้ายตอนนี้เลยไหมเดี๋ยวพี่แจ้งพยาบาลให้”ภูมิพัฒน์เป็นห่วงและอยากให้หญิงสาวได้อยู่ห้องดีๆ จะได้สะดวกสบายต่อการพักผ่อน ไม่ต้องมาคอยฟังเสียงเตียงอื่นพูดคุยกัน“ไม่เป็นไรค่ะ อยู่ห้องรวมแบบนี้ก็ดีแล้วค่ะ” โรสรินยังคงปฏิเสธและยืนยันว่าจะอยู่ห้อ

สองปีต่อมาวันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วเช่นเดียวกับชีวิตของโรสรินที่เปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด จากพนักงานในครัวธรรมดาเธอก็ได้เลื่อนตำแหน่งเป็นถึงผู้ช่วยเจ้าของโรงแรมชื่อดัง โดยที่ทุกคนอาจจะเกิดความสงสัยว่าทำไมพนักงานในครัวถึงได้มาทำงานเป็นผู้ช่วยเจ้าของบริษัทได้พนักงานหลายคนต่างก็อิจฉาชีวิตของโรสรินจนเอาเรื่องของเธอมาพูดเสียๆ หายๆ บางคนก็กล่าวหาว่าเธอเอาตัวเข้าแลกเพื่อที่จะได้เงินได้งานได้ตำแหน่งดีๆ ทั้งๆ ที่ความเป็นจริงแล้วทุกอย่างไม่ได้เป็นอย่างที่ทุกคนเอามาพูดกันเลย อย่างน้อยเธอก็มีแพรไหมที่คอยอยู่ข้างๆ และให้กำลังใจเธอมาตลอดทุกอย่างเกิดขึ้นได้ก็เพราะภูมิพัฒน์สงสารและอยากจะช่วยทำให้ชีวิตของโรสรินดีขึ้นในเรื่องของการทำงานและในเรื่องของเงินเดือนที่เพิ่มมากขึ้น โดยที่เขาเสนอให้เธอมาเป็นผู้ช่วยซึ่งเธอมีหน้าที่ช่วยงานเขาภายในโรงแรมเพียงแค่นั้น ถ้าวันไหนมีธุระที่ต้องออกไปทำงานข้างนอกภูมิพัฒน์ก็จะให้ลูกน้องอีกคนไปด้วย โรสรินจะได้ไม่ต้องทำงานเหนื่อยเรียกได้ว่าภูมิพัฒน์ทุ่มเททุกอย่างให้โรสรินอย่างเต็มที่จากเจ้านายก็ได้เลื่อนตำแหน่งมาเป็นพี่ชาย แต่ตอนนี้เขาอยากจะเป็นมากกว่าพี

ความรู้สึกในตอนที่มากับความรู้สึกในตอนกลับช่างเป็นความรู้สึกที่แตกต่างกันเหลือเกิน แต่ก็ทำให้โรสรินนอนไม่หลับตลอดการเดินทางอยู่ดี สามปีที่รอคอยทำให้เธอรู้สึกดี รู้สึกโล่งอย่างบอกไม่ถูก ถ้าจะให้ทุกอย่างดีกว่านี้คงต้องรอวันที่เธอไปรับน้องเฟิร์สมาอยู่ด้วยแต่ความจริงที่โรสรินเห็นในวันนี้คือครอบครัวของฟาร์ริกซ์ดูแลน้องเฟิร์สเป็นอย่างดี มีพี่เลี้ยงคอยดูแลอยู่ตลอด ซึ่งเป็นสิ่งที่เธอคิดหนักและกลัวว่าการที่จะพาน้องเฟิร์สมาอยู่ด้วยเป็นเรื่องที่ยากมากสำหรับเธอเมื่อก่อนเธอคิดแค่ว่ามีเงินเยอะๆ แล้วจะไปรับน้องเฟิร์สมาอยู่ด้วย แต่เธอก็คิดผิดและลืมคิดไปว่าในตอนที่เธอไม่อยู่ฟาร์ริกซ์ก็เป็นคนดูแลน้องเฟิร์สทุกอย่าง ถึงเธอจะเป็นแม่แต่ตลอดระยะเวลาสามปีที่ผ่านมาเธอไม่ได้เจอและไม่ได้เลี้ยงลูกเลย ซึ่งเป็นเรื่องที่ยากมากที่เธอจะเอาลูกมาอยู่กับเธอ“ถ้าไม่ลองก็ไม่รู้” โรสรินบอกตัวเองในระหว่างที่นั่งรถกลับห้องพักที่ภูเก็ต เพียงแค่ได้เจอได้เห็นหน้าน้องเฟิร์สวันนี้ก็ทำให้เธอมีความสุขมากพอแล้ว เหมือนกับว่าเธอประสบความสำเร็จในชีวิตไปอีกขั้นไม่ว่าผลลัพธ์จะออกมาเป็นยังไงโรสรินก็ต้องยอมรับทุกอย่างให้ได้ ถ้าหากไม่ลอง

สามวันต่อมาโรสรินยืนอยู่หน้าบ้านหลังใหญ่ด้วยความตื่นเต้น ข้างกายมีชายหนุ่มที่เปรียบเสมือนพี่ชายคอยอยู่ข้างๆ น้องสาว หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้นไม่ต่างจากครั้งแรกที่เธอมาอยู่ที่นี่เลยสักนิด“ไปกันครับ” น้ำเสียงอบอุ่นบอกกับหญิงสาวหลังจากที่ปล่อยให้เธอตั้งสติอยู่สักพักก่อนจะเข้าไปภายในบ้าน“ค่ะ” โรสรินพยักหน้าตอบ เธอรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีแล้วก้าวเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ที่คุ้นเคยร่างบางก้าวเดินเข้าไปด้วยความประหม่า เธอไม่ได้บอกใครในบ้านเอาไว้ว่าเธอจะมา แต่ทุกคนต่างนั่งอยู่ในบ้านกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาจนเธอทำตัวไม่ถูกเมื่อทุกสายตาต่างจ้องมองมาที่เธอโดยเฉพาะสายตาที่อบอุ่นของฟาร์ริกซ์ทำเอาเธอเผลอมองและหาความหมายของแววตาที่เขามองมา แต่เธอก็ดูไม่ออกเลยว่าสายตาคู่นี้กำลังรู้สึกยังไงกับการที่เธอกลับมาในครั้งนี้“พี่โรส”เป็นเสียงของเฟญ่าที่ทักทายขึ้นมาก่อนใคร แต่ครั้งนี้เป็นการทักทายที่แตกต่างออกไปจากทุกครั้งเมื่อทุกคนเห็นว่าโรสรินมากับผู้ชายอีกคน ผู้ชายที่ดูดีตั้งแต่หน้าตารวมไปถึงฐานะซึ่งก็พอจะดูออกว่าเขาคงจะรวยมากแน่ๆ“สวัสดีครับ” ภูมิพัฒน์ทักทายทุกคนตามมารยาท“โรสมีเรื่องจะ

หลังจากวันนั้นไม่นานโรสรินก็ได้เข้ามาทำงานอยู่ที่โรงแรมของภูมิพัฒน์ที่อยู่สาขาใกล้ๆ กับบ้านของน้องเฟิร์ส ซึ่งเธอก็ได้ไปหาน้องเฟิร์สที่บ้านอยู่บ้าง แต่น้องเฟิร์สก็ยังรู้สึกกล้าๆ กลัวๆ กับเธออยู่บ้างในตอนที่น้องเฟิร์สได้เจอโรสรินครั้งแรกก็ทำเอาคนเป็นแม่แทบน้ำตาไหล แต่เธอก็ต้องอดทนและกลั้นเอาไว้ก่อนเพื่อที่จะไม่ให้น้องเฟิร์สเห็นน้ำตาของเธอ ถึงน้องเฟิร์สจะยังไม่คุ้นชินกับเธอแต่เธอก็จะหาเวลาไปหาน้องเฟิร์สที่บ้านอยู่บ่อยๆ เพราะเธอเชื่อว่าการเจอหน้าและการพูดคุยกันทุกวันจะทำให้น้องเฟิร์สสนิทกับเธอมากขึ้นอย่างแน่นอนซึ่งตอนนี้โรสรินก็ต้องใจเย็นและรอเวลาที่น้องเฟิร์สจะปรับตัวให้เข้ากับเธอและยอมรับว่าเธอเป็นแม่จริงๆ ให้ได้ก่อน“วันนี้คุณแม่ไม่ไปทำงานเหรอครับ?” เด็กชายวัยสองขวบเศษๆ เอ่ยถามคุณแม่“วันนี้วันหยุดครับ” โรสรินตอบลูกชายพร้อมรอยยิ้ม“น้องไฟท์อยากไปเที่ยวครับ”เด็กชายตัวน้อยรีบบอกความต้องการของตัวเองทันที ถ้าเป็นตอนที่อยู่ภูเก็ตวันหยุดคุณแม่จะชอบพาลูกชายไปนั่งเล่นที่ชายหาดและพาเล่นน้ำทะเล แต่ก็นานๆ คุณแม่ถึงจะมีวันหยุด“ไปเที่ยวเหรอครับ?” ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่นี่โรสรินก็ลืมนึกถึงเรื่องนี