All Chapters of วิวาห์ร้าย ซ่อนใจรัก: Chapter 61 - Chapter 70

เช้าวันต่อมาภายในบ้านหลังมีแต่ความวุ่นวายเมื่อเจ้านายยังไม่มีใครกลับมาบ้านเลยสักคน ทำเอาแม่บ้านต้องช่วยกันแก้สถานการณ์ตอนนี้ให้ดีที่สุดไปก่อน“โทรติดหรือเปล่า” เสียงป้าบัวหันไปถามนิดหน่อยที่กำลังจดจ่ออยู่กับโทรศัพท์“ไม่ติดเลยป้า” นิดหน่อยแทบกุมขมับเมื่อตื่นมาไม่เห็นเจ้านาย หลังจากที่ช่วยกันตามหาในบ้านกันทั้งหมดแล้วแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะเจอ“โทรหาคุณหนูเฟย์สิ” เมื่อโทรหาโรสรินไม่ติด ป้าบัวจึงรีบเปลี่ยนเป้าหมายในการโทรและเห็นว่าคุณหนูเฟญ่าจะเป็นทางเลือกสุดท้ายที่จะช่วยทุกคนได้ในตอนนี้“ไม่ใช่คุณหนูสอบอยู่เหรอป้า” นิดหน่อยไม่กล้าพอที่จะโทรเพราะกลัวเจ้านายจะด่าที่โทรไปรบกวนในตอนเช้า“คุณหนูสอบเสร็จตั้งแต่เมื่อวานแล้ว” ป้าบัวรู้เรื่องของคุณหนูเฟญ่าทุกอย่าง“ป้าแน่ใจเหรอ?” นิดหน่อยยังคงถามย้ำอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ“หรือจะโทรหาคุณฟาร์” ป้าบัวรีบเสนอชื่อเจ้านายอีกคนขึ้นมา เพราะรู้ดีว่านิดหน่อยไม่กล้าโทรไปอย่างแน่นอน“โทรหาคุณหนูเฟย์ดีกว่า” นิดหน่อยรีบกดโทรหาคุณหนูของบ้านทันที“รีบๆ โทร คุณหนูเฟิร์สร้องไม่หยุดเลย” ป้าบัวไม่รู้จะแก้ปัญหายังไง ทั้งๆ ที่ทำมาสารพัดวิธีคุณหนูเฟิร์สก็ยังไม่หยุดร้อ

หลังจากที่แม่เลี้ยงของโรสรินออกจากบ้านไป ฟาร์ริกซ์ก็เก็บตัวเงียบอยู่ในห้องของลูกสาวด้วยความรู้สึกผิดที่คอยตอกย้ำอยู่ในหัวใจ โดยที่ไม่รู้เลยว่าชีวิตเขาตอนนี้จะต้องเริ่มยังไงต่อไปที่ผ่านมาเขาไม่เคยเข้าใจความรู้สึกของโรสรินเลยสักครั้ง เขาเหมือนคนเห็นแก่ตัวที่คอยเรียกร้องความสนใจจากเธออยู่ตลอด เขาไม่เคยคิดเห็นถึงความรู้สึกเธอเลย เขาไม่เคยถามไม่เคยใส่ใจอะไรในตัวเธอเลยพอถึงวันนี้ชีวิตเขาไม่มีภรรยาคอยเคียงข้าง ข้างกายก็เงียบเหงาไม่มีคนมาคอยดูแลเอาใจ อีกทั้งลูกสาวยังงอแงไม่เอาใครเลยนอกจากคุณพ่อ ทำให้ฟาร์ริกซ์ต้องคอยอยู่บ้านกับลูกสาวไม่ได้ออกไปไหนชีวิตที่เคยเต็มไปด้วยอิสระตอนนี้ดูเศร้าหมองไม่ต่างจากโรสรินเมื่อไม่กี่วันก่อนเลยสักนิด พออยู่ด้วยกันก็ไม่สนใจ พอจากไปก็โหยหา คนที่ไม่รู้จักรักษาสิ่งดีๆ ที่อยู่รอบตัวก็มักจะเห็นค่าในตอนที่สิ่งนั้นไม่มีแล้ว เหมือนที่ใครหลายๆ คนบอกว่า ไม่ควรเห็นค่าในวันที่สายเกินไปก๊อก! ก๊อก!“อาหารเสร็จแล้วค่ะ” นิดหน่อยเข้ามาตามเจ้านายหลังจากที่จัดการอาหารเที่ยงเสร็จเรียบร้อยแล้ว“ผมยังไม่หิว”ฟาร์ริกซ์ตอบเสียงเรียบ ตอนนี้เขาอยากจะอยู่คนเดียวเงียบๆ เพื่อคิดทบทวนความ

ชีวิตใหม่ของโรสรินได้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง ซึ่งเป็นชีวิตที่โดดเดี่ยวที่ต้องอยู่คนเดียวในห้องเช่าเล็กๆ ตามลำพัง เธอไม่มีญาติและไม่รู้จักใครเลยสักคน แต่ชีวิตเธอก็ต้องสู้และดิ้นรนต่อไป เพราะลูกสาวกำลังรอเธออยู่โรสรินตัดสินใจนั่งรถทัวร์ราคาถูกมาอยู่ที่ภูเก็ตเมืองแห่งการท่องเที่ยว ค่าครองชีพหลายๆ อย่างค่อนข้างสูง ซึ่งก็ทำให้ค่าแรงสูงตามไปด้วย ตอนแรกเธอก็อยากไปอยู่ในที่เงียบๆ แต่พอคิดๆ ดูแล้วก็ไม่มีที่ไหนเงียบแล้วทำงานได้เงินเยอะๆ เลยสักที่หญิงสาวจึงตัดสินใจมาเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ภูเก็ต ส่วนใหญ่จะมีแต่นักท่องเที่ยวชาวต่างชาติที่แวะเวียนกันมาเที่ยวอยู่เป็นประจำ เพราะมีสถานที่ท่องเที่ยวเยอะและมีทะเลที่สวยงาม โรสรินรู้สึกตกหลุมรักที่นี่เป็นอย่างมาก ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็ดูสวยงามน่าประทับใจไปหมดยิ่งเห็นทะเลสวยๆ เธอก็ยิ่งอดคิดถึงลูกสาวไม่ได้ หากเธอมีเงินมากพอเธอจะไปรับน้องเฟิร์สมาเที่ยวทะเลและอยู่กับเธอที่นี่ให้ได้ เธอจะเข้มแข็ง เธอจะอดทนและเธอจะทำทุกอย่างเพื่อลูกให้ได้“คิดถึงน้องเฟิร์สจัง” โรสรินพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอาบสองแก้มเนียนโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัวมือบางปาดน้ำตาออกจากหน้า เธอต้องสู

ทางด้านฟาร์ริกซ์ก็ใช้ชีวิตจมอยู่กับความรู้สึกผิดที่ติดอยู่ในใจ รู้สึกผิดต่อลูกสาวและรู้สึกผิดต่อภรรยาที่หนีไปจากชีวิตของเขา จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีใครติดต่อโรสรินได้เลย โดยที่เธอเองก็ไม่ได้ติดต่อกลับมาหาใครในบ้านเลยสักคน“โรสได้ติดต่อมาไหมครับ?” ชายหนุ่มเอ่ยถามแม่บ้าน ซึ่งเขาก็มักจะถามแบบนี้อยู่เป็นประจำทุกวันอยู่แล้ว ถามเป็นประจำ ถามทุกวัน ถามจนกว่าจะรู้ว่าเธอติดต่อกลับมา“ป้าก็ว่าจะถามคุณฟาร์อยู่เหมือนกันค่ะ”ป้าบัวพูดเสียงเศร้า ถึงโรสรินจะมาอยู่บ้านหลังนี้ได้ไม่นานแต่ตอนที่เธออยู่ เธอคอยช่วยทุกคนในบ้านทุกอย่างถึงแม้จะเป็นงานเล็กๆ น้อยๆ ก็ไม่เคยเกี่ยง พอเธอไม่อยู่ทุกคนในบ้านก็ต้องคิดถึงเป็นเรื่องธรรมดา“ไม่ติดต่อกลับมาเลยครับ” ฟาร์ริกซ์ยังคงตอบเสียงเศร้า ในใจก็คิดถึงภรรยาอยู่ทุกวันและไม่มีวันไหนที่เขาจะไม่คิดถึงเธอ“ลองถามคุณหนูเฟย์ดูไหมคะ เผื่อคุณโรสจะติดต่อหาคุณหนูเฟย์” ป้าบัวแสดงความคิดเห็น“เดี๋ยวผมจะลองถามดูครับ”“คุณหนูเฟย์มาพอดีเลยค่ะ” ป้าบัวหันไปมองคุณหนูของบ้านที่กำลังเดินเข้ามา“คุยอะไรกันอยู่คะ ทำไมหน้าเครียดเชียว” เฟญ่ายังคงสดใสเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน“โรสได้ติดต่อมาบ้างไหม?”

สองเดือนต่อมาถึงแม้ว่าจะกำลังท้องอยู่แต่โรสรินก็ยังคงทำงานในครัวตามปกติ ซึ่งถือว่าเธอโชคดีมากที่ท้องนี้เธอไม่แพ้ท้องและไม่รู้สึกเหนื่อยง่ายเหมือนกับตอนที่ท้องน้องเฟิร์สเลยอีกหนึ่งเรื่องที่โรสรินรู้สึกโชคดีก็คือการมีเพื่อนร่วมงานที่ดี คอยเข้าใจ และคอยช่วยเหลือเธออยู่ตลอด พอทุกคนในครัวรู้ว่าเธอท้องก็ช่วยเธอทำงานเป็นอย่างดี ไม่ปล่อยให้เธอทำงานหนักเหมือนเมื่อก่อน อะไรที่พอจะช่วยกันได้ทุกคนก็คอยช่วยอยู่เสมอ“เดี๋ยวพี่ช่วย” แพรไหมอาสาที่จะช่วยโรสรินอยู่เสมอ ถึงแม้ว่าโรสรินจะปฏิเสธอยู่บ่อยครั้งแต่เธอก็เต็มใจและอยากช่วยทุกครั้ง“ขอบคุณนะคะ” โรสรินขอบคุณพร้อมรอยยิ้มจากใจจริง ถ้าหากเธอไม่เจอคนดีๆ แบบแพรไหมคอยช่วย ป่านนี้ชีวิตของเธอจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้“ขยันทำงานจังเลยนะ” แพรไหมอดที่จะแซวโรสรินไม่ได้ ขนาดเธอไม่ได้ท้องเธอยังไม่ขยันทำงานเท่าโรสรินเลย“ต้องรีบทำงานไว้ค่ะ ถ้าคลอดแล้วคงทำงานไม่ได้อีกหลายเดือน” หญิงสาวตอบกลับตามที่คิดเอาไว้ เพราะเธอคิดและวางแผนทุกอย่างเอาไว้หมดแล้ว“พี่ก็ลืมไปเลย”“ลืมอะไรเหรอคะ?”“ก็ลืมว่าถ้าคลอดแล้วโรสก็จะได้หยุดงานสามเดือนไง” แพรไหมที่พอจะรู้เรื่องวันลาและสิทธ