All Chapters of LOVE RHYTHM จังหวะรักมาเฟียร้าย: Chapter 11 - Chapter 20

“ใครจ้างมึงมา!” น้ำเสียงดุดันเอ่ยถามด้วยความรู้สึกโกรธแค้นแทนคนเป็นเจ้านายผัวะ!! ผัวะ!!เคย์สันยืนมองภาพตรงหน้าด้วยสายตาที่นิ่งเรียบ เพราะเรื่องแบบนี้มักเกิดขึ้นกับเขาอยู่เป็นประจำ“มึงจะไม่พูดใช่ไหม!” โรมันหยิบมีดแหลมคมขึ้นมาเพื่อขู่ให้ศัตรูกลัวและยอมพูดความจริงออกมา“….”ชายหนุ่มเงียบไม่พูดอะไร อีกทั้งมือและเท้าก็ถูกมัดแน่นด้วยเชือกเส้นใหญ่ ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือดและร่องรอยการถูกทำร้ายที่ยับเยินพอสมควร“กูจะถามเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่มึงจะไม่ได้มีโอกาสหายใจบนโลกใบนี้ต่อ”“มึงทำงานให้ใคร!!” โรมันยังคงถามประโยคเดิมเพื่อเค้นเอาคำตอบจากศัตรูเคย์สันมองดูข้อความและรูปภาพในโทรศัพท์ที่ถูกส่งรายงานผ่านช่องทางออนไลน์ไปแล้ว ถึงแม้จะลบออกไปแต่ก็ไม่ได้ช่วยทำให้เรื่องทุกอย่างดีขึ้น“ยะ ยอมแล้วๆ”ไม่ว่าจะได้รับเงินค่าจ้างมาแพงแค่ไหน แต่สุดท้ายก็กลัวตายกันทั้งนั้น“บอกมา!!” โรมันกระชากเสื้อเชิ้ตสีดำอย่างแรงจนอีกฝ่ายเซไปตามแรงกระชาก“คุณศิลา คุณศิลาเป็นคนจ้าง”โรมันหันไปมองหน้าเจ้านายทันที เพราะศิลาคือศัตรูหมายเลขหนึ่งของเคย์สันเมื่อสามปีก่อน และเขาก็ไม่ได้ยินชื่อนี้มานานเกือบสามปีแล้ว“ปล่อยมันไป”

หนึ่งอาทิตย์ต่อมาวันเวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก ตลอดระยะเวลาหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมากวินกับฮันน่าต้องใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านของเฮียมาร์ค เพื่อการใช้ชีวิตที่ปลอดภัยมากยิ่งขึ้น“เมื่อไหร่พวกเขาจะเลิกตามเราวะ” กวินถามขึ้นหลังจากที่แยกย้ายกับเพื่อนๆ เพื่อที่จะออกไปทานข้าวด้วยกันที่ร้านอาหารเจ้าประจำ“แล้วกูจะรู้ไหม” ฮันน่าทำหน้าเซ็งไม่ต่างจากกวินจากชีวิตที่เคยสนุกสนานตอนนี้กลับเปลี่ยนไป พอเรียนเสร็จก็ต้องกลับบ้านเฮียมาร์คไม่ได้ออกไปเที่ยวที่ไหน ซึ่งชีวิตของเธอกับกวินวนอยู่แบบนี้มาตลอดหนึ่งอาทิตย์แล้ว“ถึงจะตามดูแลอยู่ไกลๆ แต่พอมองไปเห็นกูก็รำคาญอยู่ดี” ความรู้สึกตอนนี้คืออึดอัดและรำคาญมาก“อดทนไปก่อนถ้ายังไม่อยากตาย กูก็รำคาญเหมือนกันแต่ก็ทำอะไรไม่ได้” หญิงสาวปลอบใจตัวเอง ทั้งๆ ที่ในใจอยากจะออกไปเที่ยวเล่นให้หายเบื่อตั้งแต่เกิดมาฮันน่าไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องมาใช้ชีวิตแบบที่มีคนติดตามเยอะๆ แบบนี้ ซึ่งหลายคนอาจจะมองว่าดูดี แต่สำหรับเธอแล้วมันคือความอึดอัดและลำบากใจ จะทำอะไรก็ไม่ได้ทำ อยากไปไหนก็ไม่ได้ไป และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะต้องใช้ชีวิตแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน“กูจะไม่ทนอยู่แบบนี้แล้ว” กวินอยากจะออกไปเที่

“ถ้าจะอยู่ที่นี่ก็อยู่เฉยๆ อย่าทำตัววุ่นวาย” มาเฟียหนุ่มเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ แต่ก็ไม่ได้มีท่าทางโมโหหรือไม่พอใจอะไร“ไม่ได้…” คนตัวเล็กตั้งท่าจะเถียง แต่ก็โดนอีกคนพูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน“ดื้อขนาดนี้ยังคิดว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่อยู่อีกเหรอ?” เคย์สันย้อนถามหญิงสาวอีกครั้ง นอกจากจะทำตัวดื้อเหมือนเด็กแล้วเธอยังเถียงเก่งอีกด้วย“คำก็ดื้อสองคำก็ดื้อ” ฮันน่าเบ้ปากมองบนบ่นกับตัวเองเบาๆ ใครๆ ก็บอกว่าเธอดื้อ แต่เธอไม่ได้ดื้อเหมือนที่คนอื่นบอกสักหน่อย“อะไรนะ” มาเฟียหนุ่มเอียงใบหน้าฟัง แต่ก็ไม่ได้ยินในสิ่งที่เธอพูด จึงต้องเอ่ยถามเธอ“เปล่าไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย” ฮันน่าแก้ตัวหน้าตาใสซื่อ“ขึ้นไปนอนได้แล้ว”บางทีหญิงสาวก็ไม่เข้าใจประโยคที่เขาพูด ซึ่งมันเป็นประโยคบอกเล่าหรือประโยคคำสั่งกันแน่ เธอเองก็แยกไม่ออก“จะออกไปเที่ยวเหรอ?”แต่ถึงจะเป็นประโยคอะไรเธอก็ไม่ได้สนใจในสิ่งที่เขาพูดอยู่ดี“ไม่ต้องรู้หรอก”“อยู่บ้านทุกวันไม่เบื่อบ้างหรือไง?” ฮันน่าขี้เกียจจะเถียงต่อจึงเปลี่ยนเรื่องที่จะคุยตอนนี้เธอเบื่อมากและอยากจะออกไปเที่ยวให้หายเบื่อ เพราะเธอชอบดื่ม ชอบเที่ยว แถมยังชอบงานปาร์ตี้จะให้เธอมานั่ง

ตึกตัก!! ตึกตัก!!หัวใจดวงน้อยเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ เมื่อเห็นชายหนุ่มเดินเข้ามาภายในบ้าน‘ยังไม่ถึงเวลาเลิกงานหนิ?’ร่างเล็กเกิดอาการประหม่าขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก หัวใจเต้นแรง ใบหน้าสวยก็เริ่มมีสีแดงระเรื่ออย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน“ไม่สบายเหรอ?”เคย์สันเป็นฝ่ายถามขึ้นมาก่อนเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าทางอ้ำอึ้งและใบหน้าแดงก่ำราวกับคนไม่สบาย ไหนๆ เธอก็มาอาศัยอยู่บ้านเขาแล้ว พูดคุยทักทายกันหน่อยคงไม่เสียหายอะไร“เปล่า… ทำไมกลับมาเร็วจังปกติกลับสามสี่ทุ่มไม่ใช่เหรอ?” ยิ่งอีกฝ่ายถามฮันน่าก็ยิ่งเลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะพูดจะถามเรื่องไหน เธอจึงถามออกไปโดยที่ไม่ทันคิด“ทำไมถึงรู้?” มาเฟียหนุ่มไม่ได้สนใจตอบคำถามของเธอ แต่เขาเลือกที่จะถามกลับด้วยความสงสัย เพราะเธอพึ่งจะมาอยู่ที่นี่ได้สองวัน แต่กลับรู้เวลาเลิกงานของเขา“อะ เอ่อ… ก็เมื่อวานเห็นกลับตอนสามทุ่ม”ฮันน่ารีบแก้ตัวด้วยท่าทางเลิ่กลั่กมีพิรุธสุดๆ ถ้าจะให้บอกความจริงว่าเธอแอบถามแม่บ้านก็คงจะดูไม่ดีเท่าไหร่ เธอจึงเลือกที่จะโกหกเขาเคย์สันมองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าก่อนที่ในหัวจะคิดถึงเรื่องราวเก่าๆ จนมีภาพในอดีตลอยเข้ามาในหัววันนั้นภรรยาแอบทำอาหาร

“ได้!! งั้นก็ลองดูว่าใครกันแน่ที่จะเป็นฝ่ายจดจำมากกว่า!!”มือหนากระชากแขนเล็กอย่างแรงจนร่างบางเซไปตามแรง ใบหน้าสวยซบเข้าที่หน้าอกแกร่งทำให้ได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ“จะทำอะไร?” ฮันน่าถามเสียงเบาฟุบ!!มือหนาจับปลายคางมนเชิดขึ้นเล็กน้อยก่อนจะประกบจูบลงที่ริมฝีปากบางอย่างดิบเถื่อนและเอาแต่ใจตัวเองความดื้อของเธอทำให้เขาโมโห และเผลอสาดความดิบเถื่อนใส่คนตัวเล็กโดยไม่รู้ตัว“อื้อ!! อ่อยอะ (ปล่อยนะ)” ริมฝีปากเล็กพูดอู้อี้จนแทบจะฟังไม่รู้เรื่อง พลางมือบางก็ทุบหน้าอกแกร่งรัวๆ เพื่อเป็นการต่อต้านและให้อีกฝ่ายยอมปล่อยทว่าการต่อต้านและขัดขืนของเธอกลับไม่เป็นผล เมื่อยิ่งเธอดิ้นคนเมาก็ยิ่งเพิ่มความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปเริ่มออกฤทธิ์ผสมผสานไปกับความต้องการที่วิ่งพุ่งพล่านอยู่ภายในร่างกาย ความเป็นชายเริ่มตื่นตัวและขยายใหญ่อยู่ภายใต้กางเกงตอนแรกเคย์สันตั้งใจจะลงโทษเล็กๆ น้อยๆ เพื่อให้หญิงสาวกลัว แต่ตอนนี้ทุกอย่างกลับผิดคลาดไม่เป็นไปตามที่เขาคิดเอาไว้ในหัวเขาตอนนี้มีเพียงกลิ่นกายสาวหอมๆ เรือนร่างที่เนียนนุ่ม บวกกับริมฝีปากหวานฉ่ำที่เขาไม่ได้สัมผัสมานานแรมปี ทำให้ยากเกินที่จะหยุดทุกอย่าง