All Chapters of LOVE RHYTHM จังหวะรักมาเฟียร้าย: Chapter 21 - Chapter 30

หลังจากที่เก็บของทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ฮันน่าก็เดินลงมาข้างล่างเพื่อสำรวจเหตุการณ์ว่ามีใครอยู่บ้างทว่าหญิงสาวไม่ได้เอากระเป๋าลงมาด้วย เพราะกลัวจะโดนจับได้และเธอต้องทำตัวให้ปกติที่สุด ขอแค่ออกจากบ้านหลังนี้ไปให้ได้ก่อน กระเป๋าค่อยให้คนอื่นมาเอาให้ก็ได้ ไม่ใช่เรื่องยากอะไรเมื่อทางสะดวกและเจ้าของบ้านไม่อยู่ ฮันน่าจึงเดินออกไปนอกบ้านทันที“จะไปไหนครับ?” บอดี้การ์ดคนหนึ่งถามขึ้นเมื่อเธอก้าวขาออกจากประตูบ้าน“ฉันจะไปเรียน”“รอสักครู่นะครับ”ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อต่อสายหาเจ้านาย เมื่อได้รับคำสั่งว่าให้ดูเธอดีๆ แต่ถ้าจะออกไปไหนให้โทรรายงานเจ้านายก่อน“สวัสดีครับ คือคุณฮันน่าบอกให้ผมไปส่งครับ”(ที่ไหน?)“มหาลัยครับ” ลูกน้องรายงานไปตามที่หญิงสาวบอก(ไหนบอกว่าไม่มีเรียน?) น้ำเสียงนิ่งเรียบถามผ่านปลายสายด้วยความแปลกใจ เพราะก่อนออกมาเธอยังบอกว่าไม่มีเรียน“สักครู่นะครับ” ลูกน้องบอกเจ้านาย ก่อนจะหันมามองหญิงสาวที่ยืนอยู่ไม่ไกล“นายท่านถามว่าไหนบอกไม่มีเรียนครับ”“ฉันพึ่งนึกได้ว่ามีเรียนตอนบ่าย” ฮันน่าบอกไปตามความจริง เพราะเธอมีเรียนตอนบ่ายจริงๆ แต่ที่บอกว่าไม่มีเรียนคือเธอโกหก“คุณฮันน่

หลังจากที่เรียนเสร็จก็เป็นเวลาเกือบห้าโมงเย็น ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่หลายๆ คนต่างก็เลิกงาน ทำให้การจราจรค่อนข้างติดขัด รถค่อยๆ ขยับตามกันไปทีละนิดกวินขับรถออกจากมหาวิทยาลัยโดยที่มีฮันน่านั่งอยู่ข้างๆ แต่สภาพการจราจรวันนี้ทำให้เขาหัวร้อนขึ้นมาโดยอัตโนมัติ“จะติดอะไรนักหนาวะ” คนหัวร้อนบ่นด้วยท่าทางหงุดหงิด“มึงก็ใจเย็นๆ หน่อย จะรีบไปไหน” ฮันน่าพยายามช่วยพูด เผื่อว่าเพื่อนจะใจเย็นลงบ้าง“กูมีธุระที่จะต้องไปทำต่อ” กวินบอกเหตุผลด้วยท่าทางอารมณ์เสีย“คนเยอะๆ แบบนี้แหละดีแล้วจะได้ไม่อันตราย” ฮันน่าให้เหตุผลและมองโลกในทางที่ดีเอาไว้“ทั้งคนเยอะทั้งรถติดแบบนี้กูก็ไม่ไหวหรอกนะ” กวินยังคงหัวร้อน“ใจเย็นๆ ก่อน เดี๋ยวก็ถึงคอนโดแล้ว”“อยู่ใกล้แค่นี้แต่ใช้เวลาเป็นชั่วโมง”“มึงอย่าพึ่งหงุดหงิด กูมีเรื่องจะคุยด้วย”“เรื่องอะไร?”“คือตอนนี้ทุกอย่างก็ปกติแล้ว กูว่าจะกลับไปอยู่คอนโด” ฮันน่าไม่อยากอยู่กับกวินนานๆ เพราะกลัวจะรบกวนเวลาส่วนตัวของกวิน“วันไหน?” กวินถามกลับด้วยความอยากรู้“วันนี้แหละ ไปถึงก็จะเก็บของเลย”“มึงคิดดีแล้วเหรอ?” กวินถามด้วยความเป็นห่วง เพราะเขารู้ดีว่าชีวิตของฮันน่าไม่ได้ปลอดภัยและเป็

“โอ๊ย!!” ฮันน่าร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เมื่อเธอเผลอยกแขนข้างที่โดนยิงขึ้นมาอย่างลืมตัว“เจ็บมากมั้ย?” เคย์สันถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง ใบหน้าสวยดูซีดลงอย่างเห็นได้ชัดฮันน่าพยักหน้าให้แทนคำตอบ ทั้งที่ในใจอยากจะตอบดังๆ ว่าเจ็บมาก เจ็บที่สุดในชีวิตแล้ว ตั้งแต่เกิดมาเธอยังไม่เคยมีแผลใหญ่ขนาดนี้มาก่อน เพราะครอบครัวดูแลและเลี้ยงดูเธอมาเป็นอย่างดี มีแผลใหญ่สุดก็แค่ถลอกตอนที่วิ่งล้มสมัยเรียนอนุบาล“จะพาฉันไปไหน?” ฮันน่าถามขึ้นเมื่อลิฟต์ผ่านชั้นที่เธออยู่ไปแล้ว“ไปทำแผล” เคย์สันตอบเสียงเรียบ และในขณะที่เขารีบเวลามักจะเดินช้าเสมอ เลือดที่แผลเธอก็ไหลซึมออกมาไม่หยุดร่างบางยืนนิ่งทันทีเมื่อลิฟต์เปิดออก เธอไม่คิดเลยว่าที่คอนโดจะมีห้องแบบนี้ ชั้นสูงสุดจะเป็นห้องส่วนตัวของเคย์สัน ที่ถูกจัดตกแต่งเรียบร้อย มีห้องนอน ห้องครัว ห้องพยาบาล แยกกันเป็นสัดส่วนอย่างชัดเจน“มาสิ” เคย์สันเรียกหญิงสาวให้ตื่นจากภวังค์ความคิดถึงจะรู้สึกแปลกใจ แต่ฮันน่าก็ไม่กล้าที่จะถามอะไรอยู่ดี เธอทำได้เพียงแค่เดินตามเขาไปเงียบๆ“ขยันหาเรื่องจริงๆ” ภากรพูดประชดขึ้นมาในระหว่างที่กำลังเตรียมอุปกรณ์ทำแผล“พูดมาก” เคย์สันพูดขึ้นลอยๆ

อาทิตย์ต่อมาร่างสูงโปร่งยืนมองบรรยากาศด้านนอกตึก ก่อนจะอัดบุหรี่ราคาแพงเพื่อผ่อนคลายอารมณ์ ควันบุหรี่สีขาวลอยคลุ้งพร้อมกับกลิ่นบุหรี่อ่อนๆ“ทุกอย่างพร้อมแล้วครับ” โรมันเดินเข้ามารายงาน เมื่อจัดการทุกอย่างตามแผนเรียบร้อยแล้ว“มันจะออกมาตอนไหน” น้ำเสียงและท่าทางนิ่งเรียบเอ่ยถามลูกน้องคนสนิท“น่าจะอีกประมาณหนึ่งชั่วโมงครับ”“งั้นออกไปตอนนี้เลย”“ได้ครับ”มาเฟียหนุ่มเดินออกจากห้องทำงาน พร้อมกับโรมันและลูกน้องอีกหลายสิบคนที่เดินตามหลังออกไปเคย์สันเข้าไปนั่งในรถก่อนที่โรมันจะขับออกไปยังจุดนัดหมายที่วางแผนกันเอาไว้เป็นอย่างดี และงานนี้จะไม่มีคำว่าพลาดเด็ดขาดจะกำจัดศัตรูต้องมาบุกถึงรังมันถึงจะสมศักดิ์ศรี และเป้าหมายในวันนี้ก็คือธาดา คนที่จับตัวฮันน่าไปครั้งก่อน“ให้แน่ใจว่ามันตายก่อน แล้วค่อยถอย” โรมันพูดผ่านวิทยุสื่อสาร เพื่อให้ทุกคนรับทราบและเข้าใจตรงกัน“มันกำลังจะออกมาครับ” เสียงลูกน้องที่อยู่ด้านในรายงานผ่านเครื่องมือสื่อสาร“เตรียมตัวให้พร้อม” เคย์สันจับปืนแน่นและอยู่ในท่าเตรียมพร้อม งานนี้เขาจำเป็นที่จะต้องมาจัดการด้วยตัวเองเพื่อให้แน่ใจว่ากำจัดศัตรูได้แล้วจริงๆทุกคนต่างอยู่ในความเ

ร่างสูงโปร่งอยู่ในชุดทำงานเดินลงมาจากด้านบนตามปกติเหมือนทุกวัน เมื่อถึงเวลาที่เขาจะต้องออกไปทำงานแล้วใบหน้าหล่อถึงกับขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปมด้วยความสงสัยเมื่อเห็นฮันน่ากำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่คนเดียว“แม่บ้านไปไหนหมด” เคย์สันถามขึ้นเสียงเรียบก่อนจะมองสำรวจไปทั่วบริเวณบ้าน แต่กลับไม่เห็นแม่บ้านเลยสักคน“คุณตื่นแล้วเหรอ มาทานอาหารเช้าก่อนสิ ฉันจัดโต๊ะเสร็จพอดี” หญิงสาวบอกพร้อมรอยยิ้ม การที่ได้ทำอะไรเพื่อใคร มันทำให้รู้สึกดีแบบนี้นี่เองทว่าเคย์สันกลับยืนนิ่งด้วยความสงสัยและไม่ยอมทำตามที่เธอบอก“คุณจะไปทำงานเหรอ?”เมื่อเห็นอีกฝ่ายยืนเงียบฮันน่าจึงถามต่อ เพราะเธอเห็นเขาอยู่ในชุดทำงาน ซึ่งคุณหมอสั่งเธอเอาไว้แล้วว่าห้ามไม่ให้เขาไปทำงานและควรพักอย่างน้อยสองสามวันเคย์สันพยักหน้าแทนคำตอบ“แต่แผลคุณยังไม่หายดีเลยนะ ทำไมไม่พักผ่อนก่อน” ฮันน่าบอกด้วยความเป็นห่วง“ไม่เป็นไร” เคย์สันตอบก่อนจะเดินหนีไปอีกทางทว่ากลับโดนคนตัวเล็กคว้ามือหนาเอาไว้เสียก่อน“ทานอาหารเช้าก่อนค่ะ”ฮันน่าบอกก่อนจะสัมผัสได้ถึงความร้อนผ่านมือหนา แต่เธอก็ยังไม่ค่อยมั่นใจหมับ!!มือบางยกขึ้นอิงหน้าผากของชายหนุ่มเพื่อความมั่นใจ แ