Semua Bab FAKE LOVE รุ่นพี่ลวงรัก: Bab 21 - Bab 30

ตลอดระยะเวลาหลายเดือนที่ผ่านมากวินทำให้เธอเชื่อใจและไว้ใจว่าเขาเป็นคนดีร้อยเปอร์เซ็นต์ โดยที่เธอไม่ได้เผื่อใจอะไรเอาไว้เลยสักนิดร่างบางกำลังนั่งดูซีรีส์อย่างมีความสุข ในขณะที่แฟนหนุ่มออกไปปาร์ตี้วันเกิดกับเพื่อนๆ พิพลอยก็ตั้งใจหาอะไรดูระหว่างที่รอกวินกลับห้องติ้ง!! ติ้ง!!เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ที่วางอยู่ใกล้ๆ ดังขึ้นเรียกความสนใจจากพิพลอยได้เป็นอย่างดี เพราะตอนนี้ก็เป็นเวลาที่ดึกมากแล้วคงจะไม่มีใครส่งข้อความมาถ้าหากไม่ใช่กวินใบหน้าสวยมองหน้าจอด้วยความสงสัยเมื่อเห็นว่าเป็นลดาที่ส่งข้อความมาหาเธอ ซึ่งเป็นการส่งทั้งภาพและวิดีโอ“สงสัยจะออกไปเที่ยวแน่เลย” พิพลอยพูดกับตัวเองและคิดในใจว่าลดาคงจะส่งภาพให้ผับมาให้เธอดูเหมือนกับทุกครั้งที่ไปเที่ยวแน่ๆร่างบางกดเข้าไปดูเหมือนกับทุกครั้ง แต่ทว่าครั้งนี้กลับไม่เหมือนกับภาพที่ลดาเคยส่งมา ดวงตากลมโตเบิกโพลงด้วยความตกใจเมื่อเห็นภาพที่อยู่ตรงหน้า หัวใจดวงน้อยจุกหน่วงขึ้นมาทั้งใจผู้ชายที่เธอรักกำลังนัวเนียกับผู้หญิงคนอื่นอย่างมีความสุข น้ำตาเม็ดเล็กค่อยๆ ไหลอาบสองแก้มด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวดไปทั้งใจพิพลอยไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้ชายที่เธอรักจะทำ

“พี่เซนต์จะพาหนูไปไหนคะ”พิพลอยถามขึ้นด้วยความสงสัย ในระหว่างทางที่อาจารย์หนุ่มขับรถพาเธอออกจากมหาวิทยาลัย ตอนแรกเธอคิดว่าเขาจะไปส่งเธอที่คอนโด แต่พอถึงคอนโดเธอแล้วเขากลับขับรถผ่านไป“ไปทานข้าวครับ ร้านนี้อร่อยมากเลยนะ ร้านประจำพี่เลย” อาจารย์หนุ่มตอบไปตามความจริง นานๆ เขาจะได้มีเวลาอยู่กับเธอ ก่อนจะไปส่งก็ขอพาเธอไปทานข้าวด้วยกันก่อนดีกว่า เผื่อจะทำให้พิพลอยรู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้าง“ค่ะ” หญิงสาวพยักหน้าเชิงเข้าใจก่อนจะนั่งเงียบจนถึงร้านอาหาร“เชิญครับ” เซนต์เปิดประตูรถให้หญิงสาวและดูแลเธอเป็นอย่างดีตามหน้าที่ของสุภาพบุรุษ“ขอบคุณค่ะ พี่เซนต์มาที่นี่บ่อยเหรอคะ” พิพลอยลงจากรถแล้วถามไปตามมารยาทร้านอาหารค่อนข้างสวยและเป็นส่วนตัว แต่ละมุมตกแต่งแตกต่างกันไปแต่ก็ดูลงตัวและสวยงาม สร้างความประทับใจให้กับทุกคนที่มาทานอาหาร“ไม่ค่อยบ่อยครับ พี่ชอบร้านนี้นะ แต่ไม่ค่อยมีใครมาด้วย” เซนต์ตอบพร้อมกับยิ้มแก้เขิน“พลอยก็ชอบค่ะ บรรยากาศดีมากเลย” พิพลอยเดินตามชายหนุ่มเข้าไปในร้านอาหาร“เดี๋ยววันหลังพี่จะชวนมาอีกนะ”“ค่ะ”อาจารย์หนุ่มพาพิพลอยมานั่งที่โต๊ะประจำที่อยู่ริมแม่น้ำสามารถมองเห็นธรรมชาติที่อยู่รอบ

พอรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกทีก็มีแสงแดดสาดส่องผ่านผ้าม่านเข้ามาภายในห้องนอน“โอ๊ย!” เพียงแค่ขยับตัวนิดเดียวก็รู้สึกถึงความเจ็บแสบตรงร่องรัก ร่างกายปวดร้าวระบมไปหมดจนแทบจะขยับตัวไม่ได้“เป็นอะไรครับ” ร่างหนาที่พึ่งจะได้นอนเพียงไม่กี่ชั่วโมงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงพิพลอยมองหน้าชายหนุ่มด้วยความไม่เข้าใจ ความรู้สึกมากมายวิ่งวนเข้ามาในหัว กวินในตอนนี้กับคนเมื่อคืนช่างดูแตกต่างกันโดยสิ้นเชิงกวินมองหน้าหญิงสาวด้วยความรู้สึกผิด ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยร่องรอยที่เขาเป็นคนทำ เสื้อผ้าก็ขาดกระจัดกระจายเต็มพื้นห้องไปหมด“หนูเจ็บตรงไหน” น้ำเสียงอบอุ่นยังคงถามต่อด้วยความเป็นห่วง ใบหน้าหล่อแสดงท่าทางรู้สึกผิด“….” พิพลอยยังคงเงียบ ในใจยังคงสับสนกับชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า“พี่ขอโทษนะที่เมื่อคืนรุนแรงไปหน่อย” กวินก้มหน้าก้มตาพูดเสียงเบา ความรู้สึกผิดเกาะกุมอยู่ภายในใจ“พี่เมาก็เลยทำอะไรขาดสติ”เมื่ออีกฝ่ายเอาแต่เงียบ กวินจึงพูดขึ้นมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงและท่าทางที่รู้สึกผิดไม่ต่างจากเดิมเมื่อคืนยังทำตัวเป็นเสืออยู่เลย แต่ตอนนี้เขาดูไม่ต่างจากลูกแมวตัวเล็กๆ เลยสักนิด“กลับไปเถอะค่ะ”ประโยคแรกที่ออกจากปากพิ

หนึ่งอาทิตย์ต่อมาจากวันนั้นกวินก็ไม่ได้คุยหรือติดต่อกับพิพลอยอีกเลย เขาลองคิดทบทวนทุกอย่างเป็นอย่างดี และทุกคำพูดที่อาจารย์เซนต์พูดมานั้นเป็นความจริงทุกอย่างถึงปากจะบอกว่ารักและจริงจังกับพิพลอย แต่นอกจากคำพูดแล้วก็ไม่ได้มีสิ่งไหนที่เขาแสดงออกว่ารักเธอจริงๆ เลยสักนิดหัวใจแกร่งรู้สึกสับสน ความรู้สึกวุ่นวายไปหมด เขาทำได้เพียงแค่กลับไปใช้ชีวิตแบบเดิม ออกไปเที่ยว ไปดื่มกับเพื่อนเหมือนเมื่อก่อนตอนที่ยังไม่มีพิพลอยตอนแรกเหมือนจะมีความสุข แต่พอเที่ยวเสร็จแยกย้ายกันกลับห้องความรู้สึกเหงาก็เข้ามาแทนที่ความเมากวินตั้งใจที่จะไม่สนใจพิพลอย แต่เขาก็ทำได้ไม่นานความคิดถึงก็เริ่มทำงานและเริ่มเบื่อกับการใช้ชีวิตคนเดียว จากที่มีความสุขกับการออกมาเที่ยว ก็เริ่มรู้สึกไม่สนุกกับการใช้ชีวิตเดิมๆ ซ้ำๆในใจยังคงคิดถึงพิพลอย คิดถึงตอนที่อยู่ด้วยกัน คิดถึงตอนที่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน เขายังคงคิดถึงเธออยู่ตลอดเวลาเสียงดนตรีดังกระหึ่มท่ามกลางไฟหลากสีที่กระพริบไปตามจังหวะดนตรี ผู้คนมากมายต่างก็กำลังโยกย้ายส่ายสะโพกกันอย่างสนุกสุดเหวี่ยงในยามราตรีวันนี้เป็นวันหยุดทำให้นักท่องราตรีค่อนข้างที่จะเยอะกว่าทุกวัน ทั้

สองวันต่อมา“สนใจใช้บริการอะไรดีครับ” ซีเจย์ถามพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เพราะชายหนุ่มคือลูกค้าคนสำคัญที่สามารถจ่ายให้เขาได้แบบไม่อั้น“ไหนบอกว่าออกจากบ้านเกือบทุกวันไงวะ นี่ผ่านมาสองวันแล้วทำไมยังไม่เห็นออกมาอีก” กวินถามอย่างอารมณ์เสีย เขาตั้งใจไปดักรอพิพลอยหน้าบ้านสองวันแต่กลับไม่เห็นเธอเลยสักวัน“ตอนที่ผมไปดูก็ออกจากบ้านเกือบทุกวันจริงๆ นะ” ซีเจย์ยืนยันไปตามความจริง“พูดมั่วไปเองหรือเปล่า” กวินเริ่มคิดว่ารุ่นน้องอาจจะโกหกและไม่ได้ไปตามสืบตามที่เขาบอกจริงๆ“โถ่เฮีย จะเอาอะไรมามั่ว ผมนี่แทบจะไปนอนเฝ้าหน้าบ้านเลยนะ” รุ่นน้องตอบด้วยน้ำเสียงและท่าทางที่จริงจัง“จริงเหรอวะ” กวินถามกลับเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง“จริงสิครับ ไม่งั้นผมจะกล้าเอากับเฮียเป็นแสนเหรอ” ซีเจย์ยังคงยืนยันคำตอบเดิม“ถ้างั้นไปหาเบอร์มาให้หน่อยดิวะ” ชายหนุ่มเริ่มเชื่อแล้วว่าที่ซีเจย์พูดคือเรื่องจริง“เบอร์โทรเลยเหรอเฮีย” ซีเจย์ถึงกับตาโตด้วยความตกใจ เพราะไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ที่เขาจะไปหามาได้“ใช่” ใบหน้าหล่อพยักหน้าให้เพื่อยืนยันในสิ่งที่พูด“ถ้าเบอร์โทรอาจจะต้องจ่ายเยอะหน่อยนะ”ถึงจะยากแค่ไหนแต่ถ้าจำนวนเงินตอบแทนมากพอซีเจย์ก็พร