All Chapters of HOT LOVE อ้อนรักคุณหมอ: Chapter 11 - Chapter 20

“จะมาหา ทำไมไม่บอกผมก่อนหล่ะครับ”หมอหนุ่มเอ่ยถามผู้เป็นแม่หลังจากแต่งตัวเสร็จ แต่ผู้เป็นแม่กลับไม่ได้สนใจคำถามของเขาเลยแม้แต่น้อย ท่านยกยิ้มออกมาก่อนที่จะเอ่ยถามในสิ่งที่สงสัย“ลูกได้ป้องกันอยู่ใช่ไหม?”คำถามของผู้เป็นแม่ทำเอาหมอหนุ่มถึงกับเลิ่กลั่กไปไม่เป็น ยิ่งเห็นร่องรอยที่ปิดไม่มิดที่เด็กขี้ยั่วทำไว้ยิ่งยากที่จะแก้ตัว“ลูกนอนกับเธอกี่ครั้งแล้ว เธอไว้ใจได้ใช่มั้ย”พรประภาถามลูกชายด้วยความเป็นห่วง กลัวว่าเด็กสาวจะเอาโรคร้ายมาติดลูกชาย เพราะเธอดูสวยเซ็กซี่เกินกว่าที่ชายใดจะอดใจไหว อาจจะขาดความยับยั้งชั่งใจจนลืมเรื่องป้องกันได้“ไปกันใหญ่แล้วครับแม่ ผมกับเธอไม่ได้ทำอะไรอย่างที่แม่คิดหรอกครับ”“ไม่ต้องอายหรอกลูก แม่ถามไปเพราะความเป็นห่วง ไม่ได้จะตำหนิอะไรหรอก”“เธอเป็นรุ่นน้องที่มหาลัยครับ ไม่ได้เป็นอย่างที่แม่เข้าใจ”“แม่เข้าใจ เด็กสมัยนี้หวังสบายทางลัดกันเยอะ”เฮ้อ… เข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว หมอหนุ่มได้ปวดหัวแต่เช้าเลย ไม่ว่าเขาจะพยายามอธิบายยังไง แม่ของเขาก็ไม่เชื่ออยู่ดีหมอหนุ่มออกมาทำหน้าที่ของตัวเองตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติก็คงจะเป็นสายตาของผู้คนรอบข้างที่จ้องมองร่องรอยบนคอของเขาด้วยส

“คนใจร้าย! ชิ!”ใบหน้าสวยสะบัดไปทางอื่นตามสไตล์คนน้อยใจ แต่ก็แอบชำเลืองมองอีกฝ่ายบ้างเพื่อดูว่าเขาจะง้อเธอหรือเปล่าทว่าหมอหนุ่มยังคงเงียบ เขาเข้าใจในการกระทำของเธอทุกอย่าง และขอบคุณที่เธอหวังดีอยากจะช่วย แต่การได้เจอเธอ การมีเธออยู่ข้างๆ มันทำให้เขาคิดถึงผู้หญิงอีกคน คนที่เขาตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น เขาชอบที่คริสตัลเป็นคนตรงไปตรงมา เข้าใจอะไรง่าย ไม่งอแง นิสัยแมนๆ ลุยๆ รักเดียวใจเดียว ไม่หว่านเสน่ห์ให้ผู้ชายไปทั่วเหมือนหญิงสาวตรงหน้า พูดให้เข้าใจง่ายคือ… เธอไม่ใช่สเปคของเขา ทั้งสองคนนั่งทานข้าวด้วยกันท่ามกลางความเงียบ นาเดียก็เล่นใหญ่งอนไม่หาย ส่วนพี่หมอก็นั่งเงียบไม่พูดไม่จา ไม่ถามหญิงสาวเลยสักคำ ช่างเป็นการทานอาหารที่น่าอึดอัดใจจริงๆ“จะไปที่ไหนต่ออีกมั้ยครับ?”หลังจากที่ปล่อยบรรยากาศเงียบมานาน คุณหมอหนุ่มก็ตัดสินใจเป็นฝ่ายถามขึ้นมาก่อนตามหน้าที่ของสุภาพบุรุษ“ทำไมคะ ทานข้าวกับหนูมันน่าเบื่อขนาดนั้นเลยเหรอ”คุณหนูนาเดียยังคงเล่นใหญ่ไม่หายงอนสักที ทั้งๆ ที่พี่หมอก็ถามดีๆ ถามไปตามมารยาท แต่นาเดียก็ยังคงพูดประชดพี่หมออีก“เปล่าครับ คือพี่ต้องกลับไปเคลียร์งานต่อ จะได้รู้ว่าต้องไปส่งหนู

ร่างเล็กเดินเกาะแขนคุณหมอหนุ่มเข้าไปในคอนโดด้วยท่าทางมีความสุข ซึ่งต่างจากอีกฝ่ายที่ดูท่าทางไม่มีความสุขเอาเสียเลย‘ยังไงวันนี้พี่หมอต้องเป็นของหนูคนเดียว’ นาเดียคิดในใจพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี เมื่อคิดถึงตอนที่จะได้อยู่บนเตียงกับพี่หมอสองต่อสองพนักงานสาวที่นั่งอยู่หน้าเคาน์เตอร์ต่างมองและซุบซิบกันขึ้นมาเมื่อทั้งสองคนเดินผ่านไป ปกติแล้วคุณหมอจะขึ้นห้องคนเดียวตลอด แต่ทำไมวันนี้ถึงได้มีผู้หญิงติดมาด้วย พนักงานต่างสงสัยไปกันใหญ่นาเดียเดินหน้ารุกหนักโดยที่ไม่เว้นช่องว่างให้กับคุณหมอหนุ่มเลยสักนิด แถมยังทำตัวเป็นเจ้าของเขาอยู่ตลอดเวลา หลายครั้งที่เขาเตือนเธอ แต่เธอก็ไม่ยอมฟังและไม่ทำตามที่เขาบอก จนเขาต้องยอมทำตามน้ำเพื่อที่จะได้ให้มันจบๆ ไป อดทนอีกนิดเดียวก็จะแยกย้ายกันเข้าห้องแล้ว“ไม่ต้องกอดแน่นขนาดนี้ก็ได้ครับ”คีรินเอ่ยบอกอย่างสุภาพในระหว่างที่อยู่ในลิฟต์ซึ่งนาเดียยังคงกอดแขนเขาเอาไว้แน่น จนคุณหมอหนุ่มต้องเอ่ยท้วงขึ้นมาเพื่อเตือนสติหญิงสาว ถ้าหากว่ามีใครมาเห็นเข้าคงดูไม่ดีแน่ และอีกอย่างเขากับเธอก็ไม่ได้เป็นอะไรกันด้วย“เป็นแฟนกัน ใครๆ ก็ทำแบบนี้ทั้งนั้นแหละค่ะ” นาเดียยังคงด

ในระหว่างที่คีรินกำลังนั่งทานอาหารกับเพื่อนๆ และถามไถ่เรื่องงานกันตามประสาคนที่ทำงานสายเดียวกัน อยู่ๆ เสียงโทรศัพท์เขาก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะมือหนาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูทันทีเผื่อคนที่โทรมาจะมีธุระสำคัญอะไร แต่พอได้เห็นชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ คีรินก็รีบปิดเสียงและวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ ก่อนจะหันไปคุยกับเพื่อนๆ ต่อคุณหมอปล่อยให้โทรศัพท์สั่นอยู่นานหลายนาทีโดยที่ไม่สนใจที่จะรับสาย เพราะเขารู้ดีว่าเธอคงไม่ได้มีธุระสำคัญอะไร“ทำไมไม่รับสาย?” คุณหมอคิมเพื่อนรุ่นเดียวกันเอ่ยถามขึ้นด้วยความแปลกใจ“ปกติจะรับสายตลอดหนิ แล้วนี่ใครโทรมาถึงได้กล้าเมินเฉยขนาดนี้” คุณหมอเรียวเพื่อนอีกคนก็ถามขึ้นด้วยความสงสัยไม่ต่างกัน“ไม่มีอะไรหรอก” คีรินยังคงก้มหน้าทานอาหารต่อ โดยที่ไม่ได้สนใจโทรศัพท์ที่สั่นอยู่แต่พอโทรศัพท์เงียบได้ไม่นานก็สั่นขึ้นมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เป็นการแจ้งเตือนข้อความแชทขึ้นมาแทนNADEAR : ถ้าพี่หมอไม่รับสายหนู งั้นเจอกันที่ห้องฉุกเฉินเหมือนวันนั้นอีกนะคะทันทีที่อ่านข้อความบนหน้าจอ คีรินถึงกับปวดหัวให้กับความดื้อและเอาแต่ใจของเธอKIRIN : พี่ติดธุระสำคัญอยู่ ถ้าว่างแล้วจะโทรกลับNADEAR : ไม่ค่

อาทิตย์ต่อมาเวลา 22:00 น.นาเดียยืนรอพี่หมอด้านล่างคอนโดเพื่อที่จะได้ออกเดินทางไปทำจิตอาสา เนื่องจากเธอต้องไปเอาเสื้อผ้าที่บ้านก็เลยต้องมายืนรอก่อนเวลา ในใจก็แอบกลัวว่าพี่หมอจะไปไม่รอเธอ“พี่หมอคะ!” นาเดียโบกมือเรียกพี่หมอทันทีที่เห็นเขาเดินออกมา“เอ่อ… หนูมานานหรือยังครับ” คีรินเอ่ยถามด้วยท่าทางคิดหนัก เพราะเขาไม่คิดว่าเธอจะไปด้วยจริงๆ“ไม่นานค่ะ” นาเดียตอบพร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง“แล้วหนูจะเอาของไปทั้งหมดนี่เลยเหรอ” คุณหมอยืนมองกระเป๋าขนาดใหญ่สองใบที่วางอยู่บนพื้น พร้อมกับทำหน้าสงสัย“ใช่ค่ะ หนูเลือกเอาเฉพาะของที่จำเป็นตามที่พี่หมอบอกเลยนะคะ” นาเดียอธิบายพร้อมรอยยิ้ม ปกติเวลาที่เธอไปเที่ยวเธอจะเอาของไปเยอะกว่านี้อีก“พี่ว่าของมันดูเยอะไปหน่อยนะ คือที่ที่เราจะไปรถมันขึ้นไปไม่ถึง เราต้องเดินเท้าขึ้นไปอีกหลายกิโลเลยนะ” คุณหมอพยายามพูดอย่างมีเหตุผล ขนาดเขายังเอาไปแค่กระเป๋าเป้ใบเดียว“ไม่เป็นไรค่ะ หนูจ้างคนอื่นถือขึ้นไปให้ก็ได้” นาเดียตอบไปตามที่คิด เพราะเธอคิดไว้แล้วว่าชาวบ้านน่าจะมารอต้อนรับแล้วช่วยถือของขึ้นไปแน่ๆ เธอก็แค่ใช้เงินจ้างนิดหน่อยก็จบคุณหมอคีรินถึงกับพูดอะไรไม่ออก ทำได้แค่ยื