ครืด~ในขณะที่คีรินกำลังจะเปิดประตูรถ อยู่ๆ เสียงโทรศัพท์เขาก็ดังขึ้นมา ทำให้คุณหมอต้องหยุดชะงักก่อนจะรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูร่างสูงยืนพิงประตูรถในท่าทางคิดหนัก ในใจแอบหวั่นอยู่ไม่น้อยที่รู้ว่าปลายสายคือใคร แต่เขาก็ต้องกดรับสายอยู่ดี(คีย์อยู่ไหนคะ ทำไมยังมาไม่ถึงอีก) ปลายสายถามขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด“คือว่าผม…” คีรินพูดอ้ำอึ้ง คิดไม่ออกว่าจะหาคำพูดไหนมาอธิบายให้เพลงขวัญฟังดี(เพลงรอนานแล้วนะคะ) เพลงขวัญเริ่มเสียงดังขึ้นด้วยความไม่พอใจเมื่อชายหนุ่มปล่อยให้เธอนั่งรอนานๆ“พอดีผมเห็นว่าเพลงมีคนอยู่ด้วยก็เลยคิดว่าน่าจะไม่มีปัญหาอะไรแล้ว อีกอย่างพรุ่งนี้ผมต้องไปทำงานแต่เช้าด้วย” คีรินบอกอย่างใจเย็น(แต่เพลงอยากให้คีย์อยู่ด้วยหนิคะ) ปลายสายรีบปรับน้ำเสียงให้อ่อนลงทันที“วันนี้ดึกมากแล้วไว้วันหลังค่อยนัดเจอกันอีกทีนะครับ” คีรินอธิบายไปตามเหตุผล“โอ๊ย!”แต่ยังไม่ทันที่คีรินจะได้ฟังคำตอบจากคนในสาย อยู่ๆ ก็มีร่างสวยเสียหลักพุ่งเข้าหาเขาอย่างรวดเร็วหมับ!ร่างสูงหันมาประคองร่างของหญิงสาวเอาไว้ตามสัญชาตญาณทันที แขนแกร่งโอบกอดเธอไว้โดยที่ไม่ได้สนใจคนในสายที่กำลังพูดบางอย่างออกมาไ
ร่างเล็กเดินเกาะแขนคุณหมอหนุ่มเข้าไปในคอนโดด้วยท่าทางมีความสุข ซึ่งต่างจากอีกฝ่ายที่ดูท่าทางไม่มีความสุขเอาเสียเลย‘ยังไงวันนี้พี่หมอต้องเป็นของหนูคนเดียว’ นาเดียคิดในใจพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี เมื่อคิดถึงตอนที่จะได้อยู่บนเตียงกับพี่หมอสองต่อสองพนักงานสาวที่นั่งอยู่หน้าเคาน์เตอร์ต่างมองและซุบซิบกันขึ้นมาเมื่อทั้งสองคนเดินผ่านไป ปกติแล้วคุณหมอจะขึ้นห้องคนเดียวตลอด แต่ทำไมวันนี้ถึงได้มีผู้หญิงติดมาด้วย พนักงานต่างสงสัยไปกันใหญ่นาเดียเดินหน้ารุกหนักโดยที่ไม่เว้นช่องว่างให้กับคุณหมอหนุ่มเลยสักนิด แถมยังทำตัวเป็นเจ้าของเขาอยู่ตลอดเวลา หลายครั้งที่เขาเตือนเธอ แต่เธอก็ไม่ยอมฟังและไม่ทำตามที่เขาบอก จนเขาต้องยอมทำตามน้ำเพื่อที่จะได้ให้มันจบๆ ไป อดทนอีกนิดเดียวก็จะแยกย้ายกันเข้าห้องแล้ว“ไม่ต้องกอดแน่นขนาดนี้ก็ได้ครับ”คีรินเอ่ยบอกอย่างสุภาพในระหว่างที่อยู่ในลิฟต์ซึ่งนาเดียยังคงกอดแขนเขาเอาไว้แน่น จนคุณหมอหนุ่มต้องเอ่ยท้วงขึ้นมาเพื่อเตือนสติหญิงสาว ถ้าหากว่ามีใครมาเห็นเข้าคงดูไม่ดีแน่ และอีกอย่างเขากับเธอก็ไม่ได้เป็นอะไรกันด้วย“เป็นแฟนกัน ใครๆ ก็ทำแบบนี้ทั้งนั้นแหละค่ะ” นาเดียยังคงด
@ร้านอาหารสุดท้ายฮันน่าก็โดนนาเดียลากออกมาจากห้องจนได้ ทั้งๆ ที่เธอบอกให้สั่งเดลิเวรี่มาทานที่ห้อง แต่นาเดียก็ไม่ยอมและยังคงยืนยันว่าจะออกมาทานที่ร้าน“มึงอยากกินอะไรสั่งได้เลยนะ” นาเดียบอกเพื่อนรักพร้อมกับเปิดดูเมนูอาหาร“กาแฟ กาแฟ แล้วก็กาแฟค่ะ ตากูจะปิดแล้วเนี่ยมึงเห็นมั้ย” ฮันน่าที่โดนลากออกมาอย่างไม่เต็มใจก็บ่นขึ้นมาทันที“เอาน่า เดี๋ยวกูเลี้ยงเอง”“แน่นอนค่ะ มึงต้องเลี้ยงอยู่แล้ว”“มึงไปทำอะไรมา ทำไมถึงได้ดูอดหลับอดนอนขนาดนี้” นาเดียถามขึ้นด้วยความอยากรู้“เอ่อ…”“เมื่อคืนก็ออกมาพร้อมกันไม่ใช่เหรอ หรือว่ามึงไปไหนต่ออีก”ทั้งที่ไปเที่ยวด้วยกัน กลับก็กลับพร้อมกัน แต่ทำไมฮันน่าถึงได้ดูง่วงนอนขนาดนี้“กูไม่ได้ไปไหน” ฮันน่าปฏิเสธเสียงแข็ง แถมยังทำท่าทางเลิ่กลั่กไม่ปกติเอาซะเลย“มึงดูมีพิรุธนะ” นาเดียจ้องหน้าเพื่อนรักด้วยท่าทางจับผิด“มึงหิวไม่ใช่เหรอ รีบสั่งสิ” ฮันน่ารีบเบี่ยงประเด็นทันที เพราะไม่อยากทำตัวให้น่าสงสัยไปมากกว่านี้นั่งรอไม่นานพนักงานก็มาเสิร์ฟอาหาร สองสาวก็นั่งทานข้าวกันไป เมาท์เรื่องอื่นกันไปเรื่อยเพื่อเพิ่มอรรถรสในการทานอาหาร“มึงว่าหมอเขาทำงานกี่โมงถึงกี่โมงวะ” นาเ
ในระหว่างที่คีรินกำลังนั่งทานอาหารกับเพื่อนๆ และถามไถ่เรื่องงานกันตามประสาคนที่ทำงานสายเดียวกัน อยู่ๆ เสียงโทรศัพท์เขาก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะมือหนาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูทันทีเผื่อคนที่โทรมาจะมีธุระสำคัญอะไร แต่พอได้เห็นชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ คีรินก็รีบปิดเสียงและวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ ก่อนจะหันไปคุยกับเพื่อนๆ ต่อคุณหมอปล่อยให้โทรศัพท์สั่นอยู่นานหลายนาทีโดยที่ไม่สนใจที่จะรับสาย เพราะเขารู้ดีว่าเธอคงไม่ได้มีธุระสำคัญอะไร“ทำไมไม่รับสาย?” คุณหมอคิมเพื่อนรุ่นเดียวกันเอ่ยถามขึ้นด้วยความแปลกใจ“ปกติจะรับสายตลอดหนิ แล้วนี่ใครโทรมาถึงได้กล้าเมินเฉยขนาดนี้” คุณหมอเรียวเพื่อนอีกคนก็ถามขึ้นด้วยความสงสัยไม่ต่างกัน“ไม่มีอะไรหรอก” คีรินยังคงก้มหน้าทานอาหารต่อ โดยที่ไม่ได้สนใจโทรศัพท์ที่สั่นอยู่แต่พอโทรศัพท์เงียบได้ไม่นานก็สั่นขึ้นมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เป็นการแจ้งเตือนข้อความแชทขึ้นมาแทนNADEAR : ถ้าพี่หมอไม่รับสายหนู งั้นเจอกันที่ห้องฉุกเฉินเหมือนวันนั้นอีกนะคะทันทีที่อ่านข้อความบนหน้าจอ คีรินถึงกับปวดหัวให้กับความดื้อและเอาแต่ใจของเธอKIRIN : พี่ติดธุระสำคัญอยู่ ถ้าว่างแล้วจะโทรกลับNADEAR : ไม่ค่
วันต่อมา@มหาวิทยาลัย“เรียนเสร็จจะไปไหนกันต่อปะ?” ฮันน่าถามขึ้นในระหว่างที่เดินออกมาจากห้องเรียน วันนี้ตื่นเช้าเพื่อมาเรียนวิชาเดียวจริงๆ“กูว่าจะไปซื้อของ ไปเป็นเพื่อนหน่อยสิ” นาเดียหันไปมองหน้าสาวๆ ที่ยืนอยู่ข้างๆ“รินไม่ว่างนะ ต้องไปทำงานแล้ว” ไอรินปฏิเสธก่อนจะเดินออกไปอีกทาง“เดี๋ยวไปส่ง” ตามด้วยไทเกอร์ที่เดินตามไอรินออกไปอย่างไม่รอช้า“พี่วินคะ”ในขณะที่เพื่อนๆ กำลังแปลกใจเรื่องของไอรินกับไทเกอร์ อยู่ๆ ก็มีรุ่นน้องสาวสวยต่างคณะ เรียกชื่อกวินขึ้นมา“กูไม่ว่างแล้วนะ” กวินตอบเพื่อนๆ พร้อมกับส่งสายตาหว่านเสน่ห์ให้รุ่นน้องสาวสวยที่ยืนรออยู่ไม่ไกล“โปรยเสน่ห์ไปทั่วระวังจะหลงรักเหยื่อไม่รู้ตัวนะมึง” ออสตินเตือนกวินด้วยความเป็นห่วง ปากบอกเล่นๆ ไม่จริงจัง แต่ตัวติดกันแทบจะตลอดเวลา“ไม่ต้องห่วงระดับนี้แล้วไม่มีคำว่าพลาด กูไปล่ะ” กวินบอกด้วยท่าทางมั่นใจ ก่อนจะเดินไปโอบเอวรุ่นน้องคนสวยที่ยืนรออยู่“ไปเป็นเพื่อนกูหน่อยนะ” นาเดียหันไปอ้อนฮันน่ากับคริสตัลที่ยืนอยู่ข้างๆ เพราะถ้าขืนเธอไปคนเดียวมีหวังซื้ออะไรไม่ถูกแน่ส่วนคริสตัลก็คิดหนักกลัวออสตินจะไม่อนุญาตให้เธอไป เธอก็เลยทำได้แค่ยืนอยู่เงียบ
อาทิตย์ต่อมาเวลา 22:00 น.นาเดียยืนรอพี่หมอด้านล่างคอนโดเพื่อที่จะได้ออกเดินทางไปทำจิตอาสา เนื่องจากเธอต้องไปเอาเสื้อผ้าที่บ้านก็เลยต้องมายืนรอก่อนเวลา ในใจก็แอบกลัวว่าพี่หมอจะไปไม่รอเธอ“พี่หมอคะ!” นาเดียโบกมือเรียกพี่หมอทันทีที่เห็นเขาเดินออกมา“เอ่อ… หนูมานานหรือยังครับ” คีรินเอ่ยถามด้วยท่าทางคิดหนัก เพราะเขาไม่คิดว่าเธอจะไปด้วยจริงๆ“ไม่นานค่ะ” นาเดียตอบพร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง“แล้วหนูจะเอาของไปทั้งหมดนี่เลยเหรอ” คุณหมอยืนมองกระเป๋าขนาดใหญ่สองใบที่วางอยู่บนพื้น พร้อมกับทำหน้าสงสัย“ใช่ค่ะ หนูเลือกเอาเฉพาะของที่จำเป็นตามที่พี่หมอบอกเลยนะคะ” นาเดียอธิบายพร้อมรอยยิ้ม ปกติเวลาที่เธอไปเที่ยวเธอจะเอาของไปเยอะกว่านี้อีก“พี่ว่าของมันดูเยอะไปหน่อยนะ คือที่ที่เราจะไปรถมันขึ้นไปไม่ถึง เราต้องเดินเท้าขึ้นไปอีกหลายกิโลเลยนะ” คุณหมอพยายามพูดอย่างมีเหตุผล ขนาดเขายังเอาไปแค่กระเป๋าเป้ใบเดียว“ไม่เป็นไรค่ะ หนูจ้างคนอื่นถือขึ้นไปให้ก็ได้” นาเดียตอบไปตามที่คิด เพราะเธอคิดไว้แล้วว่าชาวบ้านน่าจะมารอต้อนรับแล้วช่วยถือของขึ้นไปแน่ๆ เธอก็แค่ใช้เงินจ้างนิดหน่อยก็จบคุณหมอคีรินถึงกับพูดอะไรไม่ออก ทำได้แค่ยื
หลังจากที่ทุกคนกินข้าวและทำธุระส่วนตัวกันเสร็จเรียบร้อยก็เป็นเวลาเกือบจะสองทุ่ม ก่อนที่จะแยกย้ายกันเข้านอน เพราะวันนี้ทุกคนต่างก็เหนื่อยล้ากับการเดินทางมามากแล้ว และวันพรุ่งนี้ก็มีอะไรอีกหลายอย่างที่จะต้องทำร่วมกันคุณหมอที่พึ่งจะวางแผนกิจกรรมที่จะทำในวันพรุ่งนี้กับเพื่อนๆ เสร็จก็ขอตัวเข้านอนทันที แต่เขาก็ต้องตกใจกับชุดนอนของนาเดียที่เซ็กซี่แบบสุดๆ ซึ่งแตกต่างจากชุดที่เธอใส่ก่อนหน้านี้เป็นอย่างมาก ไม่รู้ว่าเธอแอบไปเปลี่ยนมาตอนไหน“เอ่อ… หนูจะทำอะไรครับ” คุณหมอหนุ่มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักพร้อมกับกลืนน้ำลายฝืดลงคอ“มานี่สิคะ พี่หมอเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว เดี๋ยวหนูนวดให้”นาเดียที่นั่งรออยู่นานก็รีบดึงแขนพี่หมอเข้าหาตัวเอง ก่อนจะจัดท่าให้พี่หมอนอนลง ยังไงวันนี้พี่หมอก็หนีเธอไปไหนไม่รอดแน่“ขอเน้นตรงขาแล้วก็หลังนะครับ” คีรินเอ่ยบอกไปเมื่อคิดว่านาเดียจะนวดให้เขาจริงๆ พร้อมกับนอนนิ่งมองหน้าหญิงสาว“ปวดมากมั้ยคะ” นาเดียถามเสียงเบาขึ้นมาเมื่อนึกถึงตอนที่พี่หมอให้เธอขี่หลัง“นิดหน่อยครับ พอดีว่าช่วงนี้พี่มัวแต่ยุ่งเรื่องงานก็เลยไม่ได้ไปออกกำลังกายยืดเส้นยืดสายสักเท่าไหร่” ถ้าเป็นเมื่อก่อนตอ
ช่วงบ่ายของวัน“พี่หมอเหนื่อยมั้ยคะ?”นาเดียที่เห็นพี่หมอนั่งพัก ก็หยุดทำหน้าที่ของตัวเองแล้วเดินเข้าไปถามด้วยความเป็นห่วงทันที“ไม่เหนื่อยครับ แล้วหนูทำเสร็จหรือยัง” คีรินตอบ ก่อนจะหันไปมองคนอื่นๆ ที่กำลังช่วยกันเตรียมของอยู่“ใกล้เสร็จแล้วค่ะ” หญิงสาวตอบพร้อมรอยยิ้ม“รีบทำนะ เดี๋ยวอีกหน่อยจะมีกิจกรรมที่ต้องทำกับเด็กๆ ต่อ”“รับทราบค่ะ แต่หนูขอนั่งดูเฉยๆ นะคะ”“ทำไมครับ เหนื่อยเหรอ?” คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเป็นปมด้วยความสงสัย“นิดหน่อยค่ะ หนูขอตัวไปทำช่วยพี่ๆ ต่อก่อนนะคะ” นาเดียยิ้มให้พี่หมอ ก่อนที่เธอจะเดินออกไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ“เราจะเก็บของไว้ตรงไหนคะ” หลังจากเตรียมของใส่ถุงเสร็จนาเดียก็ถามพี่ๆ ขึ้นมา“เก็บในห้องเก็บของตรงนั้นก่อน แล้วพรุ่งนี้ค่อยแจกให้ชาวบ้าน” รุ่นพี่คนสวยหน้าหมวยๆ ตอบพร้อมกับชี้ไปยังห้องเก็บของเล็กๆ“ค่ะ”นาเดียช่วยพี่ๆ ขนของเข้าไปเก็บในห้องเก็บของจนเสร็จ ก่อนจะช่วยกันถือถุงตุ๊กตาที่เหลืออยู่ ไปยังลานกิจกรรมของหมู่บ้านร่างเล็กนั่งมองเด็กๆ ที่กำลังเล่นเกมกันอย่างสนุกสนาน รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเด็กๆ ทำให้เธอเผลอยิ้มตามไปด้วย“พี่คนสวยมาเล่นด้วยกันมั้ยคะ” เด็กผ
เช้าวันต่อมา“พี่ฝากร้านด้วยนะ”นาเดียหันไปบอกนโมที่ยืนทำงานอยู่หน้าเคาน์เตอร์ ถึงนโมจะยังเด็กแต่เธอก็ขยันและทำงานเก่งมาก“เที่ยวให้สนุกนะคะพี่เดีย เดี๋ยวหนูดูแลร้านให้ไม่ต้องห่วงนะคะ” นโมตอบพร้อมรอยยิ้มและเธอก็มั่นใจว่าเธอสามารถดูแลร้านได้“ขอบใจนะ เดี๋ยวพี่จะซื้อของมาฝาก”“ไปกันครับ”คุณหมอที่เดินลงมาพร้อมกระเป๋าเดินทางสองใบ ก็ชวนนาเดียไปที่รถทันที เธอยิ่งเป็นห่วงร้านถ้าขืนปล่อยให้ยืนนานกว่านี้ อีกหน่อยก็คงเปลี่ยนใจไม่อยากไปกันพอดี“พี่ไปก่อนนะ ถ้ามีเรื่องอะไรโทรหาพี่ได้ตลอดเลยนะ”นาเดียยืนคิดสักพักก่อนจะหันไปบอกนโม ในใจก็เป็นห่วงร้าน แต่ถ้าเธอไม่ไปวันนี้ ก็ไม่รู้ว่าพี่หมอจะมีเวลาว่างพาเธอไปเที่ยวอีกเมื่อไหร่“ค่ะ” นโมมองตามหลังเจ้าของร้านพร้อมรอยยิ้มนาเดียเดินตามคุณหมอไปขึ้นรถที่จอดอยู่หน้าร้าน ถึงจะมีวันหยุดแค่สองวัน แต่เขาก็อยากจะพาเธอไปเที่ยว จะได้พักผ่อนและมีเวลาอยู่ด้วยกัน..ใช้เวลาในการเดินทางเกือบสามชั่วโมงกว่าจะมาถึงและหาที่พักกันได้ เนื่องจากเป็นการมาเที่ยวแบบไม่ได้วางแผนมาก่อน ทำให้คีรินลืมเรื่องที่พักไปอย่างสนิทใจพอมาถึงก็ต้องขับรถหาที่พักกันก่อน และวันนี้ก็เป็นวันหยุ
วันนี้นาเดียปิดร้านเร็วกว่าทุกวันเนื่องจากเป็นคำสั่งของคุณหมอ เพราะว่าเขาจะพาเธอไปทานอาหารข้างนอกและกว่าจะอาบน้ำแต่งตัวก็ต้องใช้เวลาอยู่พอสมควร“วันนี้หนูสวยมากเลยนะ” คีรินเอ่ยชมหลังจากที่นั่งรอนาเดียแต่งตัวอยู่นานเกือบหนึ่งชั่วโมง“แล้วทุกวันหนูไม่สวยเหรอคะ” ใบหน้าสวยขมวดคิ้วถามกลับทันที“สวยทุกวันครับ แต่วันนี้สวยเป็นพิเศษ” คีรินเอ่ยชมพร้อมรอยยิ้ม ยังไงเธอก็สวยที่สุดสำหรับเขาอยู่แล้ว“ขอบคุณค่ะ” คำตอบของคุณหมอเรียกรอยยิ้มจากเธอได้เป็นอย่างดี“ไปกันครับ” มือหนากุมมือเล็กเอาไว้ด้วยความรัก ก่อนจะพาเธอเดินไปขึ้นรถ เพื่อที่จะไปร้านอาหารที่จองเอาไว้..@ร้านอาหารสุดหรู“ทำไมมาร้านแพงจังเลยคะ” นาเดียถามขึ้นมาทันทีเมื่อคุณหมอจอดรถที่หน้าตึกสูง พอได้ทำงานหาเงินเองนาเดียก็ไม่ค่อยชอบทานร้านอาหารหรูๆ สู้เก็บเงินเอาไว้ทำอย่างอื่นดีกว่า“ไม่แพงหรอกครับ” คีรินตอบก่อนจะโอบกอดเอวเล็กเดินเข้าไปด้านใน“เขามีงานอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมจัดดอกไม้สวยจังเลย”กุหลาบสีแดงถูกจัดตกแต่งตั้งแต่ทางเดินเข้ามาจนถึงด้านบนสุดของตึกที่เป็นโซนอาหาร ทำเอานาเดียมองดูกุหลาบสีสวยตลอดทาง เพราะเป็นดอกไม้ที่เธอชอบ“พี่ก็ไม่รู้เหม
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา“หนูไม่ไปกับพี่จริงๆ เหรอครับ”นานๆ จะเป็นวันหยุดของคุณหมอ แทนที่จะได้ออกไปเที่ยว ไปใช้ชีวิตด้วยกัน แต่นาเดียกลับไม่ยอมและยืนยันที่จะอยู่ร้าน ทั้งๆ ที่พนักงานก็มีตั้งหลายคน แบบนี้จะไม่ให้เขาน้อยใจได้ยังไง“ไปวันหลังไม่ได้เหรอคะ ช่วงนี้ลูกค้ากำลังเยอะเลย” นาเดียกลัวพนักงานที่ร้านจะดูแลลูกค้าไม่ทั่วถึง เพราะช่วงนี้ลูกค้าเยอะมาก เธอจึงต้องมาคอยช่วยดูแลลูกค้า“ถ้าหนูไม่ไป งั้นตอนเย็นเราไปทานข้าวข้างนอกกันนะครับ” ถึงคีรินจะชวนเธอเอาไว้นานแล้ว แต่พอถึงวันเธอกลับไม่ยอมไปด้วย เขาจึงต้องหาข้อแลกเปลี่ยน“ทำไมต้องไปทานข้างนอกด้วยคะ หรือว่าพี่หมอเบื่ออาหารที่หนูทำแล้ว” ใบหน้าสวยจ้องมองคุณหมออย่างเอาเรื่อง เพราะตั้งแต่เธอไปเรียนทำอาหารมาก็แทบจะไม่ได้ออกไปทานข้าวข้างนอกเลย“ไม่ใช่ครับ พี่แค่อยากจะพาหนูออกไปเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง” คีรินรีบอธิบายทันที“ก็ได้ค่ะ” พอได้ยินคำตอบของคุณหมอก็ค่อยสบายใจขึ้นมาบ้าง นาเดียจึงตอบตกลงที่จะไปด้วย“พี่ไปก่อนนะครับ ไม่เปลี่ยนใจแน่นะ” คีรินถามออกมาอีกครั้งเผื่อว่าเธอจะเปลี่ยนใจ“ขับรถดีๆ นะคะ” นาเดียตอบพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะโบกมือลาคุณหมอที่กำลังเดินออกไ
“รีบๆ ด้วยนะ แม่อยากอุ้มหลานแล้ว”ประโยคที่คุณแม่พูดทิ้งท้ายเอาไว้ทำเอานาเดียเขินจนแทบจะทำตัวไม่ถูกแล้ว“มันจะไม่เร็วไปหน่อยเหรอครับ ยังไม่ได้แต่งงานเลย” คีรินรีบหาข้ออ้าง“ท้องก่อนแต่งก็ไม่เห็นเป็นไรหรอก ยังไงปลายทางก็ต้องแต่งก็ต้องท้องอยู่ดี”“คุณแม่ครับ”“ก็แม่อยากได้หนูเดียเป็นลูกสะใภ้หนิ ถ้าขืนลูกชักช้านะ แม่จะไปสู่ขอหนูเดียที่บ้านก่อนเลย”“เดี๋ยวผมจัดการเองครับ”ทุกคนนั่งทานข้าวกันไปคุยกันไปอย่างสนุกสนาน ความสุขเล็กๆ น้อยๆ ที่เกิดจากคนในครอบครัว นั่งพูดคุยกันจนดึกก่อนที่คุณพ่อกับคุณแม่จะกลับ ปล่อยให้ลูกๆ ได้พักผ่อนกัน“แม่กลับก่อนนะ วันไหนว่างๆ ก็พาหนูเดียไปหาแม่ที่บ้านบ้างนะ”“ได้ครับ สวัสดีครับ”“สวัสดีค่ะ”คีรินเดินไปส่งคุณพ่อกับคุณแม่ที่รถก่อนจะเดินกลับเข้ามาหานาเดียอย่างอารมณ์ดี“มาครับเดี๋ยวพี่ช่วยเก็บ”“ไม่เป็นไรค่ะ หนูทำเองดีกว่า”“ช่วยกันทำ… จะได้เสร็จเร็วๆ ครับ” คีรินเว้นวรรคคำพูดและเน้นย้ำทุกคำ จนความหมายแทบจะเปลี่ยนไปในทางสองแง่สองง่าม“จะรีบไปไหนคะ”“ก็คุณแม่อยากอุ้มหลาน พี่ก็ต้องรีบหน่อยสิครับ”“ไม่ต้องเอาเรื่องนี้มาอ้างเลยค่ะ”“พี่ไม่ได้อ้างนะ แต่พี่ทำจริง!!”“พี่
หนึ่งเดือนต่อมาวันนี้เป็นวันหยุดของคีรินซึ่งคืนนี้ครอบครัวของเขาจะมาทานอาหารที่ร้านและมาแสดงความยินดีกับนาเดียที่เปิดร้านใหม่ถึงแม้จะเปิดร้านมานานแล้ว แต่ทางครอบครัวของคุณหมอพึ่งจะกลับจากดูงานที่ต่างประเทศ พอมาถึงก็รีบโทรหาลูกชายทันทีพอนาเดียรู้เรื่องก็ถามข้อมูลกับคุณหมอทั้งคืน คุณพ่อชอบทานอะไร คุณแม่ชอบทานอะไร เรียกได้ว่าตื่นเต้นและนั่งคิดเมนูทั้งคืน“พี่หมอเสร็จหรือยังคะ”นาเดียขึ้นมาตามคุณหมอที่บอกจะลงไปข้างล่างตั้งนานแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นลงไปสักที“ใกล้เสร็จแล้วครับ” คีรินที่กำลังอาบน้ำอยู่ก็ตอบเสียงดัง เพราะกลัวว่าเธอจะไม่ได้ยิน“งั้นหนูลงไปรอข้างล่างนะคะ”“ได้ครับ”ร่างเล็กเดินลงไปด้านล่างเพื่อดูความเรียบร้อยของร้านต่อในระหว่างที่รอคุณหมออาบน้ำแต่งตัวให้เสร็จ“เสร็จแล้วครับ”ใช้เวลาไม่นานคุณหมอก็เดินลงมาด้วยความพร้อมที่จะออกไปข้างนอกแล้ว ความจริงอยากได้อะไรให้พนักงานออกไปซื้อให้ก็ได้ แต่นาเดียดื้ออยากจะออกไปเลือกของเอง สุดท้ายเขาก็ต้องใจอ่อนยอมไปกับเธอ“พี่ฝากร้านด้วยนะ” นาเดียหันไปบอกพนักงานรุ่นน้องที่ยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์“ค่ะ” นโมรับคำอย่างว่าง่าย ถึงแม้เจ้านายจะไม่บอก เรื่
เช้าวันต่อมา@MYDEARคาเฟ่เจ้าของร้านคาเฟ่คนสวยมายืนรอต้อนรับลูกค้าที่โทรมาบอกว่าใกล้จะถึงร้านแล้ว“ร้านสวยดีนะ” ออสตินทักขึ้นก่อนใครเมื่อมองดูบรรยากาศภายในร้าน“รินยินดีด้วยนะ” ไอรินร่วมแสดงความยินดีเมื่อได้เห็นความสำเร็จของเพื่อนรักอย่างนาเดีย“ร้านน่ารักมาก ชื่อร้านก็ด้วย”คริสตัลเอ่ยชมขึ้นมาอีกคน ไม่คิดเลยว่าผู้หญิงแรงๆ อย่างนาเดียจะจัดร้านได้น่ารักขนาดนี้“ขอบใจนะ แล้วนี่ฮันน่าไม่มาเหรอ” นาเดียขอบคุณคำชมจากเพื่อนๆ ก่อนจะถามหาเพื่อนรักอีกคนที่ยังไม่เห็นมา“ไม่รู้สิ ยังไม่เห็นเลย” คริสตัลตอบขึ้นเมื่อทุกคนเอาแต่ยืนเงียบ“เดี๋ยวมันคงตามมาแหละ”เมื่อเห็นเจ้าของร้านเงียบไปกวินจึงพูดขึ้นมาเพื่อทำลายความเงียบ“ไปนั่งตรงนู้นกันก่อนดีกว่า” นาเดียชี้ไปยังโต๊ะที่อยู่ด้านในสุด จะได้นั่งคุยกันสะดวก“เปิดร้านวันแรกลูกค้าก็เยอะเลยนะ” ไอรินนั่งลงก่อนจะทักขึ้น เปิดร้านวันแรกก็มีลูกค้ามานั่งเยอะขนาดนี้ ผิดกับตอนเปิดร้านอาหารของเธอมาก“สาธุขอให้เป็นแบบนี้ไปตลอดนะ อยากดื่มอะไรสั่งได้เลยนะ” นาเดียไม่พูดเปล่ารีบยกมือขึ้นมาประกบกันราวกับไหว้พระ ก่อนจะยื่นเมนูของร้านให้เพื่อนๆ“มีเหล้ามั้ย” กวินถามขึ้นมา
สามเดือนต่อมา“หนูอยากจะแก้ตรงไหนอีกมั้ยครับ” คีรินถามขึ้นในระหว่างที่เดินตรวจงานรอบๆ ก่อนจะเปิดร้านอย่างเป็นทางการในวันพรุ่งนี้“ไม่ค่ะ” ใบหน้าสวยส่ายหน้า แต่สายตายังคงมองสำรวจความสวยงามของร้านอยู่ตลอดเวลา“ชอบมั้ยครับ” คีรินตั้งใจทำทุกอย่างให้ออกมาดีที่สุด เพื่อความสุขของผู้หญิงที่เขารัก ไม่ว่าจะใช้เงินเยอะแค่ไหน เขาก็พร้อมที่จะทำให้เธอมีความสุข“ชอบมากเลยค่ะ หนูไม่คิดเลยว่าทำเสร็จแล้วจะสวยขนาดนี้” สายตาเปร่งประกายเต็มไปด้วยความสุข ในที่สุดเธอก็จะมีร้านเป็นของตัวเอง“ตื่นเต้นมั้ยครับ พรุ่งนี้เปิดร้านวันแรกแล้วนะ” คีรินเอ่ยถามด้วยความใส่ใจ“ตื่นเต้นค่ะ แต่หนูกลัวจะไม่มีลูกค้ามากกว่า” นาเดียรู้สึกใจเต้นแรงทุกครั้งเมื่อนึกถึงตอนเปิดร้าน“มีสิครับ ยังไงก็ต้องมี” คีรินตอบด้วยความมั่นใจ“พี่หมอรู้ได้ยังไงคะ” ร่างเล็กถามกลับด้วยความสงสัย“ก็พี่ไปประกาศทั่วโรงพยาบาลเลยว่าแฟนพี่จะเปิดร้านพรุ่งนี้ ยังไงก็ต้องมีลูกค้าแน่นอนครับ”“ขอบคุณนะคะ เดี๋ยวหนูจะทำเพจร้านเอาไว้โพสต์รับออเดอร์ออนไลน์ส่งในบริเวณใกล้เคียงด้วยค่ะ”“แฟนใครทำไมเก่งจังเลยเนี่ย”“แฟนพี่หมอไงคะ”“ว่าแต่… พี่ทำให้ขนาดนี้แล้วจะได้อ
หนึ่งปีต่อมาวันเวลาผ่านไปเร็วมากแต่ทุกอย่างก็ยังไม่ลงตัว ถึงแม้นาเดียจะเรียนจบมาหลายเดือนแล้วก็ตาม แต่ร้านคาเฟ่ที่เธอตั้งใจจะทำก็ยังไม่ได้รับการอนุมัติจากคุณหมอแต่ก็ยังพอมีเรื่องโชคดีอยู่บ้าง ถึงคีรินจะยังไม่ได้เอ่ยปากอนุญาตเรื่องเปิดร้าน แต่เขากลับให้เธอไปเรียนทำเบเกอรี่ โดยที่เขาเป็นคนเลือกสถานที่เรียนและเลือกคนสอนให้นาเดียเองทุกอย่างและทุกอย่างทุกขั้นตอนต้องอยู่ในความดูแลของคุณหมอ เพราะเขาต้องรับรู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอ“ทำไมวันนี้ถึงไม่ให้หนูไปเรียนล่ะคะ” นาเดียถามขึ้นด้วยความสงสัยในระหว่างที่นั่งรถออกมากับคุณหมอ เพราะปกติวันนี้เธอต้องไปเรียนทำเบเกอรี่“พี่อยากจะพาหนูไปดูอะไรบางอย่าง” สายตาคมมองถนนด้วยความตั้งใจ“อะไรเหรอคะ?” ใบหน้าสวยขมวดคิ้วถามด้วยความอยากรู้“ถ้าบอกก่อนหนูก็รู้สิครับ”“แต่นี่มันทางไปโรงพยาบาลไม่ใช่เหรอคะ” นาเดียไม่รู้เลยว่าคุณหมอจะพาไปไหน แต่ทางที่เขาพามากลับเป็นทางเดียวกับทางที่ไปโรงพยาบาลคีรินถึงกับนิ่งไปเมื่อเขาตั้งใจจะเซอร์ไพรส์บางอย่าง ก่อนที่มือหนาจะยื่นผ้าปิดตาสีชมพูให้นาเดีย ทำเอาเธอมองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย ก่อนจะเอ่ยถามออกมา“อะไรคะ”“ท
@คอนโด“วันนี้เป็นวันพิเศษอะไรหรือเปล่าครับ” คีรินถามขึ้นในระหว่างที่เดินเข้ามาในห้อง พร้อมกับถุงวัตถุดิบอุปกรณ์การทำอาหารที่นาเดียซื้อมา“เปล่าค่ะ” นาเดียปฏิเสธก่อนจะเดินตรงเข้าไปยังห้องครัว“แล้วทำไมหนูซื้อของมาเยอะจังเลยล่ะ” คุณหมอยังคงถามต่อด้วยความสงสัย“ก็หนูอยากทำอาหารให้พี่หมอทานบ้างหนิคะ”“อะไรนะครับ พี่ฟังผิดไปหรือเปล่า” คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเป็นปมแล้วรอฟังคำตอบชัดๆ อีกครั้ง“ฟังไม่ผิดหรอกค่ะ” นาเดียยังคงยืนยันคำเดิม“แล้วหนูทำอาหารเป็นเหรอครับ”แม้แต่ทำไข่เจียวตอนไปค่ายด้วยกันเธอยังทำไปกรี๊ดไปอยู่เลย แต่วันนี้กลับมาบอกว่าจะทำอาหารให้เขาทาน“ทำไมจะทำไม่เป็นคะก็หนูไปเรียนมาแล้ว” นาเดียยักคิ้วด้วยความมั่นใจ สามเดือนที่เรียนมาจะไม่เสียเปล่า“อย่าบอกนะว่าที่หนูออกไปข้างนอกบ่อยๆ เพราะไปเรียนทำอาหาร”คีรินพยายามคิดตามที่เธอบอก ก่อนจะตัดสินใจถามเธอออกมาตรงๆ“ค่ะ” ใบหน้าสวยพยักหน้าเพื่อยืนยันคำตอบ“แล้วทำไมไม่บอกพี่ล่ะครับ ปล่อยให้พี่เข้าใจผิดคิดว่าหนูไม่สนใจทำไม” คีรินบอกเสียงเบาด้วยความรู้สึกผิด“ถ้าบอกก่อนก็ไม่เซอร์ไพรส์สิคะ”“แฟนใครทำไมน่ารักขนาดนี้เนี่ย”จมูกโด่งกดลงที่ศีรษะของค