สามเดือนต่อมา“หนูอยากจะแก้ตรงไหนอีกมั้ยครับ” คีรินถามขึ้นในระหว่างที่เดินตรวจงานรอบๆ ก่อนจะเปิดร้านอย่างเป็นทางการในวันพรุ่งนี้“ไม่ค่ะ” ใบหน้าสวยส่ายหน้า แต่สายตายังคงมองสำรวจความสวยงามของร้านอยู่ตลอดเวลา“ชอบมั้ยครับ” คีรินตั้งใจทำทุกอย่างให้ออกมาดีที่สุด เพื่อความสุขของผู้หญิงที่เขารัก ไม่ว่าจะใช้เงินเยอะแค่ไหน เขาก็พร้อมที่จะทำให้เธอมีความสุข“ชอบมากเลยค่ะ หนูไม่คิดเลยว่าทำเสร็จแล้วจะสวยขนาดนี้” สายตาเปร่งประกายเต็มไปด้วยความสุข ในที่สุดเธอก็จะมีร้านเป็นของตัวเอง“ตื่นเต้นมั้ยครับ พรุ่งนี้เปิดร้านวันแรกแล้วนะ” คีรินเอ่ยถามด้วยความใส่ใจ“ตื่นเต้นค่ะ แต่หนูกลัวจะไม่มีลูกค้ามากกว่า” นาเดียรู้สึกใจเต้นแรงทุกครั้งเมื่อนึกถึงตอนเปิดร้าน“มีสิครับ ยังไงก็ต้องมี” คีรินตอบด้วยความมั่นใจ“พี่หมอรู้ได้ยังไงคะ” ร่างเล็กถามกลับด้วยความสงสัย“ก็พี่ไปประกาศทั่วโรงพยาบาลเลยว่าแฟนพี่จะเปิดร้านพรุ่งนี้ ยังไงก็ต้องมีลูกค้าแน่นอนครับ”“ขอบคุณนะคะ เดี๋ยวหนูจะทำเพจร้านเอาไว้โพสต์รับออเดอร์ออนไลน์ส่งในบริเวณใกล้เคียงด้วยค่ะ”“แฟนใครทำไมเก่งจังเลยเนี่ย”“แฟนพี่หมอไงคะ”“ว่าแต่… พี่ทำให้ขนาดนี้แล้วจะได้อ
เช้าวันต่อมา@MYDEARคาเฟ่เจ้าของร้านคาเฟ่คนสวยมายืนรอต้อนรับลูกค้าที่โทรมาบอกว่าใกล้จะถึงร้านแล้ว“ร้านสวยดีนะ” ออสตินทักขึ้นก่อนใครเมื่อมองดูบรรยากาศภายในร้าน“รินยินดีด้วยนะ” ไอรินร่วมแสดงความยินดีเมื่อได้เห็นความสำเร็จของเพื่อนรักอย่างนาเดีย“ร้านน่ารักมาก ชื่อร้านก็ด้วย”คริสตัลเอ่ยชมขึ้นมาอีกคน ไม่คิดเลยว่าผู้หญิงแรงๆ อย่างนาเดียจะจัดร้านได้น่ารักขนาดนี้“ขอบใจนะ แล้วนี่ฮันน่าไม่มาเหรอ” นาเดียขอบคุณคำชมจากเพื่อนๆ ก่อนจะถามหาเพื่อนรักอีกคนที่ยังไม่เห็นมา“ไม่รู้สิ ยังไม่เห็นเลย” คริสตัลตอบขึ้นเมื่อทุกคนเอาแต่ยืนเงียบ“เดี๋ยวมันคงตามมาแหละ”เมื่อเห็นเจ้าของร้านเงียบไปกวินจึงพูดขึ้นมาเพื่อทำลายความเงียบ“ไปนั่งตรงนู้นกันก่อนดีกว่า” นาเดียชี้ไปยังโต๊ะที่อยู่ด้านในสุด จะได้นั่งคุยกันสะดวก“เปิดร้านวันแรกลูกค้าก็เยอะเลยนะ” ไอรินนั่งลงก่อนจะทักขึ้น เปิดร้านวันแรกก็มีลูกค้ามานั่งเยอะขนาดนี้ ผิดกับตอนเปิดร้านอาหารของเธอมาก“สาธุขอให้เป็นแบบนี้ไปตลอดนะ อยากดื่มอะไรสั่งได้เลยนะ” นาเดียไม่พูดเปล่ารีบยกมือขึ้นมาประกบกันราวกับไหว้พระ ก่อนจะยื่นเมนูของร้านให้เพื่อนๆ“มีเหล้ามั้ย” กวินถามขึ้นมา
หนึ่งเดือนต่อมาวันนี้เป็นวันหยุดของคีรินซึ่งคืนนี้ครอบครัวของเขาจะมาทานอาหารที่ร้านและมาแสดงความยินดีกับนาเดียที่เปิดร้านใหม่ถึงแม้จะเปิดร้านมานานแล้ว แต่ทางครอบครัวของคุณหมอพึ่งจะกลับจากดูงานที่ต่างประเทศ พอมาถึงก็รีบโทรหาลูกชายทันทีพอนาเดียรู้เรื่องก็ถามข้อมูลกับคุณหมอทั้งคืน คุณพ่อชอบทานอะไร คุณแม่ชอบทานอะไร เรียกได้ว่าตื่นเต้นและนั่งคิดเมนูทั้งคืน“พี่หมอเสร็จหรือยังคะ”นาเดียขึ้นมาตามคุณหมอที่บอกจะลงไปข้างล่างตั้งนานแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นลงไปสักที“ใกล้เสร็จแล้วครับ” คีรินที่กำลังอาบน้ำอยู่ก็ตอบเสียงดัง เพราะกลัวว่าเธอจะไม่ได้ยิน“งั้นหนูลงไปรอข้างล่างนะคะ”“ได้ครับ”ร่างเล็กเดินลงไปด้านล่างเพื่อดูความเรียบร้อยของร้านต่อในระหว่างที่รอคุณหมออาบน้ำแต่งตัวให้เสร็จ“เสร็จแล้วครับ”ใช้เวลาไม่นานคุณหมอก็เดินลงมาด้วยความพร้อมที่จะออกไปข้างนอกแล้ว ความจริงอยากได้อะไรให้พนักงานออกไปซื้อให้ก็ได้ แต่นาเดียดื้ออยากจะออกไปเลือกของเอง สุดท้ายเขาก็ต้องใจอ่อนยอมไปกับเธอ“พี่ฝากร้านด้วยนะ” นาเดียหันไปบอกพนักงานรุ่นน้องที่ยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์“ค่ะ” นโมรับคำอย่างว่าง่าย ถึงแม้เจ้านายจะไม่บอก เรื่
“รีบๆ ด้วยนะ แม่อยากอุ้มหลานแล้ว”ประโยคที่คุณแม่พูดทิ้งท้ายเอาไว้ทำเอานาเดียเขินจนแทบจะทำตัวไม่ถูกแล้ว“มันจะไม่เร็วไปหน่อยเหรอครับ ยังไม่ได้แต่งงานเลย” คีรินรีบหาข้ออ้าง“ท้องก่อนแต่งก็ไม่เห็นเป็นไรหรอก ยังไงปลายทางก็ต้องแต่งก็ต้องท้องอยู่ดี”“คุณแม่ครับ”“ก็แม่อยากได้หนูเดียเป็นลูกสะใภ้หนิ ถ้าขืนลูกชักช้านะ แม่จะไปสู่ขอหนูเดียที่บ้านก่อนเลย”“เดี๋ยวผมจัดการเองครับ”ทุกคนนั่งทานข้าวกันไปคุยกันไปอย่างสนุกสนาน ความสุขเล็กๆ น้อยๆ ที่เกิดจากคนในครอบครัว นั่งพูดคุยกันจนดึกก่อนที่คุณพ่อกับคุณแม่จะกลับ ปล่อยให้ลูกๆ ได้พักผ่อนกัน“แม่กลับก่อนนะ วันไหนว่างๆ ก็พาหนูเดียไปหาแม่ที่บ้านบ้างนะ”“ได้ครับ สวัสดีครับ”“สวัสดีค่ะ”คีรินเดินไปส่งคุณพ่อกับคุณแม่ที่รถก่อนจะเดินกลับเข้ามาหานาเดียอย่างอารมณ์ดี“มาครับเดี๋ยวพี่ช่วยเก็บ”“ไม่เป็นไรค่ะ หนูทำเองดีกว่า”“ช่วยกันทำ… จะได้เสร็จเร็วๆ ครับ” คีรินเว้นวรรคคำพูดและเน้นย้ำทุกคำ จนความหมายแทบจะเปลี่ยนไปในทางสองแง่สองง่าม“จะรีบไปไหนคะ”“ก็คุณแม่อยากอุ้มหลาน พี่ก็ต้องรีบหน่อยสิครับ”“ไม่ต้องเอาเรื่องนี้มาอ้างเลยค่ะ”“พี่ไม่ได้อ้างนะ แต่พี่ทำจริง!!”“พี่
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา“หนูไม่ไปกับพี่จริงๆ เหรอครับ”นานๆ จะเป็นวันหยุดของคุณหมอ แทนที่จะได้ออกไปเที่ยว ไปใช้ชีวิตด้วยกัน แต่นาเดียกลับไม่ยอมและยืนยันที่จะอยู่ร้าน ทั้งๆ ที่พนักงานก็มีตั้งหลายคน แบบนี้จะไม่ให้เขาน้อยใจได้ยังไง“ไปวันหลังไม่ได้เหรอคะ ช่วงนี้ลูกค้ากำลังเยอะเลย” นาเดียกลัวพนักงานที่ร้านจะดูแลลูกค้าไม่ทั่วถึง เพราะช่วงนี้ลูกค้าเยอะมาก เธอจึงต้องมาคอยช่วยดูแลลูกค้า“ถ้าหนูไม่ไป งั้นตอนเย็นเราไปทานข้าวข้างนอกกันนะครับ” ถึงคีรินจะชวนเธอเอาไว้นานแล้ว แต่พอถึงวันเธอกลับไม่ยอมไปด้วย เขาจึงต้องหาข้อแลกเปลี่ยน“ทำไมต้องไปทานข้างนอกด้วยคะ หรือว่าพี่หมอเบื่ออาหารที่หนูทำแล้ว” ใบหน้าสวยจ้องมองคุณหมออย่างเอาเรื่อง เพราะตั้งแต่เธอไปเรียนทำอาหารมาก็แทบจะไม่ได้ออกไปทานข้าวข้างนอกเลย“ไม่ใช่ครับ พี่แค่อยากจะพาหนูออกไปเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง” คีรินรีบอธิบายทันที“ก็ได้ค่ะ” พอได้ยินคำตอบของคุณหมอก็ค่อยสบายใจขึ้นมาบ้าง นาเดียจึงตอบตกลงที่จะไปด้วย“พี่ไปก่อนนะครับ ไม่เปลี่ยนใจแน่นะ” คีรินถามออกมาอีกครั้งเผื่อว่าเธอจะเปลี่ยนใจ“ขับรถดีๆ นะคะ” นาเดียตอบพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะโบกมือลาคุณหมอที่กำลังเดินออกไ
วันนี้นาเดียปิดร้านเร็วกว่าทุกวันเนื่องจากเป็นคำสั่งของคุณหมอ เพราะว่าเขาจะพาเธอไปทานอาหารข้างนอกและกว่าจะอาบน้ำแต่งตัวก็ต้องใช้เวลาอยู่พอสมควร“วันนี้หนูสวยมากเลยนะ” คีรินเอ่ยชมหลังจากที่นั่งรอนาเดียแต่งตัวอยู่นานเกือบหนึ่งชั่วโมง“แล้วทุกวันหนูไม่สวยเหรอคะ” ใบหน้าสวยขมวดคิ้วถามกลับทันที“สวยทุกวันครับ แต่วันนี้สวยเป็นพิเศษ” คีรินเอ่ยชมพร้อมรอยยิ้ม ยังไงเธอก็สวยที่สุดสำหรับเขาอยู่แล้ว“ขอบคุณค่ะ” คำตอบของคุณหมอเรียกรอยยิ้มจากเธอได้เป็นอย่างดี“ไปกันครับ” มือหนากุมมือเล็กเอาไว้ด้วยความรัก ก่อนจะพาเธอเดินไปขึ้นรถ เพื่อที่จะไปร้านอาหารที่จองเอาไว้..@ร้านอาหารสุดหรู“ทำไมมาร้านแพงจังเลยคะ” นาเดียถามขึ้นมาทันทีเมื่อคุณหมอจอดรถที่หน้าตึกสูง พอได้ทำงานหาเงินเองนาเดียก็ไม่ค่อยชอบทานร้านอาหารหรูๆ สู้เก็บเงินเอาไว้ทำอย่างอื่นดีกว่า“ไม่แพงหรอกครับ” คีรินตอบก่อนจะโอบกอดเอวเล็กเดินเข้าไปด้านใน“เขามีงานอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมจัดดอกไม้สวยจังเลย”กุหลาบสีแดงถูกจัดตกแต่งตั้งแต่ทางเดินเข้ามาจนถึงด้านบนสุดของตึกที่เป็นโซนอาหาร ทำเอานาเดียมองดูกุหลาบสีสวยตลอดทาง เพราะเป็นดอกไม้ที่เธอชอบ“พี่ก็ไม่รู้เหม
เช้าวันต่อมา“พี่ฝากร้านด้วยนะ”นาเดียหันไปบอกนโมที่ยืนทำงานอยู่หน้าเคาน์เตอร์ ถึงนโมจะยังเด็กแต่เธอก็ขยันและทำงานเก่งมาก“เที่ยวให้สนุกนะคะพี่เดีย เดี๋ยวหนูดูแลร้านให้ไม่ต้องห่วงนะคะ” นโมตอบพร้อมรอยยิ้มและเธอก็มั่นใจว่าเธอสามารถดูแลร้านได้“ขอบใจนะ เดี๋ยวพี่จะซื้อของมาฝาก”“ไปกันครับ”คุณหมอที่เดินลงมาพร้อมกระเป๋าเดินทางสองใบ ก็ชวนนาเดียไปที่รถทันที เธอยิ่งเป็นห่วงร้านถ้าขืนปล่อยให้ยืนนานกว่านี้ อีกหน่อยก็คงเปลี่ยนใจไม่อยากไปกันพอดี“พี่ไปก่อนนะ ถ้ามีเรื่องอะไรโทรหาพี่ได้ตลอดเลยนะ”นาเดียยืนคิดสักพักก่อนจะหันไปบอกนโม ในใจก็เป็นห่วงร้าน แต่ถ้าเธอไม่ไปวันนี้ ก็ไม่รู้ว่าพี่หมอจะมีเวลาว่างพาเธอไปเที่ยวอีกเมื่อไหร่“ค่ะ” นโมมองตามหลังเจ้าของร้านพร้อมรอยยิ้มนาเดียเดินตามคุณหมอไปขึ้นรถที่จอดอยู่หน้าร้าน ถึงจะมีวันหยุดแค่สองวัน แต่เขาก็อยากจะพาเธอไปเที่ยว จะได้พักผ่อนและมีเวลาอยู่ด้วยกัน..ใช้เวลาในการเดินทางเกือบสามชั่วโมงกว่าจะมาถึงและหาที่พักกันได้ เนื่องจากเป็นการมาเที่ยวแบบไม่ได้วางแผนมาก่อน ทำให้คีรินลืมเรื่องที่พักไปอย่างสนิทใจพอมาถึงก็ต้องขับรถหาที่พักกันก่อน และวันนี้ก็เป็นวันหยุ
ตึก! ตึก! ตึก!ร่างสวยในชุดเดรสสีแดงสดก้าวเดินตามใครบางคนออกมาจากผับอย่างรวดเร็ว ระหว่างที่ก้าวเดินสายตาของเธอจับจ้องที่ร่างสูงตลอดเวลา แต่พอมาถึงลานจอดรถเขาก็หายไปซะงั้น ทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมาก‘ลำบากต้องเดินตามหาอีกแล้ว’ นาเดียบ่นอุบอิบในระหว่างที่เดินตามหาพี่หมอคีย์ผู้ชายที่เธอกำลังตามจีบนั่นไง เจอแล้ว! รอยยิ้มปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าสวยทันที มือเรียวยกขึ้นมาจัดเซ็ตผมให้เป็นลอนสวยงามและดึงรั้งชุดสวยลงให้เนินอกโชว์เด่น จากนั้นก็ตรงไปหาเป้าหมายทันที พอไปใกล้ๆ ก็เห็นร่างสูงที่กำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ข้างรถ นาเดียก็ใช้มารยาหญิงทันที“โอ๊ย!” ร่างสวยเสียหลักพุ่งเข้าไปหาคนตัวสูงอย่างรวดเร็วหมับ!แล้วก็เป็นไปตามแผน ชายหนุ่มหันมาประคองร่างของเธอไว้ทันที แขนแกร่งโอบกอดเธอไว้โดยไม่สนใจคนในสายที่พูดบางอย่างออกมาไม่หยุด‘สมน้ำหน้า’ นาเดียยกยิ้มมุมปากเพราะรู้ว่าคนในสายคือใคร“เป็นอะไรมั๊ยครับ”“เวียนหัวจังเลย สงสัยจะดื่มหนักไปหน่อย”เฮ้อ… ใช้แผนนี้อีกแล้ว คีรินได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างสุดปลงและมองรุ่นน้องสาวสวยตรงหน้าด้วยสายตานิ่งเรียบ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอมายั่วเขา ถึงอย่างนั้นเขาก็เอ่ย
เช้าวันต่อมา“พี่ฝากร้านด้วยนะ”นาเดียหันไปบอกนโมที่ยืนทำงานอยู่หน้าเคาน์เตอร์ ถึงนโมจะยังเด็กแต่เธอก็ขยันและทำงานเก่งมาก“เที่ยวให้สนุกนะคะพี่เดีย เดี๋ยวหนูดูแลร้านให้ไม่ต้องห่วงนะคะ” นโมตอบพร้อมรอยยิ้มและเธอก็มั่นใจว่าเธอสามารถดูแลร้านได้“ขอบใจนะ เดี๋ยวพี่จะซื้อของมาฝาก”“ไปกันครับ”คุณหมอที่เดินลงมาพร้อมกระเป๋าเดินทางสองใบ ก็ชวนนาเดียไปที่รถทันที เธอยิ่งเป็นห่วงร้านถ้าขืนปล่อยให้ยืนนานกว่านี้ อีกหน่อยก็คงเปลี่ยนใจไม่อยากไปกันพอดี“พี่ไปก่อนนะ ถ้ามีเรื่องอะไรโทรหาพี่ได้ตลอดเลยนะ”นาเดียยืนคิดสักพักก่อนจะหันไปบอกนโม ในใจก็เป็นห่วงร้าน แต่ถ้าเธอไม่ไปวันนี้ ก็ไม่รู้ว่าพี่หมอจะมีเวลาว่างพาเธอไปเที่ยวอีกเมื่อไหร่“ค่ะ” นโมมองตามหลังเจ้าของร้านพร้อมรอยยิ้มนาเดียเดินตามคุณหมอไปขึ้นรถที่จอดอยู่หน้าร้าน ถึงจะมีวันหยุดแค่สองวัน แต่เขาก็อยากจะพาเธอไปเที่ยว จะได้พักผ่อนและมีเวลาอยู่ด้วยกัน..ใช้เวลาในการเดินทางเกือบสามชั่วโมงกว่าจะมาถึงและหาที่พักกันได้ เนื่องจากเป็นการมาเที่ยวแบบไม่ได้วางแผนมาก่อน ทำให้คีรินลืมเรื่องที่พักไปอย่างสนิทใจพอมาถึงก็ต้องขับรถหาที่พักกันก่อน และวันนี้ก็เป็นวันหยุ
วันนี้นาเดียปิดร้านเร็วกว่าทุกวันเนื่องจากเป็นคำสั่งของคุณหมอ เพราะว่าเขาจะพาเธอไปทานอาหารข้างนอกและกว่าจะอาบน้ำแต่งตัวก็ต้องใช้เวลาอยู่พอสมควร“วันนี้หนูสวยมากเลยนะ” คีรินเอ่ยชมหลังจากที่นั่งรอนาเดียแต่งตัวอยู่นานเกือบหนึ่งชั่วโมง“แล้วทุกวันหนูไม่สวยเหรอคะ” ใบหน้าสวยขมวดคิ้วถามกลับทันที“สวยทุกวันครับ แต่วันนี้สวยเป็นพิเศษ” คีรินเอ่ยชมพร้อมรอยยิ้ม ยังไงเธอก็สวยที่สุดสำหรับเขาอยู่แล้ว“ขอบคุณค่ะ” คำตอบของคุณหมอเรียกรอยยิ้มจากเธอได้เป็นอย่างดี“ไปกันครับ” มือหนากุมมือเล็กเอาไว้ด้วยความรัก ก่อนจะพาเธอเดินไปขึ้นรถ เพื่อที่จะไปร้านอาหารที่จองเอาไว้..@ร้านอาหารสุดหรู“ทำไมมาร้านแพงจังเลยคะ” นาเดียถามขึ้นมาทันทีเมื่อคุณหมอจอดรถที่หน้าตึกสูง พอได้ทำงานหาเงินเองนาเดียก็ไม่ค่อยชอบทานร้านอาหารหรูๆ สู้เก็บเงินเอาไว้ทำอย่างอื่นดีกว่า“ไม่แพงหรอกครับ” คีรินตอบก่อนจะโอบกอดเอวเล็กเดินเข้าไปด้านใน“เขามีงานอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมจัดดอกไม้สวยจังเลย”กุหลาบสีแดงถูกจัดตกแต่งตั้งแต่ทางเดินเข้ามาจนถึงด้านบนสุดของตึกที่เป็นโซนอาหาร ทำเอานาเดียมองดูกุหลาบสีสวยตลอดทาง เพราะเป็นดอกไม้ที่เธอชอบ“พี่ก็ไม่รู้เหม
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา“หนูไม่ไปกับพี่จริงๆ เหรอครับ”นานๆ จะเป็นวันหยุดของคุณหมอ แทนที่จะได้ออกไปเที่ยว ไปใช้ชีวิตด้วยกัน แต่นาเดียกลับไม่ยอมและยืนยันที่จะอยู่ร้าน ทั้งๆ ที่พนักงานก็มีตั้งหลายคน แบบนี้จะไม่ให้เขาน้อยใจได้ยังไง“ไปวันหลังไม่ได้เหรอคะ ช่วงนี้ลูกค้ากำลังเยอะเลย” นาเดียกลัวพนักงานที่ร้านจะดูแลลูกค้าไม่ทั่วถึง เพราะช่วงนี้ลูกค้าเยอะมาก เธอจึงต้องมาคอยช่วยดูแลลูกค้า“ถ้าหนูไม่ไป งั้นตอนเย็นเราไปทานข้าวข้างนอกกันนะครับ” ถึงคีรินจะชวนเธอเอาไว้นานแล้ว แต่พอถึงวันเธอกลับไม่ยอมไปด้วย เขาจึงต้องหาข้อแลกเปลี่ยน“ทำไมต้องไปทานข้างนอกด้วยคะ หรือว่าพี่หมอเบื่ออาหารที่หนูทำแล้ว” ใบหน้าสวยจ้องมองคุณหมออย่างเอาเรื่อง เพราะตั้งแต่เธอไปเรียนทำอาหารมาก็แทบจะไม่ได้ออกไปทานข้าวข้างนอกเลย“ไม่ใช่ครับ พี่แค่อยากจะพาหนูออกไปเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง” คีรินรีบอธิบายทันที“ก็ได้ค่ะ” พอได้ยินคำตอบของคุณหมอก็ค่อยสบายใจขึ้นมาบ้าง นาเดียจึงตอบตกลงที่จะไปด้วย“พี่ไปก่อนนะครับ ไม่เปลี่ยนใจแน่นะ” คีรินถามออกมาอีกครั้งเผื่อว่าเธอจะเปลี่ยนใจ“ขับรถดีๆ นะคะ” นาเดียตอบพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะโบกมือลาคุณหมอที่กำลังเดินออกไ
“รีบๆ ด้วยนะ แม่อยากอุ้มหลานแล้ว”ประโยคที่คุณแม่พูดทิ้งท้ายเอาไว้ทำเอานาเดียเขินจนแทบจะทำตัวไม่ถูกแล้ว“มันจะไม่เร็วไปหน่อยเหรอครับ ยังไม่ได้แต่งงานเลย” คีรินรีบหาข้ออ้าง“ท้องก่อนแต่งก็ไม่เห็นเป็นไรหรอก ยังไงปลายทางก็ต้องแต่งก็ต้องท้องอยู่ดี”“คุณแม่ครับ”“ก็แม่อยากได้หนูเดียเป็นลูกสะใภ้หนิ ถ้าขืนลูกชักช้านะ แม่จะไปสู่ขอหนูเดียที่บ้านก่อนเลย”“เดี๋ยวผมจัดการเองครับ”ทุกคนนั่งทานข้าวกันไปคุยกันไปอย่างสนุกสนาน ความสุขเล็กๆ น้อยๆ ที่เกิดจากคนในครอบครัว นั่งพูดคุยกันจนดึกก่อนที่คุณพ่อกับคุณแม่จะกลับ ปล่อยให้ลูกๆ ได้พักผ่อนกัน“แม่กลับก่อนนะ วันไหนว่างๆ ก็พาหนูเดียไปหาแม่ที่บ้านบ้างนะ”“ได้ครับ สวัสดีครับ”“สวัสดีค่ะ”คีรินเดินไปส่งคุณพ่อกับคุณแม่ที่รถก่อนจะเดินกลับเข้ามาหานาเดียอย่างอารมณ์ดี“มาครับเดี๋ยวพี่ช่วยเก็บ”“ไม่เป็นไรค่ะ หนูทำเองดีกว่า”“ช่วยกันทำ… จะได้เสร็จเร็วๆ ครับ” คีรินเว้นวรรคคำพูดและเน้นย้ำทุกคำ จนความหมายแทบจะเปลี่ยนไปในทางสองแง่สองง่าม“จะรีบไปไหนคะ”“ก็คุณแม่อยากอุ้มหลาน พี่ก็ต้องรีบหน่อยสิครับ”“ไม่ต้องเอาเรื่องนี้มาอ้างเลยค่ะ”“พี่ไม่ได้อ้างนะ แต่พี่ทำจริง!!”“พี่
หนึ่งเดือนต่อมาวันนี้เป็นวันหยุดของคีรินซึ่งคืนนี้ครอบครัวของเขาจะมาทานอาหารที่ร้านและมาแสดงความยินดีกับนาเดียที่เปิดร้านใหม่ถึงแม้จะเปิดร้านมานานแล้ว แต่ทางครอบครัวของคุณหมอพึ่งจะกลับจากดูงานที่ต่างประเทศ พอมาถึงก็รีบโทรหาลูกชายทันทีพอนาเดียรู้เรื่องก็ถามข้อมูลกับคุณหมอทั้งคืน คุณพ่อชอบทานอะไร คุณแม่ชอบทานอะไร เรียกได้ว่าตื่นเต้นและนั่งคิดเมนูทั้งคืน“พี่หมอเสร็จหรือยังคะ”นาเดียขึ้นมาตามคุณหมอที่บอกจะลงไปข้างล่างตั้งนานแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นลงไปสักที“ใกล้เสร็จแล้วครับ” คีรินที่กำลังอาบน้ำอยู่ก็ตอบเสียงดัง เพราะกลัวว่าเธอจะไม่ได้ยิน“งั้นหนูลงไปรอข้างล่างนะคะ”“ได้ครับ”ร่างเล็กเดินลงไปด้านล่างเพื่อดูความเรียบร้อยของร้านต่อในระหว่างที่รอคุณหมออาบน้ำแต่งตัวให้เสร็จ“เสร็จแล้วครับ”ใช้เวลาไม่นานคุณหมอก็เดินลงมาด้วยความพร้อมที่จะออกไปข้างนอกแล้ว ความจริงอยากได้อะไรให้พนักงานออกไปซื้อให้ก็ได้ แต่นาเดียดื้ออยากจะออกไปเลือกของเอง สุดท้ายเขาก็ต้องใจอ่อนยอมไปกับเธอ“พี่ฝากร้านด้วยนะ” นาเดียหันไปบอกพนักงานรุ่นน้องที่ยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์“ค่ะ” นโมรับคำอย่างว่าง่าย ถึงแม้เจ้านายจะไม่บอก เรื่
เช้าวันต่อมา@MYDEARคาเฟ่เจ้าของร้านคาเฟ่คนสวยมายืนรอต้อนรับลูกค้าที่โทรมาบอกว่าใกล้จะถึงร้านแล้ว“ร้านสวยดีนะ” ออสตินทักขึ้นก่อนใครเมื่อมองดูบรรยากาศภายในร้าน“รินยินดีด้วยนะ” ไอรินร่วมแสดงความยินดีเมื่อได้เห็นความสำเร็จของเพื่อนรักอย่างนาเดีย“ร้านน่ารักมาก ชื่อร้านก็ด้วย”คริสตัลเอ่ยชมขึ้นมาอีกคน ไม่คิดเลยว่าผู้หญิงแรงๆ อย่างนาเดียจะจัดร้านได้น่ารักขนาดนี้“ขอบใจนะ แล้วนี่ฮันน่าไม่มาเหรอ” นาเดียขอบคุณคำชมจากเพื่อนๆ ก่อนจะถามหาเพื่อนรักอีกคนที่ยังไม่เห็นมา“ไม่รู้สิ ยังไม่เห็นเลย” คริสตัลตอบขึ้นเมื่อทุกคนเอาแต่ยืนเงียบ“เดี๋ยวมันคงตามมาแหละ”เมื่อเห็นเจ้าของร้านเงียบไปกวินจึงพูดขึ้นมาเพื่อทำลายความเงียบ“ไปนั่งตรงนู้นกันก่อนดีกว่า” นาเดียชี้ไปยังโต๊ะที่อยู่ด้านในสุด จะได้นั่งคุยกันสะดวก“เปิดร้านวันแรกลูกค้าก็เยอะเลยนะ” ไอรินนั่งลงก่อนจะทักขึ้น เปิดร้านวันแรกก็มีลูกค้ามานั่งเยอะขนาดนี้ ผิดกับตอนเปิดร้านอาหารของเธอมาก“สาธุขอให้เป็นแบบนี้ไปตลอดนะ อยากดื่มอะไรสั่งได้เลยนะ” นาเดียไม่พูดเปล่ารีบยกมือขึ้นมาประกบกันราวกับไหว้พระ ก่อนจะยื่นเมนูของร้านให้เพื่อนๆ“มีเหล้ามั้ย” กวินถามขึ้นมา
สามเดือนต่อมา“หนูอยากจะแก้ตรงไหนอีกมั้ยครับ” คีรินถามขึ้นในระหว่างที่เดินตรวจงานรอบๆ ก่อนจะเปิดร้านอย่างเป็นทางการในวันพรุ่งนี้“ไม่ค่ะ” ใบหน้าสวยส่ายหน้า แต่สายตายังคงมองสำรวจความสวยงามของร้านอยู่ตลอดเวลา“ชอบมั้ยครับ” คีรินตั้งใจทำทุกอย่างให้ออกมาดีที่สุด เพื่อความสุขของผู้หญิงที่เขารัก ไม่ว่าจะใช้เงินเยอะแค่ไหน เขาก็พร้อมที่จะทำให้เธอมีความสุข“ชอบมากเลยค่ะ หนูไม่คิดเลยว่าทำเสร็จแล้วจะสวยขนาดนี้” สายตาเปร่งประกายเต็มไปด้วยความสุข ในที่สุดเธอก็จะมีร้านเป็นของตัวเอง“ตื่นเต้นมั้ยครับ พรุ่งนี้เปิดร้านวันแรกแล้วนะ” คีรินเอ่ยถามด้วยความใส่ใจ“ตื่นเต้นค่ะ แต่หนูกลัวจะไม่มีลูกค้ามากกว่า” นาเดียรู้สึกใจเต้นแรงทุกครั้งเมื่อนึกถึงตอนเปิดร้าน“มีสิครับ ยังไงก็ต้องมี” คีรินตอบด้วยความมั่นใจ“พี่หมอรู้ได้ยังไงคะ” ร่างเล็กถามกลับด้วยความสงสัย“ก็พี่ไปประกาศทั่วโรงพยาบาลเลยว่าแฟนพี่จะเปิดร้านพรุ่งนี้ ยังไงก็ต้องมีลูกค้าแน่นอนครับ”“ขอบคุณนะคะ เดี๋ยวหนูจะทำเพจร้านเอาไว้โพสต์รับออเดอร์ออนไลน์ส่งในบริเวณใกล้เคียงด้วยค่ะ”“แฟนใครทำไมเก่งจังเลยเนี่ย”“แฟนพี่หมอไงคะ”“ว่าแต่… พี่ทำให้ขนาดนี้แล้วจะได้อ
หนึ่งปีต่อมาวันเวลาผ่านไปเร็วมากแต่ทุกอย่างก็ยังไม่ลงตัว ถึงแม้นาเดียจะเรียนจบมาหลายเดือนแล้วก็ตาม แต่ร้านคาเฟ่ที่เธอตั้งใจจะทำก็ยังไม่ได้รับการอนุมัติจากคุณหมอแต่ก็ยังพอมีเรื่องโชคดีอยู่บ้าง ถึงคีรินจะยังไม่ได้เอ่ยปากอนุญาตเรื่องเปิดร้าน แต่เขากลับให้เธอไปเรียนทำเบเกอรี่ โดยที่เขาเป็นคนเลือกสถานที่เรียนและเลือกคนสอนให้นาเดียเองทุกอย่างและทุกอย่างทุกขั้นตอนต้องอยู่ในความดูแลของคุณหมอ เพราะเขาต้องรับรู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอ“ทำไมวันนี้ถึงไม่ให้หนูไปเรียนล่ะคะ” นาเดียถามขึ้นด้วยความสงสัยในระหว่างที่นั่งรถออกมากับคุณหมอ เพราะปกติวันนี้เธอต้องไปเรียนทำเบเกอรี่“พี่อยากจะพาหนูไปดูอะไรบางอย่าง” สายตาคมมองถนนด้วยความตั้งใจ“อะไรเหรอคะ?” ใบหน้าสวยขมวดคิ้วถามด้วยความอยากรู้“ถ้าบอกก่อนหนูก็รู้สิครับ”“แต่นี่มันทางไปโรงพยาบาลไม่ใช่เหรอคะ” นาเดียไม่รู้เลยว่าคุณหมอจะพาไปไหน แต่ทางที่เขาพามากลับเป็นทางเดียวกับทางที่ไปโรงพยาบาลคีรินถึงกับนิ่งไปเมื่อเขาตั้งใจจะเซอร์ไพรส์บางอย่าง ก่อนที่มือหนาจะยื่นผ้าปิดตาสีชมพูให้นาเดีย ทำเอาเธอมองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย ก่อนจะเอ่ยถามออกมา“อะไรคะ”“ท
@คอนโด“วันนี้เป็นวันพิเศษอะไรหรือเปล่าครับ” คีรินถามขึ้นในระหว่างที่เดินเข้ามาในห้อง พร้อมกับถุงวัตถุดิบอุปกรณ์การทำอาหารที่นาเดียซื้อมา“เปล่าค่ะ” นาเดียปฏิเสธก่อนจะเดินตรงเข้าไปยังห้องครัว“แล้วทำไมหนูซื้อของมาเยอะจังเลยล่ะ” คุณหมอยังคงถามต่อด้วยความสงสัย“ก็หนูอยากทำอาหารให้พี่หมอทานบ้างหนิคะ”“อะไรนะครับ พี่ฟังผิดไปหรือเปล่า” คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเป็นปมแล้วรอฟังคำตอบชัดๆ อีกครั้ง“ฟังไม่ผิดหรอกค่ะ” นาเดียยังคงยืนยันคำเดิม“แล้วหนูทำอาหารเป็นเหรอครับ”แม้แต่ทำไข่เจียวตอนไปค่ายด้วยกันเธอยังทำไปกรี๊ดไปอยู่เลย แต่วันนี้กลับมาบอกว่าจะทำอาหารให้เขาทาน“ทำไมจะทำไม่เป็นคะก็หนูไปเรียนมาแล้ว” นาเดียยักคิ้วด้วยความมั่นใจ สามเดือนที่เรียนมาจะไม่เสียเปล่า“อย่าบอกนะว่าที่หนูออกไปข้างนอกบ่อยๆ เพราะไปเรียนทำอาหาร”คีรินพยายามคิดตามที่เธอบอก ก่อนจะตัดสินใจถามเธอออกมาตรงๆ“ค่ะ” ใบหน้าสวยพยักหน้าเพื่อยืนยันคำตอบ“แล้วทำไมไม่บอกพี่ล่ะครับ ปล่อยให้พี่เข้าใจผิดคิดว่าหนูไม่สนใจทำไม” คีรินบอกเสียงเบาด้วยความรู้สึกผิด“ถ้าบอกก่อนก็ไม่เซอร์ไพรส์สิคะ”“แฟนใครทำไมน่ารักขนาดนี้เนี่ย”จมูกโด่งกดลงที่ศีรษะของค