Semua Bab YOU BOY FRIEND เผลอใจรักนายเพื่อนสนิท: Bab 11 - Bab 20

ฉันกับเพื่อนๆ เดินออกมาถึงลานจอดรถ ด้วยสภาพที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก เพราะทุกคนต่างก็เมากันไปบ้างแล้ว กว่าจะเดินออกมาได้ก็ใช้เวลากันพอสมควร เพราะคนในผับค่อนข้างเยอะ จนแทบจะไม่มีทางเดินออกมาแต่พอมาถึงก็เจอกับพวกผู้ชายขับรถมาจอดรออยู่หน้าลานจอดรถแล้ว“มีรถสามคัน จะไปคันไหนรีบเลือกเลย” ไอ้วินที่เปิดกระจกรถค้างไว้รีบพูดขึ้น พร้อมกับมีรถอีกสองคันจอดต่อท้ายอยู่ คงจะไม่พ้นที่จะเป็นรถของไอ้เกอร์ กับรถของออสตินหรอก“เออๆ แป๊บนึงๆ” ยัยฮันน่าหันไปบอกไอ้วิน ก่อนที่จะหันมาตกลงกันว่าใครจะไปรถคันไหนกันบ้าง“มึงไปกับไอ้เกอร์” ยัยเดียหันไปบอกยัยรินที่เอาแต่ยืนเงียบไม่พูดไม่จา“รินไปกับวินดีกว่า” ยัยรินที่ยืนเงียบอยู่ก็รีบปฏิเสธเสียงแข็งขึ้นมาทันที ทำเอาต่อมสงสัยฉันทำงานอย่างห้ามเอาไว้ไม่อยู่ ทำไมยัยรินถึงไม่อยากจะไปกับไอ้เกอร์ขนาดนั้น แบบนี้มันต้องมีเรื่องอะไรกันแน่นอน ฉันต้องรู้ให้ได้“ทำไม หรือว่ามึงสองคนมีเรื่องอะไรกัน” ยัยเดียถามขึ้นอย่างไม่รอช้า ทำเอาทุกคนต่างมองหน้ายัยรินอย่างรอฟังคำตอบ“ปะ ป่าว…รินไปก็ได้” ยัยรินอ้ำอึ้ง เหมือนตอนแรกอยากจะพูดอะไร แต่สุดท้ายกลับไม่พูด (ยอมง่ายๆ ซะงั้น) ทำเอาฉันเซ็

ตึกๆ หัวใจของฉันเต้นแรงราวกับจะหลุดออกมานอกอกเมื่อริมฝีปากหนาเลื่อนไปยังซอกคอพร้อมกับขบเม้มอย่างหื่นกระหาย เบาบ้างแรงบ้างแต่ทุกสัมผัสมันช่างเสียวซ่านและรู้สึกดีสุดๆ“อะ อืมมม” ฉันเอียงคอรับสัมผัสอย่างรู้งาน ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้เราสองคนหลงลืมสถานะของตัวเองไปชั่วขณะ เร่งเร้าอารมณ์ช่วยกันทำในสิ่งที่ร่างกายกำลังต้องการอย่างหื่นกระหาย ฉันต้องการเขาและเขาเองก็เหมือนจะต้องการฉันเช่นกัน เพราะฉะนั้นเราสองคนจึงช่วยกันสนองความต้องการให้กันและกันอย่างไม่มีใครยอมใครฉันที่เป็นฝ่ายนั่งคร่อมอยู่บนตักของออสตินได้เป็นฝ่ายรุกบ้าง ฉันซุกไซ้ซอกคอแกร่งดูดเม้มสลับข้างไปมาเหมือนที่เขาทำกับฉัน แล้วก็ช่วยจัดการถอดเสื้อยืดสีดำที่สวมอยู่ออกอย่างช่ำชอง ทั้งๆ ที่ฉันเองก็ไม่เคยทำมาก่อนถึงจะไม่เคยทำ ก็ใช่ว่าจะอ่อนต่อโลกจนไม่รู้อะไรเลย ฉันผลักหน้าอกแกร่งให้นอนราบกับโซฟา จากนั้นก็ก้มลงไปปรนเปรอคนใต้ร่างด้วยริมฝีปากลากเลียวนไปทั่วหน้าอกแกร่ง จูบเน้นบริเวณยอดอกจนคนใต้ร่างเริ่มสั่นเกร็งเบาๆ สายตาคมมองทุกการกระทำของฉัน แอบเขินเหมือนกันนะ แต่ความอยากมันมากกว่าขณะที่ฉันกำลังสนุกกับการสัมผัสร่างกำยำ มือหนาก็ล้วงเข้ามาใน

พอมาถึงห้องฉันก็เดินเข้าไปอาบน้ำด้วยสภาพที่เหม่อลอย อย่างกับคนไม่มีสติ สมองก็มีเรื่องให้คิดอยู่ตลอดเวลา ส่วนยัยฮันน่าก็กระโดดขึ้นเตียงราวกับเตียงตัวเองหลังจากฉันอาบน้ำเสร็จยัยฮันน่าก็นอนหลับไปแล้ว ฉันขึ้นไปนอนข้างๆ มัน ตั้งใจจะนอนหลับให้ลืมเรื่องที่ปวดใจ แต่ก็ได้แต่พลิกซ้ายพลิกขวา จะนอนก็นอนไม่หลับ ในที่สุดฉันก็ทนไม่ไหว หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดเข้าไปส่องไอจี แล้วสิ่งแรกที่เห็นคือโพสต์ของเด็กนั่นที่แท็กออสติน‘ต่อไปหนูจะไม่งี่เง่าแล้ว ขอบคุณที่ทนกับความงี่เง่าของหนู…รักนะคะ’ฉันวางโทรศัพท์ลงอย่างคนไร้เรี่ยวแรง ความเจ็บปวดก็วิ่งเข้ามาในใจ มันจุกมันหน่วงไปหมดทั้งใจเขาคืนดีกันเขายังรักกันดีส่วนฉันก็แค่ส่วนเกินสินะหึ! แกมันโง่เองที่คิดว่าเขาจะรู้สึกเหมือนกัน ฉันรู้สึกสมเพชตัวเองที่ทำอะไรโง่ๆ ลงไป จะโทษว่าเป็นเพราะความเมาก็ไม่ได้หรอก เพราะฉันเต็มใจที่จะทำแบบนั้น สิ่งที่ทำได้ตอนนี้ก็คงจะมีแต่ตัดใจ และถอยออกมา..หนึ่งอาทิตย์ต่อมาฉันนั่งดูซีรี่ย์มาตลอดทั้งอาทิตย์ ดูจนไม่รู้ว่าจะดูอะไรแล้ว เวลาแต่ละวันก็เดินช้าซะเหลือเกิน ทุกอย่างวนกลับมาเป็นเหมือนเดิม เหมือนตอนที่ออสตินรู้ว่าฉันชอบตอนน

BOY FRIEND PART_18เฮ้อ! พอเดินออกมาได้ซักพัก ฉันก็รีบนั่งลงบนม้านั่งที่อยู่ในสวน ซึ่งเป็นจุดที่ไม่ค่อยจะมีคนเดินผ่านซักเท่าไหร่ ก่อนที่ฉันจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก“งานอะไรน่าเบื่อชะมัดเลย” ฉันบ่นขึ้นมาอย่างลืมตัว ฉันลืมไปเลยว่ามีคนมาด้วย (เห็นเงียบๆ ฉันก็นึกว่าฉันมาคนเดียว)“ขอโทษที่คริสพูดตรงเกินไปนะคะ คือคริสไม่ชอบงานแบบนี้ค่ะ” ฉันหันไปบอกพี่คีรินที่กำลังมองหน้าฉันด้วยท่าทางอึ้งๆ อยู่ ทำเอาฉันทำตัวไม่ถูกเลย ฉันก็อายเป็นเหมือนกันนะ“ไม่เป็นไรครับ พี่ก็ไม่ชอบเหมือนกัน” พี่คีรินบอกฉันพร้อมรอยยิ้ม ยิ้มแบบนี้อีกแล้วนะ จะทำให้ฉันหลงรอยยิ้มนี้ไปถึงไหนกัน หรือว่าพี่คีรินจะชอบที่ฉันเป็นคนพูดตรงๆ ถึงได้ยิ้มให้ฉันแบบนี้ตลอดเลยนะ (เข้าข้างตัวเองไปอี๊ก!)“พี่คีย์ไม่ต้องเอาใจคริสตามที่แม่บอกก็ได้นะคะ ทำตัวตามสบายเลย หรือว่าจะไปเดินเล่นที่ไหนก่อนก็ได้นะคะ อีกซักครึ่งชั่วโมงค่อยเข้าไปในงานพร้อมกันก็ได้” ฉันพูดไปตามความจริง ฉันไม่อยากทำให้พี่คีย์ลำบากใจกับเรื่องนี้ และจะได้แฟร์ๆ กันทั้งสองฝ่ายด้วย“พี่ไม่รู้จะไปไหน ขอนั่งอยู่ตรงนี้ด้วยได้มั้ยครับ” พี่คีรินยังคงยิ้มให้ฉัน (คนอะไรดูดีไปหมดเลยนะ)“ไ

ตลอดทางที่ฉันขับรถมามหาลัยฉันเอาแต่คิดว่าจะต้องทำตัวยังไงดี เปิดเรียนวันแรกถ้าเป็นเมื่อก่อนมันก็ดีอยู่หรอกนะ แต่สำหรับตอนนี้มันคงไม่ใช่แล้วนานแล้วนะที่ฉันไม่ได้เจอเพื่อนๆ แต่ก็ยังมีคุยกันบ้าง เหมือนจะดีใจที่จะได้เจอแต่สุดท้ายก็ได้แค่เหมือน พอฉันคิดถึงออสตินกับแฟนทีไร ก็ทำเอาฉันเซ็งขึ้นมาทุกทีเลย ฉันไม่รู้เลยว่าจะต้องทำตัวแบบไหน แต่ถ้าจะให้ฉันทำตัวเหมือนเดิมมันก็คงจะทำไม่ได้แล้วแหละ ในเมื่อเรื่องทุกอย่างมันมาไกลขนาดนี้แล้วพอจอดรถเสร็จฉันก็เดินตรงไปหาเพื่อนที่โต๊ะประจำทันที“กว่าจะมาได้นะมึง” มาถึงยัยเดียก็บ่นให้ฉันอย่างไม่รอช้า“คนสวยก็งี้แหละ” ฉันตอบแล้วนั่งลงข้างยัยริน ถือว่าโชคยังดีที่ออสตินยังไม่มา แต่ยังไม่ทันที่จะได้คุยอะไรออสตินกับแฟนเด็กนั่นก็เดินตรงมาที่โต๊ะ“สวัสดีค่ะ” พอมาถึงยัยเด็กนั่นก็ยกมือขึ้นไหว้ทักทายทุกคน ยกเว้นฉัน!“มุขซื้อขนมปังร้านดังมาฝากค่ะ” พูดจบยัยเด็กนั่นก็ยื่นขนมปังให้กับทุกคน ยกเว้นฉันอีกตามเคย จ้ะ!“นี่ของพี่เดียค่ะ” เด็กนั่นพูดพร้อมกับยื่นขนมปังให้กับยัยเดีย แต่ก็ไม่รู้อะไรซะแล้ว…“พี่ไม่ชอบกินขนมปัง” พูดจบยัยเดียก็หันไปคุยเรื่องอื่นกับยัยฮันน่า ทำเอานาง