Semua Bab YOU BOY FRIEND เผลอใจรักนายเพื่อนสนิท: Bab 21 - Bab 30

“สนุกมั้ยครับ” พี่หมอถามขึ้นมาในตอนที่เดินออกมาจากโรงหนัง“สนุกค่ะ” ฉันตอบไปตามความจริง จนฉันเผลอยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงฉากตลกในหนัง บางทีพี่หมออาจจะเครียดจากเรื่องเรียน จากเรื่องงานที่โรงพยาบาล จนต้องหาหนังตลกดูเพื่อผ่อนคลายความเครียดอยู่ๆ ฉันรู้สึกเหมือนมีใครกำลังมองมาที่ฉัน ฉันรีบหันไปมองหน้าพี่หมอ ก่อนจะเห็นว่าเป็นพี่หมอที่มองหน้าฉันอยู่“พี่หมอมองหน้าคริสทำไมคะ หรือว่ามีอะไรติดหน้าคริสคะ” ฉันถามขึ้นอย่างสงสัย พร้อมกับเอามือจับหน้าตัวเองอย่างงงๆ เมื่อพี่หมอเอาแต่จ้องหน้าฉัน“ไม่มีครับ” ไม่เพียงแค่พูดแต่พี่หมอยังยิ้มให้ฉัน“แล้วพี่หมอมองหน้าคริสทำไมคะ” ฉันยังคงถามคำถามเดิมเมื่อพี่หมอมองหน้าฉันอย่างไม่ละสายตา“คือพี่ไม่เคยเห็นหนูยิ้มแบบนี้เลยซักครั้ง หนูรู้ตัวรึป่าวว่าตอนที่หนูยิ้มน่ารักกว่าตอนที่หนูหน้าบูดอีกนะ” พี่หมอพูดด้วยสายตาที่จริงจังและจริงใจ“คะ” ประโยคที่พี่หมอพูดทำเอาฉันทำตัวไม่ถูกเลย“ต่อไปนี้หนูต้องยิ้มบ่อยๆ นะครับ” พี่หมอยังคงบอกฉันต่อด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน“ใช่พี่หมอตัวจริงมั้ยคะหนิ” ฉันแกล้งถามติดตลกไป ทั้งๆ ที่ตอนนี้ฉันเขินจนไม่รู้จะทำตัวยังไงแล้ว“ตัวจริงสิครับ” พี่หมอต

พอมาถึงผับพวกเราก็รีบเดินตรงไปยังโต๊ะประจำที่เจ้าของผับอย่างไทเกอร์จองไว้ให้ ซึ่งเป็นโต๊ะที่วีไอพีสุดๆเมื่อมาถึงโต๊ะก็เจอไอ้เกอร์กับไอ้วินนั่งรอกันอยู่แล้ว ซึ่งมันเป็นภาพที่เซอร์ไพรส์แบบสุดๆ ปกติพวกมันไม่เคยจะมานั่งรอซักครั้ง มีแต่จะมาช้ากันเป็นชั่วโมง“มึงว่าไอ้ตินจะมากับแฟนมั้ยวะ” เสียงยัยฮันน่าหันไปถามไอ้วินที่นั่งอยู่ข้างๆ ถึงมันจะถามเบาๆ แต่ฉันก็ยังได้ยินอยู่ดี“มึงอยากรู้มึงก็ถามมันเองดิ” ไอ้วินตอบมาอย่างกวนๆ ทำเอาฉันที่นั่งรอฟังคำตอบอยู่ด้วยทำหน้าเซ็งไม่ต่างจากคนถามอย่างยัยฮันน่าเลยซักนิด“เออ! เดี๋ยวกูถามมันเองก็ได้!” ยัยฮันน่าบอกไปอย่างไม่แคร์พร้อมกับสะบัดหน้าหนีอย่างอารมณ์เสีย“มันมาคนเดียว…” เป็นไทเกอร์ที่พูดแทรกขึ้นมา ทำเอาทุกคนต่างก็หันไปมองเป็นตาเดียวกันด้วยความสงสัย“มึงรู้ได้ยังไง” เป็นเสียงยัยเดียที่ถามขึ้นมาก่อนใคร ซึ่งก็เป็นคำถามที่ทุกคนต่างก็อยากจะรู้เหมือนกัน“ก็กูเป็นคนบอกมันเองว่าไม่ต้องพาแฟนมาด้วย” ไอ้เกอร์ตอบอย่างนิ่งๆ แล้วยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม“มึงทำได้ถูกใจกูมาก มึงนี่สุดยอดเพื่อนดีเด่นจริงๆ” ยัยฮันน่าพูดอย่างพอใจ พร้อมกับปรบมือให้ไทเกอร์ที่ทำได้ถูกใจเพื่อนๆ

“เปิดประตูเดี๋ยวนี้!”ฉันร้องแหกปากโวยวายตะโกนออกไปทั้งๆ ที่รู้ว่ามันเปล่าประโยชน์ นอกจากคนข้างนอกจะไม่ได้ยินแล้ว ฉันยังเจ็บคอฟรีอีก แต่จะให้ทำยังไงได้ ก็คนมันโมโหหนิ มีสิทธิ์อะไรมาลากคนอื่นขึ้นรถแบบนี้ฮะ!ฉันโวยวายอย่างคนไร้สติตามสไตล์คนที่มีแอลกอฮอล์ไหลเวียนอยู่ในร่างกาย แล้วยิ่งรู้สึกหัวร้อนมากขึ้นเมื่อไอ้เจ้าของรถมันเข้ามานั่งหน้าตาเฉยไม่ทุกร้อนอะไร“ทำแบบนี้ทำไม มีเหตุผลหน่อยสิวะ!” ฉันพยายามใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์ ทั้งๆ ที่สภาพของเราทั้งสองคนมันไร้สติกันทั้งคู่ เราดื่มเยอะพอๆ กันเลยหล่ะ“ต้องการเหตุผลจากกูหรืออยากกลับไปหาไอ้หมอนั่นกันแน่วะ!”ฉันถึงกับสะตั้นไปหลายวินาทีเมื่อได้ยินประโยคกึ่งประชดของออสติน ทั้งท่าทางและการกระทำมันทำให้ฉันคิดแบบนั้นจริงๆ หมอนี่กำลังประชดฉันอยู่หรือแค่เมากันแน่ ฉันเริ่มงงแล้วนะ!“มึงกำลังทำให้กูสับสนนะติน”ฉันพูดออกไปตามความรู้สึกจริงๆ วันนี้ฉันสับสนกับการกระทำของหมอนี่มากๆ ตั้งแต่ตอนไปรอฉันที่คอนโดแล้ว“กูมั๊ยวะที่ต้องสับสน ปากบอกว่ารักกู แต่เสือกจะไปนอนกับคนอื่น!”ออสตินระเบิดอารมณ์ออกมาอย่างเหลือเชื่อ นี่มันบ้าเพราะไม่อยากให้ฉันไปกับพี่หมองั้นเหรอ ไ

ภายในรถปกคลุมไปด้วยความเงียบ ตั้งแต่ออกมาจากคอนโดเราต่างฝ่ายต่างเงียบมาตลอดทาง บอกตามตรงว่าตอนนี้ฉันรู้สึกหงุดหงิดจนอยากจะกระโดดลงจากรถเพราะอีกฝ่ายเอาแต่เงียบ ก็เข้าใจว่าเป็นคนพูดน้อย แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เวลาที่ต้องเงียบไง ช่วยพูดอะไรที่ทำให้ฉันหายหงุดหงิดหน่อยเถอะ แต่ถ้าจะให้ดี ช่วยบอกถึงสาเหตุของความบ้าเมื่อคืนนี้หน่อย ว่าทำลงไปทำไมเฮ้อ.. สุดท้ายก็ไม่พูดจริงๆสินะพอมาถึงคอนโดของฉัน ไอ้คนหน้านิ่งก็หันมามองฉันราวกับรู้สึกผิด เหอะ!พึ่งจะสำนึกในสิ่งที่ตัวเองทำหรือไง แต่เสียใจด้วยนะ! ฉันไม่อยากฟังแล้วฉันเปิดประตูเดินลงจากรถด้วยอารมย์หงุดหงิด แล้วปิดมันกลับไปอย่างรุนแรงด้วยความโมโห ฉันเดินขึ้นห้องไปโดยไม่สนใจที่จะหันกลับไปมองผู้ชายใจร้ายที่นั่งทำหน้าเศร้าอยู่บนรถฉันจัดการตัวเองอย่างรวดเร็วเพื่อให้พร้อมกับการไปเรียน ทั้งๆ ที่ฉันเหนื่อยจนไม่อยากจะไปเรียน แต่ฉันก็ต้องอดทนหอบสังขารตัวไปให้ได้เพื่อไม่ให้เพื่อนๆ สงสัย และเกิดคำถามมากมายกับฉันด้วยความที่ฉันมาสายมากๆเพื่อนๆเลยเข้าไปรออาจารย์ในห้องกันหมดแล้ว เป็นความโชคดีของฉันที่อาจารย์ยังไม่เข้าสอน ฉันเดินเข้าไปหาเพื่อนๆ ด้วยท่าทางที่ปกติที่สุ

@คอนโดไทเกอร์ฉันเดินเข้าไปในคอนโดอย่างคุ้นเคย ก่อนจะเดินตรงเข้าไปยังลิฟต์เพื่อขึ้นไปยังห้องของไอ้เกอร์“พี่คริสคะ” ในระหว่างที่ฉันยืนรอลิฟต์ อยู่ๆ ก็มีเสียงเรียกชื่อฉันขึ้นมาจากด้านหลัง“มีอะไร” ฉันถามกลับไปเมื่อเห็นว่าเป็นไข่มุข ที่ยืนอยู่ข้างหลัง“มุขขอคุยกับพี่คริสหน่อยค่ะ” นางพูดขึ้นมาด้วยท่าทางเศร้าๆ ก่อนจะเดินนำฉันออกไปยังมุมตึก ที่ไม่ค่อยจะมีคนเดินผ่าน ที่ฉันยอมเดินตามไปเพราะอยากรู้ว่านางจะพูดอะไรกับฉัน“คือ…มุขมีเรื่องจะขอร้องพี่คริสค่ะ” นางพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาลง“ขอร้องอะไร” ฉันถามไปแบบนิ่งๆ“พี่คริสเลิกทำให้พี่ตินสับสนได้มั้ยคะ ตอนนี้พี่ตินไม่เหมือนเดิมเลย” อยู่ๆ น้ำตานางก็ไหลออกมา ทำเอาฉันทำตัวไม่ถูกเลย“แล้วมันเกี่ยวอะไรกันฉัน” ฉันพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด“เกี่ยวสิคะ ก็พี่ตินเปลี่ยนไปตั้งแต่วันที่รู้ว่าพี่คริสชอบ เพราะพี่ตินไม่อยากเสียเพื่อนแบบพี่คริสไป” นางพูดไปร้องไห้ไปทำเอาฉันที่ยืนนิ่งอยู่รู้สึกสงสารนางขึ้นมา อยู่ๆฉันก็เป็นคนดีรู้สึกผิดขึ้นมาซะงั้น“ขอร้องหล่ะค่ะ มุขคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพี่ติน”“แล้วจะให้ฉันทำยังไง” ฉันถามออกไปตามตรง ไม่ใช่ฉันไม่เห็นใจนะ แต่ฉันก็