Semua Bab หย่ารักในวันที่สาย: Bab 1 - Bab 10

เอี๊ยด! เสียงเบรกรถดังขึ้นจนเกิดเสียงดัง พิชญ์ภาชาลูกชายคนเล็กของบ้านกำลังเดินเข้ามาในบ้านด้วยท่าทางที่เมามาก เรียกว่าแทบไม่มีสติหลงเชื่ออยู่เลย คืนนี้เขามีงานเลี้ยงฉลองวันคล้ายวันเกิดของเพื่อนรักอย่าง อาทิตย์ ทำให้เขาดื่มหนักกว่าทุกครั้ง พิชญ์ภาชา เรนฟอร์ด วัย 30 ปี หนุ่มลูกครึ่งไทย-อังกฤษ มารดาเป็นคนไทยแท้ ส่วนบิดานั้นเป็นนักธุรกิจชาวอังกฤษ เขาเป็นที่พูดถึงในแวดวงไฮโซเป็นนักธุรกิจหนุ่มที่ประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย เพราะแยกออกมาทำธุรกิจคนเดียวโดยธุรกิจอสังหาริมทรัพย์นั้นพี่ชายของเขาเป็นคนดูแล ส่วนตัวเขานั้นทำธุรกิจนำเข้ารถหรูที่เขาชื่นชอบมาตั้งแต่เด็ก เขาชอบความเป็นส่วนตัวจึงแยกบ้านออกมา ใบหน้าได้รูปหล่อเหลา กรามคมเด่นชัด ดวงตาคมกริบน่าค้นหา จมูกโด่งเป็นสัน เขามีรูปร่างที่สูงใหญ่กำยำ ไหล่กว้าง ทำให้เขาดูมีเสน่ห์ต่อเพศตรงข้ามไม่น้อย แต่ไม่เคยมีใครได้ครอบครองหัวใจของเขาเลย ยกเว้นเธอคนหนึ่งที่เขาไม่สามารถลบออกจากหัวใจได้ “อุ้ย คุณพีทไหวไหมคะ?” “นั่นเสียงใคร” คนเมาเดินมาเกาะประตูบ้านไว้ เขาถอดสูทตัวนอกออก เหลือไว้แค่เสื้อ

เทียนหอมที่เห็นความสนิทสนมของทั้งสองจึงเสียใจอย่างหนัก ยามที่ภรนีย์มาที่บ้านเธอจะเป็นฝ่ายหลบหน้า เพราะไม่อยากเห็นภาพที่บาดใจ พวกเขาคงกลับมาคืนดีกันในเร็ววัน “เดินผ่านพี่ไปไม่เห็นพี่เหรอครับน้องเทียน” “พี่ตรัย!” เทียนหอมเหม่อลอยไม่รู้ว่าตอนนี้เธอเดินมาหยุดอยู่หน้าประตูรั้วบ้านของพิชญ์ภาชา “เดินเหม่อลอยคิดถึงพี่อยู่เหรอครับ” ตรัยคุณส่งยิ้มให้สาวสวยตรงหน้า เขาเอ็นดูเทียนหอมรู้จักตั้งแต่หญิงสาวยังเป็นเด็ก แต่ไม่ค่อยได้พูดคุยกันเท่าไรนัก “น้องเทียนว่างไหมครับ” “พี่ตรัยเข้ามาในบ้านก่อนนะคะเทียนทำของหวานไว้เยอะ ฝากไปให้คุณป้าทานด้วยค่ะ” ทั้งสองนั่งพูดคุยกันอย่างออกรส ตรัยคุณเพิ่งกลับมาจากเรียนต่อต่างประเทศ เขาคิดไว้ว่าหากกลับมาแล้วเทียนหอมยังไม่มีใครเขาว่าจะขอหญิงสาวเป็นแฟน เพราะเขาไม่สามารถลืมหญิงสาวได้เลย “อร่อยครับ” “ขอบคุณค่ะ” “น้องเทียนไม่คิดจะเรียนต่อเหรอครับ” หญิงสาวเป็นเด็กกตัญญูเขาส่งสารที่ต้องทำงานช่วยแม่ตั้งแต่เด็ก อนาคตยังไปได้ไกลกว่านี้ “คงไม่แล้วค่ะแม่อยากกลับ

          เทียนหอมนอนร้องไห้เมื่อรู้ว่าพิชญ์ภาชาขับรถออกไปพร้อมกับภรนีย์หลังจากที่ทานข้าวกันเสร็จ ตอนนี้จะเที่ยงคืนแล้วเขาก็ยังไม่กลับ เทียนหอมคิดทบทวนว่าต่อจากนี้จะทำอย่างไรต่อไป          แกร็ก          “อื้อ”          “ร้องไห้ทำไมเด็กดี” พิชญ์ภาชาเข้ามากอดร่างบางไว้ แล้วเช็ดน้ำตาออกจากหางตาของหญิงสาว          “คุณพีทเข้ามาทำไมคะ?” เทียนหอมกลัวว่าจะมีคนมาเห็นว่าพิชญ์ภาชาเข้ามาที่ห้องนอนของเธอ ซึ่งไม่เหมาะเพราะที่นี่เป็นห้องพักคนงานในบ้านของเขา          “ฉันขอโทษที่ทำให้ร้องไห้ พั้นช์เขาต้องการความช่วยเหลือให้ฉันเป็นที่ปรึกษาให้”          “คุณจะกลับไปคบกับเขาเหรอคะ” เ

ภรนีย์เริ่มแผนการจัดการเรื่องงานแต่งงานกับพิชญ์ภาชาในเมื่อเขาไม่คิดจะสนใจ เธอจึงหาทางเข้าหาแม่ของเขาแทนเพราะรู้ว่าท่านเอ็นดูเธอแค่ไหน โดยอ้างว่าตอนนี้ใครๆ ก็เข้าใจว่าเธอกับพิชญ์ภาชากำลังแต่งงานกัน ทำให้คนรอบข้างเริ่มถามถึงสถานะที่ชัดเจน “พั้นช์ลำบากใจจังเลยค่ะ” “ไม่ต้องห่วงนะแม่จะคุยกับตาพีท” “เรามาแล้วนั้นเข้าไปดูแหวนก่อนไหมคะ?” ภรนีย์แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เรื่องที่พาอมราเดินเข้ามาในร้านเพชร และจัดแจงเลือกแหวนเพชรเม็ดโตๆ อย่างมีความสุขโดยไม่คิดถามอีกฝ่ายว่าอยากจะแต่งงานกับเธอหรือไม่ “สวยไหมคะคุณแม่” “สวยจ๊ะเหมาะกับหนูพั้นช์มาก” อมราเห็นดีเห็นงามไปด้วย พิชญ์ภาชาอายุขึ้นเลขสามแล้วสมควรที่จะมีครอบครัวคนเป็นแม่อยากอุ้มหลานลูกของพิชญ์ภาชาเต็มทน “วงนี้เหมาะมากเลยค่ะสวยมากค่ะคุณผู้หญิง” พนักงานรีบเชียร์ให้ซื้อวงนี้ เพราะจะได้ค่าคอมมิชชั่นไปด้วย “แต่พั้นช์ว่าราคามันแพงไปนะคะ” “สำหรับหนูพั้นช์แม่จ่ายให้เองจ๊ะถือว่าเป็นแหวนหมั้นไปเลย แหวนแต่งงานค่อยซื้อใหม่” “จะดีเหรอคะ” ภรนีย์รีบตอบตกลงอย่างไว

พิชญ์ภาชานั่งมองรูปของเด็กผู้ชายทั้งสองคน เขาเชื่อว่าสองคนนี้ต้องเป็นลูกชายของเขาแน่ อยากรู้จักชื่อจังเทียนหอมจะตั้งชื่อลูกว่าอะไรแล้วบอกลูกว่าอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องราวของเขา เขาใจร้อนและอยากเห็นหน้าเด็กมาก เขาเอารูปตัวเองตอนเด็กมาเทียบก็ได้เห็นว่า นี่มันตัวเองชัดๆ เขานั่งมองรูปอยู่แบบนั้นจึงเกือบเช้า “พ่อจะไปหาพวกหนู” พิชญ์ภาชาร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงมากนัก จากเหตุการณ์เมื่อสี่ปีก่อนทำให้กระดูกขาหัก คราวแรกเขาไม่ยอมทำกายภาพบำบัดเพราะเกิดจากการตรอมใจ พอนานวันเข้าเขาจึงลุกขึ้นมาสู้ใหม่ “ให้ฉันขอบรถให้ไหมนายคนไม่ไหว” เวเดนอาสาจากกรุงเทพไปจันทบุรีนั้นใช้เวลาขับนานหลายชั่วโมงเหมือนกัน “นายไปทำงานเถอะฉันไหว” “แต่มัน...” “ขอบใจมากนะเพื่อนที่อยู่เคียงข้างฉันมาตลอด” นอกจากอาทิตย์ ทินกร ก็มีเวเดนที่เป็นเพื่อนทั้งเลขาคนสนิทของเขาที่คอยให้กำลังใจแบบซ้ำเติมกันมาตลอด “ขาของนาย” “มันหลายปีแล้วฉันหายแล้วแผลที่กายไม่เจ็บเท่าแผลที่ใจ” “น้องเทียนหอมคงเจ็บมากกว่านายหลายร้อยเท่า!” อาทิตย์เข้ามาได้ยินประโยคนั้