ตอนที่ 1 ค่ำคืนแห่งความผิดพลาด

          เอี๊ยด!

          เสียงเบรกรถดังขึ้นจนเกิดเสียงดัง พิชญ์ภาชาลูกชายคนเล็กของบ้านกำลังเดินเข้ามาในบ้านด้วยท่าทางที่เมามาก เรียกว่าแทบไม่มีสติหลงเชื่ออยู่เลย คืนนี้เขามีงานเลี้ยงฉลองวันคล้ายวันเกิดของเพื่อนรักอย่าง อาทิตย์ ทำให้เขาดื่มหนักกว่าทุกครั้ง

          พิชญ์ภาชา เรนฟอร์ด วัย 30 ปี หนุ่มลูกครึ่งไทย-อังกฤษ มารดาเป็นคนไทยแท้ ส่วนบิดานั้นเป็นนักธุรกิจชาวอังกฤษ เขาเป็นที่พูดถึงในแวดวงไฮโซเป็นนักธุรกิจหนุ่มที่ประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย เพราะแยกออกมาทำธุรกิจคนเดียวโดยธุรกิจอสังหาริมทรัพย์นั้นพี่ชายของเขาเป็นคนดูแล ส่วนตัวเขานั้นทำธุรกิจนำเข้ารถหรูที่เขาชื่นชอบมาตั้งแต่เด็ก เขาชอบความเป็นส่วนตัวจึงแยกบ้านออกมา

          ใบหน้าได้รูปหล่อเหลา กรามคมเด่นชัด ดวงตาคมกริบน่าค้นหา จมูกโด่งเป็นสัน เขามีรูปร่างที่สูงใหญ่กำยำ ไหล่กว้าง ทำให้เขาดูมีเสน่ห์ต่อเพศตรงข้ามไม่น้อย แต่ไม่เคยมีใครได้ครอบครองหัวใจของเขาเลย ยกเว้นเธอคนหนึ่งที่เขาไม่สามารถลบออกจากหัวใจได้

          “อุ้ย คุณพีทไหวไหมคะ?”

          “นั่นเสียงใคร” คนเมาเดินมาเกาะประตูบ้านไว้ เขาถอดสูทตัวนอกออก เหลือไว้แค่เสื้อเชิ้ตสีขาวที่ถูกปลดกระดุมออกสามเม็ดจนเห็นแผงอกร่ำไร และขับแขนเสื้อมาถึงข้อศอก

          “เทียนเองค่ะ”

          “เทียนหอมเหรอ อืม พาฉันขึ้นไปที่ห้องหน่อยเมามากเดินไม่ไหว” เทียนหอมชื่อนี้ทำให้เขาไว้ใจ เพราะเห็นเด็กน้อยคนนี้มาตั้งแต่ยังเด็ก

          “เดี๋ยวเทียนปิดประตูก่อนนะคะ”  เธอรีบปิดประตูบ้านให้เรียบร้อย คืนนี้เธอเป็นฝ่ายรอเปิดประตูตามคำสั่งของแม่ประภา เพราะแม่ประภามักเป็นห่วงกลัวไม่ได้ปิดประตูหน้าต่าง วันนี้แม่ปวดหัวกินยาแล้วนอน หน้าที่ตรงนี้จึงตกมาอยู่ที่เธอ

          “ระวังนะคะ”

          “อืม”

          “ใกล้ถึงห้องแล้วค่ะ”

          เขาเป็นคนตัวโตส่วนเธอตัวเล็กนิดเดียว ดีที่เขาไม่ทิ้งน้ำหนักลงมาไม่อย่างนั้นคงได้ทิ้งตกบันไดไปพร้อมกัน เทียนหอมโอบเอวของเขาไว้ มืออีกข้างก็จับของพิชญ์ภาชาไว้ ตอนนี้มือข้างหนึ่งคล้องคอเธอไว้

          “ถึงแล้วค่ะ”

          “เดี๋ยวสิ!” เขาได้กลิ่นหอมๆ ออกมาจากตัวหญิงสาว เวลาที่อยู่ใกล้เทียนหอมเขามักได้กลิ่นหอมราวกับแป้งเด็กทุกครั้ง ซึ่งมันทำให้เขาผ่อนคลาย มือหนาของเขาคว้าข้อมือของเทียนหอมไว้และกระตุกเบาๆ ให้เธอล้มมานอนข้างเขาได้อย่างง่ายดาย

          “ว้าย คะ คุณพีทปล่อยเทียนค่ะ”

          “ตัวหอมจัง”

          “คุณเมามากแล้วนะคะ ปล่อยเทียน” หญิงสาวเริ่มดิ้นเพราะรับรู้ถึงแรงกอดรัดจากคนตัวโต ลมหายใจที่อยู่ไม่ห่างจากตรัยคอทำให้เทียนหอมเริ่มกลัว

          “อืม หอมอย่าดิ้นสิ”

          “ปล่อยเทียนค่ะ” เธอได้กลิ่นแอลกอฮอล์ผสมกับกลิ่นบุหรี่จางๆ ออกมาจากลมหายใจของเขา ทำให้เทียนหอมจนจิกปลายเท้า ความรู้สึกที่มีให้เจ้านายของแม่มันยิ่งมากขึ้นทุกวัน

          “ฉันไม่น่าอยู่ใกล้ขนาดนั้นเลยเหรอ หรือรังเกียจ?” มาท่าเขาถึงห้องนอน ผู้หญิงดีๆ ที่ไหนจะกล้าขึ้นมาส่งผู้ชายบนห้องนอนดึกๆ ดื่นๆ

          “คุณเมาแล้วปล่อยเทียนค่ะ เทียนจะกลับ”

          “แน่ใจเหรอว่าไม่ชอบฉัน”

          “อื้อ...” เทียนหอมตกใจที่เขาจูบเธอ หญิงสาวพยายามผลักไสเขาแต่พิชญ์ภาชาคว้ามือของเธอไว้ ริมฝีปากของเขาจูบเธอแบบหนักหน่วง และบังคับให้เธอเปิดปากเพื่อที่เขาจะได้เข้ามาข้างในได้อย่างสะดวก

เทียนหอมเธอแอบชอบและปลื้มพิชญ์ภาชาอยู่แล้ว หลงรักเขาอยู่ข้างเดียว แม้จะรู้ว่าเป็นเหมือนหมาเห็นปลากระป๋อง แกะกินไม่ได้

“ฮึก”

“ร้องไห้ทำไมหืม ชอบฉันก็อย่าปฏิเสธตัวเองสิ” เขาถอนจูบออกมาและเช็ดน้ำตาให้หญิงสาว ก่อนจะพลิกตัวขึ้นคร่อมเทียนหอมและจูบหญิงสาวอีกครั้ง ครั้งนี้เทียนหอมไม่ปฏิเสธสัมผัสจากเขา

“พะ พอแล้วค่ะ” เธอทุบหน้าอกของเขาแรงๆ เมื่อเขาถอนจูบจึงรีบสูดอากาศเข้าปอด เขาคิดจะฆ่าเธอหรือไงแต่ก็ยังกลัวเขาอยู่ดี

“เป็นของฉันนะเทียนหอม”

“อ๊ะ...อื้อ” พิชญ์ภาชาจูบเทียนหอมอีกครั้ง เขาเริ่มติดใจรสจูบที่ไม่ประสีประสา เขาไม่เชื่อว่าสมัยนี้ยังมีคนที่ยังไม่เคยผ่านมือใครมาก่อน ด้วยความเมาทำให้อารมณ์ของเขารุนแรงมากกว่าเดิม

มือหนาสำรวจร่างกายของเธอไปเรื่อยๆ ซ่อนรูปดีเหมือนกันเขาไม่เคยรู้ว่ามีดอกไม้งามอยู่ใกล้มือของเขาแค่เอื้อม พิชญ์ภาชาล้วงมือเข้าไปขย้ำหน้าอกของเธอ เสียดายที่ยังมีเสื้อชั้นในห่อหุ้มไว้ทำให้เขาขัดใจเล็กน้อย คนที่ประสบการณ์โชกโชนแบบเขาจึงไม่ใช่ปัญหา

แคว่ก

เขาฉีกเสื้อของเธอจนขาดติดมือและโยนทิ้งไปอย่างมาไยดี ร่างหนาแอบกลืนน้ำลายลงคอเพราะเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

“คุณพีท เราควรหยุด”

“เธอไม่อยากให้ฉันหยุดหรอกสาวน้อย” เขาใช้มือปลดตะขอชุดชั้นในได้อย่างง่ายดาย ซาลาเปาขาวอวบสองลูกที่อยู่ตรงหน้าทำให้เขาลอบกลืนน้ำลาย แต่ต้องผิดหวังเมื่อหญิงสาวใช้มือปิดไว้

“ฮึก อย่านะ”

พิชญ์ภาชาไม่สนใจเสียงร้องห้ามของเทียนหอมในเมื่อไม่อยากให้เขาเห็นท่อนบนนั้นเขาดูท่อนล่างก็ได้ เขาจับเรียวของเธอแยกออกกว้างและซุกใบหน้าตรงระหว่าง

“ว้าย อย่านะ”

“ฉันไม่ไหวแล้ว” ลิ้นอุ่นร้อนของเขายังคงหยอกล้อกลีบดอกไม้งาม เมื่อเห็นว่าหญิงสาวเริ่มคล้อยตามจึงจัดการสิ่งกรีดขว้างออกจากตัวของเธอ

“อ๊า ฉันชอบนมของเธอ”

“คุณพีทเราควรหยุด”

เทียนหอมพยายามห้ามปรามเขาสิ่งที่ทั้งสองทำมันไม่ถูกต้อง แต่ไม่อาจทัดทานแรงของเขาได้ ปากหนาดูดเลียเม็ดบัวจนแข็งเป็นไต อีกทั้งสองข้างสลับกันขย้ำหน้าอกของเธอจนเกิดเป็นรอยนิ้ว

มือหนาเคล้นคลึงดอกไม้คู่งาม เขาพอใจที่ได้ยินเสียงครางหวานๆ จากปากของเทียนหอม เขาใช้ประสบการณ์ที่มีหลอกล้อให้เธอคล้อยตาม เมื่อเห็นว่าเทียนหอมยินยอมเขาจึงดันท่อนเอ็นเข้าไป

“ฮึก...จะ...เจ็บ”

“เด็กดีอย่าดิ้น”

เขากดท่อนเอ็นแช่ไว้แบบนั้นเพราะรู้ร่องที่บีบรัดตัวตนของเขาแน่น จึงดันท่อนเอ็นเข้าไปจนสุดเขาได้ยินเสียงกรีดร้องจึงจูบปลอบใจเทียนปลอม เพื่อให้หญิงสาวผ่อนคลาย

“คนใจร้าย”

“เธอเป็นของฉันแล้วนะ”

ริมฝีปากของเขาขบเม้มปากของเธอเบาๆ ทำให้เธอรู้สึกถึงความตื่นเต้นและความหลงใหลที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย ขณะที่ลิ้นของเขาลากไล้ไปมาอย่างเร่าร้อน

เขากระแทกเข้าไปอย่างรุนแรงจนเตียงสั่นสะเทือน เสียงเนื้อกระทบดังก้องในห้อง ร่างกายของเธอสั่นสะท้านไปตามแรงของเขา ความรู้สึกแผ่ซ่านไปทั่งร่างกาย เธอครางออกมาด้วยความสุขสมที่ท่วมท้น

“อ๊ะ”

“เทียนหอม ซี๊ด” เขาครางเสียงกระเส่า เทียนหอมนอนหงายเบนเตียง ขณะที่เขานอนคร่อมอยู่ด้านบน เขากระแทกเข้าไปอย่างลึกสุดทำให้เธอครางเสียงเบา และจิบเล็บที่แผ่นหลังของเขาอย่างลืมตัว

ความเสียวซ่านแผ่ซ่านไปทั่งร่างกาย จังหวะการเคลื่อนไหวของเขาเร็วขึ้นเรื่อยๆ เสียงหอบหายใจของเทียนหอมร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อความรู้สึกในร่างกายพุ่งทะยานไปถึงจุดสูงสุด

เขาปลดปล่อยความสุขที่เก็บกดไว้ทั้งหมดในหนึ่งวินาทีที่แสนยาวนาน ร่างกายของเขากระตุกเป็นจังหวะตามการปลดปล่อย

เทียนหอมกอดเขาไว้แน่น รู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านมากร่างกายของเขามายังเธอ แต่ไม่นานเพราะสติของเธอกลับมา ด้วยความไร้เดียงสาทำให้เธอเผลอไผลไปตามอารมณ์

“ปล่อยค่ะ”

“หืม ยังมีแรงอีกเหรอนั้นต้องต่อสักยก”

“อย่าค่ะคุณพีท อ๊ะ” เธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธความต้องการจากเขา พายุสวาทได้เริ่มตรัยอีกครั้ง ทั้งสองมีความสุขอย่างท่วมท้นจนลืมการป้องกันโดยเฉพาะพิชญ์ภาชา ที่เขานั้นลืมสนิท

แสงแดดอ่อนๆ ลอดผ่านผ้าม่านเข้ามา เสียงร้องของนกแว่วมาแต่ไหล พิชญ์ภาชาเปิดเปลือกตาขึ้นมาเมื่อรับรู้ว่าสิ่งที่อยู่ข้างกายเขากำลังขยับตัว เขาจึงยิ่งกอดหญิงสาวไว้แน่น และก้มลงไปกระซิบข้างใบหูของเทียนหอม

“ร้องไห้ทำไม”

“ปล่อยค่ะเทียนจะกลับลงไปข้างล่าง”

“เสียใจเหรอที่เป็นของฉันแล้ว” เขาหัวเสียนิดหน่อยที่ตื่นขึ้นมาคนตัวเล็กนอนร้องไห้ เหมือนว่าเขาบังคับขืนใจเสียอย่างนั้น

“…”

“ฉันขอโทษ อายุเท่าไรแล้ว” เขาไม่แน่ใจว่าเทียนหอมอายุครบสิบแปดแล้วหรือยัง ตอนที่เขาเจอหญิงสาวตัวเล็กนิดเดียว ตอนนี้ไม่อะไรๆ ผ่านไปหลายปีก็ไม่เล็กแล้วเด็กหญิงตากลมโต ตอนนี้โตเป็นสาวจนเขาแทบคลั่ง

“21 แล้วค่ะ”

เทียนหอม หรือมีชื่อจริงว่าภณิตา วราธร ปีนี้หญิงสาวอายุครบยี่สิบเอ็ดปีพอดี เธอมีใบหน้ารูปไข่ดวงตากลมโต จมูกโด่งรับกับใบหน้า ปากนิดจมูกหน่อยใครมองต้องหลงใหลในความน่ารัก

“ค่อยยังชั่ว” แต่อายุห่างจากเขาเกือบรอบ รู้สึกผิดมากที่เมื่อคืนไม่ยับยั้งช่างใจ

“ฉันสัญญาจะดูแลเทียนให้ดีอย่าร้องเลยนะ” เขาไม่มีทางเลือก ในเมื่อทุกอย่างขึ้นแล้วเขาต้องรับผิดชอบชีวิตของเทียนหอม แต่ถ้าจะให้แต่งงานด้วยเขาคงทำแบบนั้นไม่ได้เพราะเขานั้นไม่ได้รักเทียนหอม

เทียนหอมกลับหลงเชื่อเพราะเธอมีความรู้สึกดีๆ และหลงรักพิชญ์ภาชาอยู่แล้ว อีกทั้งยังสับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและกลัวว่าคนอื่นจะรับรู้เรื่องนี้

“แต่เรื่องของเราให้เป็นความลับได้ไหม”

“หมายความว่ายังไงคะ?”

“คือฉันยังไม่พร้อม ถ้าฉันพร้อมเราแต่งงานกันนะ” เขาเห็นใบหน้าของเธอไม่สู้ดีเลยปลอบประโลมไปแบบนั้น แต่คำพูดของเขานั้นเธอจำฝังใจ และรอคอยอย่างมีความหวังว่าเขาจะขอเธอแต่งงาน

.

เวลาผ่านไปจากวันกลายเป็นเดือนที่ทั้งสองแอบมีความสัมพันธ์ลับๆ โดยที่ไม่มีใครทราบ บ้านหลังนี้ไม่ค่อยมีคนเดินพลุกพล่าน

“กาแฟมาแล้วค่ะ”

“เดี๋ยวสิ ใจร้ายจังไม่ถามฉันหน่อยเหรอว่าเหนื่อยไหม” เอากาแฟมาเสิร์ฟให้เขาแล้วก็จะจากไป ทำเหมือนว่ากลัวเขาทั้งๆ ที่ความสัมพันธ์ของเราทั้งสองก็ไม่ธรรมดามีอะไรกันก็ออกจะบ่อยแต่ยังเขินอายเขาอยู่เสมอ

“อุ๊ย คุณพีทเดี๋ยวคนมาเห็นค่ะ”

“ในห้องนี่ไม่มีใครกล้าเข้ามาหรอก” พิชญ์ภาชาเดินไปกดล็อกประตูและคว้าตัวเทียนหอมให้ลงมานั่งบนตักของเขา กลิ่นหอมจากตัวของหญิงสาวทำให้เขาผ่อนคลายลง ใบหน้าของเขาซุกที่ซอกคอของเธอ

“คิดถึงจังเลย”

“เราเพิ่ง...อ๊ะ”

“พูดให้จบสิ” คนตัวโตนึกสนุกอย่างแกล้งเทียนหอม

“เราเพิ่งนอนด้วยกันเมื่อ 3 วันก่อน อื้อ”

“วันอื่นก็คือวันอื่น วันนี้ไม่นับ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขาปรากฏบนใบหน้า มือหนาเริ่มบีบเคล้นหน้าอกของเธอสร้างความเสียวซ่านให้เทียนหอมไม่น้อย

“ฉันขอนะ”

เขากระซิบเบาๆ และยกเทียนหอมวางนอนราบบนโชฟาเขารีบตามลงมาทาบทับ ปากหนาพรมจูบตามใบหน้าของเธอ ไฟปรารถนาลุกโซนจนห้องทำงานของเขาร้อนระอุด้วยไฟราคะ

เทียนหอมไม่ปฏิเสธสัมผัสของเขาเธอรักเขา ยอมเขาทุกอย่างเพื่ออยากเอาใจเขาถึงแม้เวลาจะผ่านมาหนึ่งเดือนแล้ว แต่ความสัมพันธ์ก็ไม่มีอะไรคืบหน้าไปมากกว่านี้นอกจากเรื่องบนเตียง

ลมหายใจของเธอเริ่มกลับมาเป็นปกติหลังจากที่เพิ่งผ่านศึกสวาทมา เนื้อตัวของเธอเปลือยเปล่าบนจ้องใบหน้าของพิชญ์ภาชาเขากำลังแต่งตัวอย่างใจเย็น

“เดี๋ยวฉันใส่ให้”

“อื้อ ไม่ต้องค่ะ”

“อย่าดื้อ” พิชญ์ภาชาหยิบกางเกงชั้นในขึ้นมาใส่ให้หญิงสาวตามด้วยชุดชั้นใน สายตาของเขายังจับจ้องหน้าอกกลมโตที่เขาชอบฟัดเหวี่ยงกับมันเป็นประจำ

“คราวหลังคุณพีท ป้องกันได้ไหมคะ?”

          เขาลืมเรื่องนี้ไปสนิททุกครั้งที่มีอะไรกันเขาไม่เคยป้องกันเลยสักครั้ง หากเทียนหอมท้องขึ้นมาจริงๆ เขาคงไม่สามารถรับผิดชอบได้

ใบหน้าของเขาเคร่งขรึมลงจนเทียนหอมสังเกตได้ เธอกินยาคุมกำเนิดทุกวันแต่กลัวว่าสักวันจะพลาดขึ้นมา แล้วเรื่องวุ่นวายจะตามมา

“เทียนกลัวท้องค่ะ แต่เทียนกินยาคุมตลอด”

“ถ้าท้องฉันเลี้ยงได้” เขาไม่อยากให้หญิงสาวไม่สบายใจเลยพูดออกไปแบบนั้น ความจริงเขากลัวว่าเทียนหอมจะท้องหากเป็นแบบนั้นเขารับผิดชอบได้แค่ลูกเท่านั้น อีกไม่นานคนที่เขารอคอยก็จะกลับมาถึงเวลาค่อยพูดกับหญิงสาวอีกครั้งถึงความสัมพันธ์ที่เป็นไปไม่ได้ของเรา ด้วยฐานะที่แตกต่างกัน

.

“เทียนแม่ตามหาหนูตั้งนาน”

“พอดีเทียนไปทำความสะอาดห้องรับแขกมาค่ะ”

“เหนื่อยไหมลูกกลับไปเรียนดีกว่าไหม” ประภาอยากให้ลูกสาวเรียนสูงๆ จะได้ไม่ต้องมาทำงานเป็นแม่บ้านแบบตัวเอง แต่ลูกสาวดื้อมากไม่ยอมเรียนต่อและมาช่วยแม่ทำงาน

“ไม่เหนื่อยเลยค่ะแม่”

“ถ้าเหนื่อยก็กลับบ้านเรานะลูก”

“แม่อยากกลับบ้านแล้วเหรอคะ?”

เทียนหอมกับประภาจากบ้านเกิดมาตั้งแต่พ่อเสียตอนที่เธออายุห้าขวบ แม่พาเธอเข้ามาหางานทำที่กรุงเทพโชคดีที่เจอเจ้านายเจ้าดีอย่างคุณหญิงอมราแม่ของพิชญ์ภาชารับเข้าทำงาน และยังให้ประภาเลี้ยงลูกได้ท่านยังใจดีมีเมตตาส่งเธอเรียนหนังสือ

“เทียนลูกแม่แก่แล้ว อยากกลับไปหาพ่อแล้วหนูมีคนรักหรือยัง”

“ยะ ยังค่ะ”

“ดีแล้วรักคนที่ฐานะเท่าเราอย่าใฝ่สูงเพราะเรามันคนละชั้น คนในเมืองไว้ใจไม่ได้”

เทียนหอมได้ยินแม่พูดแบบนั้นถึงกับอยากร้องไห้ เพราะลึกๆ ยังคงมีความหวังว่าพิชญ์ภาชาจะขอเธอแต่งงานตามที่เขารับปากไว้ เขาบอกว่ายังไม่พร้อมแต่ตอนนี้หน้าที่การงานของเขานั้นก้าวหน้าไปไกลอย่างมาก มีอะไรที่ยังไม่พร้อมนอกจากเขาไม่รักเทียนหอม

เทียนหอมนั่งเหม่อลอยคิดทบทวนคำพูดของแม่ และเธอพยายามหลบหน้าพิชญ์ภาชาอยู่หลายครั้ง จนตอนนี้สามวันแล้วที่ทั้งสองไม่ได้พูดคุยกันเธอคิดถึงเขา แต่ต้องหักห้ามใจ

Pitpacha : ขึ้นมาหาฉันบนห้องไม่อย่างนั้นฉันจะลงไปที่ห้องเธอเอง

เธออ่านข้อความของเขาต้องรีบออกมาจากห้อง และเดินลัดเลาะไปตามทางที่มืดๆ เพราะกลัวว่าจะมีคนเห็นว่าเธอแอบเข้ามาที่ตึกใหญ่ตอนเกือบสี่ทุ่ม

เทียนหอมเดินมาหยุดที่หน้าห้องของพิชญ์ภาชาแต่ยังไม่กล้าเคาะประตู เธอยืนอยู่ตรงนั้นสักพักจนประตูห้องถูกเปิดออกด้วยมือของเจ้าของห้อง

“ทำไมไม่รีบเข้ามา”

“เทียนเพิ่งมาถึงค่ะ”

“ใช้เวลาเกือบ 10 นาทีเลยเหรอ เป็นเด็กเลี้ยงแกะฉันไม่ชอบเลยนะเทียนหอม” เขาขัดใจเพราะรู้ว่าหญิงสาวพยายามหลบหน้าเขามาตลอดสามวัน ซึ่งเขาเองก็ติดงานทำให้ไม่มีเวลาตามง้อคนขี้งอน

“อย่าหลบหน้าเงยหน้าขึ้น ไหนงอนอะไรบอกฉันมาจะได้ง้อถูก”

“ไม่ค่ะ ไม่ได้งอน”

“ได้ ไม่พูดนั้นก็ครางบนเตียง” พิชญ์ภาชาอุ้มหญิงสาวในท่าเจ้าสาวและวางลงบนเตียงกว้างของเขา ในเมื่อให้โอกาสแล้วไม่พูดก็ไม่ต้องพูดอีก เขาไม่ชอบคนงี่เง่าไม่มีเหตุผลแต่ทำไมเขาต้องตามใจเทียนหอมด้วย

“ปล่อยค่ะ”

“พูดมาว่าโกรธอะไรฉันจะได้ง้อถูก”

“เราอย่าทำแบบนี้อีกเลยค่ะ”

“หมายความว่าไง!” เขาไม่ถูกใจสิ่งนี้หากเป็นผู้หญิงคนอื่นเขาไม่สนใจด้วยซ้ำ

พิชญ์ภาชาเงยหน้าออกมาจากซอกคอของเทียนหอม จ้องใบหน้าอย่างเอาเรื่อง เขากับเธอเข้ากันได้ดีแล้วเขาผิดพลาดตรงไหนถึงมาตัดความสัมพันธ์กันแบบนี้

“เทียนกลัวค่ะ กลัวว่าคุณจะทิ้งเทียนไปวันนั้นเทียนคงทำใจไม่ได้”

“ก็เลยอยากจบทุกอย่าง?”

“ฐานะเรามันคนต่างกันค่ะ ปล่อยเทียนไปเถอะนะคะ” น้ำตาแห่งความน้อยใจโชควาสนาหลั่งไหลออกมา จบกันตั้งแต่ตอนนี้เธออาจจะทำใจได้เร็วขึ้น

“ไม่ปล่อย! เป็นเมียฉันมันน่ารังเกียจหรือไงหรือเพราะเจอคนที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน ถึงอยากเลิกกับฉัน!” ต้องใช่แน่เทียนหอมเปลี่ยนไปเขาไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ หรอก

“เทียนไม่ใช่เมียคุณ”

“เดี๋ยวคืนนี้ฉันจะทำให้ดูว่าเป็นหรือเปล่า”

ใบหน้าของหน้าก้มต่ำลงไปเรื่อยๆ จนถึงใจกลางความเป็นสาว จัดการกระชากกางเกงชั้นในออกจนมันขาดเป็นชิ้นติดมือเขา ถึงแม้เทียนหอมจะต่อต้านในช่วงแรกๆ เขาเชื่อว่ายังไงเธอคิดถึงสัมผัสของเขาจึงไม่ปฏิเสธเขา

ไฟสวาทลุกโชนอีกครั้งเทียนหอมปฏิเสธไม่ได้เลย กว่าเขาจะปล่อยให้เธอพักก็เข้าสู่วันใหม่ หญิงสาวจะกลับลงไปข้างล่างเพราะกลัวจะมีคนเห็นว่าเธอแอบขึ้นมาหาเขากลางดึก

พิชญ์ภาชาด้วยเสียที่ตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอใบหน้าสวยๆ ให้เขาได้มองไม่รู้ว่าคนตัวเล็กแอบหนีออกไปจากห้องเขาตั้งแต่ตอนไหน เขาพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ

“มาแล้วเหรอเธอทำฉันโมโห”

“ขอโทษค่ะ ส้มเองค่ะ”

“เทียนหอมไปไหน!” พิชญ์ภาชาผิดหวังที่คนเข้ามาในห้องแต่งตัวของเขาไม่ใช่คนที่เขาคิดถึง ใบหน้าของเขามึนตึงเหมือนโกรธใครมา

“น้องเทียนไม่ว่างค่ะเลยให้ส้มขึ้นมา”

“ออกไป ถ้าไม่ใช่เทียนหอมห้ามใครเข้ามาทำความสะอาดห้องนี้”

เขาโกรธจนไม่อยู่ทานข้าวเช้า ก่อนจะออกไปเขามองใบหน้าของเทียนหอม และขึ้นรถขับออกไปอย่างรวดเร็วหล่อขนาดนี้รวยขนาดนี้เทียนหอมยังคิดจะทิ้งเขา

เทียนหอมแม้จะน้อยใจเขาแต่หากเขาเอ่ยปากเรียกเธอก็ยอมตกเป็นเบี้ยล่างของเขาทุกที ยอมมีอะไรกับเขาอีกเรื่อย ๆ ราวกับว่า ดีดนิ้วหลิ่วตา ก็จับเทียนหอมเข้าห้อง ไม่ว่าจะเป็นเวลาไหน

หากเวลาที่เธอมาทำความสะอาดห้อง ล้างห้องน้ำ เอาเสื้อผ้าของพิชญ์ภาชามาเก็บ เขาก็จับเธอกินได้ทุกเมื่อ เธอก็ยอม และความหวังเริ่มก่อตัวขึ้นในใจของเธอ พิชญ์ภาชาปากหวานมากในตอนที่อยากมีอะไรกับเธอ เขาจะอ้อนสุดฤทธิ์ จนเธอยอมเชื่อฟังเขาและรอวันที่เขาขอเธอแต่งงาน