All Chapters of ล่ามสวาทนางร้าย : Chapter 11 - Chapter 20

มู่เซ่าหลิงยังเป็นฝ่ายแทรกความใหญ่โตเข้าไปกระแทกกระทั้นเหมียวจื่อเผยเช่นเดิม ผิดแต่เขาเปิดโอกาสให้น้องสี่ ได้ทำรักกับนางจากประตูหลังด้วย “หากน้องสี่ไม่ถือ จงมาเสร็จพร้อมกันในตัวนางดีหรือไม่” ในขณะนั้น เหมียวจื่อเผยนั่งอยู่บนกึ่งกลางลำตัวมู่เซ่าหลิง และบั้นท้ายงอนหนั่นแน่นเด้งไหวไปมา กลีบสวาทนางรับศึกหนักอยู่อย่างช่ำแฉะ แต่ดอกเบญจมาศก็เย้ายวนสายตามู่จิงหงมิหยอก ซึ่งก่อนหน้านั้นเขาได้เห็นพี่ชายคนโตร่วมรักนางอย่างถึงใจในช่องทางนี้มาแล้ว ฝ่ายนางก็ออดอ้อนร้องเรียกให้เขาปล่อยน้ำหวานเข้าสีขาวขุ่นเข้าไป ซึ่งภาพดังกล่าวยังติดตามู่จิงหง “ข้าหาใช่คนสัปดนอย่างพี่ใหญ่” “ฮ่าๆ ๆ ขืนเจ้ามัวแต่พล่ามไม่หยุด ระวังน้องห้า จะโผล่เข้ามา แล้วสาดความอุ่นข้นของเขาใส่รูก้นนางแทนเจ้า” ได้ยินแล้ว มู่จิงหงจึงไม่รอช้า เขาประกบเข้าด้านหลังเหมียวจื่อเผย แล้วถ่มน้ำลายเหนียวๆ ของตนป้ายดอกไม้งามของนาง “เสี่ยวเหม่ย อดทนสักหน่อย รับรองว่าเจ้าจะมีความสุขกว่าสตรีนางอื่นเป็นแน่แท้” เหมียวจื่อเผยตื่นกลัว กระนั้นในทุกจังหวะที่มู่จิงหงนำพาความใหญ่โตผ่านเข้าไป หัวใจนางกับล

เหมียวจื่อเผยหนีรอดจากกองเพลิงในเรือนรับรองหลังนั้นได้ ก็เพราะนางหลบอยู่หลังก้อนหิน และภาพที่นางเห็นคือ ร่างของนางรำหลายคนที่ถูกฆ่าตาย และเลือดของพวกนางทำให้น้ำพุกลายเป็นสีแดงเป็นวงกว้าง แต่น่าประหลาดคือนางกลับไม่เห็น คุณชายทั้งสี่ ราวกับว่าพวกเขาล่วงรู้ว่าตนตกอยู่ในความไม่ปลอดภัย หญิงสาวทั้งกลัว ทั้งสยองใจ เมื่อเหตุการณ์คับขันอย่างที่สุด ก็ไม่มีใครสนใจนาง นั่นจึงเป็นโอกาสเดียวที่ทำให้นางหนีออกจากตำหนักน้ำพุซีเฉอ เหมียวจื่อเผยแข็งใจกัดฟันออกวิ่งโดยไม่หันหลังกลับ นางตั้งมั่นในใจว่า ตั้งแต่มาอยู่ในโลกคู่ขนานนี้ นาจะไม่ตายโง่ๆ หรือถูกผู้อื่นทำให้สิ้นลมหายใจ ดังนั้นแผนทั้งหมดจึงเตรียมไว้ และภายใต้กองไฟที่ลุกไหม้นั้น หาใช่ร่างของนางไม่ กระนั้นกว่าจะหาทางออกมาจากตำหนักน้ำพุซีเฉอได้ ก็เกือบครึ่งชั่วยาม จากนั้นนางต้องดีใจ เป็นอย่างมาก คนที่ยื่นมือช่วยเหลือนางไว้ อีกหนคือม่อเส้าเฟิง “คุณหนูแปด” เสียงเขาเต็มไปด้วยความยินดี ทว่ายามนี้ไม่ใช่เพียงม่อเส้าเฟิงปรากฏตัว คนที่อยู่ในรถม้าซึ่งจอดซุ่มอยู่ ทำให้เหมียวจื่อเผยต้องเหงื่อแตกกว่าเดิม อีกฝ่

“นางล่อลวงให้น้องห้าหลงใหล และเขาหลับนอนกับนาง ต่อจากนั้น...” มู่เซ่าหลิงกล่าว แต่หยุดคำพูดตัวเองเอาไว้เสียก่อน เพราะมันอาจมีโทษมาถึงเขา “มีสิ่งใดที่เจ้าไม่กล้าเอ่ยเยี่ยงนั้นหรือ เจ้ารอง” มู่เซ่าหลิงมองบิดา ก่อนหันไปจ้องเหมียวจื่อเผย “นางเป็นปีศาจร้าย ตั้งใจปั่นหัวเราทุกคน บิดาอย่าเชื่อคำใดจากนางอีกเลย” “เจ้าคิดดีแล้วหรือถึงได้เอ่ยเช่นนี้ออกมา อย่าลืมว่า พ่อตั้งความหวังไว้กับเจ้ามิน้อย เมื่อสองปีก่อน ท่านหญิงเผิงก็หวังใจให้เจ้าแต่งงานกับนาง แต่เจ้าเหลวไหล คว้าอนุเผิงอ๋อง ผู้เป็นบิดานาง มาข่มเหง จนเสื่อมเสียมาถึงข้า สุดท้ายต้องส่งเจ้าไปอยู่ต่างเมือง!” “ทั้งหมด เป็นแผนคนชั่ว ที่ไม่อยากให้ข้า แต่งงานกับท่านหญิงเผิง ส่วนอนุผู้นั้นเป็นสตรีร่านราคะ นางหวังใช้เรือนร่างตน มอมเมาบุรุษ” “แต่เจ้าก็หลงกลนางจนได้!” มู่ป๋อจางตวาดเสียงดัง และมู่เซ่าหลิงไม่อยากโต้แย้งด้วยเขารู้อารมณ์บิดาดี “เอาล่ะ ยังมีผู้ใด ในพวกเจ้าอยากโต้แย้งหรือไม่!” ซึ่งหลังจากนั้น มิใช่สี่คุณชายที่อยู่ด้วยกันในตำหนักน้ำพุซีเฉอ หากเป็นมู่ข่ายเฉิง ที่เลื่อนรถเข็นของต

“ท่านช่วยเสี่ยวเนี่ยนนางได้จริงหรือไม่” เซียวซือเหรินถามออกไปแล้ว ก็นึกถึงชะตากรรมอันเลวร้ายของสาวใช้ส่วนตัว อีกฝ่ายคือเสี่ยวเนี่ยน แม่นางน้อยที่แสนสดใส ขณะที่เดินทางไกลออกจากเมืองหลวง เพื่อไปอยู่บ้านบรรพชนของตากับยาย มารดานางจำเป็นต้องขายเสี่ยวเนียนเพื่อใช้เป็นค่าจ้างรถม้า เนื่องจากบิดาต้องโทษ ทรัพย์ถูกริบไปทั้งหมด เงินที่ติดตัวนั้นไม่มี สมบัติสักชิ้นก็ไม่อาจนำติดมือไปได้ ส่วนเครื่องประดับที่อยู่บนตัวถูกแลกเป็นอาหาร กับมอบให้ทหารที่คุมตัวครอบครัวนางออกจากเมืองหลวงอย่างปลอดภัย ยามนั้นคงมีแต่บ่าวและสาวใช้ติดตามไปเท่านั้น ที่สามารถขายแล้วแลกเป็นเงินได้ “ห้าสิบตำลึงเงิน...” ชีวิตน้อยๆ ของเสี่ยงเนียนมีค่ามากถึงเพียงนั้น เพราะนางเป็นสาวใช้ที่มาจากสกุลขุนนางใหญ่ ถูกอบรมอย่างดี อ่านออกเขียนได้ ทั้งยังมีใบหน้างดงาม “คุณชายโปรดช่วยเสี่ยวเนียนด้วย” เขาไม่ตอบคำถาม และยักไหล่ ก่อนใช้นิ้วเตรียมจ่อเข้าไปในปากนางอีกหน พอนางหลับตา ไม่อยากเห็นภาพตรงหน้า นิ้วยาวใหญ่สองนิ้ว ก็ถูกส่งเข้าไปข้างในอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เซียวซือเหรินไอโขลกๆ ยามนี้สิ่งที่ทำได้คือเรียนรู

เหตุการณ์ก่อนหน้า เรือนรับรองสกุลฮั่ว เซียวปิงเทียนราชครูคำสำคัญของแคว้นฉีซานตัดสินใจว่า การให้ลูกสาวออกเรือนเร็วกว่ากำหนดเดิมย่อมเป็นการดี อย่างไรเสียเด็กทั้งคู่ก็รักกัน รู้จักชอบกันมาตั้งแต่เล็ก ส่วนบุรุษสกุลมู่ ผู้ที่ใครได้ยินชื่อก็หวาดผวา แม้จะส่งของกำนัลมาให้ทั้งยังต้องการลูกสาวของเขา ทว่ามองการณ์ไกลแล้ว มิแคล้วที่มู่หยางอวี่ข่ายต้องไปอยู่ที่เมืองทางใต้ ดูแลแผ่นดินที่แสนวุ่นวาย ทั้งคนอย่างเขานั้นเสเพล เจ้าสำราญ และเป็นปรปักษ์กับเหล่าองค์ชายแทบจะทุกคน มิแน่ทั้งลูกสาวและเขาย่อมประสบภัยร้ายได้ง่ายๆ ถึงอย่างนั้นฮ่องเต้เอ็นดูมู่หยางอวี่ข่าย ทว่ายามนี้ฮ่องเต้ประชวร ดังนั้นสถานการณ์อาจพลิกพลันได้ทุกเมื่อ เมื่อคิดได้อย่างนั้น เขาจึงนัดหมายให้เซียวซือเหรินได้พบฮั่วเจ๋อรุ่ย และหนุ่มสาวนั้นต่างวางตัวดี เป็นที่ชื่นชอบของผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย “ฝากให้ เสี่ยวรุ่ยดูแลน้องด้วย ข้าหวังว่าพวกเจ้าจะครองคู่กันตลอดไป” เซียวปิงเทียนกล่าวจบก็ส่งลูกสาวสุดที่รักของตนใส่มือของฮั่วเจ๋อรุ่ย อีกฝ่ายรับปากว่า ระหว่างที่นางพักอาศัยในเรือนรับรอง เขาจะดูแลเป็นอ