All Chapters of องค์หญิงสองสามี: Chapter 1 - Chapter 10

บทเปิดเสียงดนตรีบรรเลงกึกก้องไปทั่วลานพิธีใหญ่ของพระราชวังแคว้นหลง เหล่าผู้คนมากมายทั้งภายในแคว้นและต่างแคว้นล้วนเดินทางมาร่วมเป็นสักขีพยานในงานแต่งงานอันแปลกประหลาดที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเจ้าสาวหนึ่งคน กับ เจ้าบ่าวสองคน เดินเคียงกันบนพรมสีแดงที่ทอดยาวไปยังแท่นพิธีอันศักดิ์สิทธิ์ เจ้าบ่าวฝั่งหนึ่งคือ ‘องค์ชายเซียวหยางชุน’ แห่งแคว้นเฟิง ส่วนอีกฝั่งคือ ‘แม่ทัพเหยียนอี้’ แห่งแคว้นหลง ทั้งสองต่างมีดวงหน้าหล่อเหลาแต่แฝงความเคร่งขรึมสมเป็นชายชาตรีส่วนเจ้าสาวผู้อยู่ภายใต้ผ้าคลุมหน้าสีแดงคือ ‘องค์หญิงซ่งหลิงซู’ องค์หญิงสามแคว้นหลง ผู้เป็นพระธิดาที่ฮ่องเต้แห่งแคว้นหลงทรงรักและโปรดปรานมากที่สุด แม้นางจะมีดวงกาลกิณีตั้งแต่กำเนิดแต่ฮ่องเต้ก็ทรงหาทุกวิถีทางเพื่อช่วยปัดเป่าโชคร้ายออกจากดวงชะตาของพระธิดาคนโปรดงานแต่งที่มีเจ้าบ่าวถึงสองคนเช่นนี้ ย่อมไม่แคล้วถูกซุบซิบนินทา เสียงเซ็งแซ่ดังขึ้นประปรายล้วนแผ่วเบาจนแทบจะกลืนหายไปในฝูงชนมากมาย“องค์หญิงสามต้องแต่งงานกับชายถึงสองคนเพื่อแก้เคล็ดดวงกาลกิณี ไม่เช่นนั้นจะนำพาหายนะมาสู่บ้านเมือง”“น่าสงสารองค์หญิงสามนัก เกิดเป็นสตรีย่อมอยากมีสามีเพียงคนเดียว

บทที่ 2'ร่วมหอลงโรง'..สองบุรุษต่างลอบกลืนน้ำลายลงคอยามได้เห็นท่าทางยั่วยวนขององค์หญิงสามแห่งแคว้นหลงที่ผู้คนต่างยกย่องว่านางนั้นงดงามราวกับเทพธิดา กิริยามารยาทเรียบร้อยสง่างามสมเป็นองค์หญิงของแผ่นดิน แต่บัดนี้กลับนอนแหวกขาเชื้อเชิญบุรุษทั้งสองให้เข้าหาพร้อมกันราวกับนางโลมในหอโคมไม่มีผิดเหยียนอี้เป็นแม่ทัพแคว้นหลงจึงยังลังเลที่จะก้าวเข้าไปล่วงเกินองค์หญิงผู้สูงส่งต่างจากเซียวหยางชุนที่เป็นองค์ชายต่างแคว้นที่ปรารถนาในตัวขององค์หญิงซ่งหลิงซูมานานถึงขั้นยอมทิ้งศักดิ์ศรีทุกอย่างเพื่อเดินทางมาแต่งงานกับนางถึงแคว้นหลง แต่งเข้าราชวงศ์ซ่งด้วยความเต็มใจ ทั้งที่แต่ไหนแต่ไรมีแต่สตรีต้องแต่งออกไม่ใช่บุรุษแต่งเข้าเช่นนี้ร่างสูงขององค์ชายต่างแคว้นก้าวเข้าไปหาซ่งหลิงซูทันที นางสบตากับผู้กล้าหาญคนแรกอย่างหงานเยิ้ม วงแขนเล็กยกขึ้นโอบกอดลำคอหนาเอาไว้ก่อนจะยื่นใบหน้าขึ้นไปประทับจูบลงบนริมฝีปากหนา สองลิ้นสอดแทรกเกี่ยวกระหวัดกันจนเกิดเสียงจูบอันชื้นแฉะ ปลายลิ้นแลบออกมาถูไถกันอย่างเร่าร้อนแน่นอนว่าภาพเหล่านั้นล้วนอยู่ในสายตาของเหยียนอี้ที่จ้องมองอยู่ ร่างกายของเขาไม่ได้แข็งแต่ช่วงล่างกลับแข็งดุนดันเน

บทที่ 4'จวนหลังใหม่'..“องค์หญิงพ่ะย่ะค่ะ ยามเหม่าแล้ว”เสียงปลุกดังขึ้นข้างหูมันทำให้ซ่งหลิงซูที่กำลังหลับสบายลืมตาตื่นขึ้นด้วยความงัวเงีย นางบิดขี้เกียจเล็กน้อย ยืดขาเรียวเหยียดยาวเพราะรู้สึกปวดเมื่อยเนื้อตัวไปหมด ดวงตาคู่สวยกะพริบถี่เพื่อพยายามปรับแสงที่สาดส่องเข้ามากระทบในม่านตา“ลุกเถิดพ่ะย่ะค่ะ นี่ยามเหม่าแล้ว ประเดี๋ยวต้องไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้กับฮองเฮา”เสียงนั้นดังมาจาก ‘สวีกงกง’ ขันทีคนสนิทขององค์หญิงซ่งหลิงซูที่เลี้ยงดูนางมาตั้งแต่เยาว์วัยจึงเป็นขันทีที่อายุรุ่นราวคราวมารดา ก่อนจะย้ายมาดูแลซ่งหลิงซูเขาก็เคยดูแลมารดาของนางที่เป็นสนมมาก่อน เมื่อมารดาเสียไปจึงถูกโยกย้ายให้มาดูแลซ่งหลิงซูต่อ“ยังเช้าอยู่เลยจะรีบตื่นไปไหนกัน” ซ่งหลิงซูมุดใบหน้าเข้าไปใต้ผ้าห่มเช่นเดิมด้วยความขี้เกียจแต่ก็ถูกสวีกงกงดึงผ้าห่มออก“ลุกเถิดพ่ะย่ะค่ะ”“อะไรกัน” นางพึมพำออกมาเมื่อถูกดึงให้ลุกขึ้นนั่งอีกครั้งหนึ่ง “นี่ข้าอุตส่าห์ได้มาเกิดใหม่เป็นองค์หญิงแล้ว แต่ก็ยังต้องตื่นเช้าอีกหรือไง?”“อะไรนะพ่ะย่ะค่ะ?” สวีกงกงขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงพึมพำไม่ถนัดนัก“ไม่มีสิ่งใดหรอก”ซ่งหลิงซูขยับตัวลุกขึ้นเตร

บทที่ 6‘ยาบำรุงกาย’..“องค์หญิงอย่าวิ่งพ่ะย่ะค่ะ เดี๋ยวจะล้ม”เสียงของเหยียนอี้ตะโกนตามหลังซ่งหลิงซูที่กำลังวิ่งกลับตำหนักด้วยท่าทางรีบร้อน แต่นางกลับหันใบหน้ากลับมาพร้อมสายตาดุดันที่กวาดมองสองบุรุษ “คืนนี้พวกเจ้าไม่ต้องมายุ่งกับข้าเลย ข้าจะปิดตำหนัก”“แล้วพวกข้าจะไปนอนที่ไหน?” เซียวหยางชุนถาม มือของเขายังคงโบกสะบัดพัดไปมาด้วยท่าทางสบายอุรา“จะไปนอนที่ไหนก็เรื่องของพวกเจ้า แต่ไม่ต้องมานอนกับข้า!”ว่าจบซ่งหลิงซูก็รีบหันหน้าวิ่งกลับตำหนักจนชายอาภรณ์ปลิดปลิว แม้ว่าจะรู้สึกเจ็บช่วงล่างมากก็ตามแต่ก็ฝืนทน เมื่อเข้ามาถึงด้านในตำหนักยามหันไปเห็นสวีกงกงจึงเอ่ยคำสั่งทันที“ปิดประตูหน้าต่างให้หมด ห้ามผู้ใดเข้าตำหนักข้า!”“ราชบุตรเขยทั้งสองด้วยหรือพ่ะย่ะค่ะ?” สวีกงกงมีสีหน้าประหลาดใจ“ใช่ โดยเฉพาะพวกเขา ยิ่งต้องห้าม!” นางมองไปที่ประตูหน้าต่าง “ปิดสิ ปิดให้หมดเลย อย่าให้เหลือสักบาน!”สวีกงกงหันไปพยักหน้าให้กับเหล่านางกำนัล ทุกคนจึงช่วยกันปิดประตูหน้าต่างทันที ภายในตำหนักตกอยู่ในความมืดไม่นานก็สว่างไสวขึ้นจากเปลวเทียนที่ถูกจุดทั่วห้อง สวีกงกงเดินเข้ามาหาซ่งหลิงซูก่อนจะรินน้ำชาให้“ดื่มน้ำชาให้หาย

บทที่ 8'ค่ามัดจำ'..ในยามนี้ซ่งหลิงซูและสามีทั้งสองย้ายออกมาจากวังหลวงเพื่อมาอยู่อาศัยที่จวนนอกวังแล้ว เหยียนอี้ยังคงออกไปทำงานเช่นเคยในทุก ๆ วัน ต่างกับเซียวหยางชุนที่เขาไม่ต้องทำงานสิ่งใด เนื่องจากเป็นองค์ชายต่างแคว้นแล้วยังร่ำรวยจากทรัพย์สมบัติติดตัวจนใช้กินอยู่ได้อย่างสุขสบายโดยไม่ต้องทำการทำงานให้ลำบากกายในเรือนส่วนตัวที่ตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่สง่างาม เซียวหยางชุนกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่อย่างเงียบเชียบลำพัง ซ่งหลิงซูเดินเข้ามาด้วยท่าทีมุ่งมั่น เงาของนางพาดผ่านไปตามแสงแดดที่สาดส่องเข้ามาภายในเรือน“หยางชุนข้ามีเรื่องอยากขอร้อง” ซ่งหลิงซูกล่าวพร้อมกับนั่งลงตรงหน้าเขาเซียวหยางชุนละสายตาจากหนังสือแล้วเงยมองหน้านางด้วยความสนใจ “เรื่องอะไรหรือคนงามของข้า?”ซ่งหลิงซูเริ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ข้าไม่ไว้ใจหมอหลวงในแคว้นหลงกลัวว่าพวกเขาจะถูกฮองเฮาควบคุม ขอให้เจ้าช่วยส่งยาที่ข้ากินไปให้หมอหลวงในแคว้นเฟิงตรวจสอบหน่อย”นางวางถุงยาที่ยังไม่ได้ถูกต้มลงตรงหน้าของเซียวหยางชุนเขาเลิกคิ้วเล็กน้อย “เจ้าสงสัยในยาเหล่านี้หรือ?”“ใช่ ข้ารู้สึกไม่สบายใจ ยิ่งได้ยินเรื่องของเสด็จแม่ ข้ายิ่งกลัวว