3 : บริหารทุกระดับประทับใจ

 บทที่ 3

‘บริการทุกระดับประทับใจ’

.

.

เซียวหยางชุนหันไปรินน้ำชาใส่ถ้วยก่อนจะยกขึ้นดื่มเพื่อแก้กระหาย แต่น้ำชากลับกระฉอกยามร่างกายของเขากำลังขยับโยกเพราะยังคงซอยเอวใส่ช่องทางอ่อนนุ่มของซ่งหลิงซูไม่พัก

ในยามนี้เรือนกายของซ่งหลิงซูนอนคว่ำราบลงบนโต๊ะกลม สะโพกแอ่นขึ้นและกำลังถูกองค์ชายหนุ่มกระแทกแก่นกายเข้ามาจนลึกสุดลำยาวผ่านรูจีบด้านหลังของนางที่ถูกย่ำยีเสียจนบวมช้ำ เนื่องด้วยเซียวหยางชุนไม่ยอมน้อยหน้าเหยียนอี้ที่ได้เข้าด้านหลังเขาจึงขอทำบ้าง แม้ซ่งหลิงซูจะเหนื่อยแทบขาดใจแต่ก็ยอมตามใจสามีเอาแต่ใจผู้นี้

เหยียนอี้ที่สุขสมไปแล้วสองรอบนั่งมองดูการกระทำของเซียวหยางชุนที่ยังไม่ยอมหยุด แม้อีกฝ่ายจะขึ้นสวรรค์ไปสามรอบแล้วก็ตามแต่ก็ยังอยากมีรอบที่สี่ทั้งที่เขาก็ตะเตือนแต่แรกแล้วว่าองค์หญิงไม่ไหวแล้ว แต่องค์ชายต่างแคว้นผู้นี้กลับเอาแต่ใจเกินควบคุมได้

“หมดรอบนี้พระองค์ก็ควรพอได้แล้ว องค์หญิงจะได้พักผ่อน”

“ข้ารู้ เจ้าไม่ต้องมาสั่ง!”

เซียวหยางชุนตวัดสายตาดุดันจ้องหน้าเหยียนอี้อย่างไม่พอใจที่อีกฝ่ายเป็นแค่แม่ทัพแต่กลับกล้ามาออกคำสั่งกับองค์ชายอย่างเขา และเลือกจะเอาความหงุดหงิดนั้นมาลงกับซ่งหลิงซูด้วยการเร่งจังหวะมากขึ้นจนแรงกระแทกหนักหน่วง

“อ๊ะ… อ๊า บะ… เบาหน่อย ข้าไม่ไหวแล้ว!”

“อดทนหน่อยสิ เจ้าอยากมีสามีสองคนเอง”

นอกจากจะไม่อ่อนโยนแล้วยังไม่มีคำปลอบใจอีก แรงกระแทกกระทั้นยังคงหนักหน่วงจนได้ยินเสียงเอี๊ยดอ๊าดของโต๊ะดังขึ้นคล้ายว่ามันจะพังครือลงไปเสียแล้ว ซ่งหลินซูแทบสิ้นสติ ดวงตาของนางเหม่อลอยด้วยความเสียวซ่านแต่ก็เริ่มจะหมดแรงเสียแล้วเพราะต้องรับศึกหนักมาทั้งคืนจนตอนนี้จะเช้าแล้วนางก็ยังไม่ได้หลับนอน

“อ๊า! ข้าจะปลดปล่อยแล้ว!”

สิ้นคำพูดของเซียวหยางชุนเขาก็ส่งเสียงครางกระเส่าออกมา ร่างกายจิกเกร็งยามปลดปล่อยน้ำคาวรักออกมาจนล้นทะลักช่องทางอ่อนนุ่มของซ่งหลิงซูจนหยาดเยิ้มลงสู่พื้นเบื้องล่าง

เซีียวหยางชุนประคองร่างที่ซวนเซของซ่งหลิงซูไว้ในอ้อมแขน นางมองเขาด้วยภาพที่พร่ามัวก่อนจะสิ้นสติไปจากแรงกายที่ถูกใช้ไปจนหมดแล้ว น้ำรักข้นคลั่กอยู่ในตัวของนางจนรู้สึกอึดอัดยิ่งนัก

“หลบไป นางสลบแล้ว” เซียวหยางชุนกล่าวกับเหยียนอี้ที่นั่งอยู่บนเตียงให้หลบเขาที่กำลังอุ้มซ่งหลิงซูอยู่

“กระหม่อมบอกพระองค์แล้วว่าให้พอ!” เหยียนอี้โมโหอยากจะต่อยหน้าองค์ชายต่างแคว้นยิ่งนัก

“เจ้าอย่าพูดมาก ไปเตรียมน้ำอุ่นมาเช็ดตัวนางเสีย”

“ทำไมต้องเป็นกระหม่อมด้วย?”

เซียวหยางชุนหันมาจ้องหน้าเหยียนอี้ก่อนจะยิ้มมุมปากเล็กน้อย “เพราะเจ้าเป็นแค่สามัญชนต่ำต้อย ส่วนข้าเป็นองค์ชายไง เป็นกาจะมารวมฝูงกับหงส์หรือ ยังไงสีมันก็ย่อมแตกต่างกันอยู่ดี”

คำกล่าวของเซียวหยางชุนนั้นดูถูกดูแคลนเหยียนอี้เด่นชัดจนเขานึกโมโห ถึงแม้ในใจจะอยากต่อยหน้าอีกฝ่ายให้ฟันร่วงแต่ก็ทำได้เพียงข่มระงับอารมณ์เอาไว้เพราะยังไงเสียเซียวหยางชุนก็ยังมีสถานะเป็นองค์ชายแคว้นเฟิง การทำร้ายร่างกายองค์ชายย่อมเป็นเรื่องที่ไม่ดีอาจจะนำมาซึ่งความไม่พอใจของฮ่องเต้แคว้นเฟิงจนเกิดเป็นสงครามต่างแคว้นก็เป็นได้

สุดท้ายเหยียนอี้ก็ต้องยอมเดินออกไปเพื่อทำตามคำสั่งของเซียวหยางชุน องค์ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยอย่างเย้ยหยันชัดเจนยามมองท่าทางของเหยียนอี้ที่หยิ่ฃทะนงแต่สุดท้ายก็ต้องยอมศิโรราบให้อำนาจบารมีของผู้มีบุญญาธิการมาเกิดอยู่ดี

“เป็นแค่ขี้ข้าจะพยายามชูคอเป็นนาย น่าสมเพชนัก”

เหยียนอี้เดินกลับมาพร้อมถังใส่น้ำ แต่เมื่อเข้ามาภายในห้องกลับไม่พบเซียวหยางชุนแล้วแต่คาดเดาว่าอีกฝ่ายคงไปอาบน้ำที่ตำหนักรองเป็นแน่ แม่ทัพหนุ่มนั่งลงข้างเตียงก่อนจะลูบมือลงบนแก้มของซ่งหลิงซูอย่างอ่อนโยน ปัดเส้นผมที่ปิดใบหน้าของนางออก

“กระหม่อมเฝ้ามองพระองค์เสมอมา ไม่คิดเลยว่าวันนี้จะได้มีวาสนาได้เป็นสามีของพระองค์” เขาโน้มใบหน้าลงไปประทับจูบที่หน้าผากมนอย่างนุ่มนวล แววตาล้นเปี่ยมไปด้วยความรักยามจ้องใบหน้าของสตรีที่เขาเฝ้ามองมาหลายปี

ผ้าเนื้อนุ่มถูกชุบน้ำก่อนจะบิดหมาดแล้วเช็ดลงบนใบหน้าและลำคอของซ่งหลิงซู นางขยับตัวเล็กน้อยเมื่อถูกก่อกวนตอนนอนแต่ก็ไม่ได้ตื่นขึ้น เหยียนอี้ไล่ผ้าเช็ดลงมาตามหน้าอกอวบอิ่ม ทำความสะอาดคราบน้ำลายที่เลอะเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำลายและน้ำรักขาวขุ่น ไล่ลงมาจนถึงหน้าท้องแบนราบเอวคอดบางดั่งต้นหลิว

ส่วนที่เหมือนจะต้องทำความสะอาดมากที่สุดคงจะเป็นช่องทางอ่อนนุ่มทั้งสองที่ถูกกระทำจนบวมช้ำ ผ้าถูกเช็ดลงบนคราบรักที่เลอะเปรอะเปื้อนแต่มันกลับทำให้ซ่งหลิงซูส่งเสียงครางกระเส่าออกมาเสียจนเหยียนอี้ชะงักมือลง ลอบกลืนน้ำลายเหนียวลงคออึกใหญ่แต่เขาก็พยายามสะบัดไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไปเพื่อบรรจงเช็ดตัวนางต่อ

แต่ในจังหวะนั้นมือเล็กกลับเลื่อนมาจับแขนของเหยียนอี้ เมื่อหันไปมองก็พบว่าซ่งหลิงซูกำลังจ้องมองเขาด้วยดวงตาที่หวานเยิ้ม ปลายเท้ายกขึ้นก่อนจะสัมผัสลงบนแก่นกายที่ในยามนี้เริ่มตื่นขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง

“อย่าพ่ะย่ะค่ะ” เหยียนอี้รีบห้ามพร้อมขยับตัวจะลุกหนี แต่ซ่งหลิงซูก็พุ่งตัวไปสวมกอดเขาเอาไว้ หน้าอกอวบอิ่มบดเบียดแผ่นหลังกว้าง

“เจ้าทำไปสองรอบเอง แบบนี้ก็ถือว่าแพ้เซียวหยางชุนนะ”

“กระหม่อมอยากถนอมองค์หญิงมากกว่าพ่ะย่ะค่ะ”

ซ่งหลิงซูยิ้มออกมาเล็กน้อยกับคำพูดแสนอบอุ่นของเขา แต่ตอนนี้นางไม่ได้ต้องการผู้ชายอบอุ่นเสียหน่อย แต่ต้องการผู้ชายที่สมสู่นางเยี่ยงสัตว์เดรัจฉาน รุนแรง หนักหน่วง และหยาบคายต่างหาก

“เจ้าเป็นคนแคว้นหลง เหตุใดถึงยอมพ่ายแพ้ให้คนแคว้นเฟิงเล่า?”

หน้าอกอวบอิ่มถูไถลงบนแผ่นหลังของเหยียนอี้มันทำให้เขาถอนหายใจออกมาเล็กน้อย แม่ทัพหนุ่มหันกลับมาสบตากับองค์หญิงผู้สูงศักดิ์ที่ในยามนี้ดวงตาหวานเยิ้มราวกับตาลูกกวางตัวน้อย ๆ ไม่มีผิด

“ยาปลุกกำหนัดยังไม่หมดฤทธิ์อีกหรือ นี่จะเช้าแล้ว”

“คงเป็นเช่นนั้น ร่างกายของข้ายังร้อนรุ่มอยู่เลย” ซ่งหลิงซูช้อนสายตามองเหยียนอี้ มือลูบไล้ไปตามอกกว้างกำยำของเขา “เจ้าช่วยข้าได้หรือไม่?”

“แต่องค์หญิงจะเหนื่อยเกินไป”

“ข้าไม่ตายหรอก”

นางผลักตัวของเหยียนอี้ให้ล้มตัวลงนอนบนเตียงแล้วขยับตัวขึ้นมานั่งคร่อมทับตัวของแม่ทัพหนุ่มเอาไว้ มือล้วงลึกลงไปยังแก่นกายลำอวบใหญ่ที่กำลังแข็งดุนดันเนื้อผ้าขึ้นมา ปลายหัวมีน้ำไหลเยิ้มออกมาบ่งบอกถึงแรงอารมณ์ของเหยียนอี้ได้เป็นอย่างดี

“เซียวหยางชุนไม่อยู่ เรารีบทำก่อนเขาจะกลับมาเถิด”

ซ่งหลิงซูที่ยังคงเปลือยกายขยับตัวลุกขึ้นเล็กน้อยก่อนจะจ่อปลายแก่นกายมายังช่องทางอ่อนนุ่มจากนั้นจึงนั่งทับลงไปจนมิดลำยาว ใบหน้าหวานเชิดขึ้นด้วยความเจ็บระคนคับแน่นจนอึดอัดเล็กน้อย ขนาดของเหยียนอี้ใหญ่มากจนนางแทบจะขยับไม่ไหวเพราะจุกยิ่งนัก

“เจ็บไหมพ่ะย่ะค่ะ?” เหยียนอี้ถามด้วยความเป็นห่วง

“เจ็บ แต่ก็รู้สึกดี” ซ่งหลิงซูก้มลงมองเหยียนอี้ก่อนจะแลบปลายลิ้นเลียริมฝีปากตนเอง แววตาหวานเยิ้มเต็มไปด้วยแรงปรารถนาอันมากล้น

“เห็นแก่เจ้าเป็นคนแคว้นหลงเหมือนข้า ข้าจะทำให้เจ้าเสร็จสมจนขึ้นสวรรค์ชั้นเก้าฟ้า เจ้านอนเฉย ๆ แล้วครวญครางนามข้าก็พอแล้ว”

ว่าจบนางก็เริ่มขยับโยกร่างกาย ดันขาขึ้นลงเพื่อกระแทกตัวลงบนแก่นกายลำอวบใหญ่ที่คับแน่นช่องทางของนางเสียจนจุกทุกครั้งที่ขยับกาย มือเล็กเท้าลงบนหน้าอกกำยำเพื่อประคองตนเองยามโยกเย้าสะโพกถูไถไปกับท่อนเอ็นอุ่น

“อะ… องค์หญิง อ๊า!”

“องค์หญิงอะไรกัน เรียกข้าว่าเสี่ยวซูสิ”

“จะดีหรือพ่ะย่ะค่ะ”

“เจ้าเป็นสามีข้าแล้ว ไม่มียศถาบรรดาศักดิ์ยามเราอยู่ด้วยกันลำพัง ข้าเป็นเพียงภรรยาของเจ้า ส่วนเจ้าก็เป็นสามีของข้า”

เหยียนอี้ยิ้มรับด้วยความดีใจ เขาจับมือของซ่งหลิงซูเอาไว้สอดประสานนิ้วทั้งห้าเข้าหากันเพื่อประคองตัวของนางให้มั่นคงยามควบขี่อยู่บนกายของเขา

“เสี่ยวซู เสี่ยวซูของข้า”

“ข้าทำดีหรือไม่?”

“ดีมาก อ๊า! ในตัวเจ้าบีบรัดข้าแน่นมาก มันจะขาดสองท่อนแล้ว”

“รูข้าไม่ได้มีใบมีดเสียหน่อยจะขาดได้อย่างไรกัน”

“มันรัดข้าจนแทบขาด แน่นยิ่งนัก”

“เจ้านี่มันปากหวาน”

ซ่งหลิงซูใบหน้าแดงซ่านด้วยความเขินอาย ตอนนี้เหมือนนางจะพอคาดเดานิสัยของเหยียนอี้ได้แล้ว ดูเขาเป็นคนอบอุ่น ทะนุถนอม และมักจะปากหวานมาพร้อมถ้อยคำชื่นชมยกย่องให้นางเสมอ ต่างกับเซียวหยางชุนที่เอาแต่ใจตนตามประสาองค์ชายที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างเอาอกเอาใจแต่เขาก็ละเมียดละไมในทุกขั้นตอน เริ่มต้นอย่างเนิบช้าไม่เร่งรีบ ใส่ใจทุกละเอียด ต่างคนก็ต่างมีข้อดีของตนเองทั้งสิ้น

“อ๊ะ!” จังหวะที่ซ่งหลิงซูกำลังคิดอะไรอย่างเหม่อลอย ร่างกายก็ถูกผลักลงมานอนที่พื้นเตียงแทน ส่วนเหยียนอี้ดันตัวขึ้นมานั่งทั้งที่ช่องทางเบื้องล่างยังเชื่อมติดกันอยู่

เหยียนอี้กระแทกแก่นกายเข้ามาจนลึกสุดลำยาวจนซ่งหลิงซูรู้สึกได้เลยว่ามดลูกสั่นไปหมดแล้ว เสียงเอี๊ยดอ๊าดของเตียงสั่นไหวไปตามจังหวะกระแทกกระทั้นอันหนักหน่วง

“อ๊ะ… อ๊า! ซี๊ด!”

“แรงอีกสิเหยียนอี้ กระแทกข้าแรง ๆ”

“น้อมรับบัญชาพ่ะย่ะค่ะองค์หญิง”

มือใหญ่จับลงบนเอวคอดบางดั่งต้นหลิวก่อนจะกระแทกกระทั้นความปรารถนาเข้าไปในจังหวะที่หนักหน่วงและรุนแรงมากขึ้น จนเสียงเนื้อกระทบกันดังเคล้าคลอไปกับเสียงครางกระเส่าที่ไม่เว้นว่างให้พักหายใจหายคอเลย

ในยามนี้สติของซ่งหลิงซูแทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว ดวงตาเหม่อลอย น้ำหูน้ำตาไหลด้วยความเสียวซ่านสุดขีด ตอนแรกนางรู้สึกสับสนกับชีวิตใหม่ ไม่รู้จะดำเนินไปทางไหนดี ได้เกิดใหม่ในร่างองค์หญิงผู้สูงศักดิ์แต่กลับต้องแต่งงานกับบุรุษถึงสองคน แต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่าตนเองโชคดียิ่งนัก นอกจากจะเป็นองค์หญิงชีวิตสุขสบายแล้วยังมีสามีตั้งสองคนคอยปรนเปรอความสุขอีก

นี่สิที่เรียกว่าตายแล้วได้ขึ้นสวรรค์โดยแท้จริง!