1 : ล้วนมีสิทธิ์ทั้งสอง

บทที่ 1

'ล้วนมีสิทธิ์ทั้งสอง'

.

.

ภายในห้องหอที่ประดับประดาอย่างหรูหราโอ่อ่าสมกับฐานะองค์หญิงที่ฮ่องเต้ทรงโปรดปรานมากที่สุด แสงเทียนสะท้อนกับผ้าม่านไหมสีแดงสดที่ปักลวดลายมังกรและหงส์อันวิจิตรงดงาม โจวหลิงในร่างขององค์หญิงซ่งหลิงซูนั่งอยู่บนเตียงที่ถูกปูด้วยผ้าแดงและโปรยด้วยกลีบดอกไม้นานาพันธุ์ มือเรียวบางของนางกำกันแน่นหัวใจเต้นระรัวด้วยความกังวล

“ข้าต้องเข้าหอกับใครก่อนกันล่ะ เซียวหยางชุนหรือเหยียนอี้ สวรรค์ช่างโหดร้ายเกินไปแล้ว”

นางถอนหายใจยาวขณะที่สายตากวาดมองไปรอบ ๆ ห้องหอที่โอ่อ่าราวกับฉากในซีรีส์จีนพีเรียด นางยังคงไม่ชินกับการข้ามภพมาอยู่ในร่างขององค์หญิงผู้สูงศักดิ์ และยิ่งไปกว่านั้น การแต่งงานกับบุรุษถึงสองคนในคราวเดียวกันก็เป็นเรื่องที่เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อน

“ข้าแค่เป็นผู้หญิงธรรมดาในยุค 2000 อยู่ดี ๆ ก็ต้องมาแบกรับชะตากรรมแบบนี้ แล้วคืนนี้ข้าจะต้องทำตัวยังไง หรือข้าควรหนีออกจากห้องหอนี้ไปเลยดีไหม?”

เพียงแค่คิดนางก็ส่ายหัวแรง ๆ กับตัวเอง “ถ้าข้าหนีไปตอนนี้ คงถูกจับกลับมาแน่แล้วจะยิ่งดูแย่กว่าเดิมอีก”

ในจังหวะนั้นเองก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นนอกประตูทำให้นางสะดุ้งเล็กน้อย ไม่รู้ว่าบุรุษคนไหนจะเปิดประตูเข้ามาก่อน นางนั่งตัวตรง สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ พยายามรวบรวมความกล้าแม้ในใจจะยังเต็มไปด้วยคำถามและความกังวลมากมาย

“คืนนี้จะเป็นคืนที่เปลี่ยนชีวิตข้าไปตลอดกาลแน่”

เสียงประตูไม้หนักถูกผลักออกอย่างแรงจนแทบจะหลุดจากบานพับ ซ่งหลิงซูสะดุ้งเฮือก ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อเห็นเจ้าบ่าวทั้งสองต่างพุ่งเข้ามาในห้องพร้อมกัน

“ข้าจะเป็นคนเข้าหอกับนางคืนนี้!” เซียวหยางชุนกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“องค์หญิงเป็นคนของแคว้นหลง กระหม่อมต่างหากที่สมควรอยู่กับพระองค์!” เหยียนอี้สวนกลับทันควัน

ทั้งสองยืนจ้องหน้ากันอย่างไม่ลดละราวกับกำลังจะเปิดศึกกลางห้องหอ ซ่งหลิงซูมองภาพตรงหน้าด้วยความตกใจและงุนงงในเวลาเดียวกัน

“เดี๋ยวก่อนสิ! ทำไมพวกเจ้าถึงมาพร้อมกันล่ะ ข้าเข้าใจว่าคืนนี้ควรจะมีแค่คนเดียวไม่ใช่หรือไง?”

คำถามของนางทำให้บุรุษทั้งสองหันมามองหน้านางพร้อมกัน แต่แทนที่จะตอบคำถาม พวกเขากลับเริ่มถกเถียงกันอีกครั้ง

“นางเป็นชายาของข้า อีกอย่างข้าเป็นถึงองค์ชายส่วนเจ้าเป็นเพียงสามัญชน ข้าย่อมมีสิทธิ์ก่อน!” เซียวหยางชุนกล่าวเสียงเข้ม ดวงตาคมกริบจับจ้องไปยังเหยียนอี้

“สิทธิ์อะไรของพระองค์กัน ที่นี่แคว้นหลงไม่ใช่แคว้นเฟิง องค์หญิงเป็นคนของแคว้นหลง กระหม่อมต่างหากที่อยู่กับองค์หญิงมาตั้งแต่เยาว์วัย สิทธิ์ของบุรุษคนแรกสมควรเป็นของกระหม่อมที่รู้ความชอบขององค์หญิงมากที่สุด” เหยียนอี้ตอบกลับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

การโต้เถียงเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ทั้งสองต่างไม่มีใครยอมใครและดูเหมือนว่าความอดทนของพวกเขาจะหมดลงในไม่ช้า เพราะทั้งคู่เริ่มขยับตัวเข้าหากันราวกับจะลงไม้ลงมือประทุษร้ายกัน

ซ่งหลิงซูรู้สึกว่าถ้าปล่อยให้สถานการณ์ดำเนินต่อไปเช่นนี้ ห้องหอของนางคงกลายเป็นสนามรบเป็นแน่ นางสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะตัดสินใจพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“คืนนี้เข้าหอพร้อมกันทั้งสองคนนั่นแหละจะได้ไม่ต้องแย่งกัน!”

คำพูดของนางทำให้ทั้งเซียวหยางชุนและเหยียนอี้หยุดชะงักทันที ทั้งคู่หันมามองนางด้วยสีหน้าตกตะลึงราวกับไม่อยากเชื่อว่าองค์หญิงผู้สง่างามจะพูดอะไรเช่นนี้ออกมาได้

“อะไรนะ?” เซียวหยางชุนเลิกคิ้วสูงน้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

“พระองค์พูดจริงหรือ?” สีหน้าของเหยียนอี้ดูประหลาดใจปนลังเลเล็กน้อย

ซ่งหลิงซูถอนหายใจ “ใช่ ข้าพูดจริง ในเมื่อพวกเจ้าไม่มีใครยอมใครก็เข้ามาพร้อมกันเลยจะได้จบเรื่องเสียที”

เซียวหยางชุนกับเหยียนอี้ต่างมองหน้ากันก่อนจะหันกลับมามองซ่งหลิงซูอีกครั้ง แม้พวกเขาจะยังคงรู้สึกไม่พอใจกันอยู่แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธคำสั่งขององค์หญิงแคว้นหลงที่มียศถาบรรดาศักดิ์สูงกว่าพวกเขาได้

ภายในห้องหอเต็มไปด้วยบรรยากาศแปลกประหลาด ซ่งหลิงซูยังคงนั่งอยู่กลางเตียงขณะที่เจ้าบ่าวทั้งสองนั่งอยู่คนละฝั่งของโต๊ะกลมเล็กที่วางสุรามงคลไว้

“ในเมื่อพวกเจ้าทั้งสองตกลงจะเข้าหอพร้อมกัน ข้าคิดว่าเราควรเริ่มจากการดื่มสุรามงคลก่อน” ซ่งหลิงซูพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้สงบที่สุดแม้ในใจจะปั่นป่วนมากก็ตาม

เซียวหยางชุนกับเหยียนอี้ต่างมองหน้ากันอย่างไม่เต็มใจนัก แต่สุดท้ายพวกเขาก็ยอมยกจอกสุรามงคลขึ้นดื่ม ทั้งสามคนดื่มพร้อมกันขณะที่ซ่งหลิงซูแอบคิดในใจว่า

‘แค่ต้องทำให้คืนนี้ผ่านไปได้โดยที่ข้าไม่ตายก็พอ’

แต่ความสงบสุขนั้นอยู่ได้ไม่นานนักหรอกเมื่อเซียวหยางชุนวางจอกสุราลงแล้วพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ท่าทางเอาแต่ใจสมเป็นองค์ชายที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างตามใจ

“ในเมื่อเราดื่มสุรามงคลแล้วก็ควรถึงเวลาที่องค์หญิงจะต้องเลือกว่าผู้ใดจะเป็นคนได้รับความบริสุทธิ์ของนางก่อน”

คำพูดนั้นทำให้เหยียนอี้ขมวดคิ้วทันที “เลือกอะไรกัน? องค์หญิงเป็นคนแคว้นหลง กระหม่อมต่างหากที่สมควรได้รับสิทธิ์นั้น

“สิทธิ์อะไรของเจ้ากัน! ข้าเองก็เป็นสามีนางเหมือนกันแล้วยังเป็นองค์ชายแคว้นเฟิงอีกด้วย!” เซียวหยางชุนสวนกลับอย่างเอาแต่ใจ

ทั้งสองเริ่มถกเถียงกันอีกครั้ง เสียงดังขึ้นเรื่อย ๆ จนซ่งหลิงซูที่นั่งฟังอยู่กลางวงแทบอยากจะหาอะไรมาทุบหัวตนเองให้สลบไป

‘พวกเขาจะทะเลาะกันเรื่องนี้ไปจนถึงเช้าเลยหรือไง?!’ นางบ่นในใจก่อนจะตัดสินใจทำอะไรบางอย่างเพื่อหยุดความวุ่นวายนี้

ซ่งหลิงซูหันไปคว้าขวดสุรามงคลที่ยังเหลืออยู่บนโต๊ะแล้วเทกรอกปากตนเองทันทีโดยไม่ลังเลสักนิดเดียว

“องค์หญิง!” เซียวหยางชุนและเหยียนอี้ร้องออกมาพร้อมกัน

ซ่งหลิงซูกลืนสุราเข้าไปหลายอึกจนรู้สึกว่าความร้อนแล่นพล่านไปทั่วเรือนร่าง นางวางขวดสุราลงอย่างแรงก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่เริ่มสั่นเพราะฤทธิ์สุรา

“จะถกเถียงกันทำไม ข้ามีตั้งสองรูข้างหน้าข้างหลัง พวกเจ้าก็เข้ามาพร้อมกันเลยได้เปิดบริสุทธิ์ข้าทั้งสองคนนั่นแหละ!”

คำพูดของนางทำให้บุรุษทั้งสองชะงักไปชั่วขณะ แต่นางกลับไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับคำพูดของตัวเองสักนิดเดียว ด้วยความที่ดวงวิญญาณของนางคือหญิงสาวจากยุค 2000 ที่เรื่องเซ็กซ์มันเปิดกว้างแล้ว การจะโดนสองรูพร้อมกันในคราวเดียวก็ไม่ใช่เรื่องแปลกเพราะนางเองก็ชอบกินแซนด์วิชมาตั้งแต่ชีวิตก่อนแล้ว  

แต่บุรุษทั้งสองต่างมองหน้ากันด้วยความลังเลเพราะไม่เคยหลับนอนกับสตรีร่วมกับชายอื่นมาก่อน อายุของพวกเขาไม่ใช่น้อยย่อมเคยผ่านการอุ่นเตียงกับหญิงสาวแช่มช้อยมาบ้างแล้วแต่ล้วนหลับนอนกันลำพังแต่นี่ต้องร่วมกันหลับนอนกับสตรีพร้อมกันจึงเป็นเรื่องที่แปลกไม่น้อยสำหรับพวกเขาทั้งสองคน

ซ่งหลิงซูเป็นคนคออ่อนมาตั้งแต่ชีวิตก่อน นางเริ่มรู้สึกว่าหัวหมุนเล็กน้อย ร่างกายร้อนผ่าวเพราะนอกจากฤทธิ์สุราแล้วแท้จริงนั้นสุรามงคลนี้ยังผสมยาปลุกกำหนัดเพื่อให้บ่าวสาวได้หรรษากันในค่ำคืนนี้อีกด้วย

“พวกเจ้าจะรอช้าอยู่ไย?” ซ่งหลิงซูเอนตัวลงบนเตียง แผ่นหลังนอนราบลงกับพื้นก่อนจะยกขาขึ้นตั้งฉากแล้วอ้าออกกว้างด้วยท่าทางเชิญชวนสองบุรุษเสียเต็มประดา

มือเล็กเลื่อนขึ้นมาบีบเคล้นหน้าอกอวบอิ่ม ดวงตาหวานเยิ้มเมื่อฤทธิ์ของยาปลุกกำหนัดเริ่มทำงานในร่างกาย  

“เข้ามาสิ มาสมสู่ข้าให้ตายคาอกพวกเจ้า”