Semua Bab พ่อสามีและตัวร้ายข้าหมายครองรักทั้งคู่ : Bab 31 - Bab 40

เหวินซืออี้ข่มตาหลับไม่ลงนับแต่เหวินเจิ้งเทาหายตัวไป ยามนี้ข่าวก็ไปถึงหูเฉิงเซ่าเทียนแล้ว ฝ่ายเขาได้ออกติดตามคนทั้งสอง ซึ่งเข้าไปในเขตของชาวสุยจ้วง ยามนี้ชาวเผ่าดังกล่าวแยกออกเป็นหลายกลุ่มย่อยๆ รบกันอยู่บ่อยครั้ง หากมีผู้ใดล่วงล้ำพื้นที่ ก็ไม่แน่ว่าอาจต้องสิ้นชีวิต สองวันต่อมา หญิงสาวเดินทางมาพร้อมผิงจง และเฮ่อชวีหัง ยามนี้จิตใจไม่สงบนัก กระทั่งมาสมทบกับฝ่ายของเฉิงเซ่าเทียน เหวินซืออี้เดินเข้าไปหาเฉิงเซ่าเทียน ยามนั้นได้เห็นว่าเขามีความยุ่งยากใจ “อย่างที่ทุกคนคาดการณ์ไว้ เด็กทั้งสองเข้าไปอยู่ในค่ายกลของสุยจ้วง มันเป็นพื้นที่หวงห้าม อาเหยา...ในครั้งที่ไปขโมยเกล็ดหิมะพันปี เจ้าจำได้หรือไม่ว่าออกมาด้านนอกได้เยี่ยงไร” เมื่อชายหนุ่มถามเช่นนั้น นางก็มือเท้าเย็นอย่างช่วยไม่ได้ แม้เฉิงเซ่าเทียนกับสวีเกาหาน จะร่วมมือกันเปิดทางให้นางเข้าไปเขตที่เป็นสุสานของหายากได้ กระนั้นหากเจ้าของร่างไม่มีฝีมือ ย่อมต้องทิ้งชีวิตไว้ที่นั่น “ฮึ เทียนเกอและรัชทายาทที่ชี้ช่องทางให้ข้าได้เข้าไปในสุสานลับของชาวสุยจ้วงมิใช่หรือ” “มิผิด แต่นั่นหากอาเหยาไร้ฝีมือ คงไม่อา

ซ่านสวาทสองรัก เหวินซืออี้กลับมาที่เรือนบ้านสวน นางอ่อนเพลีย และหลับๆ ตื่นๆ ตลอดการเดินทาง อีกทั้งได้ย้อนกลับไประลึกถึงช่วงเวลาก่อนเข้าร่างจางเหยา เป็นเหตุการณ์ที่ก่อนหน้าซึ่งทั้งนางกับเจ้าของร่างถูกปิดกั้นเอาไว้ นั่นเป็นเพราะนอกจากพลัดตกไปลงไปในบ่อน้ำลืมเลือน จางเหยายังเผลอทำเรื่องน่าเหลือเชื่อ ดังนั้นเจ้าของร่างจึงไม่อยากมีความทรงจำในช่วงเวลาดังกล่าวหลงเหลือไว้อีก ที่สำคัญนางไม่อาจเลือกใคร ไม่ว่าจะเป็นสวีเกาหาน หรือ เฉิงเซ่าเทียนก่อนหน้านั้น จางเหยาได้แผนที่สุสานโบราณชาวสุยจ้วงจากเฉิงเซ่าเทียน และยังขโมยม้าจองสวีเกาหาน เพื่อหลบหนีจากพวกพ่อค้าชั่ว เนื่องจากคนพวกนั้นคิดเอาสมุนไพรที่นางปรุงได้ไปโดยไม่จ่ายเงิน ทั้งอยากข่มเหงและกักขังนางไว้ โดยมีความประสงค์อยากส่งตัวนางไปเป็นของเล่นจือคัง ดูเหมือนว่าผู้คนในอดีต ล้วนเกี่ยวข้องกับนางไม่ทางใดทางหนึ่ง (ส่วนนี้เป็นความทรงจำของจางเหยา ผู้เขียนจะบรรยายในแนวคิดของจางเหยาเพื่อให้เข้าใจง่ายขึ้น ) ซึ่งคราแรกเมื่อที่จางเหยาลงจากเขา เพื่อนำขี้ผึ้งเนื้อดี และน้ำมันหอมมาขาย นางพบเฉิงเซ่าเทียน ยอมรับว่าหัวใจเต้นไหวอย่างบ้าคลั่ง

ชาติภพปัจจุบัน เหวินซืออี้ลืมตาขึ้นอีกครั้ง ยามนี้นางไม่ได้อยู่ที่บ้านสวนที่แสนอบอุ่น หากเป็นกำแพงป้อมสังเกตการณ์เมืองไฉ หญิงสาวสะดุ้งเฮือกไปทั้งร่าง รีบสำรวจเสื้อผ้าของตน รวมถึงสัมผัสที่หน้าท้องจึงรู้ว่าตนไม่ได้ตั้งครรภ์ อีกทั้งนางไม่ใช่เด็กสาวเยาว์วัย อายุเหมือนจะผ่านพ้นวัยยี่สิบตอนต้นมาหลายปี ยามนี้นางอยู่ในชุดสีแดงก็จริง หากไม่ใช่สำหรับงานแต่ง แต่เป็นเสื้อผ้าสำหรับขุนนางหญิงแคว้นเหลียง คราวนี้ดวงตากลมโตสำรวจพื้นที่โดยรอบอย่างละเอียดกว่าเดิม และรู้ว่านางกลับมาเป็นลูกสาวของคนสกุลเหวิน คือคุณหนูห้าคน ทว่าไม่ได้มีชีวิตเพื่อบุรุษที่ชื่อเซียวหัวเฟิง คนผู้นั้นกับนางย่อมไม่มีเส้นทางที่จะเดินร่วมกันอีก “คุณหนูเจ้าคะ อยู่บนนี้นานแล้ว เมื่อไหร่จะกลับลงไปด้านล่าง ที่นี่ลมแรงเกินไป หากไข้กำเริบขึ้นอีก บ่าวคงถูกโบยจนเดินไม่ได้แน่ๆ” เสียงดังกล่าวเป็นของเหนี่ยวเอ๋อร์ สาวใช้คนสนิทของนาง กลับมาครั้งนี้อีกฝ่าย ยังมีชีวิตรอด ไม่ได้เป็นเศษซากในกล่องไม้ “เสี่ยวหยุนเล่า... ตามนางมาพบข้าเดี๋ยวนี้”เหวินซืออี้ว่าอย่างร้อนใจ และทำให้เหนี่ยวเอ๋อร์ทำตัวไม่ถูกไปด้วย กระ

“ยามนี้ท่านคงรู้แล้วว่า ภรรยาที่เกิดจากมารดาซึ่งสตรีที่คบชู้กับขันที ได้ตั้งครรภ์สายเลือดของท่าน” ชายหนุ่มได้ยินอย่างนั้น ก็แจ้งชัดว่าเหวินซืออี้แค้นใจที่เขาถอนหมั้นนางเมื่อในอดีต ทว่าสำหรับเขา หญิงสาวมิใช่คนที่อยากได้เป็นสตรีข้างกาย นางแข็งกร้าว ทั้งยังมีนิสัยชอบเอาชนะจนเกินไป เขานิยมหญิงสาวอ่อนหวาน ช่างเอาใจ ที่สำคัญนางต้องสามารถเป็นกำลังหนุนแก่เขา “บอกความประสงค์ของใต้เท้าซืออี้มาเถิด...” เขาแสร้งยกย่องนาง และเหตุใดจะไม่ล่วงรู้ว่า เหวินซืออี้กับคนของนางที่ถูกส่งตัวมาจากอดีตพ่อบุตรธรรม คือพวกที่หาหลักฐานต่างๆ มาพลิกดำให้เป็นขาว หวังโค่นอำนาจในมือเขาลง “จงสารภาพความจริงมาเสีย แล้วท่านจะมีชีวิตรอด ภรรยาท่านก็จะมีโอกาสคลอดบุตร โดยไร้อันตรายใดๆ” “ความจริง!” “ใช่ หากท่านไม่ผิด เรื่องทั้งหมดจะกลายเป็นว่า แม่ทัพเซียว ถูกใต้เท้าจือบงการและหลอกใช้ ฝ่านท่านมิได้มีเจตนาร้าย อีกทั้งยังถูกยากล่อมประสาทจากเกิงเตียวอิ๋ง ดังนั้นสติของท่านจึงไม่คงที่ ไม่ถึงขั้นเลอะเลือน แต่ก็แยกแยะดีชั่วไม่ออก!” ชายหนุ่มเลิกคิ้วสูง เหวินซืออี้ต้องการพูดสิ่งใดกันแน่

“เสี่ยวอี้... บางครั้งการให้อภัยคือสิ่งที่ดีที่สุด ข้าเป็นซือฝูของเจ้า และพร่ำสอนอยู่เสมอว่าอย่าได้สร้างศัตรู มิเช่นนั้นก็จะมีการแก้แค้นไม่เลิก จากรุ่นสู่รุ่น” หญิงสาวส่ายหน้า และตอบเขา “ซือฝู เชื่อข้าเถิดคราวนี้ทุกอย่างจะสิ้นซาก... จุดที่ขบวนของเกิงเตียวอิ๋งผ่านนั้น ข้าวางระเบิดเอาไว้ และผู้ที่เกี่ยวข้องทั้งหมด ในการทำชั่วครั้งนั้นจะไม่มีวันรอดชีวิต จึงไม่เหลือใครมาคิดบัญชีแค้นข้าอีก” เมื่อนางกล่าวจบ เสียงระเบิดก็ดังขึ้น ภาพที่ห่างออกไปแม้มองจากป้อมสังเกตการณ์ก็ชวนให้ขนลุกซู่ “จากนี้เสี่ยวอี้จะทำสิ่งใดต่อ...” “ความดี และบาปกรรมทดแทนกันไม่ได้ ก็จริง... และข้ามือเปื้อนเลือดเสียแล้ว จากนี้จะตั้งใจทำดีให้มากที่สุด อย่างน้อยเมื่อวันหนึ่งข้าต้องจากไป คงตายตาหลับ” “คิดหรือว่าข้าจะให้เจ้าไปไหนง่ายๆ กี่ปีแล้วที่ข้าเฝ้ารอเจ้า” สิ่งที่เฉิงเซ่าเทียนกล่าว ทำให้เหวินซืออี้มองเขา สายตานางไม่ได้จับพิรุธใดๆ ด้วยคาดเดาได้อยู่แล้ว ชายหนุ่มยังคงมีความสามารถที่ผู้อื่นอาจไม่ล่วงรู้ เขาสามารถอ่านความคิดคู่สนทนาได้ “หากซือฝูยังไม่เลิก ฟังสิ่งที