Semua Bab พ่อสามีและตัวร้ายข้าหมายครองรักทั้งคู่ : Bab 21 - Bab 30

ขึ้นเตียงกับมังกร จือฮวนไม่อาจรอเวลาได้อีก นางต้องเร่งรัดทุกอย่างให้รวดเร็ว ด้วยท้องโตขึ้นทุกวัน ยามนี้ราชโองการสมรสพระราชทานยังไม่ถูกประกาศ นั่นเป็นเพราะฮ่องเต้ประชวร และมีการขัดขวางจากไทฮองไทเฮา นางสิงห์แก่ผู้นั้นสำหรับสกุลจือ เป็นไม้เบื่อไม้เมากัน แต่ไม่นานหรอก สกุลจือย่อมควบคุมทุกอย่างในวังหลวง ยามนี้ พี่ชายนางติดต่อกับต่างชาติ รวมถึงการคบค้ากับชาวสุยจ้วงอย่างลับๆ ฝ่ายนางรู้ว่าสวีเกาหานเดินทางไปเยี่ยมราษฎรที่ประสบภัยพิบัติน้ำท่วมในเมืองฝาง ห่างจากเมืองหลวงราวๆ สองร้อยลี้ นางปรารถนาติดตามเขาไป แผนของนางย่อมสกปรกสักนิด แต่จะมีสิ่งใดขัดขวางในเรื่องที่นางอยากทำได้เล่า ในเมื่ออย่างไร สวีเกาหานกับนางก็ต้องร่วมหอลงโรงด้วยกัน เขาย่อมไม่วันสลัดนางหลุดได้แน่นอน หญิงสาวเดินทางไปพร้อมห่าวเจีย แม้ยามนี้เกลียดขี้หน้าอีกฝ่ายมาก ทว่าเขาฝีมือดี มีกำลังเสริมช่วยนางเสมอ โดยเฉพาะหน่วยองครักษ์แพรม่วง ขณะที่นางมาถึงภัตตราคารชื่อดังของเมืองทางทิศใต้ บริเวณด้านหลัง มีแม่น้ำสายกว้าง เรือสำราญลำใหญ่จอดอยู่นับสิบ มีทางเชื่อมไปหากัน ยามนี้มีงานเลี้ยงสำคัญเกิดขึ้น คนที่ร่วมงาน

เหวินซืออี้หวีดร้องลั่น นางไม่คาดคิดว่า จะมีคนใจร้ายกับเด็กเล็กเพียงนี้ อย่างไรก็ตาม นางจะไม่ยอมให้พี่สี่เป็นอะไรเด็ดขาด หญิงสาวพยายามวิ่งไปข้างหน้า แต่ด้านหลังมีมือสังหารพุ่งมาอีกสามคน นางไม่ใช่คนมีวรยุทธ์ แม้ใจสู้หากทำได้แค่หลบหลีก แม้มือสังหารพวกนั้น ไม่ใช่ยอดฝีมือ แต่สามารถฆ่าเหวินซืออี้ได้ ดาบในมือของพวกเขาหมายฟันเข้ากลางแผ่นหลังนาง ยามนั้นเหวินซืออี้หมุนตัวหลบได้ทันอย่างเฉียดฉิว ขณะเดียวกันก็มีอีกคนจับแขนนางไว้ และหมายจะฉุดให้ขึ้นไปบนม้าตัวโต “เป็นนาง... ใช่แล้ว ไม่ผิดแน่ จับตัวไป” เหวินซืออี้หรือจะยอมเป็นเป้านิ่ง นางล้วงเข้าไปในอกเสื้อ ได้มีดสั้นที่พกติดตัวเป็นประจำออกมา นอกจากความคมของมัน ยังเป็นอาวุธชั้นดี และแม้ด้อยฝีมือ แต่เจ้าของร่างหาใช่คนอ่อนแอ ส่วนตัวนางมีความแค้นสุมอยู่ในอก “สุนัขอย่างพวกเจ้าหมายจะจับตัวข้าไปให้ผู้ใด” “ฮ่ะๆ ๆ คนที่ต้องการตัวแม่นาง ย่อมเป็นนายใหญ่ และเมื่อได้พบเขา เจ้าจะรู้เอง” ฝ่ายนั้นว่าและฉุดเหวินซืออี้ให้ก้าวตาม แต่นางตวัดมีดสั้นอย่างเร็ว คมมีดบาดเนื้ออีกฝ่าย เป็นเหตุให้มีเสียงโอดโอย

ตำหนักบูรพา การเดินทางถึงเมืองหลวงของเหวินซืออี้ล่าช้าอยู่สักหน่อย ระหว่างทางผิงจง ส่งข่าวให้เฉิงเซ่าเทียนตลอด ฝ่ายนั้นไม่ได้เปิดเผยที่อยู่ เขาทำภารกิจลับตามไทฮองไทเฮาสั่งการ และนั่นยิ่งทำให้เหวินซืออี้สงสัยว่า เขามีแผนใดในใจ และสิ่งที่เหวินซืออี้ต้องทำคือ การเป็นนางกำนัล แล้วถูกคัดตัวเข้าไปรับใช้ในตำหนักบูรพา ทุกอย่างเหมือนจะราบรื่นเสียทั้งหมด กระทั่งเมื่อไปถึงจุดหมาย หญิงสาวได้พบว่า ในเรือนเล็กๆ ด้านหลังสุดจือฮวนอาศัยอยู่ที่นั่น เรื่องดังกล่าวเหนือความคาดหมายมาก และน่าประหลาดใจ ครรภ์ของนางโตไว ผิวก็ซีด สีหน้าไร้ความสุข แววตาเหม่อลอยไม่เหมือนสตรีที่มีความอาฆาต และมีพิษสงอย่างที่เห็นก่อนหน้านี้ ยิ่งพินิจ เหวินซืออี้ก็ครั่นคร้ามใจว่า สวีเกาหานทำสิ่งใดกับนางกันแน่ “อี๋เหนียงจือ” (อนุภรรยาจือ) เหวินซืออี้เรียกตามฐานะของอีกฝ่าย จือฮวนดูตื่นกลัว และถอยห่างไปหลายช่วงตัว ขณะเดียวกันนางก็กุมท้องของตนด้วย “เขาต้องลืมตามาดูโลก ข้าต้องรักษาชีวิตน้อยๆ นี้” “ท่านตื่นตระหนกเกินไป จำข้าได้หรือไม่... เราล้วนเป็นคนคุ้นเคย” หญิงสาวถามคนท้

ใครกันที่กล้าใช้กำลังในตำหนักบูรพา หากไม่ใช่คนที่มีอำนาจ สวีเกาหานคิดแล้วจึงหัวเราะร่วน อันที่จริง เขาไม่ได้อยากให้เกิดเรื่องร้ายแรง แต่การอยู่ในวังหลวง มีการแก่งแย่งกันอยู่เสมอ หากเขาไม่ชิงลงมือก่อน สักวันเขาคงเป็นฝ่ายตกที่นั่งลำบาก อีกอย่างยามนี้เหลียงอ๋อง ผู้เป็นบิดาและฮ่องเต้ก็ประชวร ฝ่ายไทฮองไทเฮา สตรีจอมเผด็จการแทนที่จะยินยอมให้เขาได้ก้าวขึ้นนั่งบัลลังก์ นางกลับอยากยึดมันกลับคืน เมื่อเป็นเช่นนี้เขาหรือจะยอมงอมืองอเท้า “ปกป้องรัชทายาท” หลายเสียงดังขึ้น เหล่าองครักษ์เงาได้ปรากฏตัว ทว่าความโกลาหลยังไม่หยุดลงเพียงเท่านั้น เสียงดาบ เสียงลูกธนูที่มาจากที่สูงดังผ่านหูชายหนุ่ม ทุกอย่างตรงหน้าชวนให้ครั่นคร้ามใจยิ่ง “ฮ่าๆ ๆ ใครเป็นสุนัขรับใช้ในเรื่องนี้ ข้าหวังว่าคงไม่ใช่ คนโปรดของไทฮองไทเฮาหรอกนะ” สวีเกาหานว่าแล้วก็มองไปยังประตูด้านหน้า และเป็นตอนนั้นที่เฉิงเซ่าเทียนมาพร้อมคนของเขา “เทียนเกอ มาได้จังหวะพอดี แต่ไม่รู้ด้วยเหตุใด ข้าถึงคิดว่า ท่านนั้นอาจร่วมมือกับจือหยวนโหว” เฉิงเซ่าเทียนโบกมือปฏิเสธและรู้สึกเบื่อหน่ายการเล่นละครของสวี

เหวินซืออี้อยู่เรือนบ้านสวนอย่างสงบ โดยไม่คิดที่จะไปยุ่งเกี่ยวกับเซียวเฟิงหัวและน้าของอีกฝ่าย ซึ่งก็คือเซวียนหลิน ทว่าชะตาชีวิตก็ลิขิตไว้แล้ว ทุกอย่างจึงไม่อาจหลีกเลี่ยง ในยามสายของวันนั้น ผิงจงพาพี่สี่ของเหวินซืออี้มาเยี่ยม กลายเป็นว่า เหวินเจิ้งเทาคือลูกศิษย์คนที่สิบสองของเฉิงเซ่าเทียน และเขารู้จักกับเซียวหัวเฟิงเป็นอย่างดี ในช่วงเวลาที่หลบซ่อนตัวจากจือคังนั่นเอง “ท่านอาเหยา ท่านพ่อฝากความคิดถึงด้วย มีของฝากหลายอย่าง ส่วนเสื้อเกราะทองคำ ข้าส่งคืนท่านปู่แล้วขอรับ” เหวินซืออี้ได้ยินอย่างนั้น นางก็ปีติ น้ำตาไหลออกมาด้วยความยินดี ระคนคิดถึงหลายสิ่งที่ผ่านมา ทั้งชาติภพก่อนและชาตินี้ “เหินเกอ ยังสบายดีใช่หรือไม่ ผมเขาขาวทั้งศีรษะ หรือว่าตอนนี้ล้านไปแล้ว” เหวินเจิ้งเทาหัวเราะคิกคัก และตอบด้วยเสียงเบาสักหน่อย “อันที่จริง สิ่งที่ท่านอาเหยาถาม ข้าก็สงสัยมาก บิดาผมน้อย ทั้งข้าเห็นว่าหนวดเขาขาว คิ้วก็เริ่มขาวด้วย” “ข้าอยากเห็นตาแก่ไถเหินจริงๆ แล้วเขาแต่งฮูหยิน หรืออนุคนใหม่เข้าเรือนหรือยัง” เหวินซืออี้ถาม เนื่องจากกำลังคำนวณเวลา