All Chapters of พ่อสามีและตัวร้ายข้าหมายครองรักทั้งคู่ : Chapter 11 - Chapter 20

เร้ารักแนบเนื้อ เหวินซืออี้ไม่ใช่คนอ่อนหัดเรื่องอุ่นเตียง แม้อายุเดิมในชาติก่อนยังเยาว์วัย แต่นางรักสนุกอยู่สักหน่อย ชอบเรื่องระหว่างชายหญิงเป็นพิเศษ นางจึงปล่อยใจเตลิดไปกับแม่ทัพเซียว ซึ่งหลังจากตกเป็นของเขา ก็เกิดเรื่องราวมากมายต่อจากนั้น กระทั่งตั้งครรภ์ ทว่านางกลับไม่รู้ตัว จวบจนใกล้วันมงคลจึงตระหนักได้ว่าชีวิตน้อยๆ ใกล้ลืมตาขึ้นมาดูโลก ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้บอกเซียวหัวเฟิงให้รับรู้ สุดท้ายจึงจากไปพร้อมก้อนเนื้อในครรภ์ โดยผู้เป็นทั้งสามีและบิดา ไม่ทันได้ดูใจนาง ซ้ำร้ายยังหายตัวไปกับอรสพิษอย่างองค์หญิงหก“ซือเหยา เจ้าไม่ใช่แค่งาม หากเป็นสตรีที่ข้าหลงใหล” เสียงทุ้มๆ น่าฟังดังอยู่ข้างหู ซึ่งคนปากหวานย่อมเป็นเช่นสวีเกาหาน อีกทั้งรูปงาม เขางามแล้วยังทำให้นางมีความสุข มองอย่างไรก็ไม่เบื่อ ผิวเขาขาวละเอียดน่าสัมผัส ไรขนตามร่างกายถูกเล็มไว้อย่างงดงาม ยิ่งกว่านั้นคือขนาดแก่นกายเขา มังกรยักษ์คล้ำกว่าผิวกาย หัวบานหยักแดงเข้ม และเห็นเส้นเลือดปูนตลอดลำยาวเมื่อแข็งตัว ซึ่งทำให้หัวใจนางพองโตยามได้สัมผัส และปลุกปล้ำให้มันพ่นลาวาขาวขุ่นออกมา “เมื่อครู่หานอ๋อง ก็ขึ้นสวรรค์แล้ว

เหวินซืออี้สลัดความคิดต่างๆ ทิ้งไป และผิงจงถามนางด้วยก่อนถูกต้อนขึ้นรถม้า “ตัวเจ้าล่ะ... ช่วยข้าไว้ด้วยการใช้กลิ่นกระตุ้นราคะ ทั้งยังฉีกเสื้อผ้าให้ขาด เพื่อเผยความงามหลอกล่อบุรุษ คิดอยากให้ข้าเป็นพวก หรือจงใจจะล้วงความลับใดกันแน่” “ข้าแค่ไม่อยากตาย หากมีเจี่ยเจียเป็นพวก เราย่อมมีโอกาสรอด” “จือหยวนโหว มีหูตากว้างไกล อีกอย่างเจ้าทำให้คุณหนูสามจือบาดเจ็บ เช่นนี้คิดหรือว่า ยังจะมีลมหายใจสืบต่อไปได้” “หากพวกเขาอยากตัดหัวข้า ป่านนี้ข้าคงสิ้นใจนานแล้ว แต่... เป็นเพราะอยากรู้สถานะที่แท้จริงของข้า จึงปล่อยให้มีชีวิตต่อไป อีกอย่างหนึ่งในนางรำที่เหลือหากคาดการณ์ไม่ผิด ย่อมมีคนของขันทีห่าวปะปนอยู่ ” ผิงจงพยักหน้าน้อยๆ และเอ่ยขึ้น“สิ่งใดที่เจ้าต้องการทำให้สำเร็จ ข้าจะเอาใจช่วย และหวังว่า เมื่อสลัดคนพวกนี้ทิ้งได้ เราจะไม่มีเรื่องติดค้างกัน” เหวินซืออี้ไม่ได้กล่าวคำใดอีก เนื่องจากรถม้าออกเดินทาง โดยจุดหมายคือสถานที่ซึ่งกล่าวได้ว่าเป็นดั่งขุมนรกของสตรีและบุรุษที่มีรูปโฉมงดงามการเดินทางมาที่ซ่องในเขตเขาหวงซาน ใช้เวลาเกือบสองชั่วยาม นางรำต่างอ่อนแรง และก่อนหน้าน

ข้าไม่ใช่สิบเอ็ดของซือฝู หญิงสาวกลั้นน้ำตาแล้ว แต่ความน้อยเนื้อต่ำใจมีมากล้น น้ำตานางจึงไหลไม่หยุด “กลืนมันลงไป แล้วข้าจะช่วยเหลือเจ้าให้พ้นภัยครั้งนี้” เหวินซืออี้ส่ายหน้า นางหลับตาและปฏิเสธสิ่งที่เขาเสนอ ฝ่ายเฉิงเซ่าเทียน แทนที่จะปล่อยนาง กลับกลายเป็นว่าเขาส่งยาลูกกลอนเม็ดดังกล่าวเข้าปากตัวเอง จากนั้นก็ทำในสิ่งที่ทำให้เหวินซืออี้ต่อต้านหนักกว่าเดิม นางไม่เข้าใจเจตนาอีกฝ่าย หากเกลียดนางไม่อยากแยแส เหตุใดถึงข่มเหงผู้อื่นอย่างไร้ยางอาย ฝ่ายเขาประกบริมฝีปากลงมา พยายามส่งยาลูกกลอนเข้าไปในปากนาง เหวินซืออี้อยากต่อต้าน หากสุดท้ายเขาใช้กำลังที่มากกว่า และพลังยุทธ์ส่งยาลูกกลอนเข้าไป “โอ๊ย เด็กน้อย เจ้ากล้ากัดข้าหรือ” พอเขาถอนริมฝีปากออก ก็มีแผลและเลือดไหลซึมให้เห็น ฝ่ายนางตั้งใจคลายยาเม็ดดังกล่าวทิ้ง แต่สายตาคมๆ จ้องเขม็ง แจ้งชัดว่าหากนางไม่ยอมกลืนลงคอ ร่างนี้คงไร้ลมหายใจ “เจ้าไม่มีทางเลือก แค่ยอมรับมันเสีย จากนั้นทุกอย่างจะดีเอง” เหวินซืออี้กดดัน หากสุดท้ายนางไร้ทางเลือกอย่างที่เขากล่าวจริงๆ“สำหรับผู้อื่นนั้น ข้าให้อาหังไปส่ง

ข้าจะทำโทษเจ้าให้หนัก ชายหนุ่มบอกนางจบก็ปลดสายรัดเอวของตนออก ร่างกายของบุรุษอยู่ตรงหน้าแล้ว เขายังเป็นชายที่นางพึงใจทั้งชาติก่อนและชาตินี้ เพียงแต่ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วไปสักนิดภาพในหัวเจ้าของร่างปรากฏให้เห็นเรื่องราวแต่หนหลัง จางเหยากับเฉินเซ่าเทียนเป็นคู่รักกัน เพียงแต่ชายหนุ่มเป็นคนเคร่งขรึม ทั้งยังต้องเดินทางไปตามที่ต่างๆ บ่อยครั้ง ยิ่งกว่านั้นเขาให้ความสำคัญต่อบ้านเมือง ส่วนจางเหยาที่หนีออกจากสกุลเหวินตั้งแต่เยาว์วัย นางขาดความอบอุ่นโหยหาความรัก เมื่อได้พบชายซึ่งเป็นที่พึ่งพิงหัวใจ ก็อยากสร้างครอบครัวด้วยกัน แต่เขาไม่อยากมีใครผูกมัด ในที่สุดทั้งคู่จึงแยกทางกัน ฝ่ายนางหนีขึ้นเขาศึกษาสมุนไพร ในช่วงแรกได้พบสวีเกาหาน สนิทสนมกันมาก และฝ่ายนั้นอยู่ในฐานะคุณชายเสเพล ไม่ได้บอกความจริงว่าเขาคือรัชทายาท ภายหลังเขาต้องกลับเมืองหลวง ทิ้งให้นางให้โดดเดี่ยว ถึงอย่างนั้นจางเหยาก็เข้มแข็ง นางตัดความรักทั้งหมด แล้วหันหน้าทำคุณประโยชน์ในวงการแพทย์ จนมีชื่อเสียงโดยไม่เปิดเผยตัวตนที่แท้จริง ยามนี้ เหวินซืออี้กำลังคิดใคร่ครวญ นางต้องทำอย่างไรเมื่อเฉิงเซ่าเทียนส่งแรงปรารถนากระตุ้

มารหัวขนในครรภ์นางร้าย สองเดือนต่อมา ณ อารามห่างจากเมืองหลวงแคว้นเหลียง ราวๆ หนึ่งร้อยลี้ จือฮวนไม่อาจอยู่ที่จวนจือหยวนโหวได้ นางต้องทำบางสิ่งให้เรียบร้อย ยามนี้แม้แผลทุเลาลง แต่ยังต้องสวมถุงมือ ยิ่งยามใดเปิดดูผิวหลังมือ นางต้องหวีดร้องราวกับคนเสียสติ ถึงใบหน้าไร้อาการบาดเจ็บ ทว่าจิตใจยังเหมือนถูกหลอนหลอนไม่จบไม่สิ้น ยามใดที่เห็นไฟ หรือมีความร้อนมาใกล้ร่างกาย นางมักควบคุมร่างการตนไม่ได้ ตัวสั่น และหวาดระแวงไปหมด ฝ่ายห่าวเจียที่ไปทำภารกิจลับๆ ให้จือคังนานนับเดือนครึ่ง เมื่อกลับมาและเห็นหญิงสาวทุกข์ใจ ทั้งมีความเครียดแค้น เขาอยากช่วยทำให้นางคลายสิ่งเหล่านั้นลง “สิ่งเดียวที่จะช่วยให้ผิวอาฮวนกลับมาดีดังเดิม ข้ารู้ว่า มีแต่เกล็ดหิมะพันปีของชาวสุยจ้วงเท่านั้น” ได้ยินคำพูดห่าวเจียกล่าว หญิงสาวก็หวีดเสียงสูง “มัน... เป็นนางรำผู้นั้นที่ขโมยไป ใช่หรือไม่” “จากที่ข้าให้สายลับของเราสืบข่าวได้ความว่า แท้จริงแล้ว คนผู้นั้นคือลูกสาวพวกคหบดีเมืองซีหาน สกุลเดิมก็คือเหวิน และนางชื่อ จางเหยา ซึ่งมีความสามารถปลอมแปลงตัวเป็นผู้อื่นได้ด้วย”