All Chapters of ปรารถนารักอันตราย: Chapter 71 - Chapter 80

“เลิกยุ่งเรื่องนี้ได้แล้ว ฉันยังต้องพึ่งเงินพวกเขา ฉันไม่อยากทำอะไรอีกแล้ว” ถ้าไม่เพราะว่าเธอต้องการเงินมารักษามารดาเธอคงไม่ปิดเงียบความลับนี้เอาไว้เป็นปีๆ หรอก แต่คนอย่างเธอจะเอาปัญหาที่ไหนไปหาเงินมาเพื่อเป็นค่าฟอกไตให้มารดาได้ทุกอาทิตย์ถ้าไม่ใช่เงินสกปรกพวกนั้น “ฉันอยากช่วยเธอนะ” “นายช่วยอะไรได้เพ เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน อีกอย่างนายไม่มีความจำเป็นที่ต้องช่วยฉันเลย” “ถ้าเรื่องเงินรักษาแม่ของเธอฉันช่วยได้นะ ฉันช่วยได้จริงๆ” เมื่อก่อนเพทายยอมรับว่าตัวเองไม่ได้มีอะไรเลย ขนาดเงินยังต้องรอพึ่งพาบิดามารดา แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว เขามีเงินมากพอที่จะช่วยมานิตาได้ “อย่ามาวุ่นวายกับเรื่องของฉัน นายกลับไปได้แล้วฉันจะนอน” มานิตาบอกก่อนจะชักมือของตัวเองกลับแล้วเลือกจะหันตะแคงข้างเพราะไม่อยากเห็นหน้าของเพทายในตอนนี้ ยิ่งเห็นหน้าเขาหัวใจของเธอก็ยิ่งเจ็บ “มิลค์กี้” เพทายมองแผ่นหลังของมานิตาตาละห้อย เหตุการณ์ทุกอย่างมันไหลเข้ามาในสมองของเขาว่าที่ผ่านมาตัวเองทำร้ายเธอมากแค่ไหน “ฉันขอโทษ...” “ฉันรับคำขอโทษจากนาย แต่หลังจากนี้เราต่างคนต่างเด

“บอกมาสิว่าเธอจะมีผัวใหม่ เธอจะทิ้งฉัน” “อ๊ะ...เพอย่าทำอย่างนั้น” มานิตาร้องเสียงหลงเมื่อปลายนิ้วสอดเข้าลึกมากขึ้น จากหนึ่งนิ้วแปรเปลี่ยนเป็นสองนิ้วทั้งเจ็บและอึดอัดในเวลาเดียวกัน “บอกมามิลค์กี้!” ยิ่งเพทายถามปลายนิ้วของเขายิ่งขยับเร็วขึ้น “ไม่ไปๆ มิลค์กี้จะอยู่กับเพ อื้อ...กรี๊ด” ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวเมื่อความเสียวซ่านเข้าครอบงำทั่วสรรพางค์ เพทายีจุดเสียวทุกจุดของร่างกายของเธอ ไม่ว่ามือหนาจะจับตรงไหนร่างกายสาวก็ร้อนอย่างกับไฟ “ดีมากคนสวย...ผัวอยู่ตรงนี้ อย่าคิดจะมีคนอื่นอีกเข้าใจไหม” เพทายใช้อีกมือจับที่คางเรียวเบาๆ จากนั้นก็ประกบจูบปากจิ้มลิ้มอย่างหิวกระหาย ยิ่งนับวันเธอยิ่งทำให้เขาเสพติดกับร่างกายของเธอราวกับสิ่งเสพติดที่ถ้าขาดไปวันไหนก็จะลงแดงวันนั้น “ไม่เอา...มันเสียว” “แค่นิ้วเล็กๆ ยังเสียวขนาดนี้ แล้วถ้าใหญ่กว่านี้ไม่ครางลั่นห้องเลยเหรอ” เพทายเหยียดยิ้มเมื่อเห็นร่างกายสั่นเครือของมานิตา เขารู้จุดอ่อนเธอทั้งหมด ในเมื่อพูดกันปกติแล้วหญิงสาวไม่ยอมคืนดี เรื่องนี้ก็ต้องคุยกันบนเตียงเท่านั้น และเขาจะเน้นย้ำให้เธอได้ร

บทที่ 15เลิกรัก หลังจากที่เสร็จกิจกรรมความสุขกันไปแล้ว เพทายก็กลับมาส่งคนตัวเล็กที่เตียง จากนั้นก็ห่มผ่าให้เธอได้นอนหลับพักผ่อน ส่วนตัวเขาก็นอนที่โซฟาข้างเตียงผู้ป่วยอย่างมีความสุข เมื่อคืนมานิตาน่ารักมาก มากเสียจนเขาใจเต้นแรง และวันนี้เขาจะสารภาพรักกับเธอ มันคงถึงเวลาที่ได้ทำตามหัวใจของตัวเองเสียที “คุณคะ...” นิ้วเรียวเล็กของใครบางคนสะกิดที่แขนของคนที่กำลังนอนอยู่บนโซฟา “เอ่อ...” เพทายลืมตาตื่นขึ้นพร้อมกับมองผู้หญิงตรงหน้าที่เป็นพยาบาล ตนถึงขยี้ตาเล็กน้อยแล้วกวาดสายตามองหาคนตัวเล็กที่เขาอุ้มมานอนเมื่อคืนนี้ “คุณเป็นญาติคนไข้ห้องนี้เหรอคะ” “ครับ...แล้วเธอไปไหนแล้ว” เพทายมองหาคนตัวเล็กแต่ก็ไม่เจอ “เธอออกไปก่อนคุณตื่นได้สักครู่แล้วค่ะ ดิฉันเลยมาปลุกเพราะเห็นว่าคุณกำลังหลับ” นางพยาบาลมองเพทายตาหยาดเยิ้มเพราะใบหน้าที่หล่อเหลาราวกับดารา “อะไรนะครับ เธอไปไหนแล้ว” “ลงไปแล้วค่ะ เธอเคลียร์เรื่องค่าใช้จ่ายกับยาแล้วออกไปแล้วค่ะ” “เหรอครับ งั้นเดี๋ยวผมขอเข้าห้องน้ำสักครู่แล้วจะออกไปครับ” เพทายรีบเข้าไปจัดกา

“ไหนเอาเงินในบัญชีมาดูจะได้พิสูจน์ว่ารวยจริงไหม” พะแพรแบมือของตัวเองเพื่อขอโทรศัพท์ของน้องชายเพื่อดูเงินในบัญชีอย่างไม่เชื่อคำพูดสักเท่าไหร่ “อ๊ะ” พะแพรกดหน้าจอแล้วเลื่อนดูยอดเงินก็ทำเอาเธอตกตะลึงเพราะเวลาแค่ไม่ถึงปีเพทายจะมีเงินเข้ามามากขนาดนี้ “จริงเหรอเนี่ย แกมีแปดหลักเลยเหรอ” “อ่าหะ เก็บเอาไว้ขอเมีย” “ชิส์...ตามเมียให้ได้ก่อนเถอะ เมียหนีไปมีผู้ใหม่แล้ว ทำมาเป็นเก่งที่แท้ก็ไปแอบร้องไห้มาทำไมจะไม่รู้” พะแพรแซวน้องชายจนเพทายหน้าถอดสีเมื่อนึกได้ว่าเขากำลังถูกทิ้งโดยคนที่เขาเพิ่งรู้ตัวว่ารักเธอมากแค่ไหน “พะแพร...อย่าไปว่าน้องสิครับ” แอชตันร้องเตือนภรรยาของตัวเองที่เอ่ยแซวน้องชาย จนใบหน้าของเพทายเปลี่ยนเป็นเศร้ากว่าเดิม “เพ...พี่ขอโทษ” “ช่างเถอะเจ้...จริงๆ ผมแม่งเลวด้วยแหละ ถ้าไม่เพราะผมเอาแต่ยึดติดกับอลิซ มิลค์กี้ก็คงไม่ต้องเสียใจเพราะผมอีก” “ไม่เป็นไรนะเริ่มใหม่ บอกรักเขายัง...ถ้ายังรีบไปบอกซะนะก่อนที่อะไรๆ จะสายเกินไป” พะแพรตบไหล่น้องชายอย่างเป็นกำลังใจต่อให้ทะเลาะกันแทบตายมากแค่ไหนแต่

“มิลค์กี้ไม่ใช่ผู้หญิงที่เดาอารมณ์ยากขนาดนั้นนะ เฮียรู้ว่าในสายตาของมัน มันก็มีแต่นายนะเพ แต่สิ่งที่นายแสดงออกมามันอาจจะทำให้มิลค์กี้มันไม่มั่นใจ ง้อผู้หญิงมันไม่ได้ยากอย่างที่คิดหรอก ถ้าอยากได้เขากลับคืนมามันก็ต้องใช้วิธีละมุนละม่อมบ้าง” เพทายฟังก่อนที่สมองจะประมวลผลทุกอย่างและนึกบางอย่างออก ใบหน้าที่เคยเคร่งเครียดก็คลี่ยิ้มออกมาอีกครั้ง “ขอบใจนะเฮีย รู้ละ” เพทายบอกอย่างนั้นก็ยังคงจ้องมองไปยังร่างบอบบางของมานิตาที่กำลังนั่งหัวเราะต่อกระซิกกับตะวันฉายเกินหน้าเกินตาเขามาก จนกระทั่งเห็นหญิงสาวเดินออกจากโต๊ะเธอน่าจะไปเข้าห้องน้ำ เพทายเลยไม่รีรออะไรอีกต่อไป “จะไปไหนวะเพ” “ไปง้อเมียไง” “เออเบาๆ นะเว้ย ถ้าทำรุนแรงอีก ครั้งนี้มิลค์กี้เทมึงของจริงแน่” วาโยเตือนสติเพื่อนเพราะรู้ว่าเพทายเป็นคนใจร้อนบุ่มบ่ามและไม่ค่อยคิดหน้าคิดหลังก่อน “เออ...รู้แล้ว กูก็ไม่อยากโดนเกลียดไปตลอดชีวิตนะเว้ย” “สู้ๆ เพื่อน” เพทายเดินตามมานิตามาติดๆ และเห็นหญิงสาวเดินเข้าไปในห้องน้ำ แต่เขาไม่ได้ตามเข้าไปเพราะจะรอจนกว่าห