All Chapters of ปรารถนารักอันตราย: Chapter 51 - Chapter 60

“อะไรของนาย แล้วช่วยพูดให้มันเพราะๆ กับผู้หญิงบ้างได้ไหม หยาบคายฉิบหาย!” (คนอย่างมึงควรจะพูดเพราะๆ เหรอ กูขอสั่งให้มึงลบแชทไอ้เหี้xนั้น ไอ้คนที่มึงได้จากแอปฯ เวรนั่นออกจากเครื่องเดี๋ยวนี้ ก่อนที่กูจะจัดการโทรศัพท์ของมึงเอง!) “จุ้นว่ะเพ...ฉันจะทำอะไรก็เรื่องของฉันไหม ตัวฉัน ฉันจะคุยหรือไม่คุยกับใครมันก็เรื่องของฉันไหม” มานิตาบอกอย่างไม่ยี่หระ อีกอย่างการที่เธอได้รู้จักใครสักคนจากแอปฯ นั้นมันก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิด บางทีเราอาจจะได้เพื่อนคุย มีคนดี คนไม่ดีปะปนกันไป เพทายทำเหมือนว่าตัวเองไม่เคยเล่นอะไรพวกนี้อย่างนั้นแหละ (มึงโง่ไหม ที่อยากเล่นเพราะอยากนัดเ...ย...กับไอ้คนในนั้นหรือไง กับกูคนเดียวไม่พอใช่ไหม!) “เพ! หยาบคายอะ” (หรือกูเอามึงไม่สะใจพอ มึงเลยแอบคุยกับมัน หรือมึงได้กับมันแล้ว มึงบอกกูมานะ!!) “ถ้ามีแล้วจะทำไม ยุ่งอะไรด้วย มีเรื่องจะพูดแค่นี้ใช่ไหม จะไปนอนละ” (เปิดกล้องเดี๋ยวนี้) “อะไรของนายอีกวะ ง่วงจะนอน” มานิตาบอกอย่างรำคาญ ไม่เข้าใจว่าทำไมเพทายถึงจุ้นจ้านกับชีวิตของเธอจัง ไม่เข้าใจอารมณ์ขอ

บทที่ 11จองจำร่างกายด้วยความแค้น “เพจะทำอะไรฉัน...” เสียงหวานถามอย่างตะกุกตะกักพร้อมกับมองใบหน้าคมคายอย่างสั่นระริก เธอรู้ว่าเพทายโกรธแต่อย่างน้อยเขาน่าจะนึกถึงช่วงเวลาดีๆ ที่มีให้กันบ้างสิ “เราสองคนเคยมีช่วงเวลาร่วมกันนะเพ เห็นแก่ความรู้สึกนั้นได้ไหม” เสียงหวานร้องอย่างวิงวอน “ช่วงเวลาดีๆ อย่างนั้นเหรอ มันหายไปตั้งแต่ที่กูรู้ว่ามึงเป็นคนลวงอลิซไปให้ไอ้พวกเวรนั่นทำร้ายแล้วมิลค์กี้ และที่ผ่านมามึงไม่เคยบอกกูด้วยว่าเป็นน้องสาวเมนี่ มึงจะให้กูรู้วันไหน สันดานเลวๆ ของมึงก็เหมือนพี่สาวของมึง และคนในตระกูลของมึงนั่นแหละ” สิ่งที่ทำให้เพทายฟิวส์ขาดที่สุดคือการต้องมารับรู้ว่ามานิตาและเมนิศาคือพี่น้องกัน คนในตระกูลของพสุธาดาทำธุรกิจผิดกฎหมายหลายอย่าง ที่ผ่านมาเขาไม่ได้เอะใจเพราะนามสกุลของมานิตาไม่ใช่พสุธาดา แต่หลังจากที่เขารับรู้ก็ลองไปสืบประวัติดูก็พบว่าเธอเป็นลูกสาวอีกคนที่ทางพสุธาดาไม่ยอมเปิดเผยให้ใครรับรู้ เหตุการณ์ตายของอลิซกลายเป็นข่าวครึกโครมอยู่ช่วงหนึ่ง ตอนนั้นทางแอชตันพยายามหาหลักฐานการตายของน้องสาวและคิดว่าเพทายเป็นคนทำให้อลิซตายเนื่องจากช่วงเวลานั้นมีเ

“ไม่รู้” ใบหน้าหวานส่ายไปมาเมื่อไม่สามารถควบคุมความต้องการของตัวเองได้ ลิ้นเปียกชื้นลากไล้ไปทั่วทรวงอกอิ่มแล้วประทับตราสีกุหลาบที่เนินอกสวยอย่างเอาแต่ใจจนเกิดรอยแดงไปทั่ว เขายิ้มออกมาอย่างพึงพอใจที่เห็นร่องรอยของตัวเองบนกายสาวที่ย้ำเตือนว่าเธอคือผู้หญิงของเขา “ไม่รู้คืออะไร ข้างล่างเธอแฉะหมดแล้ว” เพทายแสยะยิ้มเมื่อปลายนิ้วหนาเลื่อนไปแตะที่ร่องรักที่เริ่มมีน้ำใสๆ ไหลออกมาจนนิ้วหนาของเขาแทบจะไถลเข้าไปได้ในคราเดียว แต่ก็ต้องยั้งมือของตัวเองก่อนเนื่องจากต้องการทรมานคนตัวเล็ก “มะ...ไม่เพ...อย่าแตะตรงนั้น” มานิตาร้องเสียงหลงเมื่อนิ้วร้อนๆ ของเขากำลังเคลื่อนเข้าไปในโพรงสาว ทำเอาลมหายใจของเธอหอบถี่อย่างตื่นเต้น “ไม่เอาจริงๆ เหรอ เธอชอบให้ฉันแตะตรงนี้ไม่ใช่เหรอ” เสียงทุ้มร้องถามอย่างแหบพร่า ร่างบอบบางดิ้นเร่าอยู่ใต้ร่างราวกับกำลังบอกให้เขาเข้าไปในกายสาวตอนนี้ แต่มันยังไม่ถึงเวลา “เพ...อย่าแกล้งมิลค์กี้ ขอร้อง” เสียงหวานร้องแล้วหลับตาพริ้มเมื่อรู้สึกวาบหวามกับสัมผัสของชายร่างใหญ่ ยามที่ปลายนิ้วหนาลากไล้ไปทั่วร่างสาวมันทำเอาเธอสะดุ้งทุกจุด

“แล้วเป็นคนแบบนี้ เดี๋ยวจะทำรอยให้ทั่วตัวมึงเลย เวลามันเห็นมันได้รู้ว่าร่างกายของมึงเป็นของกู” “ไม่นะเพ” “ทำไมกลัวมันรู้เหรอว่ามีผัวแล้ว แต่ไม่ต้องห่วงหรอกกูทำแน่ และถ้ามึงยังไปยุ่งกับมันกูจะตามไปกระทืบมันด้วยโทษฐานที่มายุ่งกับเมียคนอื่น” มานิตารู้ว่าเพทายไม่ได้ขู่ สมัยเรียนใหม่ๆ เพทายเป็นคนอารมณ์ร้อนมักมีเรื่องชกต่อยกับรุ่นพี่เสมอ และเขาไม่เคยกลัวใครเลยสักคนเดียว “มันเกินไปหรือเปล่า” “ไม่เกิน ใครมันจะไปทนได้วะเวลาเมียกำลังมีชู้” “ฉันไม่ใช่เมียนายนะ!!” มานิตาร้องโวยเพราะเขากับเธอในตอนนี้มันไม่มีสถานะอะไรด้วย “แล้วที่เสียบคาอยู่ในห-มันคืออะไร นิ้วมึงหรือไง!!!” เพทายตะโกนออกมาอย่างโกรธจัดแล้วดันตัวตนหนาเข้าใส่อย่างแรงจนเธอเผลอกัดริมฝีปากของตัวเองอย่างเสียวซ่าน “โอ๊ย...” กายหนาเสยเข้ามาเต็มแรงจนสุดท้ายทำเอาเธอร้องลั่นอย่างเจ็บปวดที่เขากระทำรุนแรงเช่นนี้ “เจ็บนะเพ” “เจ็บแล้วก็ช่วยจำใส่สมองน้อยๆ ของมึงเอาไว้ ร่างกายมึง ชีวิตมึงเป็นของกู เดี๋ยวจะหาว่ากูเอาเปรียบ...ทุกครั้งที่กูเ...ย...มึงกุจะมีค่าขนมให

บทที่ 12ประกาศตัว มานิตาตื่นตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวไปเรียนเนื่องจากวันนี้เธอมีเรียนเช้า แม้จะเหนื่อยอ่อนจากกิจกรรมเมื่อคืนแต่เธอไม่อยากขาดเรียน เพราะใกล้จะเรียนจบแล้วเลยอยากจะทุ่มเททุกอย่างไม่ให้เสียเวลา “รีบตื่นไปไหน” เพทายลุกขึ้นมาจากเตียงพร้อมมองคนตัวเล็กที่กำลังแต่งหน้าแต่งตัวสวยกว่าทุกวัน ทำเอาคนตัวโตรู้สึกหงุดหงิด “แล้วจะแต่งสวยอะไรขนาดนี้วะ ไปเรียนเฉยๆ ไม่ใช่ไง” เพทายชันตัวมองคนตัวเล็กที่กำลังแต่งหน้าแต่งตัวอย่างตั้งใจ “อยากสวยบ้างไม่ได้หรือไง” ใบหน้าหวานที่ถูกแต่งด้วยเครื่องสำอางอ่อนๆ แต่เค้าโครงใบหน้าที่สวยหวานอยู่แล้วทำให้เธอดูน่ารักมากยิ่งขึ้น “ไม่ได้!” “อะไรอีกล่ะ ฉันจะไปเรียนแล้ว” “รอกูตรงนี้ ไปพร้อมกัน” เพทายลุกขึ้นยืนทั้งๆ ที่ตัวเองเปล่าเปลือยทำเอามานิตาหน้าแดงเมื่อคนตัวโตไม่สวมใส่อะไรเลยตอนเดินลงจากเตียง “ทำไมไม่เอาผ้าคลุมให้มันเรียบร้อย” มานิตาหันไปทางอื่นด้วยความเขินอาย แต่ตรงหน้าที่หันมาก็คือกระจกทำให้เธอหนีไม่พ้นอยู่ดี “คลุมทำไม ตอนเอากันยังแก้ผ้าเลย จะเขินอะไร” เพทา