All Chapters of ปรารถนารักอันตราย: Chapter 41 - Chapter 50

บทที่ 9เหยียบย่ำความรัก“อ๊ะ...เจ็บนะ เอาออกไป!!” มือเล็กทุบที่อกแกร่งอย่างแรงด้วยความเจ็บปวด แต่เขายังคงส่งตัวตนเข้ามาอย่างไม่ปรานี“อ๊ะ...แน่นฉิบหาย” เพทายจ้องมองตัวตนที่ถูกกลืนหายเข้าไปในกลีบบางจนเขาเสียววูบวาบไปทั้งร่าง คราแรกจะทำให้หญิงสาวทรมานแต่ตอนนี้มันกลับเป็นเขาเองที่รู้สึกอย่างนี้“เอาออกไป เจ็บ”ตุ๊บ!! ตุ๊บ!! ตุ๊บ!!มือน้อยรัวทุบที่อกแกร่งไม่มียั้งเมื่อเธอไม่มีอารมณ์ทำเรื่องนี้แต่ชายหนุ่มกลับถาโถมเข้ามาอย่างไม่สนใจความเจ็บปวดของเธอ“อย่าดิ้น!! ถ้าไม่อยากฉีกก็นอนให้ฉันเอาเฉยๆ ละช่วยมีอารมณ์ร่วมด้วย เพราะถ้าเกิดมันฉีกขึ้นมามันไม่ใช่ความผิดของฉัน อ๊า...” กรามแกร่งขบเข้าหากันเมื่อความคับแน่นทำให้เขาเจ็บปวดไม่ต่างกัน“ไม่!!”“ถ้ามึงทนได้ก็ทนไปมิลค์กี้ อย่าให้กูได้ยินเสียงมึงครางก็แล้วกัน” เพทายบอกแล้วก็ทำการขยับแก่นกายเข้าออกในโพรงสาว ทุกจังหวะที่กายใหญ่ลู่ไปกับกลีบแน่นหนึบมันยิ่งทำให้ชายหนุ่มส่งเสียงครางออกมาอย่างพึงพอใจ ร่างกายของมานิตาเหมือนของโปรดปรานที่เขาชอบ เธอทำให้เขาเสียวซ่านทุกครั้งที่ได้เข้าไป และอยากจะแตกหลายๆ ครั้งในร่างกายของเธอ“เจ็บ”ความยิ่งใหญ่ที่แทรกเข้าออกใ

“นายไม่ใช่ผู้ชายคนเดียวในโลกแน่ที่ฉันจะเอาด้วย!” เพราะรังเกียจการกระทำอันป่าเถื่อนของเขามานิตาเลยพูดประชดออกมา แต่นั่นเหมือนกับเชื้อไฟที่เติมเข้าไปในความรู้สึกของเพทาย แม้ปากจะบอกว่าเกลียดมานิตาแต่ความรู้สึกเขามันไม่ได้คิดแบบนั้น เขาหวงเธอ หวงกับผู้ชายทุกคนในโลกนี้“ถ้ากล้าก็ลองดู ถ้ากล้าเอาตัวไปแผ่ให้คนอื่นเอาก็ลองดู แต่กูจะบอกอะไรให้นะ กูจะจัดการมึงกับชู้ให้ย่อยยับเลย!!”อารมณ์ที่พลุ่งพล่านของเพทายทำให้เขากระแทกเข้าไปรุนแรงกว่าทุกครั้ง มันมีทั้งความเกลียดชัง ความรักและความหึงหวงผสมปนเปกันไปหมด“ฉันไม่เคยมีชู้เพราะฉันไม่มีผัว ถ้าใครสักคนที่จะเป็นชู้ก็คือนายนั่นแหละ เพราะเดี๋ยวหลังจากนี้ฉันจะหาผัวใหม่ เอาให้ดีกว่านายเลย!!”“ยัยบ้าเอ๊ย!!” เพทายฟิวส์ขาดเมื่อได้ยินเสียงหวานพูดว่าจะหาผู้ชายคนอื่น เขายอมไม่ได้ ต่อให้ไม่รักแต่มานิตาก็ไม่ควรมีใครอื่น เธอจะต้องอยู่กับเขาอย่างนี้ตลอดไปหรือจนกว่าที่เขาจะเบื่อเธอ“โอ๊ย...เข้ามาลึกไปแล้วนะ” ใบหน้าหวานเหยเกเมื่อเพทายไสกายเข้ามาไม่ยั้งจนรู้สึกว่ากลีบบางของเธอมันคงช้ำเพราะการกระทำอันรุนแรงของเขา แต่ยังไม่ทันจะได้เอ่ยปากด่าไปมากกว่านี้ มือหนาก็พลิกร่

เพทายก้มมองส่วนยอดที่ถูกร่างบางกลืนเข้าไปอย่างเสียวซ่าน จากนั้นเขาก็โถมสะโพกเสยเข้าไปในร่างกายของเธออย่างรัวและแรงเพื่อปลดปล่อยความต้องการของตัวเองออกมา ทุกครั้งเวลามีอะไรกับหญิงสาวเขาจะเป็นฝ่ายป้องกันตลอดเพราะไม่อยากให้เธอกินยา แต่วันนี้ตัวเขาลืมเพราะมัวแต่โกรธคนตัวเล็ก กระทั่งรับรู้ว่าเชื้อพันธุ์ในร่างกายของตัวเองกำลังจะหลั่งไหลออกมา แต่แทนที่ตนจะถอดถอนมันออกมา เขากลับกดย้ำเข้าไปในโพรงสาวลึกมากกว่าเดิม“อ๊า...เสียวเป็นบ้าเลย” ใบหน้าคมคายแหงนขึ้นเมื่อน้ำสีขาวขุ่นแตกเข้าไปในร่องรักเป็นที่เรียบร้อย ส่วนเขาก็รู้สึกเสียวซาบซ่านไปทั่วสรรพางค์ร่างใหญ่ทรุดกายทาบทับคนตัวเล็กอย่างอ่อนแรงกับศึกรักที่กินเวลาเป็นชั่วโมง เขาไม่เคยบ้าคลั่งกับคนตัวเล็กเท่านี้มาก่อน แต่เธอทั้งยั่วโมโหและยั่วอารมณ์จนไม่สามารถหยุดยั้งอารมณ์ของตัวเองได้มานิตาลืมตามองเสี้ยวใบหน้าคมคายที่หลับตาพริ้มอย่างอ่อนแรง แต่ตอนนี้นอกจากจะเหนื่อยกายแล้วแต่กลับเหนื่อยใจกับความรักในครั้งนี้เพทายนอนพักอยู่บนเรือนร่างเล็กเพียงสักครู่ จากนั้นเขาก็ผละออกจากมานิตาพร้อมกับปรายตามองเธอเพียงเสี้ยววินาทีก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูคลุมกายท่อนล

“แหม...รีบไล่พวกกูเลยนะ อยากสวีตสองคนก็ไม่บอกนะ งั้นพวกพี่กลับก่อนนะครับน้องมิลค์กี้ ถ้าพรุ่งนี้ยังไม่ออกจากโรงพยาบาลพวกพี่จะมาเยี่ยมใหม่นะครับ” สองหนุ่มโบกมือลาพร้อมกับยักคิ้วให้กับตะวันฉายอีกครั้งเมื่อรู้ว่าเพื่อนชอบแม่สาวร่างเล็กคนนี้ ภายในห้องตกอยู่ในความเงียบเมื่อมานิตานึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นอีกครั้ง จนเธออยากจะร้องไห้ออกมา เธอกำลังเสียใจเรื่องของเพทาย “มิลค์กี้เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” มือหนาเอื้อมไปหยิบทิชชูพร้อมกับส่งมันให้กับมานิตาที่กำลังน้ำตาไหล “เปล่าค่ะ มิลค์กี้มีอะไรให้ต้องคิดนิดหน่อย ขอบคุณสำหรับความห่วงใยนะคะ” เธอบอกด้วยเสียงสะอื้น “มีอะไรเล่าให้พี่ฟังได้นะครับ พี่พร้อมจะเป็นผู้รับฟังที่ดีให้มิลค์กี้ได้นะ” ใบหน้าหล่อเหลาเจื่อนลงเล็กน้อยเมื่อเห็นน้ำตาสาว เธอเหมือนมีเรื่องที่ทุกข์ใจจนเขาอดห่วงไม่ได้ “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ อย่าเอาเรื่องของมิลค์กี้ไปคิดเลยนะคะ” เสียงหวานบอกพร้อมกับบีบมือของตัวเองแน่นและเม้มริมฝีปากบางเข้าหากัน “เรื่องบางเรื่องมันอาจจะแก้ปัญหาคนเดียวไม่ได้ ถ้ามีสองคนช่วยคิดช่วยแก้ปัญหามันอาจจะดีขึ้นก็ได

“พร้อมก็เล่านะ ฉันอยากรับฟังแก” มือบางของญาณินลูบที่หลังบางอย่างปลอบใจ รู้ดีว่ามานิตาพยายามเก็บกดความเสียใจของตัวเองเอาไว้ จากสายตาที่บ่งบอกว่าเพื่อนกำลังเจ็บปวด “ขอบใจมากนะที่เข้าใจฉัน” มานิตาเลือกจะนั่งข้างหน้าเพราะไม่อยากเห็นเพทาย ไม่อยากมองอะไรที่เป็นเขา และไม่อยากให้ตัวเองต้องเจ็บปวดแบบนี้อีกแล้ว “วันนี้ไปหาอะไรกินกันไหม เผื่อแกจะได้หายเครียด” “ก็ดีนะ” ขณะที่หญิงสาวกำลังจะลุกขึ้นเสียงข้อความก็ดังแจ้งเตือนและพบว่าตะวันเป็นคนส่งข้อความมา (วันนี้เลิกเรียนมิลค์กี้ว่างไหมครับ) (มิลค์มีนัดกับเพื่อนแล้วค่ะพี่ซัน) นิ้วเรียวพิมพ์ตอบกลับไปทำให้ญาณินที่ยืนข้างๆ แอบเหลือบมองว่าใครกันที่ส่งข้อความมาหาเพื่อนและดูมานิตาจะอารมณ์ดีขึ้น (เหรอครับ ชวนเพื่อนไปด้วยก็ได้นะครับ พี่อยากรู้จักเพื่อนมิลค์กี้) (จะดีเหรอคะ) (ดีสิครับ งั้นมิลค์กี้รอที่มหาวิทยาลัยนะครับ เดี๋ยวพี่ไปรับ) (เออไปเจอกันที่ห้างฯ เลยดีไหมคะ) หญิงสาวตอบกลับไปเพราะเกรงใจที่ตะวันฉายต้องวนมารับเธอกับญาณิน (ไม่ดีครับ เพราะพี่รออย