All Chapters of ปรารถนารักอันตราย: Chapter 31 - Chapter 40

“แต่มิลค์กี้เป็นเพื่อนเราไม่ใช่เหรอเพ ทำไมทำแบบนี้” พะแพรพอจะรู้จักมานิตาดี หญิงสาวน่ารักจนเธออดเอ็นดูไม่ได้ แต่ไม่คิดว่าน้องชายตัวเองจะเป็นเอามากที่มายุ่งกับเพื่อนแบบนี้ “เพื่อนเปลี่ยนเป็นเมียไม่ได้เหรอ เจ้อย่าโวยเถอะ” “ไอ้เพ...” “ที่รักครับอย่าโกรธน้องมันเลยนะ พะแพรกำลังท้องอยู่ด้วยพี่ไม่อยากให้พะแพรเครียด” มือหนาของแอชตันเอื้อมไปบีบไหล่ทั้งสองข้างของภรรยาเพื่อให้เธอใจเย็นมากที่สุด “พี่แอชตันก็ดูน้องพะแพรสิคะ มันน่าไหม” “เราโอเคหรือเปล่ามิลค์กี้ แล้วคิดดีแล้วใช่ไหมที่จะคบกับเพทาย” แอชตันหันไปมองรุ่นน้องสาวที่ถึงจะไม่ได้สนิทกันมากแต่ก็เคยคุยกันมาบ้างสมัยที่ยังเรียนอยู่ “เอ่อ...มิลค์กี้” “ตอบไปสิมิลค์กี้ ไม่ต้องมาทำหน้าแดงกับผัวพี่สาวฉัน” เพทายหงุดหงิดใจเมื่อเห็นสายตาของมิลค์กี้ที่มองแอชตัน เพราะเขารู้ว่าสมัยปีหนึ่งเธอเคยแอบๆ ปลื้มแอชตัน “เพ...ไปว่ามิลค์กี้อย่างนี้ได้ยังไง” พะแพรเอ็ดน้องชายที่ทำตัวพาล แต่สายตาก็รู้แล้วว่าน้องของเธอกำลังหึงหวงคนตัวเล็กมากแค่ไหน “ไม่ต้องหันไปมองพี่แอชตัน มองหน้าพี

“กูกับมิลค์กี้คบกัน พอใจยัง” เป็นเพทายเองทีป่าวประกาศจนวาโยยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ ในที่สุดเพื่อนรักก็เปิดเผยความรู้สึกของตัวเองเสียที มัวแต่ตามมานิตาเป็นหมาห้วงก้างมานาน “จริงเหรอมิลค์กี้” “อืม...” “ไปคบมันทำไมวะ มันเจ้าชู้นะ” ญาณินร้องโวยเพราะรู้นิสัยของเพทายดีว่าเจ้าชู้ขนาดไหน และมันก็มีผู้หญิงมาติดพันเยอะ ถ้าผู้หญิงพวกนั้นรู้ว่ามานิตาคบกับเพทายมีหวังเพื่อนเธอโดนแหกอกแน่ “ญาณินมันเกินไปไหมวะ มึงไปห้ามความรักเพื่อนทำไม” เป็นวาโยเองที่ร้องขัดเมื่อเห็นญาณินกำลังขัดขวางความรักของคนทั้งคู่ ซึ่งมันไม่ได้ผิดอะไร ถ้าใจตรงกันสถานะเพื่อนก็ไม่จำเป็นต้องมี “แต่ฉันกลัวเพมันทำมิลค์กี้เสียใจ ฉันผิดอะไร” ญาณินหันไปมองสองหนุ่มอย่างไม่เข้าใจว่าพวกเขาไม่กลัวความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนมันพังทลายลงบ้างเหรอ “ไม่ผิดที่ห่วงเพื่อน แต่ผิดที่ขัดขวางความรักของคนอื่น มันสองคนโตแล้วจะคบกันมันแปลกตรงไหน” วาโยอธิบายเหตุผล จนมานิตามองเพื่อนด้วยสายตาวิงวอน ขณะที่มือเล็กจับมือหนาเอาไว้ “ฉันแค่ผิดหวังว่ะ ผิดหวังที่แกมีอะไรไม่เคยบอกฉันเลย” ญาณินมองหน้

“เหรอ” แม้มานิตาจะรักผมของตัวเองมากแค่ไหน แต่เธอกลับไม่ชอบปล่อยผมเวลาออกไปข้างนอกเพราะมันร้อน “อืม...ต่อไปแกก็ปล่อยผมไปเรียนดีกว่า เอาให้หนุ่มๆ ทั้งคณะมองไปเลยว่าเพื่อนฉันสวยแค่ไหน และให้ไอ้เพมันหึงด้วยดีไหม...” ญาณินหันมายักคิ้วให้เพื่อน ในเมื่อมานิตารักเพทายมานาน แต่ยังไม่รู้ว่าความรู้สึกที่เพทายมีให้มานิตามากแค่ไหน ภารกิจมัดใจผัวจึงเริ่มต้นขึ้น “จะดีเหรอ...” “ดีสิ เราลงไปข้างล่างกันเถอะ ป่านนี้ผัวแกชะเง้อคอมองแล้วมั้งว่าแกคุยอะไรกับฉัน แต่เดี๋ยวก่อน...” ยังไม่ทันจะได้ออกจากห้องมือบางของญาณินก็กระตุกมือเล็กของมานิตาแล้วถามบางอย่างออกมา “อะไรเหรอ” “ไอ้เพมันเด็ดไหม...” “ถามอะไรเนี่ย” ใบหน้าหวานของมานิตาแดงซ่านเมื่อเพื่อนถามเรื่องลามก “บอกมาก่อน” “ก็ดีนะ” มานิตาไม่อยากพูดอะไรเยอะเพราะเธอกำลังเขินกับคำถามของเพื่อนที่ทำเอาเธอวูบวาบไปทั่วร่างกายเมื่อนึกถึงลีลารักของคนตัวโต “ดีระดับไหน” ญาณินรู้สึกลุ้นกับคำตอบของเพื่อนพร้อมจ้องมองใบหน้าหวานไม่ละสายตา “ก็เด็ดอะ เด็ดมาก จุกเลยอะ” “โอ

“อย่ามายุ่งเรื่องของกู มึงออกจากบ้านของกูไปได้แล้วมิลค์กี้” น้ำเสียงเย็นๆ ที่ถูกส่งออกมาทำเอาร่างกายสาวแข็งทื่อแต่เธอก็เลือกจะเดินไปหยุดยืนอยู่ข้างหน้าของชายหนุ่ม“เพ...เราอยากจะอธิบาย เรื่องวันนั้น”“หึ...อยากอธิบาย แล้วทำไมมึงไม่อธิบายก่อนที่ไอ้พวกเวรนั่นจะมาพูดกับกูล่ะมิลค์กี้” เพทายตวัดสายตามองคนตัวเล็กตรงหน้า ดวงตาคมแดงก่ำไม่รู้ว่าเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์หรือความโกรธกันแน่“เราคิดว่ามันไม่มีเหตุผลจำเป็นอะไรที่จะไปรื้อฟื้นอดีต”“ไม่มีเหตุผลจำเป็นเหรอวะ!! แฟนกูตายทั้งคนมึงบอกไม่มีเหตุผลจำเป็นเหรอ”หัวใจหญิงสาวเหมือนถูกบีบรัดเมื่อเขาพูดถึงแฟนเก่าที่เขาไม่เคยลบออกจากหัวใจได้อย่าง ‘อลิซ’ ทั้งๆ ที่เธอคือปัจจุบันของเขาแต่เขากลับทำเหมือนเธอไม่ใช่คนสำคัญ“แล้วเราไม่ใช่แฟนเธอเหรอเพ...เราไม่ใช่เหรอ” เสียงหวานถามสั่นๆ พร้อมมองคนตัวโตที่กำลังกระดกดื่มเหล้าเข้าปากไม่มียั้ง“ถ้ากูรู้ว่ามึงมีส่วนรู้เห็นเรื่องวันนั้น มึงเป็นคนชวนอลิซไป มึงส่งอลิซไปตาย คิดว่าคนอย่างกูอยากจะยุ่งกับมึงเหรอวะ!!” เพทายยืนเต็มความสูงพร้อมจ้องมองคนตัวเล็กอย่างอาฆาต ดวงตาที่เขาส่งมามันยิ่งสร้างความเจ็บปวดให้กับมานิตา สายตาและ

“เพ...คือฉัน” มานิตาไม่รู้จะบอกเขายังไง เธอไม่สามารถพูดมันออกมาได้เพราะสัญญากับใครบางคนเอาไว้เธอเลยพูดมันออกมาไม่ได้“ถ้ามึงไม่ยอมพูดความจริง งั้นก็ไม่ต้องมาอธิบายอะไรให้กูฟังอีกมิลค์กี้”“เพ...อ๊ะ” ยังไม่ทันจะได้พูดอะไร ปากหยักของเพทายก็ประกบลงบนปากของเธออย่างแรงจนได้กลิ่นคละคลุ้งของเลือดที่ไหลออกมาจากปากบาง มันแตกเพราะโดนกระแทกจากฟันคมปากหนาบดขยี้ริมฝีปากบางอย่างเอาแต่ใจ โดยขณะที่จูบเขาก็รับรู้ถึงความเค็มของน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้มสวย แต่เขาหาได้สนใจไม่เมื่อความเจ็บปวดของมานิตาคือความสุของเขา“อื้อ...เราเจ็บ” เสียงหวานร้องออกมาเมื่อมือหนากำลังบีบเคล้นที่อกอิ่มอย่างแรงจนมันแทบจะแหลกคามือ แม้จะเคยมีอะไรกันมาแล้ว แต่ชายหนุ่มไม่เคยรุนแรงขนาดนี้มาก่อน ครั้งนี้ชายหนุ่มไม่มีการอ้อมแรงกับร่างเล็กๆ ของเธอเลย“ร้องออกมาสิ ร้องออกมาดังๆ ให้ฉันรู้ว่าเธอเจ็บปวดแค่ไหน” ดวงตาวาวโรจน์ผงกหัวมองใบหน้าหวานที่กำลังแสดงสีหน้าอย่างเจ็บปวด“อย่าทำเราเพ...อย่าทำ” เสียงหวานที่เปล่งออกมาไม่มีผลต่อความคิดของเพทาย เขาจัดการใช้มือหนาของตัวเองกระชากชุดนักศึกษาของมานิตาออกอย่างรวดเร็วจนเสื้อผ้าขาดวิ่น รวมถึงผิวบาง