All Chapters of ปรารถนารักอันตราย: Chapter 21 - Chapter 30

(อืม...ก็หล่อดี แต่ไม่เท่าฉันหรอก แต่ไว้ใจแล้วเหรอถึงได้นัดเจอกัน) (แหวะ คนอะไรชมตัวเองก็ได้ด้วยเหรอ ฉันไม่เชื่อหรอก นายเล่นไม่ตั้งเป็นรูปตัวเองใครจะไปเชื่อล่ะ ส่วนที่นัดกับพี่คนนั้นก็ไปกินข้าวที่ห้างฯ แถวๆ นี้แหละ ไม่ได้ไว้ใจอะไรแค่ไม่ได้มีอะไรให้ต้องคิดเยอะ) (มาลองเจอไหมล่ะ รับรองฉันหล่อจริงๆ ใครๆ ก็บอก เธอเจอหมอนั่นได้ แล้วมาเจอฉันด้วยได้ไหม) (ต่อรองเหรอ) (เปล่า...ก็เห็นเธอเจอกับหมอคนนั้นได้ ทำไมฉันจะไม่มีสิทธิ์บ้างล่ะ หรือเธอชอบหมอนั่นไปแล้วเลยไม่อยากเดตกับใครอีก) ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงคิดว่าเซอร์ทำเหมือนหึงเธอด้วย (เปล่าสักหน่อย ก็บอกแล้วไงว่าลองคุยๆ เฉยๆ) (งั้นมาเจอกันไหม เอาวันที่เธอว่างก็ได้ ฉันไม่ชอบคุยกับใครในแชต อยากเจอตัวจริงมากกว่า) (เอ่อ...) มานิตากำลังชั่งใจเพราะไม่รู้ว่าควรไปเจอผู้ชายสองคนในเวลาติดๆ กันแบบนี้ดีไหม คนหนึ่งสบายใจที่ได้คุย ส่วนอีกคนก็ดูลึกลับน่าค้นหาดี (ว่ายังไงล่ะ ผับXXX ก็ได้นะเคยไปไหม) (เคย แต่ไม่ค่อยได้ไปแล้วช่วงหลังๆ) (งั้นคืนพรุ่งนี้ไปเจอก

“ก็เดี๋ยวจะให้เป็นอยู่นี่ไง ทำไม...ใจร้อนอยากเป็นเมียฉันจะแย่แล้วใช่ไหม” “ไอ้บ้า” “ขึ้นรถไปได้แล้วมิลค์กี้” มือใหญ่ผลักร่างเล็กเข้าไปนั่งประจำตำแหน่งข้างคนขับ แต่ก่อนจะปิดประตูนิ้วเรียวของเพทายก็ชี้มาที่หน้าของเธอก่อนเธอจะแทรกตัวลงจากรถ “อย่าคิดหนี เพราะถ้าฉันจับเธอได้อีก เธอเจอหนักแน่! อย่าหาว่าฉันไม่เตือน” ใบหน้าหวานเจื่อนลงนิดหน่อยเพราะสายตาที่แสนจริงจังของชายหนุ่มเริ่มทำให้เธอกลัว ร่างใหญ่รีบเดินมาขึ้นรถจากนั้นก็ปรายตามองสาวข้างกายที่นั่งนิ่งจนเขาพึงพอใจ เพราะถ้ามานิตาหนีอีกเขาก็ต้องเหนื่อยที่จะไล่ตามเธอ “พาฉันกลับหอเดี๋ยวนี้เพ...ฉันจะไม่ไปไหนกับนายทั้งนั้น” เสียงหวานบอกอย่างกระแทกเสียงเพื่อกลบเกลื่อนความกลัวของตัวเอง “คิดว่าฉันจะโง่ปล่อยเธอเป็นครั้งที่สองเหรอมิลค์กี้” ขณะที่ขับรถเสียงทุ้มก็ตวาดใส่คนตัวเล็กข้างกาย “ฉันไม่ไปไหนกับนายทั้งนั้น เลิกยุ่งกันสักทีได้ไหม” “ต่อให้มึงอยากเลิกยุ่งกับกู แต่ถ้ากูไม่เลิกมึงจะทำอะไรกูได้” เพทายตอบหน้าตายขณะที่เขากำลังเหยียบคันเร่งจนสุดเพื่อให้เดินทางกลับถึงบ้านให้เร็

“ชอบไหม...” “เพ...คือฉัน” มือน้อยถูกควบคุมด้วยมือใหญ่ที่เขาจับมือเธอปัดป่ายไปมาทั่วหน้าท้องแกร่งกระทั่งมันมาหยุดตรงเป้ากางเกงที่มีบางอย่างกำลังดุนดันกางเกงยีนของเขาออกมา “มันอยากได้เธอนะมิลค์กี้ มันอยากเป็นของเธอ” เสียงเข้มบอกอย่างกระเส่า ตอนนี้อารมณ์ของเขามันพลุ่งพล่านไปหมดแล้วตั้งแต่เห็นเรือนร่างท่อนบนที่เปล่าเปลือยของมานิตา “ฉันทำตัวไม่ถูก” ใครมันจะไปทำตัวถูกเมื่อสถานะเพื่อนมันกำลังเลื่อนขึ้นมากกว่าเดิม แถมอย่างอื่นก็แนบชิดมากกว่าเดิมด้วย “ทำตัวให้ชินสิ เธอเป็นเมียฉัน ส่วนฉันเป็นผัวเธอไม่เห็นมีอะไรที่จะทำตัวไม่ถูกเลย” มือหนาจับที่มือเล็กให้ลูบไล้ไปมาที่เป้ากางเกงจนใบหน้าหวานแดงซ่านอย่างเขินอาย ขนาดเขายังไม่ถอดกางเกงมันยังขนาดนี้ไม่อยากจะคิดภาพเลยว่าสิ่งที่ซุกซ่อนอยู่ภายในมันจะใหญ่ขนาดไหน วันนั้นที่เห็นเธอพยายามที่จะไม่มองเพราะกลัวความยิ่งใหญ่ของมัน “ไม่เอาสิ ฉันเขินนะ” “จับทุกวันจะได้ชินไง เธอจะได้ไม่เขินด้วย” เพทายพยายามพูดเกลี้ยกล่อมให้คนตัวเล็กโอนอ่อนไปกับสัมผัสของเขา และเขาก็รู้ด้วยว่ามานิตาเองก็มีความต้องการ

“เอา...เดี๋ยวจะทำให้เสียวจนลืมความเจ็บเลย” สิ้นเสียงเข้มเขาก็จัดการยกเรียวขาของมานิตาขึ้นสูงแล้วนำไปพาดที่บ่าแกร่ง จากนั้นเขาก็เริ่มโถมตัวเองเข้าใส่คนที่นอนอยู่ใต้ร่าง “อู้ว...เพ...ทำอะไร” เสียงหวานขาดห้วงเมื่อเธอรับรู้ถึงความเจ็บปวดแต่ก็มีความเสียวซ่านแทรกเข้ามาเป็นระยะ “อ๊า...รัดแน่นไปไหมขยับไม่ได้เลยเนี่ย” ร่างกายของมานิตากับเขาช่างแตกต่างในด้านกายภาพ แต่มันไม่มีผลเมื่อได้มาแนบชิดกันแบบนี้ “ไม่เอาแล้ว มิลค์กี้...” เสียงหวานขาดหายไปแต่แทนที่ด้วยเสียงครวญครางที่เพทายต้องยิ้มออกมาเพราะเธอกำลังเสียวซ่าน เขารับรู้จากแรงขมิบตอดลำเนื้อแกร่ง “อะไรครับ บอกผัวสิ...บอกสิว่ารู้สึกยังไง” พั่บ!! พั่บ!! พั่บ!! เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสนั่นไปทั่วห้องพร้อมกับเสียงฝนที่เพิ่งเทลงมาเมื่อครู่ อุณหภูมิเย็นจัดจากแอร์บวกกับความเย็นจากอากาศภายนอกไม่ได้ลดทอนความร้อนรุ่มของหนุ่มสาวทั้งสองได้ “เพ...มิลค์กี้ใจจะขาด” สิ่งที่สอดแทงเข้ามาในกายมันทำให้ขนในกายลุกเกรียว ช่องทางล่างที่ถูกรุกรานมันขมิบตอดทุกครั้งที่กายใหญ่ลู่เข้าออก “อ๊า...

บทที่ 7ความสัมพันธ์คืบหน้า บรรยากาศช่วงเช้าที่มหาวิทยาลัยมีเหล่านักศึกษาเดินเข้ามาไม่ขาดสาย แต่ก็ไม่ได้มีเยอะมากเนื่องจากบางคนชอบลงเรียนบ่ายเพราะไม่อยากตื่นเช้า “โย...” ญาณินเรียกเพื่อนชายที่จะเรียกว่าสนิทไหมก็ไม่เชิง “ว่า” วาโยที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่เงยหน้ามองเพื่อนสาวที่วันนี้สวยแปลกตา ทั้งๆ ที่ปกติญาณินก็สวยอยู่แล้วแต่หล่อนชอบด่าเขาเลยเปลี่ยนมุมมองจากน่ารักเหมือนนางฟ้าเป็นน่ายักษ์เหมือนนางมาร “เห็นมิลค์กี้ไหม ทำไมมาสายจัง” ดวงตากลมโตกวาดสายตามองไปรอบๆ ก็ยังไม่มีวี่แววของร่างเล็กๆ ทั้งๆ ที่ปกติมานิตาจะมาถึงมหาวิทยาลัยเร็วกว่าใคร “ไม่เห็นเหมือนกัน ฉันก็รอไอ้เพอยู่เนี่ย ปกติมันขาดเรียนที่ไหน มีช่วงหลังๆ ที่มันชอบหายหน้าหายตา” “นั่นสิมิลค์กี้ก็ด้วย เอ๊ะ...” คิ้วสวยของญาณินขมวดเข้าหากันอย่างสงสัยพร้อมกับฉุกคิดบางอย่างในสมองขึ้นมา จนวาโยเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนสาว “อะไร” “ฉันว่าสองคนนี้มีอะไรแปลกๆ หรือเปล่า” เพราะความฉลาดหลักแหลมและความที่ชอบยุ่งเรื่องของชาวบ้านเป็นที่หนึ่งทำให้ญาณินกำลังคาดเดาเรื่องของมานิ