Semua Bab Don't mess with my boy ขอได้ไหม..ผู้ชายของฉัน: Bab 11 - Bab 20

Chapter 10Time talksผมตกกระไดพลอยโจรต้องมาดูแลยัยริมนารา..คู่หมั้นคู่หมายในนามตามคำสั่งแกมขู่คุณนายดาหวันอย่างเสียไม่ได้..เพราะตั้งแต่เล็กจนโตผมไม่เคยขัดคำสั่งแม่..แม้กระทั่งเรื่องหมั้นหมายผมก็ทำตามความต้องการของท่าน..แม่เจอเรื่องแย่ๆมามากพอแล้ว..เพราะฉะนั้นผมต้องทำตัวเป็นลูกชายที่ดีทำให้ท่านพอใจ..แม้มันจะเป็นการฝืนความรู้สึกของตัวเองก็ตาม..ดังนั้นเพื่อไม่ให้ตัวเองต้องเป็นฝ่ายผิดที่ถอนหมั้น..ผมจึงบีบบังคับยัยริมนาราให้ถอนหมั้นซะเอง..ถ้ายัยนั่นยอมถอย..แม่ก็ตำหนิอะไรผมไม่ได้..ช่วงนี้ก็ฝืนทนอยู่ด้วยกันไปก่อน..พอยัยนี่หายดีเมื่อไหร่ค่อยหาคู่ควงเย้ยหยันยัยตัวแสบอีกที..ผมขนของเข้าไปในห้องนอนเล็ก..ตอนแรกก็ทำทีขู่ว่าจะนอนห้องเดียวกันไปอย่างนั้นเอง..เอาเข้าจริงผมก็ไม่อาจทนนอนกับคนที่ไม่ได้รักไม่ได้ชอบอยู่ดี..ต่างคนต่างอยู่น่าจะดีกว่า..แต่ไปๆมาๆจากที่จะสั่งอาหารมากินผมกลับไปซื้อของสดมาทำอาหารให้ยัยริมนารากิน..พอโดนยัยนั่นชมเข้าหน่อยก็รู้สึกขัดเขิน..และปลื้มใจอย่างประหลาด..เพราะตั้งแต่กลับจากอเมริกาก็แทบไม่ได้เข้าครัวเลย..พอได้กลับมาทำอาหารซึ่งเป็นสิ่งที่ตัวเองโปรดปรานและที่สำคัญอย่างน้อยวันนี

Chapter 12Time talks“คุณไทม์คะ..จะกินข้าวเย็นเลยไหมคะ..” มีนา..เลขาส่วนตัวถามขึ้น..ผมเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาแขวนผนัง..ตอนนี้เกือบหนึ่งทุ่มแล้ว..โดยปกติผมจะกินข้าวที่ทำงานให้เรียบร้อยพอถึงคอนโดก็เข้ายิมหนึ่งชั่วโมง..จากนั้นจึงอาบน้ำแล้วนอนทันที..ยกเว้นคืนฝนตก..ผมต้องพึ่งยาแก้ปวด..อาการปวดหัวที่มาพร้อมกับฝนตกเป็นสิ่งที่ติดตัวผมมาตั้งแต่ผมอายุเจ็ดขวบ..แต่เมื่อคืนมันกลับสงบลงทั้งที่ยาไม่ทันจะออกฤทธิ์..กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวยัยริมนารากลับทำให้ผมผ่อนคลายและรู้สึกได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ในคืนฝนตกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน..“ผมเอา..เอ่อ..เอา..” ผมนึกไม่ออกว่าจะกินอะไร..เพราะการนั่งกินข้าวคนเดียวในห้องทำงานมันค่อนข้างจะเหงา..ซึ่งผมก็ไม่เคยคิดแบบนี้มาก่อน..กระทั่งเมื่อวาน..มียัยตะกละกินมูมมามนั่งอยู่ตรงหน้า..สวาปามอาหารที่ผมทำจนเกลี้ยงจาน..แถมยังยิ้มกว้างทั้งๆที่อาหารเต็มปากพลางยกนิ้วแล้วบอกว่าอาหารของผมอร่อยมาก..ยัยริมนารา..ยัยต๊องเอ้ย..ผมอดอมยิ้มไม่ได้..จนมีนามองผมแปลกๆ..ผมจึงกลับมาทำหน้านิ่งเหมือนเคย..“ข้าวผัดทะเลเหมือนเดิมนะคะ..อ้อ..เพิ่มไข่ดาวไม่สุก..กับเอสเปรสโซ่เย็นหวานน้อย..” เลขาสาวเอ่ยขึ้นอ

Chapter 14แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้อง..แยงตาให้คนที่สุดแสนจะขี้เซาอย่างฉันตื่นขึ้น..เมื่อคืนนี้หลังจากไปกรีดกรายเฉิดฉายที่ Ladies and Gentlemen night Party Club สติสุดท้ายคือเมาแบบไม่ค่อยรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นสักเท่าไหร่..แต่ความฝันเมื่อคืนมันเป็นฝันที่ดีมาก..ดีที่สุดตั้งแต่ริมนาราเกิดมาบนโลกใบนี้..ผิวหน้าของฉันสัมผัสกับอะไรแข็งๆอุ่นๆ..พอลืมตาขึ้นเต็มที่..นะ..นี่มัน..ซิกแพ็กซ์ที่มีความชัดแบบฟูลเอชดี..ขาว..แน่น..แข็ง..กร้าวใจถึงกับเอามือไปลูบคลำ..ยังฝันอยู่สินะ..“ซิกแพ็กซ์..มันแน่น..แข็งจริงๆด้วย..” ฉันบ่นพึมพำอย่างมีความสุข..จนเจ้าของหุ่นแซ่บๆนั้นขยับตัวเล็กน้อย..“ไนล์..อย่าลูบ..” น้ำเสียงทุ้มนุ่มติดจะสั่นพร่าบอก..ใบหน้าขาวเนียนลืมตาขึ้น..พอดวงตาสีเข้มสบตาฉันเท่านั้นแหละ..ฉันถึงกับพุ่งพรวดลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว..ความเจ็บปวดรวดร้าวตรงกึ่งกลางกายทำให้ฉันร้องขึ้นมา..“มันไม่ใช่ความฝันนี่นา..เจ็บจริง..แบบไม่มีสแตนด์อิน”“อย่าเพิ่งรีบลุกสิ..เจ็บตรงไหน?” ไทม์โน้มตัวของฉันลงมานอนบนที่นอนนุ่มๆอีกครั้ง..ใบหน้าของฉันเห่อร้อน..จะให้บอกจริงๆเหรอว่าเจ็บตรงไหน..ไนล์เจ็บตรงน้องสาวค่ะ..หรือว่

Chapter 16@ Line group Friday night partyคลีโอพัตราแห่งลุ่มแม่น้ำไนล์ : สวัสดีคร่า..ทุกคน..(อีโมจิยิ้มกว้าง)ลลิลิน ณ ดงดอกเหมย : หายไปเกือบยี่สิบสี่ชั่วโมง..กำลังปรึกษากับไข่หวานว่าจะแจ้งความคนหายแล้วเนี่ย..บัวลอยไข่หวาน : ไนล์เป็นไงบ้าง..โดนอุ้มหายไปต่อหน้า..เป็นห่วงมาก..คลีโอพัตราแห่งลุ่มแม่น้ำไนล์ : วันนั้นไทม์ไม่ได้ไปส่งไข่หวานก่อนเหรอ?บัวลอยไข่หวาน : ไทม์ให้คนที่บ้านไทม์มารับไข่หวาน..ลลิลิน ณ ดงดอกเหมย : ได้ยินว่านั่งตักกันอัพลงไอจีด้วยเหรอ?หืม..ฉันนั่งตักไทม์อัพลงไอจีด้วยเหรอ..พอเปิด instagram ขึ้นมาเท่านั้นแหละ..กรี๊ดดดด..รูปฉันนั่งตักไทม์แบบแนบชิดสนิทกัน..โชว์หราในโพสท์ล่าสุด..คนกดไลค์กดเม้นเป็นพัน..เพราะฉันไม่ใช่คนที่โด่งดังอะไร..ต่างจากช่วงเวลาปกติ..ที่คนไลค์แค่หลักร้อย..คนที่ดันโพสท์น่าจะเป็นไทม์..หนุ่มหล่ออายุน้อยร้อยพันล้านมากกว่า..คลีโอพัตราแห่งลุ่มแม่น้ำไนล์ : ไนล์เมาค่ะ..*^*บัวลอยไข่หวาน : แต่ไทม์ไม่เมานะคะ..ดูเต็มอกเต็มใจให้นั่งตักด้วย..จริงๆด้วย..ช่วงนี้ไทม์ดูเปลี่ยนไปเป็นคนละกัน..ยิ้มเก่ง..ใจดี..แถมยังพูดจาคะขา..โอ้ย..ดีต่อใจริมนาราเป็นที่สุด..แต่คิดอีกที

Chapter 18Time talksผมกลับมาที่ห้องของตัวเอง..คอนโดหรูริมแม่น้ำเจ้าพระยา..เปิดม่านยืนมองทิวทัศน์ยามค่ำคืน..ฝั่งตรงข้ามเป็นคอนโดของริมนารา..ฝนข้างนอกกำลังตกแบบไม่ลืมหูลืมตา..อาการปวดหัวเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง..มันไม่ได้หายขาดอย่างที่ผมเข้าใจหรอกเหรอ? ผมเดินไปหยิบยาแก้ปวดที่ตู้เก็บยาสามัญประจำบ้าน..กรอกน้ำเปล่าตามเข้าไปและเดินโซเซไปที่ห้องนอน..คราวนี้ปวดมากกว่าปกติ..ทว่าอยู่ๆก็คิดถึงกลิ่นเส้นผมที่หอมกรุ่นไปด้วยกลิ่นดอกไม้..ร่างบางที่มักจะซุกตัวเข้ามาในอ้อมกอดของผมเพื่อหาความอบอุ่น..ความรู้สึกวาบหวานเมื่อเรามีสัมพันธ์ลึกซึ้ง..ผมคิดถึงทุกๆอย่างที่หลอมรวมเป็นผู้หญิงชื่อริมนารา..คลีโอพัตราแห่งลุ่มแม่น้ำไนล์..ผู้หญิงหน้าตาน่ารักน่าทะนุถนอมพอได้ใกล้ชิดกลับลุ่มหลงจนหาทางออกไม่เจอ..เวลาเพียงแค่ไม่กี่วัน..ยัยไนล์ทำได้ยังไงกันนะ..ผมถอนหายใจยาวๆ..ความปวดไม่ได้ลดลงเลยสักนิด..ปวดจนหัวแทบระเบิด..คิดถึงอยากกอด..แต่ก็รู้สึกผิดที่จะกลับไปหา..เพราะสิ่งที่ธันวาพูดมันแทงใจผม..“มึงยังกล้าเรียกเค้าว่าคู่หมั้นเหรอ..อายบ้างรึเปล่า..มึงบีบให้เค้าถอนหมั้นตั้งแต่ต้น..” ไม่ได้ผิดจากที่ไอ้ธันว์พูดแม้แต่นิดเดียว..ผม