All Chapters of Don't mess with my boy ขอได้ไหม..ผู้ชายของฉัน: Chapter 31 - Chapter 39

Chapter 30หลังจากที่พี่คริสซี่ออกจากห้องสปาไปแล้ว..ฉันกับไทม์ก็อยู่ในห้องนั้นเพียงลำพัง..อาจเพราะตอนนี้สถานะของเราเหมือนแค่คนเคยรู้จักกัน(ดี) จึงรู้สึกกระอักกระอ่วนใจ..ฉันนั่งอยู่ริมหน้าต่างมองน้ำทะเลสีฟ้าใสซึ่งมันเป็นวิวเดียวที่เป็นข้ออ้างที่จะไม่มองหน้าคนข้างๆ..เรานั่งเงียบๆกันอยู่นานเกือบห้านาที..ตอนนี้เสียงลมหายใจแผ่วเบายังได้ยินเพราะในห้องเงียบมาก..“ไทม์คะ/ไนล์คะ” ทว่าบทจะพูดก็พูดออกมาพร้อมกัน..“ไนล์พูดก่อนค่ะ..” ใบหน้าหล่อเหลาของอดีตคู่หมั้นหันมายิ้มกว้าง..ดวงตาคู่คมทอประกายวาบหวาน..และหัวใจของฉันก็เต้นแรงมากกว่าปกติ..อ่อ..นี่คงเป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับคนพิเศษเท่านั้นสินะ..“ไทม์มาทำอะไรที่นี่คะ..อ่อ..คงมาดูแลโรงแรมที่กำลังจะสร้างใช่ไหมคะ..” ฉันนึกได้ว่าพื้นที่ด้านข้างของโรงแรมรวันดาที่เคยเป็นพื้นที่รกร้างว่างเปล่า..จู่ๆก็มีการแผ้วถางและล้อมเป็นพื้นที่ก่อสร้างอะไรบางอย่าง..เจ้คริสซี่ก็เฉลยให้ฟังแล้วว่าเป็นโรงแรมของทางตระกูลสิทธิเกียรติกุล..นามสกุลที่ฉันเคยใฝ่ฝันว่าจะได้ใช้..และคงไม่มีโอกาสได้ใช้แล้ว..หัวใจของฉันวูบโหวง..การสนทนากับคนแปลกหน้าที่เคยรู้จักกันดีมันหน่วงๆแบบนี้

Chapter 32@ คอนโดไทม์เสียงออดแผดเสียงดังลั่นจนฉันที่เพลียร่างสุดๆจากกิจกรรมเมื่อคืนถึงกับนอนต่อไม่ได้..ฉันซุกใบหน้าเข้าหาอกกว้างที่เปลือยเปล่าของคนรัก..แต่เสียงนั่นก็ยังดังแบบต่อเนื่อง..“ไทม์คะ..ใครมาแต่เช้า..ไนล์นอนไม่ได้เลย..” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่งัวเงียและยังไม่ลืมตา..“ช่างเถอะค่ะ..วันนี้วันหยุด..นอนต่อดีกว่า..” วันหยุดของไทม์คือวันไหนก็ได้ตามใจท่านประธาน..วันไหนเขาไม่อยากไปทำงานก็คือวันหยุด..“แต่ออดยังไม่หยุดดังเลยค่ะ..ไปดูหน่อยเถอะค่ะว่าใครมา..” ไทม์ลุกขึ้นจากที่นอนอย่างเสียไม่ได้..ร่างหนาเปลือยอกที่สวมเพียงกางเกงผ้าขายาวเดินออกจากห้องนอนอย่างไม่เต็มใจ..เพราะโดนขัดจังหวะการพักผ่อนที่เพิ่งจะได้พักจริงๆเพียงแค่สามชั่วโมงเท่านั้น..หลังจากเรากลับมาจากผับ..ไทม์ที่บอกว่าจะให้ฉันง้อ..แต่ตัวเขาเองกลับเป็นฝ่ายทำทุกอย่างเอง..ปากก็บอกว่าเมา..แต่คนเมาคล้ายจะมีสติมากกว่าคนที่ไม่เมาอย่างฉัน..เขาพลิกร่างฉันตามใจชอบอย่างกับฉันเป็นตุ๊กตา..ฉันบิดร่างด้วยความเมื่อยขบ..พลางเดินตามไทม์ไปที่ห้องรับแขก..“ไทม์..คิดถึงจังค่ะ..” หญิงสาวร่างสูง..ผมสีบลอนด์ตาสีฟ้า..ที่น่าสนใจคือหน้าอกคัพอี..ที่อยู่ภา

Special 1Time talks“คุณไทม์ครับ..คุณโดนสะกดรอยตาม” ลุงโชค พนักงานขับรถที่พ่วงตำแหน่งบอดี้การ์ดของผมเอ่ยขึ้น..“สะกดรอยตาม?” ผมเลิกคิ้วด้วยความงุนงง..เท่าที่ดูผมก็ไม่น่าจะมีศัตรูที่ไหน..เพราะเพิ่งเรียนจบมาจากอเมริกากลับมาไทยแค่ไม่กี่เดือน..“เขาตามคุณไทม์มาสักระยะแล้วครับ..”“ใครครับลุงโชค..” ผมรู้ดีว่าคนอย่างลุงโชคคงสืบมาเรียบร้อยก่อนที่จะมาแจ้งผมอยู่แล้ว..ลุงโชคเป็นคนเก่าคนแก่ของคุณพ่อที่ท่านไว้วางใจให้มาดูแลผมต่อ..“เป็นผู้หญิงครับ..ชื่อริมนารา ลดาอมรกุล..”..ผมเองก็รู้ดีว่าตัวเองหน้าตาดี ร่ำรวย ผู้หญิงหลายคนต่างวิ่งเข้าหา..ผมรู้สึกประหลาดใจที่มีผู้หญิงคอยสะกดรอย..ถ้าสนใจก็น่าจะเดินเข้ามาทำความรู้จักกันดีๆ..ส่วนจะสานต่อหรือไม่ก็คงเป็นอีกเรื่อง..“เป็นทายาทเจ้าของโรงแรมริมนารา..หรือรู้จักในชื่อว่า..ไฮโซไนล์ครับ” ผมค้นหาข้อมูลของหญิงสาวในเวบเสิร์ชเอนจิ้น..ภาพของไฮโซไนล์ในอิริยาบถต่างๆ ปรากฏขึ้นมาในหน้าจอมือถือของผม..เธอมีผิวขาวนวลเนียน ใบหน้ารูปไข่ ดวงตากลมโตสีเข้ม..ริมฝีปากบางอมชมพูระเรื่อ..ร่างบางที่มักจะอยู่ในชุดเดรสแบบต่างๆดูเป็นผู้หญิงหวานๆ..ออกแนวน่ารักน่าทะนุถนอมมากกว่าสวยเฉี่

Special 3หลังจากรอนแรมไปทริปฮันนีมูน..เอ่อ..ไม่สิ..น่าจะทริปแก้บนของฉันมากกว่า..เราก็เดินทางกลับมาถึงประเทศไทย..เพียงแค่เครื่องบินลงจอด..สามีหนุ่มสุดหล่อของฉันเปิดสัญญาณมือถือขึ้นมา..เสียงเตือนจากโปรแกรมไลน์..ข้อความ..โซเชียลทุกแอพลิเคชั่นก็ดังแบบรัวๆ..ตอนที่เราอยู่ต่างประเทศเราพร้อมใจกันปิดมือถือ..ไม่เสพสื่ออะไรเลย..ไทม์มักจะซื้ออาหารมาทำที่ห้องพักสุดหรูที่มีเครื่องครัวแบบครบวงจร..ตอนเช้าฉันจะนอนตื่นสายๆ พอลืมตาขึ้นกลิ่นอาหารเช้ากับกาแฟหอมกรุ่นก็มาเสิร์ฟถึงเตียง..ใบหน้าหล่อเหลาของสามีหนุ่มก็จะลอยมาใกล้ๆ เขากอดจูบฉันแทบจะทุกเวลา..และเรื่องอย่างว่าก็ไม่ขาดตกบกพร่อง..ชายหนุ่มไม่มีทีท่าอ่อนเพลียเลยสักนิด..ผิดกับฉันที่เหมือนโดนสูบพลังงานแทบจะไม่มีแรงตื่นมารับอากาศบริสุทธิ์ในตอนเช้าเลย..“ไทม์..เข้าบริษัทก่อนไหมคะ..เดี๋ยวไนล์ไปรอที่คอนโด” ฉันเห็นไทม์ก้มพิมพ์ข้อความในมือถือ..ใบหน้าขาวจัดมีแววเครียดเล็กน้อย..อาจเพราะเขาทิ้งงานไปเกือบสองอาทิตย์..แม้ว่าคุณพ่อของเขารับปากว่าจะดูแลแทนไปก่อนในช่วงที่เราไปทัวร์ยุโรป..แต่คนที่บ้างานอย่างไทม์ก็แอบทำงานตอนที่ฉันหลับทุกคืน..“วันนี้ไทม์ว่าจะอยู่กับไน

Special 5“คุมแม่แน่ใจนะคะว่ามันจะไม่กัด..” เด็กหญิงตัวน้อย น้องนาราในวัยห้าขวบเอ่ยถามอย่างกล้าๆกลัวๆ..ในมือถือลูกชิ้นกับหมูปิ้งอย่างละข้าง..“ถ้าตัวเองกลัวก็กลับบ้านไปเลย..” เสียงของเด็กชาย ธารา พี่ชายคนโตพูดขึ้นเสียงดัง..แสดงภาวะผู้นำอย่างเต็มเปี่ยม..เหมือนผู้เป็นพ่อ..“ไม่ดุน้องนะคะธารา..น้องนาราไม่ต้องกลัวนะคะ..มีคุณแม่อยู่ด้วย..คุณแม่จะปกป้องน้องนารากับพี่ธาราเองค่ะ..” ฉันพูดด้วยความมั่นใจ..แต่ในใจนึกหวั่นๆกับสายตาดุๆของสุนัขจรจัดแม่ลูกอ่อนที่กำลังเห่าขู่ไม่ให้เข้าใกล้ลูกน้อยของตัวเอง..กิจกรรมให้อาหารสุนัขจรจัดเป็นสิ่งที่เราสามแม่ลูกมักจะทำเวลาหลังเลิกเรียนอยู่เป็นประจำ..ส่วนใหญ่เรามักจะวางอาหารไว้ในที่ที่เราคิดว่าปลอดภัยโดยฉันจะไม่ให้ลูกๆเข้าใกล้สุนัขเหล่านั้นเด็ดขาดเพราะกลัวจะได้รับอันตราย..ทว่าวันนี้มีสุนัขแม่ลูกอ่อนผอมโซและหลบอยู่เพิงใกล้ๆถังขยะ..ฉันรู้สึกเวทนาจึงจะเอาอาหารโยนเข้าไปในเพิงนั้นด้วยตัวเอง..“น้องนารากับพี่ธาราไม่ต้องเข้ามานะคะ..อยู่ข้างหลังคุณแม่..” ฉันเดินเข้าไปใกล้อีกในจุดที่สุนัขตัวนั้นจะสังเกตเห็นอาหาร..ขณะที่กำลังจะวางอาหารลงดันไปพลาดเหยียบโดนถังพลาสติก..ทำ