All Chapters of Don't mess with my boy ขอได้ไหม..ผู้ชายของฉัน: Chapter 1 - Chapter 10

Chapter 2ฉันขับรถมาที่คอนโดศรารินทร์..คอนโดหรูใจกลางกรุง..นี่ไม่ใช่ที่พักของฉันหรอก..ฉันยืนกดกริ่งยืนรอไม่ถึงสามนาที..ร่างสูงในชุดเสื้อยืดกางเกงผ้าเนื้อดีพร้อมนอนก็ยืนอยู่ตรงหน้า..ใบหน้าขาวจัดดวงตาแทบปิดและพร้อมจะหลับได้ทุกเมื่อ..“ธันว์..ฮือ...” ฉันโผเข้ากอดเพื่อนรักปลดปล่อยน้ำตาที่อุตส่าห์กลั้นไว้ตั้งสามสิบนาที..หนุ่มสาวที่กำลังจะเข้าห้องหันมามองฉันราวกับเป็นตัวประหลาด..เดาว่ามาสคาร่ากับอายไลน์เนอร์คงไหลรวมกับน้ำตาแล้วเป็นคราบดำทำให้ฉันขอบตาดำเป็นหมีแพนด้า..ที่สำคัญคงมองว่าฉันเป็นยัยบ้าตัวประหลาดร้องไห้ฟูมฟายทะเลาะกับแฟน..และคนที่โดนมองว่าเป็นแฟนก็น่าจะเป็นหนุ่มหล่อที่ฉันกำลังกอดอย่างแน่นอน..ใบหน้าของธันว์คล้ายจะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก..“คราวนี้ไอ้ไทม์ทำอะไร..ใจเย็นๆ..เข้ามาในห้องก่อน..” มือหนาฉุดให้ฉันเข้าไปในห้อง..พาฉันไปนั่งที่โซฟาตัวยาวกลางห้อง..“ไทม์..ขึ้นเสียงใส่ฉันต่อหน้าผู้หญิงคนนั้น..” ผู้หญิงที่ชื่อหนูมารีมีลูกแมวเหมียวคนนั้น..เป็นคนสำคัญถึงขนาดทำให้ไทม์ตวาดเสียงดังด้วยความโมโห.. ธันว์ถอนหายใจยาวๆ“ไนล์..ที่ผ่านมาเหนื่อยพอรึยัง..”..เขาถามด้วยน้ำเสียงที่ดูจริงจังกว่าครั้งที

Chapter 4“คุยอะไรกันอยู่เหรอ? น่าสนุกจัง..” ฉันแกล้งยิ้มและหัวเราะทั้งที่ในใจอยากจะไปตบหน้ายัยงูพิษใจจะขาด..“อ้าวไนล์..มัวแต่วุ่นๆเลยไม่ได้ทัก..ชุดเก๋ดีนะ” ยัยพาฝัน..ตวัดสายตามองชุดที่พี่ลิลินแก้ปัญหาเฉพาะหน้าให้แล้วยิ้มขำ..เจ็บใจนักเชียว..ฉันพยายามข่มใจและร่างกายตัวเอง..ไม่ให้ไปกระชากหัวยัยนี่ตบล้างน้ำ..“ขอบใจที่ชมนะฝัน..ไทม์คะคุณพ่อคุณแม่ของไนล์อยากคุยกับไทม์..ไปกันเถอะ..ญาติๆของไนล์ถามใหญ่เลยว่าเราจะแต่งงานกันตอนไหน..” ฉันเน้นคำว่าแต่งงานชัดเจน..ให้ผู้หญิงอย่างพาฝันสำนึกได้ซะทีว่าไทม์เป็นคนของใคร..ริมฝีปากบางของชายหนุ่มเหยียดยิ้มให้ฉัน..เขาไม่ได้ตอบกลับอะไร..“ไทม์..เดี๋ยวฝันนัดไทม์อีกทีนะคะเรื่องขอไปดูงานกับไทม์..” หญิงสาวไม่พูดเปล่า..มือเล็กๆแตะที่แขนของไทม์อย่างจงใจที่สำคัญชายหนุ่มไม่ได้สะบัดออกแต่อย่างใด..และนั่นทำให้ใจของฉันยิ่งร้อนรุ่มเข้าไปอีกเหมือนกองเพลิงที่มันสุมอยู่..โดนเชื้อฟืนเติมเข้าไปเรื่อยๆ“ได้สิ..ฝันมาเมื่อไหร่..โทรบอกไทม์ได้เลย..” ดวงตาสีเข้มทอประกายวาบหวานเมื่อสบตาศัตรูหัวใจคนสวยตรงหน้า..ภาพตรงหน้าทำให้ฉันเผลอกัดริมฝีปากจนเจ็บอย่างลืมตัว..“ฝันไปก่อนนะคะ..”

Chapter 6[ คุณริมนาราคะ คุณไทม์กับมากับผู้หญิงค่ะ..ตอนนี้อยู่ห้องอาหาร..โรงแรมลักษณ์นารา ] พอพนักงานสาวพูดจบก็ส่งภาพหญิงสาวที่ว่ามาให้ฉัน..สาวสวยในชุดเดรสเกาะอกสีชมพูพาสเทล..ยิ้มกว้างสบสายตากับไทม์..นะนี่มัน..ยัยพาฝัน..คู่แค้นแสนแค้นของฉันเอง..ยัยนี่กล้ามากควงคู่หมั้นของฉันไปดินเนอร์สุดหรู..ที่โรงแรมของฉันเอง..ฉันรู้สึกเหมือนโดนศัตรูเข้ามาเหยียบจมูกถึงถิ่นของตัวเอง..เลือดในกายสูบฉีดจนใบหน้าร้อนผ่าวด้วยความโมโห..หรืออาจจะหึงด้วยก็ด้วย..หึงหวงโดยที่ไม่แน่ใจว่าตัวเองได้สิทธิ์ที่จะคิดแบบนั้นรึเปล่า..เพราะไทม์เป็นคู่หมั้นแค่ในนาม..ไม่มีความผูกพันทางใจใดๆเลย..มีแต่ฉันที่คิดไปเองคนเดียว..ฉันคว้ากุญแจรถกึ่งเดินกึ่งวิ่งลงไปที่โรงรถ..ฝนฟ้าก็ช่างไม่เป็นใจ..ตกแทบไม่ลืมหูลืมตา..ฉันขับรถฝ่าสายฝนออกไป..ด้วยความรีบร้อนลืมแม้กระทั่งสวมแว่นตาเนื่องจากสายตาสั้นมากและเพิ่งจะถอดคอนแทคเลนส์ตอนอาบน้ำ..ชุดที่ใส่ก็เป็นชุดกึ่งชุดนอนกึ่งลำลอง..เดี๋ยวพอไปถึงค่อยเอาเสื้อแขนยาวกีฬาคลุมทับ..อย่างที่บอกฝนตกก็มาพร้อมกับรถติด..หัวใจของฉันร้อนรุ่ม..ยิ่งมองรูปที่ทั้งสองกำลังส่งยิ้มให้กัน..ยิ่งรู้สึกว่าระยะทางแค่ห้ากิโ

Chapter 8ฉันมองผู้ชายที่เดินลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่เข้ามาในห้องแล้วแอบอมยิ้ม..ใบหน้าขาวจัดขมวดคิ้วมุ่นซ้ำยังทำหน้าบึ้งตั้งแต่นั่งอยู่ด้วยกันบนรถแล้ว..ไทม์มองไปที่ห้องนอนสองห้องอย่างพิจารณา..และเอากระเป๋าตัวเองไปเก็บที่ห้องนอนใหญ่ซึ่งเป็นห้องนอนของฉัน..“ไม่ได้นะ..นะ..นั่นห้องนอนของไนล์” ฉันเกือบลืมตัวว่าขาเจ็บแทบจะวิ่งถลาไปห้ามเขา..“ห้องนอนใหญ่มีอ่างอาบน้ำ..ฉันชอบแช่ตัวในอ่าง..” ไทม์บอกเหตุผลของตัวเอง..เขาอยู่คอนโดคงเข้าใจแบบแปลนของห้องพักดี..ว่าห้องนอนจะมีสองห้อง..ห้องนอนใหญ่จะมีห้องน้ำในตัวและมีอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่..“แต่ห้องนี้เป็นของไนล์..ไนล์มีสิทธิ์จะให้ไทม์อยู่ห้องไหนก็ได้..” เรื่องของเรื่องคือ..ฉันติดนอนในห้องนอนใหญ่มาก..ติดกลิ่น..ติดบรรยากาศ..ทุกๆอย่าง..ขนาดกลับไปกินข้าวที่บ้านฉันยังต้องกลับมานอนที่คอนโด..“งั้นก็นอนด้วยกัน..” ชายหนุ่มสรุปเองเสร็จสรรพ..“ได้..” ฉันเผลอตอบออกมาจากส่วนลึกของหัวใจ..พอได้สติ..“ไม่ได้นะ..” ฉันสะบัดหน้าพรืด..ถึงจะชอบเขาแต่ชายหญิงนอนด้วยกัน..มันก็ต้องมีเรื่องอย่างว่า..และฉันก็ยังไม่ได้พร้อมที่ฟีทเจอริ่งกับไทม์..ฉันรู้มาว่า..ผู้ชายบอกรักเพื่อแลกกับเ

Chapter 9พอทานอาหารเย็นเสร็จ..ไทม์ก็จัดการเอาจานไปล้างซึ่งมันก็ขัดกับลุคนักธุรกิจอย่างเขา..จนฉันอดรนทนไม่ได้..“คุณธารา..เอาไว้ตรงนั้นก็ได้ค่ะ..” ฉันรีบโบกมือห้ามเพราะเกรงใจที่เขาเป็นคนทำอาหารให้กินแล้วยังเป็นคนล้างจานอีก..“เธอจะล้างรึไง..หมอไม่ให้ยืนนานไม่ใช่เหรอ?” ชายหนุ่มหันมามองฉันซึ่งยังนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร..“ไนล์จะให้แม่บ้านเข้ามาล้างให้ตอนเช้าค่ะ..” ฉันบอก..เนื่องจากจะมีแม่บ้านที่คุณแม่จ้างให้คอยดูแลทำความสะอาดคอนโดของฉันสามวันต่อครั้งซึ่งพรุ่งนี้เช้าแม่บ้านก็จะมาอยู่แล้ว..“ฉันไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายตอนที่ฉันอยู่ที่นี่..บอกแม่บ้านไม่ต้องมา..”“แล้วใครจะทำความสะอาดคะ..จะให้ไนล์ทำเหรอ?..สภาพนี้?” ฉันชี้ไปที่ขาที่ห่อหุ้มด้วยเฝือกอ่อนยังกะแหนม..แล้วทำหน้างอง้ำ..เพราะคิดว่าทำแบบนี้แล้วจะดูเป็นผู้หญิงขี้อ้อนน่ารัก..“ฉันจะทำเอง..” ไทม์พูดเสียงเรียบๆสบตาฉันนิดนึงและหันกลับไปล้างจานต่อ..“แล้วเลิกทำหน้างอแบบนั้น..น่ารักตายล่ะ..ยังกะแมงกะพรุนโดนน้ำร้อนลวก..” ฉันแอบหันไปหยิบมือถือแล้วส่องหน้าตัวเอง..มันน่าเกลียดขนาดนั้นเชียวเหรอ? ก็ไม่นี่นา..คุณแม่พร้อมกับคุณแม่ดาเห็นยังชมว่าน้องไนล์อ้