Chapter 4

Chapter 4

“คุยอะไรกันอยู่เหรอ? น่าสนุกจัง..” ฉันแกล้งยิ้มและหัวเราะทั้งที่ในใจอยากจะไปตบหน้ายัยงูพิษใจจะขาด..

“อ้าวไนล์..มัวแต่วุ่นๆเลยไม่ได้ทัก..ชุดเก๋ดีนะ” ยัยพาฝัน..ตวัดสายตามองชุดที่พี่ลิลินแก้ปัญหาเฉพาะหน้าให้แล้วยิ้มขำ..เจ็บใจนักเชียว..ฉันพยายามข่มใจและร่างกายตัวเอง..ไม่ให้ไปกระชากหัวยัยนี่ตบล้างน้ำ..

“ขอบใจที่ชมนะฝัน..ไทม์คะคุณพ่อคุณแม่ของไนล์อยากคุยกับไทม์..ไปกันเถอะ..ญาติๆของไนล์ถามใหญ่เลยว่าเราจะแต่งงานกันตอนไหน..” ฉันเน้นคำว่าแต่งงานชัดเจน..ให้ผู้หญิงอย่างพาฝันสำนึกได้ซะทีว่าไทม์เป็นคนของใคร..

ริมฝีปากบางของชายหนุ่มเหยียดยิ้มให้ฉัน..เขาไม่ได้ตอบกลับอะไร..

“ไทม์..เดี๋ยวฝันนัดไทม์อีกทีนะคะเรื่องขอไปดูงานกับไทม์..” หญิงสาวไม่พูดเปล่า..มือเล็กๆแตะที่แขนของไทม์อย่างจงใจที่สำคัญชายหนุ่มไม่ได้สะบัดออกแต่อย่างใด..และนั่นทำให้ใจของฉันยิ่งร้อนรุ่มเข้าไปอีกเหมือนกองเพลิงที่มันสุมอยู่..โดนเชื้อฟืนเติมเข้าไปเรื่อยๆ

“ได้สิ..ฝันมาเมื่อไหร่..โทรบอกไทม์ได้เลย..” ดวงตาสีเข้มทอประกายวาบหวานเมื่อสบตาศัตรูหัวใจคนสวยตรงหน้า..ภาพตรงหน้าทำให้ฉันเผลอกัดริมฝีปากจนเจ็บอย่างลืมตัว..

“ฝันไปก่อนนะคะ..” ใบหน้าสวยหวานโน้มตัวเข้าไปใกล้ๆคู่หมั้นหนุ่มของฉัน..ไทม์ส่งยิ้มให้พาฝัน..ฉันรู้สึกเจ็บจนชา..การได้ครอบครองแต่ตัวมันเป็นอย่างนี้เอง..พอพาฝันเดินหายไปในฝูงชน..จึงเหลือฉันกับเขาสองคน..

“พาฝันก็สวยดีนะ..คราวหน้านัดไปกินข้าวหน่อยดีกว่า..ไนล์ว่าไงครับ..” ใบหน้าหล่อแต่แฝงความร้ายกาจของไทม์โน้มเข้ามาใกล้ใบหน้าของฉัน..จนฉันสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่ร้อนผ่าวของผู้ชายตรงหน้า..ดวงตาสีเข้มคู่นั้นฉายแววความเย่อหยิ่งถือดี..ฉันรู้สึกเกลียดตัวเองขึ้นมาทันที..ทำไมฉันต้องชอบผู้ชายคนนี้..ทั้งๆที่คนอย่างคุณหนูริมนาราแค่กระดิกนิ้วเรียก..ผู้ชายก็วิ่งเข้าหาแล้ว..

“ถ้าไทม์ทำแบบนั้นได้..ไนล์ก็ทำได้สินะ..” ฉันยกยิ้มที่มุมปาก..พลางถอดผ้าคลุมไหล่ออก..ชุดเดรสของฉันเมื่อกลับด้านช่วงอกจะคว้านลึกมากกว่าปกติจนแทบจะมองเห็นร่องอกอย่างน่าหวาดเสียว..ดวงตาสีเข้มนิ่งมองฉันครู่หนึ่งแต่ไม่กี่เสี้ยววินาที..ริมฝีปากบางแค่นยิ้ม..

“ก็ลองทำดูสิ..ฉันจะยิ่งถอนหมั้นเธอได้เร็วขึ้น..หึ..” เขาคว้าผ้าคลุมไหล่ในมือของฉัน....มือหนาแตะลงบนลาดไหล่ของฉันทั้งสองข้าง..ปมผ้าถูกเขาผูกเป็นรูปโบว์..หัวใจของฉันเต้นโครมครามเรายืนอยู่ใกล้กันมาก..ฉันพยายามกลั้นหายใจ..กลัวแม้กระทั่งเขาจะได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นแรงอย่างควบคุมไม่อยู่..ใบหน้าของฉันร้อนผ่าวเมื่อเผลอไปจับจ้องใบหน้าที่หล่อเหลาราวกับรูปสลักของคู่หมั้นหนุ่ม..พอรู้ตัวอีกทีมือของไทม์ก็เชยคางของฉันขึ้น..มืออีกข้างรวบเอวของฉันแนบชิดเข้ากับตัวเขา..กลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยอบอวลอยู่ใกล้ๆตัวของฉัน..ทันทีที่ริมฝีปากของเขาทาบทับไปที่ริมฝีปากของฉัน..ฉันรู้สึกราวกับว่ามีกระแสไฟฟ้าแล่นแปร็บไปทั่วร่าง..และผลักเขาออกตามสัญชาตญาณ...

“ไหนว่าอยากจะแต่งงานกับฉัน..แค่จูบแค่นี้ถึงกับตัวสั่นเลยเหรอ..” ไทม์มองฉันด้วยแววตาเจ้าเล่ห์..เขาตั้งใจจะแกล้งฉัน..เพื่อทำให้ฉันกลัว..

“ใครว่าฉันตัวสั่น..จูบของนายแย่มาก..กับคนอื่นนะ..ฉัน..อื้อ..” ทว่าเขารวบตัวฉันแนบชิดกับเขาพลางบดเน้นริมฝีปากตัวเองบดขยี้กับริมฝีปากของฉันอย่างดูดดื่ม....จนฉันเริ่มรู้สึกว่าลมหายใจตัวเองเริ่มหายไปเป็นห้วงๆ..มือของตัวเองที่พยายามดันร่างหนาออกไปเริ่มปล่อยลง..

“ไอ้ไทม์..ปล่อยไนล์เดี๋ยวนี้” เสียงห้าวทุ้มของธันวาดังขึ้น..เรียกสติของฉันที่ไปไกลจนแทบกู่ไม่กลับ..ให้กลับมาสู่โลกความเป็นจริง..ที่แสนจะโหดร้ายไม่ได้อยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์เหมือนที่หลายคนวาดฝันไว้..

“ทำไม..หึงเหรอ?..แค่เพื่อนอย่าเยอะ..ฉันเป็นคู่หมั้น..อย่าลืมสิ..ฉันจะทำอะไรกับไนล์ก็ได้..” แววตาเย่อหยิ่งเย็นชาของไทม์ทำให้ฉันปวดร้าวไปทั้งใจ..เขาจูบเพื่อต้องการเอาชนะ..ไม่ได้มีความรักในนั้น..ไม่มีเลย..

“ไทม์..อย่าทำกับไนล์แบบนี้..ฉันขอร้อง..” เสียงของธันวาอ่อนลง..เขาสบตาเพื่อนสนิท..อย่างจริงจัง..

“ฉันไม่ได้อยากหมั้นแต่แรก..บอกเพื่อนนาย..ถอนหมั้นซะ..นี่แค่น้ำจิ้ม..ถ้ายังดึงดัน..อยากได้ฉันเป็นผัวให้ได้..จะเจอหนักกว่านี้..” ดวงตาสีเข้มของไทม์ปราดสายตามองฉันเพียงแว่บเดียว..และเดินจากไป..ฉันแทบจะยืนไม่อยู่..ริมฝีปากบวมเห่อจากรสจูบที่ไร้ความรักนั้น..

“ไนล์..เป็นไงบ้าง..หน้าเธอซีดมาก..” ธันวาโอบไหล่ของฉันไว้..เขาพาร่างของฉันที่คล้ายกับไร้วิญญาณไปนั่งที่ริมหน้าต่าง..

“มะ..ไม่เป็นไร..ฉันโอเค”

“ไนล์..ถอนหมั้นได้ไหม..ฉันขอ..ฉันไม่อยากให้เธอเจ็บ..” ธันวากุมมือฉันแน่น..แต่ฉันรักเขามากเหลือเกิน..

“ไม่..ฉันรักไทม์..”

Time talks

ผมรู้สึกเสียอาการจนแทบเก็บความรู้สึกประหลาดไม่อยู่..ผมตั้งใจแค่จะทำให้ยัยริมนาราที่แสนจะดื้อด้านอวดดีกลัวเท่านั้นเอง..ทว่าพอยัยนั่นถอดผ้าคลุมไหล่ออก..จนเผยแทบจะเห็นร่องอกรำไร..แถมยังทำทีเหมือนจะไปอ่อยผู้ชายคนอื่น..หัวใจของผมก็ร้อนรุ่มขึ้นมาทันที..ยัยนี่คล้ายจะทำลายศักดิ์ศรีของคู่หมั้นอย่างผม..

“ใครว่าฉันตัวสั่น..จูบของนายแย่มาก..กับคนอื่นนะ..ฉัน..อื้อ..” ผมจัดการปิดปากของเธอด้วยรสจูบที่เร่าร้อนขึ้นเป็นเท่าตัว..หาว่าจูบของผมห่วยแตกงั้นเหรอ..มือเล็กๆที่เหมือนจะต่อต้านกลับปล่อยลงแนบข้างลำตัว..ผมรับรู้ได้ถึงแรงสั่นไหวของร่างบางที่คล้ายจะหายใจหอบถี่..ทำเป็นเก่งว่าเคยจูบกับคนอื่น..จริงๆก็ประสบการณ์จูบเป็นศูนย์จนถึงขั้นติดลบ..ทว่ายิ่งจูบก็รู้สึกก็ยิ่งรู้สึกถลำลึกลงไป..จนเกือบควบคุมตัวเองไม่ได้ถ้าไอ้ธันวาไม่เข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน..

“ไอ้ไทม์..ปล่อยไนล์เดี๋ยวนี้” ผมมองหน้าอดีตเพื่อนสมัยมัธยมและวนเวียนเจอกันอยู่ในแวดวงธุรกิจ..ธันวา..มันรักยัยริมนารา..ใครๆก็มองออก..ยกเว้นเจ้าตัว..ไม่รู้ว่าโง่หรืองี่เง่า..พอเสียอกเสียใจก็วิ่งแจ้นไปหามันถึงห้อง..วันดีคืนดีมันหน้ามืดขึ้นมาเมื่อไหร่..ต้องเสร็จมันแน่นอน..ผมแค่นึกสงสารต้องพากลับบ้านทุกครั้ง..ยกเว้นคืนก่อน..กว่ายัยตัวปัญหาจะตื่นก็เกือบตีสาม..จะไปส่งก็กลัวโดนทางโน้นเร่งงานแต่งเพราะลูกสาวมาค้างอ้างแรมกับผม..

“ไทม์..อย่าทำกับไนล์แบบนี้..ฉันขอร้อง..” ไอ้ธันว์ถึงขั้นอ้อนวอนให้ผมหยุด..

“ฉันไม่ได้อยากหมั้นแต่แรก..บอกเพื่อนนาย..ถอนหมั้นซะ..นี่แค่น้ำจิ้ม..ถ้ายังดึงดัน..อยากได้ฉันเป็นผัวให้ได้..จะเจอหนักกว่านี้..” ผมพูดด้วยความหงุดหงิด..อยากให้หยุดก็ถอนหมั้นละกัน..ผมเองก็เบื่อเต็มที..ตั้งแต่หมั้นกับยัยไนล์..ผมควงผู้หญิงประชดสารพัด..เจ้าตัวก็ยังดึงดันจะคบกับผม..อาจจะหายหน้าไปให้ดีใจสักสองสามวัน..พอแม่ผมรู้ว่ายัยไนล์งอนก็ต้องให้ผมซื้อของไปง้อ..จนผมรู้ว่ายัยนี่ชอบกระเป๋าแบรนด์ดิออร์สีชมพู..ชอบดอกเดซี่..ชอบกินชานมไต้หวันไม่ใส่ไข่มุกหวานน้อย..ชอบกินบิงซูมะม่วง..แพ้กุ้ง..แถมยังชอบเสื้อผ้าแบรนด์ฟลอดิเรนเซ่..จริงๆผมก็ไม่ได้เป็นคนที่ชอบจดจำเรื่องของคนอื่น..แต่กับยัยไนล์..ผมจำเป็นต้องรู้และมันก็ซึมซับไปโดยไม่รู้ตัว..แต่บอกให้รู้เลย..ผมไม่ได้ชอบยัยจอมตื๊อนี่สักนิด..ไม่เลยจริงๆ..ผมบอกตัวเองอย่างมั่นใจ..