All Chapters of ความรักของคุณคณิณ: Chapter 1 - Chapter 10

ตอนที่ 2“ถ้าคุณลูกค้าไม่อยากดื่มเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์ ลองพิจารณาเป็นเครื่องดื่มม็อกเทลดูไหมคะ” น้ำเสียงใสแนะนำอย่างสุภาพ คณิณจะปฏิเสธแต่วาริชรีบพูดแทรก“มีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เบา ๆ แนะนำไหม”“มีค่ะ ลองพิจารณาเป็น Gin & Tonic ดูไหมคะ หรือว่าถ้าคุณลูกค้าชอบรสชาติอื่น สามารถบอกได้เลยนะคะ” บริกรสาวคลี่ยิ้มอย่างเป็นมิตร เครื่องดื่มที่เธอแนะนำเป็นเมนูเบสิกที่ดื่มง่าย เพราะนอกจากจะมีรสขมจากเหล้าจินแล้ว แต่ยังมีความซาบซ่าจากโทนิกวอเตอร์ และความเปรี้ยวสดชื่นจากมะนาว“Old Fashioned” เสียงเรียบเอ่ยขึ้นหลังเธอพูดจบเครื่องดื่มคลาสสิครสชาติหนักแน่นและเข้มข้นจากวิสกี้ มีความหวานจะน้ำตาลเล็กน้อย และมีกลิ่นหอมเบา ๆ จากเปลือกผลไม้รสเปรี้ยวทั้งที่พนักงานสาวสวยแนะนำเครื่องดื่มที่ดื่มง่ายและแอลกอฮอล์ไม่แรงมากนัก แต่เจ้าเพื่อนตัวดีกลับสั่งเครื่องดื่มที่แทบจะไม่ต่างกับการดื่มวิสกี้เพียว จนพวกเขาอดที่จะหันมาแซวไม่ได้“สั่งแบบนี้ตั้งแต่แรกก็จบ” ชินกรหันไปหยักไหล่กับวาริช“ได้เลยค่ะ รอสักครู่นะคะ”หลังจากได้เครื่องดื่ม ชินกรพูดคุยตามสไตล์คนช่างพูด แต่สายตาก็ลอบมองบรรยากาศในร้านขณะพูด จนไปสะดุดกับโต๊ะกลุ

ตอนที่ 4ร้านอาหารสไตล์โมเดิร์น ตกแต่งด้วยโทนสีขาวและดำ รายล้อมไปด้วยกระจกโปร่งใส เนื่องจากเวลานี้ยังไม่ค่อยมีลูกค้ามารับประทานอาหาร ทำให้เจ้าของร้านมีเวลาพักยืนคุยกับแบบฝันบริเวณหลังเคาน์เตอร์“กลางคืนกว่าจะเลิกงาน แล้วยังมาทำงานที่ร้านของพี่อีก เหนื่อยแย่เลย” “ไม่เหนื่อยหรอกค่ะ อะไรที่ทำแล้วได้เงิน ฝันก็ต้องทำ” ไม่ว่างานจะยากลำบากแค่ไหนขอแค่ได้รับค่าตอบแทนเป็นเม็ดเงิน เธอก็ยินดีพร้อมทำทุกอย่าง เพราะเธอต้องช่วยเหลือค่าใช้จ่ายของที่บ้าน และยังต้องส่งเสียค่าเล่าเรียนของตัวเองอีก เธอหวังแค่ได้มีโอกาสกลับไปเรียนอีกครั้ง เธอเลยต้องพยายามทำงานเก็บเงินให้ได้เยอะ ๆ “พี่ล่ะสงสารเธอจริง ๆ” เธอลูบหัวรุ่นน้องด้วยความเอ็นดูบ่นอดสงสารไม่ได้ แบบฝันเป็นรุ่นน้องในคณะของเธอ เธอมักจะเห็นเด็กคนนี้ทำงานหามรุ่งหามค่ำ พยายามทำงานเก็บเงินส่งตัวเองเรียนกับส่งงานให้ทางบ้านตลอด เธอหน้าตาจะดูอิดโรยด้วยความเหนื่อยล้า แต่เธอก็ไม่เคยเห็นแบบฝันบ่นท้อแท้ในชีวิตสักครั้ง ถ้าเธอมีเงินมากพอเธอก็อยากจะช่วยน้องสาวคนนี้ ติดตรงร้านนี้ยังไม่คืนทุนนี่สิ ได้แต่หวังว่าแบบฝันจะได้กลับไปเรียนต่อให้จบในเร็ววันไม่นานเสียงกระดิ

ตอนที่ 6“เป็นอะไรอีกล่ะ” ชินกรเอ่ยทักคณิณที่มัวแต่จับมีดกับส้อมแต่ไม่ลงมือหั่นเนื้อสเต๊กตรงหน้า กินเสียที เนื่องจากวันนี้เขามาทำธุระละแวกใกล้เคียงกับเจ้าเพื่อนหน้านิ่ง เลยชวนอีกคนมากินมื้อเที่ยงที่ร้านอาหารด้วยกัน“สมัยนี้ค่าเทอมมหา’ลัยเท่าไหร่วะ”“ฮั่นแน่! สนใจสาวมหา’ลัยเหรอคุณชาย” ชินกรแซว เพราะผู้หญิงที่แม่ของเจ้าเพื่อนไร้หัวใจหามาให้ มีแต่วัยทำงานทั้งนั้น เลยไม่เข้าตาเพราะสนใจสาวมหาวิทยาลัยนี่เอง“พูดบ้าอะไร” คณิณส่งสายตาค้อนใส่“แซวนิดแซวหน่อยไม่ได้” คนผมประบ่าทำปากเบะบ่นอุบอิบ“แล้วถามทำไม”“เปล่า แค่สงสัย” เขาตอบเสียงเรียบสีหน้ายากเกินกว่าจะคาดเดา“อืม ก็แล้วแต่คณะที่เรียนนะ ชื่อเสียงของมหา’ลัยก็มีส่วนด้วย” เจ้าของใบหน้าทะเล้นทรงเสน่ห์ว่าไปพลางเคี้ยวอาหารไป“ทำงานแบบนั้นจะได้เงินเท่าไหร่กัน” คณิณพูดลอย ๆ เสียงเบา เสียงเบาจนชินกรไม่สามารถปะติดปะต่อเป็นประโยคได้“มึงพูดว่าอะไรนะ” เขาเงี่ยหูฟังใกล้ ๆ“เปล่า ไม่มีอะไร”“มีลับลมคมในจริง” ชินกรว่าพลางจิ้มสเต๊กส่งเข้าปากอย่างเซ็ง ๆ ก่อนจะแยกย้ายกันไปทำภารกิจของตัวเองกันต่อตะวันบ่ายคล้อยวันหนึ่ง เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นพร้อมกับการ

ตอนที่ 8หลังจากคนเป็นพี่ขับรถออกไป คนหมอคนสวยก็รีบไปซื้อข้าวต้มร้านหน้าปากซอยมาให้คนป่วย“ทานข้าวต้มแล้วทานยาพักผ่อนนะคะ” ญาดาถือถาดพลาสติกที่มีชามข้าวต้ม ยาลดไข้ และแก้วน้ำเปล่า วางข้างเตียงของเธอ“ถามได้ไหมคะ” ญาดาทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงที่อีกคนนั่งพิงหลังอยู่ แล้วขยับเข้าไปใกล้“ค่ะ” เธอยกถาดวางบนตักแล้วตักข้าวต้มขึ้นเป่าคลายร้อน“คุณฝันเป็นอะไรกับพี่คณิณเหรอคะ” ข้าวต้มในปากแทบจะพุ่งออกมา เธอรีบคว้าทิชชูมาเช็ดปาก“ไม่ได้เป็นอะไรกันค่ะ” เธอวางช้อนในมือแล้วรีบตอบทันที เพราะไม่อยากให้คุณหมอคนสวยเข้าใจผิด“จริงเหรอคะ” อีกคนถามอย่างไม่เชื่อในคำตอบ เพราะพี่ชายเธอไม่เคยพาสาวคนไหนไปไหนมาไหนด้วยอยู่แล้ว ยกเว้นเธอคนนั้น แต่พี่เธอกับโทรมาหาเธอแล้วพาผู้หญิงที่ชื่อแบบฝันคนนี้ มาให้เธอรักษา ทั้งที่จะไม่สนใจก็ได้“จริง ๆ ฝันไม่ได้รู้จักคุณคณิณหรอกค่ะ” เพราะเธอก็เพิ่งจะรู้จักชื่อของเขาเมื่อครู่นี่เอง“เอ๊ะ” หมอสาวอุทาน“ก่อนหน้านั้นมีเรื่องชุลมุนนิดหน่อย แล้วคุณคณิณเข้ามาช่วยฝันพอดี” เธออธิบาย“อย่างนี้นี่เอง งั้นหมอไม่รบกวนคุณฝันแล้ว อย่าลืมทานยาแล้วก็พักผ่อนนะคะ” ว่าแล้วลุกเดินออกไปแสงแดดยามเช้าเ

ตอนที่ 10หลังจากนั้นเขาก็พาเธอไปหาที่พัก เขาพาเธอไปดูหลายที่เธอไม่ไม่ใช่คนเรื่องมากเธอสามารถพักที่ไหนก็ได้ แต่เขาบอกกับเธอเสมอว่าความปลอดภัยจะละเลยไม่ได้ เธอเลยจำใจตามเขาไปดูที่พักต่าง ๆ จนมาหยุดที่ตึกสีขาวสะอาดตาสูง 5 ชั้น อยู่ไม่ไกลจากสถานีรถไฟฟ้า ในซอยที่เงียบสงบ“ที่จริงฉันอยู่ห้องเช่าเล็ก ๆ ก็ได้นะคะ” เธอกระซิบข้างหูร่างสูง เมื่อเดินตามเจ้าของอพาร์ตเมนต์เข้ามาดูห้องด้านใน “ฉันบอกแล้วไง เธออยู่คนเดียวก็ต้องหาที่พักที่ปลอดภัย” ก็จริงตามที่เขาว่า ที่นี่มีระบบรักษาความปลอดภัยที่ครบครัน มีรถสาธารณะวิ่งผ่าน แต่ว่าอยู่ห้องแบบนี้มันไม่เกินกำลังของเธอไปหน่อยหรือ ลำพังรายได้ที่เธอได้รับก็ไม่ได้มากขนาดนั้น ที่ผ่านมาเธอมีบ้านให้อยู่อาศัย พอต้องออกมาใช้ชีวิตคนเดียว ไม่อยากจะคิดถึงค่าใช้จ่ายที่จะบานปลายตามมาเลย ไหนจะค่ามัดจำห้องที่ต้องจ่ายล่วงหน้าอีก“ห้องเป็นอย่างไงบ้างคะ ชอบไหม” เจ้าของถาม“ก็โอเคดีนะ” ห้องโล่งกว้างมีพื้นที่กำลังดี มีระบบรักษาความปลอดภัย เฟอร์นิเจอร์ครบ“ผมตกลงเอาห้องนี้ครับ”“คุณคณิณคะ...” เธอท้วง“ฉันจัดการเอง” เขาหันไปพูดกับเธอ“สะดวกเขาพักวันไหนคะ”“วันนี้”“งั้นเดี๋ย