All Chapters of ความรักของคุณคณิณ: Chapter 11 - Chapter 20

ตอนที่ 12“ช่วยแกล้งเป็นแฟนฉันหน่อยได้ไหม” ตากลมเบิกขึ้นด้วยความตกใจ“อะไรนะคะ?” เธอถามอีกครั้ง เมื่อกี้เธออาจจะหูฝาด หรือไม่ก็เริ่มง่วงนอนจนรับสารผิดก็เป็นได้“ฉันอยากให้เธอแกล้งเป็นคนรักของฉัน” สีหน้าแววตาจริงจังของใบหน้าหล่อถูกส่งออกมา เธอคิดว่าคนตรงหน้าอาจจะเมาจนพูดไม่รู้แน่เลย“คุณคณิณเมาอยู่สินะคะ” เธอหัวเราะกลบเกลื่อนเปลี่ยนเรื่อง“ฉันพูดจริง เธอเคยบอกฉันเองไม่ใช่เหรอ ว่าถ้ามีอะไรให้เธอช่วย เธอก็พร้อมจะช่วย”“ใช่ค่ะ ฉันเคยพูดไว้ แต่ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องช่วยแกล้งเป็นแฟนคุณด้วย” คณิณตั้งสติรวบรวมคำพูด“แค่ช่วยแกล้งตบตาแม่ของฉัน ให้ท่านสบายใจแค่นั้น” ยิ่งคำพูดแบบนี้ยิ่งทำให้เธอไม่เข้าใจหนักกว่าเดิม รูปร่าง หน้าตา ฐานะดี ขนาดนี้ทำไมไม่ไปหาคนที่คู่ควรกว่าเธอ“เธอไม่อยากช่วยฉันสินะ” เสียงเข้มเอ่ยเสียงอ่อย“เปล่านะคะ! ฉันแค่สงสัยว่าทำไมถึงต้องเป็นฉันด้วย ในเมื่อคุณเอง น่าจะหาคนที่คู่ควรกับคุณได้มากกว่าฉัน”“ถ้าเธอไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร ขอโทษที่มารบกวน” เขาว่าแล้วลุกขึ้นยืน เตรียมออกจากห้อง“เดี๋ยวก่อนค่ะ” เธอรั้ง “ถ้าคุณคณิณไม่รังเกียจ ฉันจะแกล้งเป็นคนรักของคุณให้ค่ะ”เขายกยิ้มขึ้นม

ตอนที่ 14เมื่อมื้ออาหารผ่านไป คณิณรู้สึกโล่งอก อย่างน้อยสถานการณ์ก็ผ่านไปด้วยดี แบบฝันรับมือกับสถานการณ์ได้ดีกว่าที่เขาคิดไว้มาก อย่างน้อยก็พอยื้อเวลาเรื่องหาคู่ดูตัวได้ระยะหนึ่ง“แม่ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม” หลังจบมื้ออาหารผู้เป็นแม่เรียกเขาเข้ามาคุยที่ห้องโถง หลังเห็นแบบฝันเข้าไปช่วยแม่บ้านเก็บจานบนโต๊ะอาหาร“ว่าไงครับแม่” “หนูแบบฝันน่ารักดีนะ แม่ชอบ” เขาอึ้งกับคำพูดของผู้เป็นแม่เล็กน้อย“แม่อยากให้ควินท์แต่งงานกับหนูแบบฝัน” ตาคมเบิกกว้างมองผู้เป็นแม่อย่างไม่เข้าใจ ว่าแม่ชอบเธอจริงหรือว่าประชดเพียงเพราะเงเจอกันครั้งแรก“แต่เธอยังเรียนไม่จบเลยนะครับ” เขารีบแย้ง“หนูแบบฝันไม่ใช่เด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะเสียหน่อย อีกอย่างไม่ได้มีกฎหมายห้ามแต่งงานในวัยมหาวิทยาลัยด้วย” “แต่ผมว่ามันจะดูไม่ดีนะครับ” เพราะวัตถุประสงค์ในการพาเธอมาที่บ้าน ก็เพื่อยืดเวลาที่แม่เคยพูดคำขาดว่าให้พาแฟนมาหาให้ได้ภายในหนึ่งสัปดาห์ เพื่อที่เขาจะได้พอมีเวลาในการหาคนที่เขารักแล้วพร้อมแต่งงานด้วย ไม่ใช่เพื่อหวังให้เธอมาแกล้งแต่งงานหลอก ๆ“สมัยนี้ใคร ๆ ก็แต่งงานกันตั้งแต่อายุน้อยกันทั้งนั้น ดีเสียอีกขืนปล่อยไป น้องเขาไป

ตอนที่ 16และแล้วก็มาถึงวันถ่ายรูปพรีเวดดิ้ง ตอนนี้เหลือเวลาในการเตรียมงานอีกประมาณ 2 สัปดาห์ คณิณบอกเธอว่าแม่ของเขาจัดแจงบัตรเชิญคนร่วมงานเรียบร้อยแล้ว เธอนิ่งฟังร่างสูงพูดขนาดขับรถพาเธอไปสตูดิโอถ่ายรูป “เรื่องแม่ของเธอ ไม่ต้องไปใส่ใจคนแบบนั้นหรอก” ราวกับอ่านใจเธอได้ ถึงจะเป็นงานแต่งงานปลอม ๆ ก็เถอะ แต่เธอก็อดคิดไม่ได้ ถ้าแม่ได้มาเห็นเธอใส่ชุดเจ้าสาวแสนสวยแบบนี้ แม่ของเธอจะร่วมแสดงความยินดีกับเธอมากน้อยแค่ไหน ถึงโอกาสที่จะเป็นจริงช่างน้อยนิด แต่เธอก็อยากหวังให้ใจตัวเองได้พอพองตัวบ้าง ว่าแม่ของเธอก็รักและเป็นห่วงเธอไม่แพ้ใคร“เธอกำลังเริ่มต้นชีวิตใหม่ ใช้ชีวิตตัวเองให้ดีก็พอ” เขาพูดดึงเธอออกมาสู่ความจริง ความเป็นจริงที่ว่าชีวิตเธอช่างแสนเดียวดายสตูดิโอตกแต่งสไตล์มินิมอล เรียบง่าย ผนังโดยรอบทาสีขาวสะอาดตา มีการจัดแสงวอร์มไวท์ส่องทั่วห้อง ตรงกลางห้องเป็นฉากพื้นหลังสีพื้นที่สามารถเปลี่ยนได้หลากโทนสี เพื่อให้เข้ากับธีมในแต่ละเซต เสื้อผ้าชุดเจ้าบ่าวเจ้าสาวถูกจัดเตรียมอย่างพิถีพิถันแขวนเรียงราย พร้อมอุปกรณ์เสริมการถ่ายรูปและดอกไม้จัดเตรียมไว้คณิณอยู่ในชุดสูทสีกรมท่าเข้มยืนรอว่าที่เจ้าสา

ตอนที่ 18ห้องโถงขนาดใหญ่ถูกตกแต่งด้วยดอกไม้สีขาวและชมพูอ่อน เสียงบรรเลงเพลงรักคลอเบาๆ สร้างบรรยากาศอบอุ่น แม้ว่าฉากหน้าจะดูเหมือนงานแต่งที่สมบูรณ์แบบ แต่สำหรับเจ้าบ่าวเจ้าสาวบนเวที นี่เป็นเพียงการแสดงที่ต้องเล่นให้สมบทบาทเท่านั้นแบบฝันยืนอยู่ในชุดเจ้าสาวสีขาวมุกเรียบหรู เธอรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยกับสายตาของแขกในงานที่จับจ้องมา จนความกังวลในใจฉายผ่านแววตาคู่สวย แม้จะพยายามยิ้มให้ดูธรรมชาติ แต่หัวใจของเธอดันเต้นระรัวไม่เป็นจังหวะราวกับจะทะลุออกจากอกคณิณในสูทสีกรมท่าเข้มยืนอยู่ข้าง ๆ ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง แต่หากสังเกตดี ๆ จะเห็นถึงความกดดันในแววตาของเขา แม้ว่าเขาจะดูสง่างามราวราวกับภาพวาดที่ไม่มีอยู่จริง แต่ภายใต้ใบหน้าเรียบนิ่งกลับเต็มไปด้วยความว้าวุ่นใจ ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยผ่านงานเลี้ยงหรูหราแบบนี้มาก่อน แต่เป็นเพราะเขาต้องการให้ทุกอย่างในค่ำคืนนี้ผ่านไปอย่างราบรื่นโดยไม่มีใครจับพิรุธได้“อย่าลืมยิ้ม” คณิณกระซิบเบา ๆ ข้างหูเธอ พลางเหลือบมองแขกที่ส่งเสียงเชียร์อยู่ด้านล่าง “พวกเขากำลังจ้องมองเราอยู่”แบบฝันพยายามดึงตัวเองกลับมาจากความคิดฟุ้งซ่าน เธอยิ้มออกมา แม้จะดูเกร็งไปหน่อย แต่ก็เพียงพอ

ตอนที่ 20“แต่เป็นหลังฮันนีมูน” เธอเบิกตากว้าง“ฮะฮันนีมูน” เธอพูดตะกุกตะกัก ทวนสิ่งที่เพิ่งได้ยิน“ใช่” เขาตอบย้ำอีกที ว่าสิ่งที่เธอได้ยินคือเรื่องจริง คิ้วเรียวเลิกขึ้นอย่างตกใจ ตากลมมองคนตรงหน้าด้วยความไม่เข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้น เธอก็แค่รับบทแกล้งเป็นภรรยาปลอม ๆ ให้เขา แต่จำเป็นต้องพาไปฮันนีมูนด้วยเหรอ“แม่ฉันเขาให้พาเธอไป ก็ถือว่าไปพักผ่อนก่อนทำงานแล้วกัน” ราวกับอ่านใจเธอได้ คณิณอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้น แม้เธอจะไม่ได้เอ่ยปากถามก็ตาม“เราจะออกเดินทางพรุ่งนี้ เธอก็เตรียมตัวจัดกระเป๋าไปด้วยล่ะ”ก็ดีเหมือนกันเธอจะพักผ่อนเตรียมกายและใจสำหรับทำงานด้วย“ไปที่ไหนเหรอคะ” เสียงใสถาม“เกาะส่วนตัวของฉัน” แค่ได้ยินคำว่าเกาะ ประกายตาแวววาวก็ผุดขึ้นในดวงตากลม ตั้งแต่เธอเกิดมาเธอยังไม่เคยไปเกาะเลยสักครั้ง มีเพียงเห็นผ่านโทรทัศน์ น้ำทะเลสีฟ้าครามสุดลูกหูลูกตา กับหาดทรายสีขาวละเอียด แค่นึกใจก็เต้นรัวเป็นกลองชุดแล้ว“แล้วไปกี่วันเหรอคะ” เธอถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น“หนึ่งสัปดาห์” เธอพยักหน้ารับ ก่อนจะหมุนตัวเตรียมเดินออกจากห้อง“จัดกระเป๋าเผื่อฉันด้วยนะ” เธอหยุดฝีเท้า แล้วหันไปพยักหน้ารับริมฝีปากขยับขึ้