All Chapters of คนโปรดของหมออัยเน่: Chapter 1 - Chapter 10

หมออัยเน่หรือนายแพทย์อัยเน่ วานิชศิริ อายุ 34 ปีมีอาชีพเป็นหมอผ่าตัดศัลยแพทย์อันดับต้น ๆ ของประเทศตั้งแต่อายุยังน้อย พร้อมพ่วงมาด้วยตำแหน่งคุณพ่อมือใหม่ ที่ไม่เคยรู้สึกยินดีกับภรรยาคนนี้ตั้งแต่จดทะเบียนจนกระทั้งเธอตั้งท้องลูกของเขา คนภายนอกที่มองเข้ามาต่างก็บอกว่าอิจฉาภรรยาของเขามิหนำซ้ำยังมองว่าเธอไม่คู่ควรที่ได้สามีเป็นถึงอาจารย์หมอสุดหล่อ ทว่าที่เขายอมมีอะไรกับเธอก็เพื่อให้แม่ของเขาสบายใจและเลิกยุ่งเกี่ยวกับชีวิตส่วนตัวของเขาก็เท่านั้น ขณะที่เขากำลังนั่งเดิมอยู่ในผับแห่งหนึ่งกับเพื่อนสนิทอย่างวาฬเห็นว่าเขาไม่มีทีท่าว่าจะกลับบ้านจึงถามออกไปด้วยความเป็นห่วงว่า “มึงไม่รีบกลับบ้านไปหาลูกหาเมียมึงเหรอไอ้หมอ” เขาหันไปมองค้อนเพื่อนด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะถอนหายใจแรง ๆ และพูดตอกหน้าวาฬไปว่า “มึงอย่าเอ่ยถึงได้ไหม ฟังแล้วเสียบรรยากาศ” “เชี่ย! แรงไปหรือเปล่าวะไอ้หมอเน่กูพูดแค่นี้ มึงจะอารมณ์เสียอะไรขนาดนั้น ถ้าน้องเขามาได้ยินน้องเขาจะเสียใจนะเว้ย” “เลิกพูดถึงได้ยัง!..ต่อหน้าเธอกูพูดหนักกว่านี้อีก มึงไม่ต้องพูดมากเลยไอ้วาฬรีบ ๆ แดกเป็นเพื่อนกูเลยมา ๆ ” “อืม ๆ ชนก็ชน” ขณะท

พอเธอแต่งตัวเสร็จเธอจึงรีบโทรหาภาม หนุ่มผิวแทนแดนอีสานแท็กซี่เจ้าประจำของเธอซึ่งเขาก็มีอายุไล่เลี่ยพอ ๆ กับเธอ ทำให้ทั้งคู่สนิทสนมกันและหนุ่มภามที่แสนจะใจดีกับเธอค่อยไปรับไปส่ง ยิ่งเขารู้ว่าเธอท้องเขาก็ยิ่งเป็นห่วงเธอคอยซื้อของมาฝากเธออยู่เสมอ ซึ่งนอกจากหน้าที่มารับคนโปรดแล้วนั้นภามยังจะต้องแวะไปส่งข้าวกล่องให้หมออัยเน่อยู่เป็นประจำ ซึ่งทั้งหมดที่เขาทำให้เธอนอกจากค่าจ้างแล้วอีกอย่างหนึ่งก็เพราะความเอ็นดูเธอเหมือนน้องสาวคนหนึ่งก็เท่านั้น “พี่ภามสวัสดีค่ะ คนโปรดเองนะคะ” “ครับ น้องโปรด” “เอ่อ..คือพอดีคนโปรดจะไปซื้อของมาทำขนมค่ะ พี่ภามว่างมารับคนโปรดที่หน้าบ้านได้ไหมคะ” “ได้สิครับ แต่น้องโปรดรอสักครู่นะครับ พี่กำลังส่งลูกค้าอยู่ใกล้ ๆ ซอยบ้านน้องโปรดพอดีเลย เดี๋ยวพี่แวะไปรับนะครับ” “ค่ะพี่ภาม” หลังจากวางสายแล้วเธอก็เดินไปหาเขาที่นั่งอยู่ห้องทำงานก่อนจะบอกเขาว่าเธอจะไปซื้อของขณะที่เธอยืนรอแท็กซี่ที่หน้าบ้านไม่นานภามก็มารับเธอ “รอนานไหมครับน้องโปรด” พอเธอขึ้นรถภามก็หันไปยิ้มให้เธอ เธอก็ยิ้มตอบกลับก่อนจะส่ายหัวเบา ๆ “ไม่เลยค่ะพี่ภาม เดี๋ยววันนี้เราไปร้านขายอุปก

“คนโปรดขอโทษค่ะพี่วาฬ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิด วาฬหันมามองและส่งยิ้มให้เธอก่อนจะเดินไปส่งเธอต่อ “กลับบ้านไปพักผ่อนได้แล้วค่ะ ไว้เจอกันใหม่นะ ฝันดีนะคะคนโปรด” “เช่นกันค่ะ พี่วาฬก็อย่าดื่มเยอะนะคะ ไม่ไหวก็พักที่โรงแรมก่อนค่อยกลับตอนเช้านะคะ” “ขอบคุณที่เป็นห่วงพี่ครับ” วาฬลูบหัวเธอเบา ๆ ก่อนจะโบกมือลา หลังจากนั้นเธอรีบเดินไปหาภามทันที ซึ่งภามก็เปิดประตูด้านหลังรอเธออยู่แล้ว พอเธอมาถึงบ้านเธอก็รีบดื่มนมและอาบน้ำเข้านอน เช้าวันต่อมา คนโปรดที่ตื่นมาเธอรีบลงไปเตรียมกับข้าวเหมือนในทุก ๆ วันจากนั้นเธอก็รีบขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว พอทานข้าวเสร็จเธอพยายามโทรหาติดต่อหมออัยเน่เพราะเมื่อคืนเขาไม่ได้กลับมานอนที่บ้านแต่ก็ยังดีที่วาฬส่งข้อความมาบอกเธอว่าเขาเมาหนักจนต้องนอนค้างที่โรงแรม “ทำไมพี่หมอไม่รับสายนะ หวังว่าพี่คงตื่นไปทำงานได้นะคะ” หลังจากที่เธอพยายามโทรหาเขาอยู่หลายครั้ง เขาก็ไม่รับสายส่งข้อความไปก็ไม่อ่านไม่ตอบ พอเธอพึมพำเขาเสร็จเธอจึงตัดใจโทรให้ภามให้มารับเธอและพาเธอไปหาหมอตามนัดเรื่องลูกแทน ณ โรงพยาบาล “หนูคนโปรดเห็นไหมครับ ดูเจ้าตัวเล็กสิ” “ค่ะ”

เธอจ้องหน้าเขาก่อนที่เธอจะสะบัดมือของเขาออกและวิ่งหนีลงไปที่ห้องรับแขก โดยที่เขาไม่ได้วิ่งตามเธอมา หลังจากที่เธอปิดประตูแล้วเธอก็นั่งทรุดที่ประตู พร้อมปล่อยโฮออกมาอย่างหนัก ภายในใจตอนนี้ของเธอรู้สึกว่ามันแหลกสลายเป็นเสี่ยง ๆ ทำคำพูดและท่าทางของเขามันทำให้เธอเจ็บจนไม่สามารถจะทนนอนกับเขาต่อไปได้อีกแล้ว เธอนั่งปาดน้ำตา มืออีกข้างก็ลูบท้องของตัวเองและพึมพำออกมา “เจ้าตัวเล็กหนูอย่าเก็บคำพูดของคุณพ่อมาใส่ใจนะลูก แม่เองก็เสียใจไม่ต่างกัน อดทนอีกหน่อยนะแม่ยังแอบหวังว่าพ่อหนูจะเปลี่ยนใจ แม้ว่าความหวังของแม่จะดูเพ้อเจ้อไปก็เถอะ..ฮื่อ ฮื่อ” พูดไปน้ำตาเธอก็ไหลไม่หยุด หลังจากเธอร้องไห้จนพอใจเธอเดินไปที่เตียงเสียงสะอืดก็ยังไม่หยุด เธอหยิบมือถือตัวเองออกมาก่อนจะเปิดรูปครอบครัวตัวเองที่แสนอบอุ่นอยู่พร้อมหน้ากันที่โต๊ะอาหาร ใจของเธอก็มันยิ่งอ่อนแอเพราะเธอเองก็รู้สึกผิดกับทุกคนอยู่ไม่น้อย “แม่คะ พ่อคะ พี่ปลื้ม..คนโปรดคิดถึงทุกคนจัง ฮื่อ” เธอเอามือถือทาบอกก่อนจะกอดมือถือตัวเอง เธอรู้ดีว่าทุกคนไม่ได้เห็นด้วยกับสิ่งที่เลือก เธอยอมทะเลาะกับที่บ้านเพื่อเขาขนาดนี้แต่สิ่งที่เขาตอบแทนเธอตอนนี้เธอก็ไม

“ปลาบปลื้ม!” “แม่ครับ..ใครจะอดทนไหว ดูสภาพตัวเล็กสิ พวกเราเลี้ยงตัวเล็กมายุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม มันเป็นใครถึงกล้าทำตัวเล็กเสียใจขนาดนี้” “ลืมไปหรือเปล่าว่าน้องสาวเราเสนอตัวให้เขาเองนะ” พอแม่เขาส่งสายตาที่ดุและปรายตาเหลือบไปมองเธอ ปลาบปลื้มก็กระฟัดกระเฟียด ด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะมองท้องที่นูนป่องออกมาของเธอ “ผู้หญิงหรือผู้ชายอ่า” “ผู้ชายค่ะ” เธอลูบท้องก่อนจะหันไปยิ้มให้พี่ชายตัวเอง แววตาเป็นกประกายเมื่อพูดถึงลูกของตัวเอง “แม่คะ พี่ปลื้มคะ โปรดขอโทษอีกครั้งนะคะ ทุกคนให้อภัยโปรดได้ไหม โปรดรู้แล้วว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่โปรดทำไปมันผิดและโปรดก็เข้าใจแล้วว่าไม่ควรทำตัวแบบนั้น ต่อไปนี้โปรดจะเชื่อฟังนะคะ” เธอดึงมือของทั้งสองคนเข้ามากุมเอาไว้และขอโทษทั้งสองคนอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือแววตาสำนึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไปจริง ๆ “เอาล่ะ ๆ ที่ผ่านมาก็ถือว่าเป็นบทเรียน แม่ยอมรับนะว่าเสียใจมากที่เลี้ยงดูลูกได้ไม่ดี แต่ชีวิตมันเป็นของโปรด แม่ก็ต้องยอมรับกับสิ่งที่หนูตัดสินใจ ในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้วก็ต้องยอมรับความจริงและเดินหน้ากันต่อไป” “แม้ว่าพี่จะรู้สึกผิดหวังในตัวเล็กมาก ๆ และเส