Semua Bab คนโปรดของหมออัยเน่: Bab 11 - Bab 20

“เฮ้ย ๆ ใจเย็นวาฬ กูว่าตอนนี้พวกมึงกำลังใจร้อนเกินไปนะเพื่อน ส่วนมึงไอ้หมอเน่ มึงอีกคนเป็นเชี่ยอะไรก็ไม่ยอมปรึกษาคนอื่น มึงคิดว่ามึงเข้มแข็งมากหรือไงไม่ไหวก็บอกดิวะ ต่อให้มึงเป็นหมอมึงก็รักษาตัวเองไม่ได้หรอกนะ” หมอสามที่เห็นว่าเรื่องนี้เริ่มจะไปกันใหญ่เขาจึงห้ามให้เพื่อนทั้งสองคนใจเย็นกันก่อน “กูกลับก่อนนะ” “เอ่อ ๆ ไปกูไปส่งเอง” วาฬลุกขึ้นพร้อมกับหมอสาม พอเพื่อนทั้งสองคนกลับไปเขาขมวดคิ้วเป็นปมก่อนจะยกมือกุมขมับด้วยความเครียด ความรู้สึกเขาตอนนี้ไม่รู้ว่าเขาควรทำอย่างไรดูเหมือนว่าทุกสิ่งทุกอย่างทั่งทางร่างกายและจิตใจเขาจะพังหมดแล้วจริง ๆ 4 เดือนต่อมา หลังจากวันที่เขาทะเลาะกับวาฬ เขาก็ตัดสินใจเขาไปรักษาโรงพยาบาลเกี่ยวกับสภาพจิตใจ รวมไปถึงเรื่องรักษาโรคมะเร็งอย่างจริงจัง โดยเรื่องที่เขาป่วยก็ยังคงไม่มีใครรู้นอกจาก เพื่อนและหมอที่ทำการรักษาเขาเท่านั้น ซึ่งวันนี้เขาก็มาตรวจร่างกายตามที่หมอนัด “หมออัยเน่รู้สึกดีขึ้นหรือยัง” “ครับอาจารย์หมอ” “แค่ใจสู้ทุกอย่างมันก็ทำอะไรเราไม่ได้ อาจารย์เชื่อแบบนั้นนะ มะเร็งมันก็ไม่แทบจะไม่เหลือแล้ว โรคซึมเศร้าก็แทบปกติแล้วโดยร่วมอาจารย์ว่า

“ยังไงก็ขอบคุณมากนะคะที่มาช่วยคนโปรด…พี่อัยเน่ก็กลับไปได้แล้วค่ะ” “ไม่เรียกแทนตัวเองว่าหนูแล้วเหรอ” เขามองเธอในความมืดและแสงสว่างของฟ้าแลบบางขณะเผยให้เห็นใบหน้าเธอที่อวบอิ่มและแววตาที่ไม่เหลือความรักหรือดีใจที่เธอเคยมอบให้เขาเหมือนแต่ก่อนอีกแล้ว “ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น คงไม่มีความจำเป็นที่ต้องเรียกหรอกค่ะ” “แล้วที่อยู่ในท้องเธอ…มันยังทำให้เราสนิทกันไม่พออีกเหรอ” “เอามือพี่ออกไปเลยนะ!” เธอรีบปัดมือเขาออกจากท้องของเธอทันที ก่อนที่เขาจะส่องไฟจากมือถือมาทางหน้าท้อง แสงไฟที่ส่องไปหาเจ้าตัวเล็กเหมือนกับว่าลูกจะชอบใจถีบหน้าท้องเธออย่างแรงจนเห็นรอยเท้านูนโผล่ออกมาให้ทั้งคู่ที่ได้เห็นแบบนั้นก็เผลออุทานพร้อมกัน “ตัวเล็ก!” “ลูก” เสียงฝนที่เริ่มซาลงมันก็ทำให้เธอได้ยินน้ำเสียงที่ตื่นเต้นดีใจของเขา มือหนาเอื้อมมาสัมผัสลูกในท้องเธออีกครั้ง ทว่าเธอกลับยอมปล่อยให้เขาสัมผัส ภาพตรงหน้าที่เธอไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับเธอด้วยซ้ำ เธออดที่จะกลั้นน้ำตาตัวเองไม่ได้จึงพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือว่า “เขาไม่ใช่ลูกพี่อัยเน่อีกแล้วค่ะ พี่อัยเน่จะมาเรียกร้องอะไรในวันที่มันสายเกินไปแล้วคะ! เขาเป็

ขณะที่เขาเคาะประตูห้องแล้วเธอไม่ตอบอะไรเขาจึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามาเอง ภาพที่เขาเห็นคือเธอก็กำลังจะใส่เสื้อผ้าอยู่ ทำเอาเธอต้องยกมือขึ้นมาปิดหน้าอกจะรีบหันหลังหลบความอาย ซึ่งเขาเองก็ตกใจทั้งตื่นเต้นไม่น้อยเหมือนกันที่เห็นว่าเธอยังเปลือยเปล่าอยู่ เขากลืนน้ำลายอย่างยากลำบากก่อนจะพยายามพูดด้วยน้ำเสียงที่เหมือนว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องปกติ “อะไรคะ เรื่องแค่นี้เองหนูเธอจะตกใจอะไรขนาดนั้นคะคนโปรด” “ออกไปเลยค่ะ!” “อืม ๆ ไปแล้วจ้ะ” พอเขาเดินออกมาห้องไปแล้วเธอก็ได้แต่ถอนหายใจและรู้สึกเขินอายจนหน้าแดงทำตัวไม่ถูก หลังจากที่แต่งตัวเธอก็รีบเดินมาจากห้องเธอก็เห็นว่าเขากำลังนั่งโซฟาที่ห้องนั่งเล่น พอเขาเห็นว่าเธอมายืนกอดอกอยู่ตรงหน้าเขาก็ยิ้มเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น “พี่อัยเน่เข้าไปในห้องคนโปรดมีอะไรอีกคะ” “พี่..พี่แค่จะเรียกเธอมาทานข้าวนะ” เขาเอานิ้วชี้จิ้มท้องเธอเบา ๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน “ไม่ต้องมาลำบากทำให้แบบนี้หรอกค่ะ ต่อให้พี่ทำมากกว่านี้คนโปรดก็ไม่ได้ดีใจหรือภูมิใจอะไรในตัวพี่อัยเน่ทั้งนั้นค่ะ” เขาเงยหน้าสบตากับเธอด้วยความรู้สึกเศร้าและไม่คิดเลยว่าเธอจะดื้อรั้นกั

ขณะที่ทั้งคู่ยังร่ำลากันอยู่นั้นเขาที่รู้สึกอิจฉาและหมั่นไส้จนอดที่จะแซะทั้งคู่ไม่ได้ พอภามออกจากห้องไปแล้วเขาก็รีบลุกขึ้นเดินตามภามไปติด ๆ พอออกจากห้องภามก็หยุดเดินและหันไปคุยกับเขา “คุณหมอเน่ไม่ต้องเดินไปส่งผมหรอกครับ คุณหมออยู่เฝ้าน้องโปรดเถอะ” “คุณคิดยังไงกับคนโปรดกันแน่ คุณชอบเธอเหรอ” ภามกระตุกยิ้มก่อนจะหันไปสบตากับเขา โดยที่ในใจเขาเองก็หวั่นใจไม่น้อยกลัวว่าเธอจะหลงรักภาม “ผมกับน้องโปรดเราเป็นได้แค่พี่น้องกันครับ หมอเน่ก็รู้ฐานะทางสังคมของผมมันไม่สามารถไปเทียบกับฐานะทางสังคมของพวกคุณได้หรอก ผมก็ได้แต่หวังให้น้องโปรดมีความสุขและไม่ต้องเสียใจกับสิ่งที่เธอเลือก ถ้าคุณหมอเน่คิดว่าจะสามารถกลับมาเป็นครอบครัวกับน้องโปรดได้ผมก็ยินดีด้วยครับ คุณหมอวางใจเถอะผมไม่ใช่คู่แข่งคุณหมอแน่นอน” “ผมไม่เคยดูถูกฐานะทางสังคมของคุณเลยนะ แต่สิ่งที่ผมกลัวความดีของคุณต่างหาก..ถึงยังไงผมก็ไม่ยอมปล่อยลูกเมียผมไปไหนอีกแล้ว” ที่เขารู้สึกหึงทั้งสองคนเพราะตลอดที่ผ่านมาภามเป็นคนที่คอยดูแลคนโปรดอยู่ตลอดเวลาไม่ว่าจะที่ไหนก็ตาม บางครั้งแม้แต่เขาเองภามก็ค่อยดูแลด้วยสาเหตุนี้เขาจึงรู้สึกไม่สบายใจที่ทั้ง

“พี่หมอเน่จะกลับกี่โมงวะแก” “ไม่รู้สิ คงต้องทำใจฉันไล่พี่เขาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว” สองสาวซุบซิบกันอยู่สักพัก ก่อนที่เธอจะตัดสินใจหัดไปคุยกับเขา ขณะที่เขานั่งเฝ้าลูกอยู่ “พี่อัยเน่กลับบ้านไปพักผ่อนเถอะค่ะ ถ้าอยากเยี่ยมเจ้าตัวเล็กค่อยมาตอนเย็นก็ได้ค่ะ” “แต่พี่..” “ถ้าพี่ไม่กลับวันหลังก็ไม่ต้องมาเยี่ยมทะเลแล้วกันนะคะ” ขณะที่เขากำลังจะขอเธออยู่ต่อ พอเธอยื่นคำขาดแบบนั้นเขาก็ทำหน้ามุ่ย ไม่กล้าที่จะขัดเธออีก จากนั้นเขาก็ล่ำลาทะเลสักพักก็กลับไป “สมน้ำหน้าตอนมีไม่รักษามางอแงตอนนี้ ก็ไม่ทันแล้วจ้า” “ถ้าพี่เขาเดินกลับมาทำไงเนี่ยใจเย็น ๆ ก่อนสิ” “ก็สมควรไหมล่ะ แกแลกทุกอย่างเพื่อพี่หมอเน่แต่พี่เขากลับมาทำแบบนั้นกับแก ฉันว่าแค่นี้แกก็ใจดีเกินไปด้วยซ้ำ ว่าแต่พี่หมอเน่มานี่ได้ไงเล่าด่วน ๆ เลยจ้ะ” หลังจากนั้นคนโปรดเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้ดรีมฟังทั้งหมด ก่อนที่ลูกจะตื่นมาดื่มนมพอดี “เหอะ ๆ ฉันเชื่อว่าพี่หมอเน่สะกดรอยตามแกแน่ ๆ อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น แล้วนี่เรื่องลูกแกจะเอายังไง ฉันว่าพี่หมอเน่คงไม่ยอมแกง่าย ๆ หรอกนะถ้าแกจะเลี้ยงลูกคนเดียวดีไม่ดีคงจะอยากได้ทั้งแม่ทั้งลูกเลยมั่ง