All Chapters of คนโปรดของหมออัยเน่: Chapter 21 - Chapter 30

“สัส..มึงก็ตรงเกิน ตอนนี้มันก็สำนึกผิดแล้วไง มึงจะให้มันทำอะไรอีกไอ้วาฬ อดีตมันแก้ไขไม่ได้หรอกนะ” หมอสามรีบพูดแก้ต่างแทนเพื่อนทันที ส่วนเขาก็ก้มหน้าและรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาไม่น้อยเพราะสิ่งที่วาฬพูดมานั้นล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องจริงที่เขาดื้อด้านไม่ฟังคำเตือนเพื่อนจนเขาต้องมาเสียใจในวันนี้ วันที่เขาไม่เหลือใคร “กูรู้วาฬ..แต่กูก็ยังอยากได้โอกาสแก้ตัววะ มาวันนี้กูมั่นใจว่ากูสามารถเป็นผู้ชายที่ดีและมีอนาคตให้เมียกับลูกได้ มึงทำเพื่อหลานไม่ได้เหรอ” “เห็นแก่ตัว!” วาฬอดที่จะด่าเพื่อนตัวเองไม่ได้ที่พูดเหมือนจะดีแต่ในใจลึก ๆ สุดท้ายเขาก็แค่แคร์ความรู้สึกตัวเองก็เท่านั้น หมอสามที่นั่งดูเพื่อนทั้งสองคนหมอสามก็สังเกตเห็นว่าเขาน้ำตาไหลออกมา “มึงร้องไห้ทำไมไอ้อาจารย์หมอเน่” “แม่ง! ขนาดเพื่อนกูยังไม่ให้อภัยกู..แล้วเมียกับลูกกูจะยอมรับพ่อเลว ๆ แบบกูเหรอ กูคงเป็นพ่อที่ดีของทะเลไม่ได้ลูกก็จะเกลียดกู” เขารู้สึกว่าโอกาสที่เขาจะได้กลับมาเป็นครอบครัวและจะได้อยู่ดูแลลูกเมียนั้นมันช่างดูหมดหวังจนท้อแท้พอคิดแบบนั้นน้ำตาเขามันก็พรั่งพรูออกมาอย่างไม่อายเพื่อนสองคนที่ยังช็อก ๆ กับสิ่งที่เพื่อนเขาแสดงอ

ณ โรงแรม พอรถเลี้ยวเข้ามาในโรงแรมเธอมองไปรอบ ๆ ก็เห็นว่าคนค่อนข้างเยอะ เหมือนว่างานจะจัดใหญ่กว่าที่เธอคิดเอาไว้มาก ๆ “พี่ปลื้มทำไมคนเยอะจังเลยคะ” “ที่โรงแรมอาจจะมีหลายงานก็ได้ เดี๋ยวพี่ส่งเราหน้าโรงแรมก่อนแล้วกันนะตัวเล็กจะได้ไม่ต้องเดินไกลมาก” “ค่ะ” อัยเน่ วันนี้เขาวาฬและหมอสาม ได้รับเชิญมางานเกี่ยวกับธุรกิจซึ่งขณะที่ทั้งกำลังยืนอยู่หน้าโรงแรมรอหมอสามวาฬก็สะกิดแขนเขาให้หันไปมองใครบางคน “ไอ้อาจารย์หมอเน่ น้องคนโปรดหรือเปล่าวะ” “อืม มาทำอะไรที่นี่นะ ลูกเต้าไม่ดูเลยหรือไง” เขาหันไปมองทางผู้หญิงที่สวมชุดราตรีสีแดง ซึ่งพอเขาหันไปมองก็รู้ได้ในทันทีว่าเป็นเธอ เขาไม่คิดว่าเธอจะมาอยู่ที่นี่เพราะข้างในเป็นงานเกี่ยวกับพวกนักธุรกิจ มันยิ่งทำให้เขาอดสงสัยไม่ได้ว่าเธอมาทำอะไรกันแน่ เขาไม่รอช้าเดินไปหาเธอทันที “เอ้า เฮ้ย! ไอ้อัยเน่รอกูด้วย” “คนโปรด หนูมาทำอะไรที่นี่เหรอ” “สวัสดีค่ะพี่วาฬ พี่อัยเน่” เขาเดินไปจับแขนเธอซึ่งพอทั้งสบสายตากัน เธอกับยิ้มบาง ๆ ก่อนจะชะเง้อไปทักทายวาฬก่อน ทว่าเขาพยายามใจเย็นไม่ถือสาอะไรเธอทั้งยังใช้เสียงสองอ้อนถามเธอต่อ “พี่ถามหนู หนูไม่ได้ยิน

“ไม่อยากตายก็หุบปากของแกซะ!หึ ๆ ขอจับหน่อยนะ!” กึก กึก ตึก ตึก “ใครวะ เสือกจริง ๆ ” พอเธอว่ามีคนมาช่วยเธอก็พยายามเอื้อมมือไปปลดล็อก ขณะที่คนนอกรถก็ทุบกระจกรัว ๆ เธอพยายามจะเอื้อมไปแต่ก็ไม่ถึงขณะที่เธอและคนขับฉุดกระชากกันอยู่นั้นกระจกรถก็แตกพอดี เพล้ง! “มึงทำอะไรเมียกู!” ผลัวะ เขาใช้ไม้ขนาดใหญ่ฟาดเข้าไปที่กระจกฝั่งคนขับอย่างจังจนกระจกแตกละเอียดซึ่งพอเขาเปิดประตูรถฝั่งคนขับได้และไปเห็นใบหน้าของคนโปรดที่ยังคงร้องไห้มีอาการสั่นเทา ทั้งคู่สบตากันเพียงแวบเดียว เขาที่โมโหก็ลากคนขับรถลงรถและต่อยหน้ารัว ๆ สลับกับกระทืบซ้ำ ๆ ส่วนเธอเองก็รีบลงรถแท็กซี่และนั่งทรุดตัวลงข้าง ๆ รถของเขา ก่อนที่เธอจะปิดหน้าตัวเองด้วยความกลัว ส่วนคนขับก็หยิบมีดขึ้นมายังไม่ทันได้แทงเขาก็โดนถีบหน้าหงายเขากระทืบคนร้ายต่อ จนเขาได้ยินเสียงเรียกจากเธอจึงรีบมาดูอาการของเธอ “พี่อัยเน่ฮื่อ..” “ไม่ต้องกลัวนะคนโปรด” เขารีบเข้าไปกอดปลอบใจเธอ เธอไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเขามาช่วยเธอไม่ทันเธอจะทำยังไง คนขับรถอาศัยจังหวะที่ทั้งคู่เผลอพอลุกขึ้นมาได้ก็รีบขับรถหนีทั้งสองคน ทว่าเขาเองที่เป็นห่วงเธอก็ไม่คิดที่จะตา

“คนโปรด..หนูลืมมือถือนะ” “อุ้ย…ขอบคุณค่ะ” … “พี่อัยเน่มีอะไรหรือเปล่าคะ” เธอที่เห็นว่าเขายังยืนนิ่งสายตาเอาแต่จ้องหน้าพี่วิทย์ดูไม่ค่อยพอใจ ก่อนจะหันมาถามเธอด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ใครเหรอ?” “อ่อ..นี่พี่วิทย์คะ รุ่นพี่สมัยเด็กตอนที่หนูอยู่ต่างจังหวัด ตอนนี้พี่เขาเป็นอาจารย์ที่คณะคนโปรดพอดี อ่อพี่วิทย์คะนี่พี่หมออัยเน่เป็นอาจารย์ศัลยแพทย์พ่อของทะเลค่ะ” “สวัสดีครับ” “ครับ” พอวิทย์ยกมือไหว้ทักทายเขาตามมรรยาทเขาก็กระตุกยิ้มที่มุมปากเป็นเชิงเหยียดและดูจะภูมิใจที่คนโปรดโปรโมตเขาขนาดนี้ ซึ่งวิทย์ก็หันไปยิ้มให้คนโปรดโดยไม่ได้สนใจเขา เขาก็ยิ่งไม่ชอบขี้หน้าวิทย์เข้าอีก “เรารีบเข้าห้องเรียนได้แล้วเดี๋ยวจะสาย เที่ยงนี้มาหาพี่ห้องอีกนะ พอดีแม่พี่ฝากของมาให้คุณน้าด้วยนะ” “ได้ค่ะ งั้นคนโปรดไปก่อนนะคะ” เธอกล่าวคำลาก่อนที่จะหันหน้ามาโค้งให้เขาเล็กน้อยก่อนจะเดินจากไปในใจของเขาตอนนั้นได้แต่คิดว่า (บอกลาแต่กับมันเหรอ ผัวยืนหัวโด่อยู่นี่ก็ไม่คิดจะทักกันเลยเนอะ) “เสียดายเหรอครับ” “เสียดาย?..หมายถึงอะไรเหรอ” เขาขมวดคิ้วทำหน้าสงสัยว่า (ไอ้วิทย์นี่มันกำลังจะสื่ออะไร) “สมัยนี

“แต่พี่ไม่ยอมแพ้หรอกสักวันพี่จะเอาครอบครัวพี่กลับมาอยู่ข้าง ๆ ให้ได้” แม้ว่าเขาจะรู้สึกเจ็บและเสียใจที่วันนั้นเขาไม่เห็นคุณค่าใด ๆ ของเธอเลยแต่เขาก็ขอแค่เพียงเธอให้โอกาส แม้ว่ามันจะน้อยเพียงใดก็ตามเขาก็จะทำมัน “พี่อัยเน่..” เธอเอื้อมมือมาจับแขนเขา เขาก็ยิ้มให้เธอก่อนจะพูดตัดบท “พี่กลับบ้านก่อนดีกว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ขอมารับอีกนะ” “เอ่อ..” “นะ..ถือว่าพี่ขอ อย่าปฎิเสธเลย” คนโปรดพยายามปฎิเสธเขาก็รีบพูดแทรกขึ้นมาก่อนที่เขาจะลูบหัวทะเลสลับกับลูบหัวเธอเบา ๆ จากนั้นเขาก็เดินไปบอกลาพ่อกับแม่คนโปรด หลังจากลูกหลับแล้วคนโปรดก็เดินมาทานข้าวกับทุกคนพร้อมหน้าพร้อมตา ซึ่งปลาบปลื้มที่พอเห็นว่าเธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ก็อดที่จะแซวน้องสาวตัวเองไม่ได้ “ลูกเขยคนใหม่แม่คงไม่พ้นพ่อทะเลแน่ ๆ ” “ปลื้ม! กินข้าว” แม่ที่เห็นว่าลูกชายตัวดีเอาแต่แซะน้องไม่เลิกก็ดุเขาอีกครั้งก่อนจะตักกับข้าวให้ลูกชาย “เฮ้อออ..ครับ” “โปรดฉลาดและโตพอที่จะเลือกชีวิตของตัวเองแล้ว พ่อเชื่อใจเราโปรดนะ เอ้!..แขนไปโดนอะไรมาลูก” ขณะที่พ่อเธอกำลังตักกับข้าวให้เธอท่านก็สังเกตเห็นว่าฝ่ามือของเธอมีแผล ทำให้เธอลืมเอามือหลบส