All Chapters of DEBT LOVE | หนี้สวาท SM+: Chapter 11 - Chapter 20

“รีบเก็บของสิ! ชักช้าเดี๋ยวจะไม่ทันการ!” เสียงชายวัยกลางคนเอ่ยเร่ง“ฉันก็รีบอยู่! มีแค่สองมือเนี่ย จะให้เร็วกว่านี้ทีหลังก็บอกเป็นเดือนสิ! ให้ตายเถอะ! นึกว่าขายไปแล้วเรื่องจะจบ!”สองสามีภรรยารีบเก็บข้าวเก็บของ เมื่อได้รับจดหมายปริศนาส่งตรงถึงหน้าบ้าน แต่ต่อให้ปริศนาแค่ไหน มันก็ปริศนาแค่ตรงที่จ่าหน้าซองไม่ได้เขียนอะไรกำกับไว้เท่านั้นแหละ แต่พอเปิดอ่านจดหมายด้านใน แทบไม่ต้องเดาให้เสียเวลา!“ขายให้ใครไม่ขาย ดันขายให้คุณเรียว!” “แต่ก็ได้เงินดีไม่ใช่หรือไง หรือจะให้เอายัยเวลไปขายกับ ไอ้คันศรคมหด นั่น? ราคาตกแถมใช้หนี้ไม่หมดอีกต่างหาก!” ชายคนเดิมพูดย้ำ“แล้วที่เป็นอยู่ตอนนี้มันดียังไง? ในจดหมายบอกว่าให้เข้าไปหาภายในสามวันถ้าไม่อย่างนั้นจะบุกถึงที่!”“ก็ถึงบอกว่าให้รีบเก็บของนี่ไง จะได้หนีกันซะตั้งแต่วันนี้เลย!”ปากเถียง แต่มือก็รีบคว้าของยัดใส่กระเป๋าแทบไม่สนว่าสิ่งที่หยิบใส่ไปเป็นอะไรบ้าง“คิดว่าไงอะ เขาไม่เอามันเหรอ? หรือว่ายัยเวลไปสร้างเรื่องอะไรที่”“หัวอ่อนแบบนั้นจะไปสร้างเรื่องอะไรให้พวกนั้นได้? ต้องเกิดอะไรสักอย่างขึ้นแน่ๆ”“…เกิดอะไรสักอย่าง?” เมื่ออีกคนหยุดเก็บของ“อย่าเพิ่งสนอะไร

ซ่า~ ร่างบางรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ บ้วนปากด้วยความรีบเพราะห่วงว่าคนเป็นเพื่อนจะรอนาน ก่อนจะใช้น้ำพรมหน้านิดๆเพื่อเพิ่มความสดชื่นให้กับตัวเอง “…หรือจะไปตอนนี้เลยนะ” ฉันก้มมองเวลาที่ข้อมือ แต่ถึงอย่างนั้นก็ต้องรอฟังความเห็นจากแนนก่อน ว่าเสร็จแล้วก็รีบเดินออกจากห้องน้ำ แล้วมุ่งตรงไปยังห้องเรียน แต่..ไม่มีใครอยู่เลย กระเป๋าของแนนก็ด้วย.. รอไม่ไหวเหรอ? เวลยืนคิดอยู่ครู่นึงแล้วกำลังจะกดโทรหาคนเป็นเพื่อน“แฮร่!!!”“ว๊ายยย!! โธ่เอ้ยแนนน!! หัวใจจะวาย!”“ฮ่าๆ ไม่เห็นต้องหน้าถอดสีขนาดนี้เลย ฮั่นแน่~หรือว่าที่บอกว่าจะไปเอากุญแจ~”“…..”“ไปเอาคนที่มีกุญแจหรือเปล่าน๊าาา~”“…..” และเมื่อเวลหน้าถอดสี คะแนนก็รู้ตัวว่าเธอหยอกเพื่อนรักแรงเกินไป “เฮ้ๆ~ ฉันแค่ล้อเล่น จริงจังเหรอเนี่ย”“..ก็ ไปเอามา จริงๆนั่นแหละ>““ที่มอเนี่ยนะ!!”“อื้ม.. ฉันไม่มีทางเลือกนิ”“โธ่เอ้ยเวล ฉันขอโทษ” คะแนนรีบเข้ามาสวมกอด เธอไม่ได้มีเจตนาจะทำให้คนเป็นเพื่อนรู้สึกแย่ แต่เพราะรู้เรื่องของเพื่อน ก็เลยอยากจะหาวิธีที่ทำให้เวลยิ้มออกมาได้บ้าง“ไม่เป็นไร ฉันอ่อนแอเอง”“ก็เรื่องของแกมัน”“เอาน่าช่างเถอะ… ช่างเรื่องฉันกับคุณเรียวไปก่อ

“พี่คาร์เตอร์คะ.. เชิญทางนี้หน่อยค่ะ” ถึงแนนจะไม่ค่อยเข้าใจอะไรมากนักที่ฉันให้ไปเรียกพี่คาร์เตอร์ออกมา แต่แนนก็ทำตามคำขอร้องของฉัน และไม่นานนักพี่คาร์เตอร์ก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันนี่แหละ“…เรียกฉัน?”“ค่ะ”“ว่ามา” พูดกันด้วยความเป็นกันเอง แล้วส่งยิ้มบางๆให้ฉัน เล่นทำหน้าฉันเห่อร้อนเลยทีเดียว ดูอ่อนโยนจัง.. ผิดกับคนบางคน“เรื่องที่คุณเรียวไม่ชอบสุดๆไปเลยนี่มีเรื่องไหนบ้างคะ”“…คือจะถามจุดอ่อนมัน จากฉัน?”“ค่ะ”“…..”“ในบรรดาเพื่อนๆทุกคนพี่.. ดูเป็นคนดีสุด”“…..”“พี่รู้เรื่องทั้งหมดแล้ว ช่วยเวลเถอะนะคะ” คาร์เตอร์เลิ่กคิ้วนิดหน่อยก่อนจะถอนหายใจ“ฉันไม่อยากยุ่ง”“ขอร้องนะคะ สัญญาค่ะว่าจะเป็นความลับของเราสองคน” ฉันพุ่งไปจับมือขอร้องพี่เขาอย่างไม่อาย ใช่ค่ะที่บอกว่าการเป็นสินค้าของคุณเรียวไม่ได้แย่นั่นเป็นเรื่องจริง แต่.. ฉันไม่อยากมีปัญหากับพี่พริม ถึงแม้ว่าตอนนี้จะยังไม่มีปัญหาใดๆเกิดขึ้นก็ตาม“นะคะ คุณเรียวเขามีพี่พริมอยู่แล้ว เพราะงั้น”“…..”“ช่วยรับคำขอร้องจากเวลด้วยนะคะ!”ฟุ้บ! เวลเลือกคุกเข่าเลยค่ะทุกคน เอาวะ!ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกล อย่างน้อยๆเวลก็พอจะมองเห็นความเห็นอกเห็นใจจากพี่

หลายชั่วโมงผ่านไป…ให้ตายสิฉันนอนไม่หลับเลย ขยับตัวก็ไม่ได้เพราะแขนยาวๆของคนข้างๆ มันทับฉันอยู่ นี่อีกนิดก็จะทับคอฉันแล้ว ไม่มีหรอกนะบรรยากาศแบบโรแมนติกที่ชอบอ่านเจอตามนิยายแบบ.. ร่างสูงนอนโอบกอดร่างฉันภายใต้ผ้าห่มหนา ไออุ่นจากกายของเขาสร้างความปั่นป่วนจนมวนท้องราวกับมีผีเสื้อนับพันบินวนอยู่ในนั่น ไม่มี ไม่มีแบบนั้นค่ะสิ่งที่เจอตอนนี้ คือฉันขาดอากาศหายใจแน่ๆถ้าขยับตัวแล้วแขนหนาๆของคุณเรียวไหลมาทับที่คอ!“อึ่ก.. คุณเรียว เวลหนัก”“……”“..คุณเรียวคะ”“……” นี่หลับหรือตายนะ ที่เรียกเพราะฉันนอนนิ่งๆแบบนี่ต่อไปไม่ไหวแล้ว เหมือนจะขาดอากาศหายใจ!“ไอ้คนใจโฉด! ขยับสักทีสิโว้ยยยย!!!”ดวงตาหรี่เปิดมองมาที่ฉันทันที เวลรีบยกมือผิดปากทันทีที่อีกฝ่ายมีสติ“เธอเรียกฉันว่าไงนะ” แล้วพูดด้วยเสียงงัวเงีย“เอ่อ.. คะ คุณเรียว ตื่นได้แล้วค่ะ”“แบบนี้?”“แบบนี้เลยค่ะ!”“แต่ที่ฉันได้ยิน..” พลันขยับตัวกึ่งคร่อมฉันไว้จากด้านข้าง แขนหนาชันศรีษะที่ปลายเส้นผมที่หมอกเทาพริ้วไหว“!!!!’”“ไอ้คนใจโฉด.. เต็มสองหูฉันเลย” เสียงหนาพูออย่างเนือยๆ“คุณต้อง อยู่ในภวังค์แน่ๆ เวลจะไปกล้าเรียกคุณแบบนั้นได้ยังไง”“…..”“ไม่กล้า

‘วันนี้ไม่ไปเรียนนะแนน’หลังจากส่งข้อความเสร็จ ฉันก็ทิ้งมือถือลงกับเตียง มันปวดไปหมด.. ปวดแบบ.. กินยาไม่หาย พอจะนึกออกใช่ไหมคะ เวลเป็นแบบนั้นเลย“…ก็ไม่ได้เล่นท่านี่นา ทำไมร้าวขนาดนี้นะ” ร่างเล็กพูดพลางเอี้ยวคอแล้วนวดตัวเองด้วยมือ ในขณะที่อีกฝ่ายยังคงหลับไม่รู้เรื่อง ก็ไม่รู้อีกนั่นแหละ ว่าทำไมฉันต้องตื่นขึ้นมาก่อนเขา แทนที่จะนอนอีดออดสำออยอยู่บนเตียงต่ออีกสักหน่อย แต่กลับเด้งขึ้นมานั่งเอ๋อๆหลังจากผ่านสมรภูมิตับเขยื้อน เวลาดิจิตอลตัวใหญ่ที่กำแพงบอกเวลาตีห้านิดๆ..เวลานี้… จะมีใครตื่นหรือยังนะว่าแล้วก็หยิบชุดนอนมาใส่ มันค่อนข้างโชว์เนื้อหนังนิดหน่อย ก็เลยจำเป็นต้องมีชุดคลุมอีกที สีเดียวกับชุดที่ใส่แหละ เมื่อรู้สึกว่าไม่ได้มีความเจ็บปวดในร่างกายเพิ่มอีก ก็เลือกจะลุกจากเตียง ปรับอุณหภูมิแอร์ในห้องให้อุ่นขึ้นหน่อย เพราะฉันไม่ได้นอนอยู่ให้คุณเขาสามารถโอยรัดได้เวลาหนาว… กว่าจะรู้ตัวว่าใส่ใจและเป็นห่วงอีกฝ่ายก็พาตัวเองออกมานอกห้องเสียแล้ว “..สมองกระเทือนหรือไงนะเวล” คิดอะไรแต่ละอย่าง.. ตลอดทางเดินไม่ทีใครสักคน และบรรยากาศเงียบมาก สาวๆที่เหลือน่าจะหลับกันอยู่ ส่วนแม่บ้านก็ยังไม่เห็น น้าพีก