All Chapters of DEBT LOVE | หนี้สวาท SM+: Chapter 41 - Chapter 50

วันรุ่งขึ้น“เรื่องทั้งหมดก็ประมาณนี้แหละแนน.. ฉันเองก็ไม่รู้จะทำยังไง”“แกจะกลัวอะไร ดูรอบตัวแกสิ ทั้งพี่เรียว พี่ชิริว พี่อัลฟ่า พี่คาร์เตอร์ ถ้ามันจะเกิดเรื่องไม่ดีจริงๆ พวกเขาไม่ปล่อยให้แกอยู่ในอันตรายหรอกน่า”เวลออกมาเจอคะแนนแต่ไม่ได้บอกอะไรใครไว้ค่ะ วันนี้ไม่มีเรียน แค่อยากหาที่พึ่ง หาคนคุยให้สบายใจ การพูดคุยกับเพื่อนมันคงเป็นทางออกที่ดีที่สุด ยังดีที่ชีวิตเวลยังพอมีเพื่อนที่ดีและไว้ใจได้ เพราะถ้าคะแนนเป็นเพื่อนที่ขายความลับฉันกินละก็… ชีวิตฉันมันก็จะบัดซบเกินไปหรือเปล่า“ฉันบอกแกแล้วแท้ๆ ว่าอย่าเข้าไปหาพี่พริมอะไรนั่นด้วยวิธีนั้น”“แกจะให้ฉันทำไงอะ ก็ได้ยินที่คุณเรียวกับพี่พริมพูดกันเต็มสองหูแบบนั้น.. มันก็อึดอัดไง แถมยังต้องอยู่บ้านเดียวกัน..”“ออกมาอยู่ข้างนอกไหม”“คุณเรียวไม่ยอมหรอกน่า”“อย่าเพิ่งคิดไปเองได้ป้ะ ลองพูด ลองคุยก่อน ถ้าเขาเป็นห่วงแกจริงๆ เขาจะไม่มีทางปล่อยให้แกอยู่ในบ้านที่มีผู้หญิงคนนั้นอยู่แน่ๆ”“….”“บอกเหอะเวล แกนะ โลกสวยเยอะเกินไปแล้ว คนแบบนั้นนะไม่สนเหตุผลโลกสวยของแกหรอกนะ”“..พี่พริมเขารักคุณเรียว”“รายนั้นก็ด้วย..”“…..”“เขาเมินขนาดนี้ มึงยังรักเขาอีกเน

เงียบไปเลยแฮะ.. นี่ฉัน ดันพูดอะไรที่ไม่ควรไปหรือเปล่า“…เอ่อ คือเวลแค่”[ขอบใจ ยังไม่ตาย]“เนี่ย! พอคนเขาห่วงจริงจังก็ช่วยพูดจาให้มันน่าเป็นห่วงหน่อยได้ไหมคะ! รู้ไหมว่าพี่เตอร์เขาชงคุณไว้สง่างามขนาดไหนอะ ไม่เห็นมีดีอะไรสักอย่างเลย!” ตัดสายเลยดีไหมเนี่ย!เวลทำปากหมุบหมิบใส่จอมือถืออยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะชะงักเพราะกลัวว่าจะมีคนเห็นเธอทำท่าทางบ้าๆบอๆใส่ปลายสาย แต่ตรงนี้ไม่มีใคร เธอเลยได้แต่ถอนหายใจแล้วยกมือถือแนบหูตัวเองอีกครั้ง“แล้วนี่ คุณคิดจะทำอะไรต่อเหรอคะ แล้วเวลต้องอยู่ที่บ้านพี่เตอร์อีกนานแค่ไหนกัน”[ถ้าทุกอย่างจบเร็ว เธอก็ได้กลับเร็ว]“…..”[..ทำไม เกิดไม่อยากอยู่กับไอ้เตอร์ขึ้นมาหรือไง]“ก็ใช่นะสิคะ.. เวลอยากอยู่กับคุณนิ อีกอย่าง.. ทุกอย่างที่เป็นพี่เตอร์ มันดูห่างไกลกับเวลยังกับคนละโลก”[…..]“..เวลทำตัวไม่ถูก”[ฉันคิดว่าเธอจะชอบซะอีก ที่เปิดทางให้ได้อยู่กับมัน]“ก็เพราะชอบนั่นแหละค่ะ ถึงรู้ว่าไม่คู่ควร”[…..]“..เวลไม่เหมาะกับพี่เตอร์แม้แต่นิดเดียว ..ถ้าเป็นคุณก็ว่าไปอย่าง” เพราะพูดจาไปเรื่อยเปื่อยเลยไม่ทันได้คิดว่าตัวเองพูดอะไรออกไปจนกระทั่งตั้งสติได้ ป่านนี้คุณเรียวเข้าใจไปถึงไ

เสียงฝีเท้าดังขึ้นใกล้ตัว คะแนนที่ถูกปล่อยทิ้งให้นั่งรออยู่นานรีบหันขวับด้วยความตกใจ“โธ่เอ้ย! หัวใจจะวาย!”“อยากกลับบ้านหรือยัง”“พี่ควรจะถามเมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว ไม่ใช่ตอนนี้==^”“อ่าา โทษที.. พอดีวุ่นๆอยู่กับมัน” ชิริวชี้นิ้วราบเรียบไปทางเรียว รุ่นพี่ตัวสูงยืนมองรุ่นน้องนิ่งๆก่อนจะผายมือราวกับหุ่นยนต์ถูกกดปุ่มสั่งการ“เดี๋ยวไปส่ง”“แค่ปากซอยบ้านพอนะคะ ถ้าฉันให้พี่ไปส่งถึงหน้าบ้าน ที่บ้านฉันหัวใจวายตายแน่”“…อืม” คะแนนรีบลุกขึ้นแล้วหิ้วข้าวหิ้วของ ของตัวเองเสร็จสรรพ รุ่นพี่ตัวสูงอย่างชิริวไม่ได้เสียเวลาแม้แต่จะยืนรอเธอหรือช่วยหยิบของแต่อย่างใด จนทำให้สาวเจ้าบู้ปากใส่พฤติกรรมอันไร้ซึ่งความสุภาพบุรุษคนดังในมหาลัยตรงหน้า “มีหน้าตาที่เหนือกว่าชาวบ้านแล้วเนี่ย น้ำใจควรมีมากกว่าคนหน้าตาปกติๆบ้านๆอย่างพวกฉันด้วยค่ะ!” พวกเย็นชากับไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ ห่างกันแค่เส้นบางๆนะเอาจริง“ว่าไงนะ?”“อ๊ะ! ปละ! เปล่าค่ะ! รีบกลับกันเถอะ!”“…..”“ถ้าฉันกลับบ้านเดินเที่ยงคืนเดี๋ยวจะเป็นเรื่องเอา” คะแนนวิ่งปาดหน้าชิริวไปรอที่รถคันหรู ถึงจะไม่รู้ว่าคันไหนจะเป็นคันที่ขับไปส่งเธอก็ตามที“…ทำตัวเป็นซินเดอ

ฟึ่บ! ฉันถูกช้อนตัวแล้ววางตัวลงกลางเตียง คุณเรียวที่ปลดเปลื้องตัวเองจนไร้เสื้อผ้าปกคลุมใช้เข่าเดินบนเตียงเข้ามาหาฉัน แค่แล้วก็ไม่เป็นอย่างที่เวลคิดค่ะ คุณเรียวจับขาเวลแยกออกจากกันแล้วก้มต่ำฝังใบหน้าลงที่จุดซ่อนเร้น ครั้นจะหุบขาเพื่อห้ามปราบ แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว!“อยะ.. อย่านะคะ!” เพราะคุณเรียวไม่ฟัง ก้มหน้าลงต่ำอีกครั้ง ออกแรงกดต้นขาให้ปลายเท้าชี้ขึ้นฝ้าเพดาน และสายตาที่มองเวลรอดขึ้นมาจากบริเวณน้องสาว“บอกแล้วไง.. ว่าเธอจะเเย่เอา” “อ๊ะ!”ร่างบางสั่นสะท้านทันทีที่ปลายลิ้นชิ้นแตะสัมผัสที่กลีบน้อยๆของเธอ ปาดหน้าลิ้นสลับกับสอดแยงจนเรียวขาไม่อาจอยู่นิ่งได้ และเมื่อไร้แรงกดจากอีกฝ่าย ขาของเวลก็ไม่มีเรียวเเรงเหลือพอจะยันคุณเรียวให้พ้นไปจากน้องสาวตรงนั้น มือน้อยกำจิกฝ่ามือตัวเอง ใบหน้าร้อนผ่าว คนตัวเล็กทำตัวไม่ถูกเมื่อถูกกระทำอย่างที่เห็น มันก็รู้สึกดีอยู่นะคะ แต่เวลแค่.. แค่รู้สึกว่ามันสกปรก แต่คุณเรียวดูเพลินเพลินกับกลีบน้อยๆของฉันจนฉันไม่กล้าที่จะเอ่ยปากห้ามสักนิด“อื่อออ~” เวลแอ่นตัวเพราะความเสียวที่แปลกใหม่ที่เธอกำลังได้รับ ปลายลิ้นเปียกนั่นแยงจุดเสียวได้อย่างถึงใจ ยิ่งตอนที่รู้ว่าอีก

กึก… แก้วไวน์ถูกวางกับโต๊ะ มือสวยควานหาขวดไวน์ที่ถูกรินจนหมดขวด“จิ๊! เอาไวน์มา!!”“เอ่อ คุณพริมคะ.. คืนนี้คุณดื่มเยอะแล้วนะคะ”“ยุ่งอะไร? เป็นแค่คนใช้อย่าสะเออะ” สาวสวยเมามาย เธอปัดขวดไวน์ที่หมดหล่นลงกับพื้นห้องจนขวดกลิ้งไปไกล สาวรับใช้ที่กล้าๆกลัวๆรีบวิ่งไปหยิบขวดที่ว่าขึ้นมากอด เธอไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีที่เห็นพริมเมามากเกินไปแล้ว แต่ก็ยังคงได้รับคำสั่งจากเธอ“ไปเอาไวน์มาาา!!!”“คะ.. ค่ะ!!” สุดท้ายก็ต้องยอมทำตามคำสั่งที่ได้รับพริมกลับมาที่บ้าน เธอนั่งดื่มมันคนเดียวตั้งแต่หัวค่ำจนดึกดื่น สีหน้าที่เปลี่ยนไปบ่งบอกว่าเธอดื่มไปมากและเกือบจะเกินลิมิตที่เธอรับไหว“..จะทิ้งกันง่ายๆงี้เหรอ~ ที่ผ่านมาไม่มีความหมายเลยหรือไง~” เธอฟุ่บหน้าลงกับโต๊ะเตี้ยกลางห้องรับแขก ร่างสวยนั่งกับพื้นแทนที่จะนั่งบนโซฟา เงยหน้าขึ้นแล้วกดโทรศัพท์หาใครสักคน ซึ่งไม่นานเลยที่อีกฝ่ายรับสายติ๊ด~[สวัสดีครับ]“อยู่ไหน~”[..ถามแบบนี้ มีอะไรให้ผมรับใช้หรือเปล่า?]“..ยังรับงานอยู่ใช่ไหม~”[ก็ไม่อยากรับนะครับ แต่ถ้าคุณพริมโทรมาเองแบบนี้ ผมจะปฎิเสธได้ยังไง จริงไหมละครับ]“หึ๊~ ครั้งเนี้ย~ ฉันมีให้แค่เงิน ส่วนอย่างอื่นที่แกเ