All Chapters of DEBT LOVE | หนี้สวาท SM+: Chapter 31 - Chapter 40

มันน่าโมโห สวยขนาดนี้แล้วยังจะ… ปากแข็งอีกเวลยืนมองตัวเองหน้ากระจกเงาของห้าง พลันหยิบบัตรที่เรียวเคยให้เธอไว้ เธอแทบจะไม่เคยได้ใช้มัน… “..เดี๋ยวแม่จะใช้ให้หมดเลย” ถึงจะเต็มไปด้วยอารมณ์ แต่สุดท้ายก็เก็บบัตรใส่กระเป๋าสตางค์เหมือนเดิมก่อนจะสรุปได้ว่า เธอควรจะ.. เดินกลับไปหาเรียว สภาพของเธอตอนนี้ไม่เหมาะเลยที่จะวิ่งไปขึ้นแท็กซี่แล้วรีบกลับบ้าน เวลไม่กล้าคิดแล้วว่าชีวิตคนเราจะเหมือนกับในละคร แผ่นหลังสวยๆของฉัน.. ฉันกลัวว่ามันจะ ทำให้ทุกอย่างยุ่งเหยิงวุ่นวายไปมากกว่าเดิมถึงจะคอตกแต่ก็ยอมเดินกลับไปยังทางเดิมที่ได้เดินมา แต่ก็ไม่เห็นคุณเรียวซะอย่างนั้น ไม่อยู่ในร้าน ไม่อยู่แถวนี้ด้วย..“หายไปไหนของเขานะ” เวลหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อโทรหาร่างสูง แต่ก็รู้สึกว่าเหมือนจะได้ยินเสียงอยู่ใกล้ๆ และเหมือนเสียงจะ.. อยู่ด้านหลังของฉันร่างบางหันหมุน ปะทะกับร่างสูงที่กำลังกดวางสายจากมือถือ“ไม่เก่งให้จบ?”“..สภาพนี้เก่งไม่ไหวหรอกค่ะ เวลออกจากห้างไปนะ เดี๋ยวเวลก็โดนฉุด”“ขนาดนั้น?”“ค่ะ.. วันนี้เวลสวย ถ้าคุณจะมองว่าหลงตัวเองก็ไม่ว่าหรอกนะคะ เวลไม่ใช่พวก ปากอย่างใจอย่าง”“เธอแคลงใจอะไรฉันหรือเปล่า รู้สึกจะ

ร่างบางงัวเงียราวกับแมวน้อย เวลซุกซนไปมาในวงแขนแกร่งและหนาของเรียว“จะพาเวลไปไหน~”“กลับ”“แต่พี่ชิริว พี่อัลฟ่าและพี่คาร์เตอร์~” พลันนับนิ้วร่วมกับทำสมาธิ “ ยังดื่มกันอยู่เลยนิคะ~”“สภาพเธอไปต่อไม่ไหว”“ยังไหวค่ะ!” กำปั้นน้อยทุบที่อกของตัวเอง “ใจเกินร้อยมั่กมั่กด้วยยยยย~” สายตาคมหรี่มองใบหน้านวล น่าเอ็นดูเกินไปหน่อยไหม เด็กคนนี้ เนื้อตัวนุ่มนิ่มกลิ่นหอมบางเบา“พี่คะ~ เราต่อกันอีกสักหน่อยไหม~”“…..”“เรียกฉันพี่ อยากต่ออะไรดีละ?”“อะไรดีน๊าาา~ ชนแก้ววววว~~” ร่างบางที่ถูกโอบช้อนยกมือราวท่าซุปเปอร์แมนกึ่งท่าไชโยตามงานสังสรรค์ สร้างรอยยิ้มเพียงบางเบาให้กับคนอุ้มที่ยืนนิ่งอยู่ตรงนี้“ชนแก้ว ชนแก้ว ชนแก้ววว~” ร่างน้อยที่ดิ้นไปมา แม้มีแรงเพียงนิดแต่ก็พอจะทำให้ร่างสูงยืนไม่ตรงไปบ้าง ยวงแก้มอมชมพู สะกดสายตาอีกฝ่ายได้ดี แม้ทำแค่ยืนมองเวลดิ้นดุ๊กดิ๊กไปมาราวกับสนุกสุขสรรค์ สายตาคมก็ยังเต็มไปด้วยความคิดมากมาย “คุณเรียววว~” “..อืม”“..อย่าถอนหมั้นเลยนะคะ~ เวลน่ารักเกินไปเวลรู้ตัวค่ะ~ เวลจะไม่~ ทำตัวน่ารักอีก~ นะคะ~”“คนบ้าอะไรชมตัวเองน่ารัก==^”“แล้วมันน่ารักไหมละคะ~ มันน่ารัก สำหรับคุณหรือเปล่

เป็นประโยคที่ไม่ได้รับคำตอบ เวลเองก็กำลังสุขสมกับสัมผัสเพียงปลายนิ้วของเรียว ร่างกายกำยำมีไออุ่นอยู่มากโข มากพอที่จะส่งความร้อนเร่า หรืออบอุ่นราวกับถูกโอบกอดให้ร่างบางตามความปราถนาจากภายในครั้นมือน้อยดึงกางเกงของอีกฝ่ายลงมากองที่พื้น เรียวที่ยืนนิ่งมองการกระทำของเด็กสาวในสายตาของเขา ก็พลันลูบหัวของเธออีกครั้ง ก่อนจะจับเอ็นหนาที่แข็งผงาดตีเบาๆที่ริมฝีปากจนลิปสติกเริ่มเลอะเปื้อนที่แก้มสวยปั่ก ปั่ก.. การตอบสนองน่าพอใจอย่างยิ่ง เมื่อเวลเลือกที่จะแลบลิ้นออกมา เลียช่วงโคนเนื้อ พร้อมกับสบมองใบหน้าเจ้าของเอ็นตรงหน้าจากมุมที่ต่ำกว่า ความสว่างจ้าของแสงไฟในห้องสาดส่องใบหน้านวล เห็นความฉ่ำวาวของเนื้อผิวสาว มันส่องแสงสว่างราวกับกำลังสะท้อนดวงไฟที่ฝ้าเพดาน แก้มยวงอมชมพู ใบหูอมชมพูไม่ต่าง“เปิดไฟแบบนี้ ก็เห็นหน้าเธอชัดดี” มือหนาสอดขยุ่มปลายเส้นผมสลวย ก้มมองพลันเลียริมฝีปากของตนอย่างไม่ละสายตาจากคนที่อยู่ตำแหน่งต่ำกว่าเวลไม่คิดว่าความร้อนเร่าจากเครื่องดื่มที่กระดกดื่มไป มันจะร้อนรุ่มได้ขนาดนี้ ทั้งที่ชื่อของมันก็คือชื่อที่ฉันดื่มอยู่ประจำและไม่คิดว่ามันจะทำอะไรฉันได้เพียงแค่สามแก้ว คงเป็นเพราะ เกร

และดูเหมือนว่าครั้งนี้ ไม่ใช่แค่เรียวที่เหมือนจะพอใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น กับคนตัวเล็กเอง.. ก็ดูพอใจไม่ต่าง แม้ขณะเวลาหลับ ก็ยังคง นอนหลับพริ้มพร้อมรอยยิ้มบางๆ นี่คือภาพที่เรียวได้เห็น เขานอนให้ร่างเล็กซุกอกเพื่ออาศัยไออุ่นจากเขา มือเขาเองก็ไม่อาจหยุดนิ่งได้ เพราะยิ่งเขาใช้มือเกลี่ยเส้นผมเล่นมากเท่าไหร่ เหมือนว่าเวลจะคอยทำตัวดุ๊กดิ๊กภายใต้อ้อมกอดของเขาทันที“..อย่่าใจร้ายกับเวลเลย~”“…..” เสียงหวานละเมอเพ้อพก“ไม่ได้หมายถึงฉันใช่ไหม” แต่เรียวเองก็อาศัยจังหวะนี้ถามออกไปอย่างใคร่รู้“..คุณเรียว~ อย่าใจร้าย เลยนะคะ~” เสียงหวานขานรับทั้งที่ยังงัวเงียไม่ได้สติ“ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย” “…..” เวลนิ่งไป ใบหน้าเปลือยเครื่องสำอางค์ดูเป็นธรรมชาติ แม้แต่ริมฝีปากเองก็ยังอมชมพูแม้ไร้สีสวยแต่งแต้ม ครั้นมีเสียงโทรศัพท์โทรเข้ามา หน้าจอปรากฎชื่อ คะแนน ติ๊ด~[เวลลลล ขอโทษ!! คือฉันกินยาแก้ปวดหัวไปเว้ยแล้วหลับไม่รู้เรื่องเลย!!!] เสียงแวดๆทำให้เรียวยกมือถือห่างจากหูโดยทิ้งระยะ ก่อนจะกลับมาแนบหูตามเดิมพลันมองเวลที่ยังคงขดอยู่ข้างๆตัวเขา“ฉันเองนะ”[..ฉันไหนวะ! แล้วนี่มือถือเพื่อนฉันไปอยู่กับแกได้ไง! แกเป็นใ

เอาละ ที่นี้ก็พอจะรู้แล้วว่าพี่พริมจะมาแนวไหน เวลพาตัวเองออกมาจากห้องของพริม กดมือถือโทรหาคะแนน ซึ่งไม่นานเลยที่อีกฝ่ายรับสาย[อ่อยยย เวลลล ฉันนับชั่วโมงรอสายแกเลยนะเนี่ย!]“แนน ฉันเชื่อแกแล้วว่าพี่พริมไม่ใช่คนดี”[ก็น่าจะรู้ตั้งนานแล้วป้ะ?.. ห๊ะ.. เดี๋ยวนะ เรื่องเป็นมายังไง บอกดิ๊]เวลเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้แนนฟัง ซึ่งเพื่อนรักก็วิจารณ์ฉันจนย่อยยับไม่มีชิ้นดี แต่ก็อธิบายว่าฉันทำไปเพื่ออะไร[งี้เอาไงต่อวะ]“อ่าา.. ฉันอยู่ในโหมดนี้ไม่ได้ละ”[แกอยู่โหมดนี้ไม่ได้มานานแล้วป่าววะ] ย้อนกลับไป..“ระวังพริมไว้ให้ดี การเข้าหาพริม เป็นเรื่องที่โง่ที่สุด ถ้าเธอคิดทำ” พี่ชิริวพูดกับฉัน ร่างบางหันมองคาร์เตอร์ที่เมาฟุ้บไปกับโต๊ะ.. ตรงนี้ไม่มีใครนอกจากชิริวและเธอเพราะงั้น..“เวลควรทำไงละคะ~”“..ฉันควรเชื่อใจเธอ ในสภาพเมาเหมือนหมาแบบนี้?”“แหมมม~ แค่กรึ่มๆนะ สติรับรู้ครบถ้วนค่ะ!”ชิริวมองเธออย่างพินิจ ก่อนจะถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “เธอนะ.. ทำอ่อนต่อโลกเข้าไว้”“..ยังไงคะ~”“แกล้งโง่ โง่ให้เท่าที่เธอจะทำได้ เดี๋ยวพริมก็คลายตัวตนออกมานั่นแหละ ถ้าคิดจะสู้แบบไม่มีทางหนีนะ… แต่ไงก็ไม่มีทางหนีอยู่แล้วนิ