All Chapters of DEBT LOVE | หนี้สวาท SM+: Chapter 51 - Chapter 60

“แบบนี้จะดีเหรอครับ”“มึงไม่อยากได้เงิน?”“..อยากสิครับนาย” เชิญคุยกันไปยาวๆเลยค่ะ ตอนนี้เวลห่วงแนนมาก สภาพแนนคือเยินกว่าเวลเป็นล้านเท่า แต่ยังไม่ถูกกระทำชำเรานะคะ ยังไม่มีการสอดใส่ให้ได้ใช้คำว่าผัวอย่างที่พี่เมฆได้ขู่ออกไป ไม่รู้ทางนั้นจะทำอะไรยังไงบ้างแต่ตอนนี้….กึก… กึก… เวลยังคงไม่ละความพยายาม คะแนนคงไม่มีเรี่ยวแรงพาฉันหนีเพราะฉะนั้น นาทีนี้.. ห้ามเจ็บ ห้ามตายเด็ดขาดเวล!!ร่างบางพยายามดิ้นและพยายามหาหนทางหนีแม้มันจะมองไม่เห็นเปอร์เซนต์เลยก็ตาม แต่จะมาท้อใจที่โดยจับมัดแบบนี้ไม่ได้! ต้องทำอะไรสักอย่างเพราะเราไม่รู้เลยว่าพวกพี่เมฆคิดจะทำอะไรเป็นอย่างต่อไป“..เวลขอนั่งหน่อยได้ไหม นอนมัดแบบนี้มันเจ็บ” พี่เมฆหันมามองฉันก่อนจะหยักยิ้มลุคแบดบอยให้กัน“คิดตุกติกไม่น่ารักนะคะ”“เวลเปล่าตุกติกนะ แต่มันเจ็บจริงๆ.. ขอนั่งแค่แปบเดียวเอง พี่ขอฝั่งนั้นไปตั้งสิบล้าน.. เงินขนาดนั้นหาภายในครึ่งชั่วโมงไม่ทันหรอกค่ะ กว่าพวกเขาจะมาเวลไม่ช้ำแย่แล้วเหรอคะ”“ก็ได้.. ฉันแค่เผื่อเอาไว้ ว่าถ้าพวกมันไม่มีเงินมาให้พี่~.. หนู..เป็นเมียพี่ได้เลย”“..เอาให้ถึงตอนนั้นก่อนเถอะ จะทำอะไรก็ทำ” ขอบคุณโชคที่ยังพอเห็นใจ

#เรียวผมคงรู้สึกแย่กว่านี้ ถ้าเวลเป็นอะไร..ร่างสูงยืนพ่นควันบุหรี่อยู่ที่ระเบียง สายตาของเขาไม่ได้ละไปจากร่างบางเลยแม้แต่น้อย ข้อความจากชิริวที่ส่งมา ถึงจะบอกว่าคะแนนไม่ได้เป็นอะไร แต่เขาโทษตัวเองไปแล้ว ชีวิตที่ผ่านมาที่ไม่เคยสนใจอะไร.. เพราะไม่คิดว่าจะมีวันนี้ วันที่เขารู้สึกกับใครสักคนแบบจริงจังบุหรี่มวนแล้วมวนเล่าถูกกดในจานเขี่ย เรียวเสยผมตัวเองด้วยความรู้สึกไม่สบอารมณ์สุดๆปนเครียด อยากจะไปหาชิริวแล้วขอโทษกับสิ่งที่เกิดขึ้น ทั้งที่รู้ว่าคนเป็นเพื่อนเข้าใจเขาทุกอย่าง “ฟู่ว์~”แต่แล้วร่างน้อยๆของเวลพลิกตะแคง เริ่มควานหาที่ยึดเหนี่ยว ทำให้เขาต้องรีบเข้าไปในห้องและทิ้งตัวลงบนเตียงเพื่อให้คนตัวเล็กรู้สึกว่าไม่เดียวดาย เวลกอดและซุกตัวอยู่ภายใต้อ้อมกอดของเขา และเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะไม่โอบกอดกลับไป“อยะ~ อย่าทำนะ~”“…ฉันเอง ฉันอยู่นี่แล้ว” คงขวัญเสียไม่หายสินะ.. ตัวสั่นสะท้านเหมือนลูกหมาตกน้ำไม่มีผิด จุ๊บ~ เรียวสวมกอดเธอ ดึงผ้านวมคลุมกายบางและประทับริมฝีปากที่หน้าผากสวย เวลนิ่งไปเมื่อได้รับไออุ่นมากพอ เรียวยังคงเคียงข้างเธออยู่แบบนั้นเป็นหลักชั่วโมง 🎶~ มีสายโทรเข้า เรียวรีบคว้ามื

หวิวใจอยู่เหมือนกันนะแบบนี้.. น้าพีกำลังเก็บกวาดทำความสะอาดห้องของพี่พริม ก็ไม่รู้ว่าพี่พริมมาขนของตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่แน่นอนว่าคงจะเป็นตอนที่พวกเราไม่รู้เรื่องแน่ๆ“..ให้เวลช่วยดีกว่าค่ะ”“อย่าเลยค่ะหนูเวล ขืนน้าให้หนูทำ คุณเรียวได้หักเงินน้าแน่ๆค่ะ”“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวเวลคุยกับคุณเขาเอง”“อย่าดีกว่าค่ะ เป็นผู้หญิงของคุณเรียว มือไม้จะหยาบกร้านไม่ได้นะคะ”“..โธ่ อะไรกัน เวลไม่ใช่เจ้าหญิงนะคะ”“เห้~ ยัยพริมนั่นกระเด็นออกจากบ้านไปแล้วเหรอออ!!” เสียงแจ้วดังมาแต่ไกล พี่นิ้งนำทัพทุกคนมุ่งมาทางนี้ด้วยความเร็วปานฝูงผึ้งจนเวลเผลอถอยหลังตามสัญชาติญาณ“ระ รู้กันได้ยังไงคะเนี่ย”“น้าเองค่ะ^^”“สมน้ำหน้าอะ อยู่เฉยๆก็ดีอยู่แล้วเชียว” เหมือนทุกคนจะไม่ชอบพี่พริมกันทั้งนั้นเลย.. ไหงเป็นงั้นไปนะ.. “..นี่พี่พริม ไม่ดีกับทุกคนขนาดนั้นเลยเหรอคะ”“ก็ไม่เชิงอะ แต่พวกฉันแค่ดูออกว่ายัยนั่นอยากเป็นนัมเบอร์วันอะ” นี่ทุกคนคงไม่รู้จริงๆนั่นแหละว่าพี่พริมกับคุณเรียวเป็นเหมือนคู่หมั้นกัน เอาเถอะ.. อะไรที่ทุกคนไม่รู้ก็คงต้องไม่รู้ต่อไป คงจะมีเหตุผลทั้งคุณเรียวและพี่พริมที่เลือกจะเก็บไว้เป็นความลับ“ทุกคนมาพร้อมห

#เรียวอ่อนโยน? อ่อนโยนบ้าอะไร.. ทำให้ไม่ได้หรอกเธอคงไม่รู้เลยสินะ ว่าเธอปั่นป่วนความคิดความรู้สึกฉันไปไกลขนาดไหนเวล เธอทำให้ฉันทำในสิ่งที่ฉันไม่คิดจะทำ และบ้าพอที่จะไม่ยอมเสียผู้หญิงคนนึงไป ซึ่งผู้หญิงคนนั้น คือเธอ…“อื้ออ~” ร่างบางนอนสั่นกระเพื่อม และเสียงครางกระเส่าราวกับความรู้สึกที่เขาส่งไปหาเธอมันสร้างความทรมาน แก้มแดงฝาดไปถึงกกหู เม็ดเหงื่อที่สันจมูกและไรผม ผิวขาวๆของเธอ รอยช้ำจากแรงที่ผมเผลอบีบเธอไป“..น่ารักขนาดนี้ ทำให้ไม่ได้หรอก~” เรียวดันตัวเองขึ้นพลันจับเอวเล็กยี่สิบสี่ บีบเค้น และยกเอวบางให้ลอยจากเพียงเพียงนิด ทั้งนุ่มนิ่ม ทั้งไร้เดียงสา…“ฉันชอบที่เธอไม่รู้เรื่องอะไรซะเลย~”“หมะ หมายถึงอะไรคะ~ อ๊า~”“…เรื่องบนเตียง”“อ๊ะ!”“ฉันชอบที่เธอไม่เก่งเอาซะเลย”เพราะมันทำให้ร่างสูงรู้สึกว่า เขาเป็นคนแรก เป็นคนเดียว และเป็นคนสุดท้ายที่จะมีสิทธิ์ในเรือนร่างของคนตัวเล็ก ความใสซื่อในบางครั้งทำให้เขาแอบคิดไม่ได้ว่า เวลจะไม่ดื้อไม่ซนกับเขาเด็ดขาดกับเรื่องนี้ แค่รู้สึกแบบนั้นตั่บ ตั่บ ตั่บ ตั่บบบบเสียงเนื้อกระทบกันรัว จังหวะราวกับเมโลดี้ของดนตรีป๊อบแจ๊ส เสียงร้องขอความอ่อนโยนจากเขา

“..เวล ไปหาหมอ”“หื้มม บอกแล้วไงคะ ว่าเวลไม่ได้เป็นอะไร แค่พักผ่อนไม่พอเท่านั้นแหละ^^”แต่ไม่ว่าเรียวจะพยายามชักจูงยังไง เวลก็เหมือนจะดื้อหัวรั้นกับเขาเสมอ“ฉันปล่อยให้เธอดื้อกับฉันมามากพอแล้ว คราวนี้เธอควรฟังฉัน”“..ทำไมต้องดุด้วย”“เพราะดื้อไม่เข้าเรื่อง ยังจะถาม” “แต่นี่วันเกิดพี่นะ”“จะจัดมันเมื่อไหร่ก็ได้ไง แต่ถ้าเธอเป็นอะไรไป ฉันหาซื้อเธอได้เหรอ?”“….” “ร้านขายของชำงี้?”“….” ดุจัง.. แล้วอะไรคือการที่อยู่ๆก็จะร้องไห้แบบนี้ละ.. ฉันไม่เคยรู้สึกอ่อนไหวได้ง่ายขนาดนี้มาก่อนเลยนะ แต่วันนี้แค่คุณเขาขึ้นเสียง..“….”“ก็ไม่เห็นต้องดุกันเลย” และเมื่อเห็นว่าท่าทีไม่ดี “..ฉันขอโทษ ฉันแค่เป็นห่วงเธอ” ก่อนจะเดินเข้าไปประชิดตัว สวมกอดและลูบหัวเวลเบาๆ เรียวเองก็เเปลกใจเพราะจู่ๆเวลก็เล่นบ่อน้ำตาตื้นขึ้นมาซะอย่างนั้น คนตัวเล็กเริ่มสะอื้น จนกระทั่งชิริวที่กำลังจะเดินมาเข้าห้องน้ำก็ชะงักเมื่อเห็นทั้งสองอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ก่อนที่เรียวจะส่งสัญญาณให้เพื่อนตัวเองออกไปก่อน ซึ่งชิริวทำตามอย่างไม่ขัดขืน“ร้องทำไม” มือหนาปาดน้ำตาที่ไหลริน คนตัวเล็กส่ายหัวอย่างไม่ค่อยเข้าใจตัวเอง“..มะ