Semua Bab DEBT LOVE | หนี้สวาท SM+: Bab 61 - Bab 70

วันรุ่งขึ้น..ฉันกินยาตามที่คุณเรียวสั่ง และออกแนวบังคับก่อนจะลงจากห้อง ดีที่วันนี้ไม่มีอาการอะไรมากมายคงเพราะยาของหมอมันดีขนาด เลยจัดการอาการบ้านหมุน และอ่อนแรงของฉันไปจนหมด“เธอน่าจะพักอีกสักวันสองวัน”“เวลไม่เป็นไรแล้วจริงๆค่ะ ให้อยู่แต่บ้านมองหน้าน้าพีเบื่อตายเลย”“กำลังหาคนจับผิดรูขุมขนอยู่เลยตอนนี้” รู้สึกว่าน้าพีจะเริ่มสนใจความลึกและกว้างของรูขุมขนตัวเองจนต้องหายา หาอาหารเสริมมากินเพิ่ม อันนี้เพิ่งรู้เมื่อตอนก่อนออกจากบ้านนี่เอง คุณเรียวบอก ก่อนจะยืนยันความจริงด้วยกล่องอาหารเสริมและเซรั่มมากมายบนเค้าน์เตอร์ในครัวแต่เมื่อรถหรูแล่นออกมาจนถึงรั้วของคฤหาสน์ สองเงาตะครุ่มๆที่ด้านนอกก็ทำให้เรียวเอะใจ ก่อนจะหยุดรถแล้วจ้องด้วยสายตา และเมื่อไม่เห็นอะไรชัดเจนนัก คุณเขาก็หยิบมือถือขึ้นมา เปิดแอพกล้องวงจรปิด ก่อนจะยื่นมันให้กับเวลดู“พ่อแม่เธอ”“….” จริงด้วย.. ถึงเขาจะไม่ใช่พ่อแม่แท้ๆของฉัน เลี้ยงดูฉันเพื่อหวังทุกสิ่งที่ฉันสามารถให้ได้แม้แต่ความสบายและการชดใช้หนี้สิน แต่ก็.. อดใจไม่ได้ที่จะ..“จะให้ไล่ไหม”“..ไม่ค่ะ ขอเวลคุยกับพวกเขาหน่อยได้ไหม ไม่นานค่ะ” คุณเรียวนิ่งไปครู่นึงก่อนจะพยักหน

การเปิดตัวเรื่องของเราด้วยวิธีการเหมือนหาเสียงแบบนั้นเหมือนจะได้ผล หลังจากวันนั้นจนถึงวันนี้ก็ตกหนึ่งอาทิตย์ได้ คนที่เวลไม่คิดว่าเขาจะอยากเป็นเพื่อนหรือรู้จักเราก็เริ่มมีมากขึ้น เริ่มมีการทักทายเพราะทุกคนต่างรู้ว่าเวลอยู่ในฐานะอะไรกับคุณเรียว และที่สำคัญเลยนะ เรื่องนี้มันสอนให้รู้เลยว่า การที่เรามีตนตัวและอยู่ในสถานะที่คนอยากทำความรู้จัก จะทำอะไรมันก็ดูเหมือนดีไปซะหมด นี่ต่อให้เวลเดินเหยียบแมลงสาบตาย ทุกคนก็พร้อมที่จะโทษแมลงสาบแทนที่จะด่าคนเหยียบอย่างเวล..แต่ก็ต้องยอมรับว่าไม่ใช่ทุกคน.. ที่จะเข้ามาด้วยความสนิทใจ เมื่อมีหนทางที่จะทำให้ได้ใกล้ชิดกับคนดัง หรือคนที่ตัวเองชอบ.. ส่วนใหญ่ก็พร้อมจะเอาตัวเข้าไปอยู่บริเวณนั้นๆ จนบางที.. คนที่ถูกหมายปอง ก็ไร้ความเป็นส่วนตัวในชีวิตไปเลยทั้งที่ก่อนหน้า บางคนไม่เคยเห็นเวลอยู่ในสารระบบแท้ๆ“ทำไมทำหน้าแบบนั้น”“..เวลคงต้องเรียนรู้การอ่านคนแล้วละ ..ตั้งแต่พี่ประกาศไปแบบนั้น มีแต่คนเข้าหาเวล”“ก็ดีแล้วนิ”“…ไม่ดีก็ตรงที่ บางคนเข้ามาก็ไม่ได้จริงใจกับเราไงคะ”“….”“เขาเข้าหาเวลเพราะอยากจะใกล้พี่ต่างหาก”“..หวงหรือไง?”“เปล่าซะหน่อย”“….”“เปล่าจริงๆนะ”

สองมือประสานจูง พากันเดินเข้าคฤหาสน์กลางป่า คฤหาสน์หลังนี้มันเคยเป็นดั่งคฤหาสน์ของแวมไพร์กินเลือด เมื่อครั้งแรกเจอกับคุณเขา ไม่คิดว่าวันนี้จะมองคฤหาสน์ที่เคยแสนน่ากลัว เป็นบ้านหลังใหญ่ที่แสนอบอุ่น “ตอนแรก เวลคิดว่าคฤหาสน์ของคุณน่ากลัว เจ้าของคฤหาสน์ก็ต้องน่ากลัวแบบแวมไพร์ดูดเลือด แต่ตอนนี้.. กลับไม่ใช่” “ฉันไม่ชอบดูดเลือด.. แต่ถนัดดูดอย่างอื่นมากกว่า” “…ทะลึ่ง!” “ทะลึ่งอะไร?” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยถาม ก่อนจะหยุดเดิน และพยายามเค้นคำตอบกัน “…..” “ทะลึ่งอะไร?” “ก็.. คุณหมายถึงเรื่องแบบนั้น” “แล้วทั้งร่างกายเนี่ย.. ฉันยังไม่ได้ดูดอะไรบ้าง?” “หยุดพูดเลย! ไม่ใช่เรื่องน่าพูดสักนิด” แต่คุณเรียวแค่นยิ้มพร้อมหยักคิ้ว “..ไว้พูดเวลาอยู่กันสองคนสิ>“ ก่อนจะรัวมือตีที่แขนหนาเป็นชุด เวลเขินเสียจนหน้าแกง แต่กับเรียว เขาแค่แค่นยิ้มก่อนจะสวมกอดจากด้านหลัง เรียวคางคมๆวางเกยที่ไหล่เล็ก “ตอนนี้กลัวอยู่หรือเปล่า” “ไม่แล้วค่ะ ไม่มีอะไรน่ากลัวสักนิด” เพราะรู้สึกจริงๆถึงพูดออกไปแบบนั้น “คุณไม่ใช่แวมไพร์กินเลือด.. แต่คุณคือคนที่ เอาหัวใจของเวลไปหมด” “….” “เอาไปไม่เหลือสักห้องเลย” “งั้นแลกกัน” “…

ถอนหายใจไปหนึ่งกรุบค่ะ วันรุ่งขึ้นเวลยังไหว เวลยังไม่ตายค่ะทุกคน ดูเหมือนจะเวอร์ถ้าพูดออกไป.. เพราะงั้นเลยไม่อยากพูด หรือจริงๆแล้วที่เวลเป็นฝ่ายตื่นก่อนคุณเรียวแบบนี้ อาจจะเป็นเพราะ เวลเจ็บเนื้อปวดตัวจนนอนนิ่งๆไม่ได้..ร่างบางค่อยๆสวมเสื้อผ้าทั้งที่ร่างสูงยังนอนหลับสนิทไม่มีตื่น เวลคิดจะทำในสิ่งที่พูดกับน้าพีเอาไว้ และนี่ก็คิดว่าน่าจะถึงเวลาแล้วฉันเดินลงมาจากชั้นสอง เสียงหยุบหยิบทำให้รู้ว่าน้าพีน่าจะกำลังจัดเตรียมในสิ่งที่ฉันได้ร้องขอเอาไว้ แล้วก็จริงดั่งคิด ถุงเครื่องมือทำความสะอาดสวนหญ้า ถูกวางไว้กลางบ้าน ทั้งดิน ทั้งต้นไม้“อ้าว ทำไมหนูเวลตื่นเร็วจังคะ”“น่าจะเพราะปวดตัวจนนอนไม่ได้ค่ะ”“แล้วลงมาแบบนี้คุณเรียวรู้หรือเปล่าคะเนี่ย”“รายนั้นยังหลับอยู่เลยค่ะ” ฉันรีบเดินไปดูของที่น้าพีเตรียมเอาไว้ พร้อมกับ…“กูบอกแล้วว่ามันไม่ตื่น”“..พี่เตอร์ ..ทุกคน?” พี่เตอร์ พี่ชิริว พี่อัลฟ่า ทุกคนเดินเข้ามาในตัวบ้าน ก่อนจะทักทายฉันในแบบฉบับของแต่ละคน แน่นอนว่าพี่เตอร์ต้องเป็นคนเดียวที่ยิ้มให้ พี่ชิริวพยักหน้านิ่งๆ ส่วนพี่อัลฟ่าแค่ชายตามองฉันเท่านั้น แอ่กกก.. น่ากลัววววว>“สามพัน ให้ไว” พี่ชิริวห

ชีวิตก็ผ่านไปอย่างราบเรียบ ไม่อยากจะเชื่อว่าการประกาศปาวกลางโรงอาหาร ว่าฉันเป็นผู้หญิงของคุณเรียว มันจะทำให้ทุกคนมีรอยยิ้มให้ฉันมากกว่าเดิม ถึงแม้บางกลุ่มจะยังดูหมั่นไส้เวลก็ตาม.. ก็จะทำความเข้าใจนะคะ เขาคงรักของเขามาเป็นปีๆ อยู่ๆเวลโผล่มาแบบนี้ จะถูกเกลียดก็ไม่แปลกละเนอะ“ว่าจะถามตั้งนานแล้วแต่ก็ลืมทุกทีเลย” เวลเอ่ยถามเรียวที่นั่งพิงต้นไม้ต้นโต เขากลับมาให้ความสนใจกับเธอหลังจากนั่งงีบหลับไปนาน“แบบนี้.. เวลยังเป็นสินค้าของคุณอยู่ไหมคะ?”“สินค้าอะไร”“ก็ตอนนั้น ทุกคนยัดเยียดความเป็นสินค้าให้เวลนี่น่า ยังไม่เคลียร์เลยนะเนี่ย ไหนจะพวกของ18+ในห้องนั่น.. มีไว้ทำบ้าอะไรเป็นภูเขาเหล่ากอ” ทุกคนจำได้ใช่ไหม ฉากแรกที่เราเจอกัน คุณเรียวบอกให้ฉันเดินเข้าบ้านและตรงมายังห้องซ้ายมือ ที่มีพี่พริม พี่นิ้งและทุกๆคน แถมยังต้องเลือกอุปกรณ์หนึ่งชิ้นที่ทำให้คุณเรียวพอใจ แม้หลายเรื่องจะคลี่คลายแล้ว ว่าทุกอย่างอยู่ในการช่วยเหลือและอุปถัมภ์ของคุณแม่คุณเรียว ส่วนไอ้คำว่า สินค้า ก็เป็นคำ และสถานะที่ทุกคนต่างคิดกันขึ้นมาเอง เหมือนการถูกช่วยเหลือจะอยู่ในใต้อาณัติของคุณเรียวเมื่อคุณแม่คุณเรียวเสีย คำว่า สินค้า ใน