All Chapters of DEBT LOVE | หนี้สวาท SM+: Chapter 21 - Chapter 30

“เสร็จแล้ว!” มัฟฟินหอมกรุ่นจากเตาฝีมือของเวล นอกจากจะน่ากินแล้วกลิ่นยังหอมชวนหลงไหลซะด้วย ร่างบางรีบมองเวลา ก่อนจะหยิบจัดมัฟฟินใส่กล่องด้วยความพิถีพิถันและเบามือ“หอมจังเลยค่ะ ตื่นขึ้นมาทำอะไรแต่เช้าคะเนี่ย”“อ้าวน้าพี สวัสดียามเข้านะคะ เวลทำมัฟฟินค่ะ”“อืมม~” ฉันเห็นน้าพีชะโงกมอง เลยหยิบมัฟฟินที่เหลือใส่จานแล้วยื่นให้ไป“นี่ของน้าพีค่ะ เวลทำเยอะเกินไป แต่อร่อยเท่ากันทุกชิ้นเลยนะคะ^^”“ขอบคุณนะคะ แต่ว่า.. จะออกไปข้างเหรอคะ แต่งตัวซะสวยเชียว”“ค่ะ มีธุระนิดหน่อย”“แล้วไปยังไงคะเนี่ย หรือว่าไปกับคุณเรียว”“..เปล่าค่ะ เวลไปคนเดียว” น้าพีพยักหน้าตอบรับ เอาละฉันไม่มีเวลามากมายขนาดนั้น และฉันต้องออกไปก่อนที่คุณเรียวจะลงมาเจอ“งั้นเวลขอตัวนะคะ”“เดินทางปลอดภัยนะคะ”“ค่ะ”ร่างเล็กรีบคว้ากล่องขนมที่อัดแน่นไปด้วยมัฟฟิน แล้วกึ่งวิ่งกึ่งเดินออกจากจากตัวคฤหาส์นทันที“หอมเชียว” ร่างสูงที่เดินลงมาจากชั้นสองแบบหวุดหวิด เดินตามกลิ่นหอมเข้ามาที่ครัว“วันนี้ตื่นเช้าจังนะคะ ทานมัฟฟินกับกาแฟสักหน่อยไหมคะ มัฟฟินนี่หนูเวลทำเองเลยนะ” น้าพีพูดพลางหยิบจานเปล่าขึ้นมาจัดแบ่งมัฟฟินให้คนเป็นนาย เรียวนั่งลงที่เก้าอ

ตึก ตึกตึก!!!!! ฉันรัวเท้าวิ่งลงมายังชั้นแรกด้วยความรู้สึกเหมือนฉันไปขโมยอะไรสักอย่างติดมือมา ทั้งที่แค่เห็นภาพ…“เวลเหรอ? โธ่เอ้ย ไอ้ฉันก็นึกว่าอะไรกลิ้งลงมา” พี่คนสวยชุดเขียวเดินมาหาฉันก่อนจะหรี่ตามองเพียงนิด“เป็นอะไร?”“ปละ เปล่าค่ะ!”“ไม่เนียน”“…เปล่า จริงๆนะคะ” แต่เหมือนจะไม่เชื่อกันด้วยนะ พี่ชุดเขียวเดินมาหาฉัน ก่อนจะเงยหน้ามองไปยันชั้นสองของบ้านแล้วมองฉันอีกรอบ“…ไปเห็นอะไรดีๆมาหรือไง?”“…..”“ไม่เห็นจริงๆค่ะ เวลไม่เห็นอะไรทั้งนั้นเลย” แต่หญิงสาวอีกคนกลับแค่นริมฝีปากยิ้ม ก่อนจะเชยคางสาวน้อยอย่างเวลขึ้นด้วยความเอ็นดู“ใจมันเต้นตุบๆใช่ไหม?”“!!!!”“แล้วก็ทนดูต่อไปไม่ไหว~” อย่างกับตาเห็น!!“!!!!”“ก็เลยรีบวิ่งลงมา”“..ชนแจกันด้วยค่ะ:(““ว่าแล้ว แล้วนี่พวกเขาเห็นเธอหรือเปล่า”“…เวลคิดว่าไม่ค่ะ เราไปตรงอื่นดีไหมค่ะ ถ้าพวกเขาลงมาจะรู้เอาว่าเสียงเมื่อกี้ มาจากเวล”“ได้สิ”กลายเป็นฉันที่ลุกลี้ลุกลนพาอีกคนออกไปจากตรงนี้ และเลือกที่จะหาที่เงียบๆยืนด้วยกันแทนที่จะกลับเข้าไปในครัว“..จะว่าไป เวลยังไม่รู้ชื่อพี่เลยนะคะ”“ฉันชื่อนิ้ง”“ขอโทษด้วยนะคะ ที่มาถึงขนาดนี้แล้วเพิ่งจะถามชื่อ^^*”“ไ

“จะกลับกันจริงๆเหรอคะ ไม่อยู่ต่อ…กันอีกสักแป๊บเหรอคะ:(““เธอกลัวอะไรเวล พวกฉันก็มาๆหายๆอยู่แล้ว” พี่นิ้งพูด ถึงแม้ว่าอีกหลายคนจะอยู่ที่นี่เป็นหลัก แต่ก็จะมีวันที่ต้องออกไปอยู่กับผู้ใหญ่ของตัวเอง เวลก็เพิ่งรู้ค่ะ ว่าพี่ๆบางคนแต่งงานแล้ว และอีกหลายคนยังไม่แต่ง แต่ได้รับการเลี้ยงดูจากผู้ใหญ่ใจดีหลายๆท่าน“…คืออยู่กับทุกคนสนุกดีค่ะ เวลไม่อยากอยู่คนเดียว”“คนเดียวตรงไหน มีคุณเรียวแล้วก็พริม แล้วรู้สึกว่าคุณเรียวจะนัดเพื่อนๆเขามานะ เธอไม่เหงาหรอกเวล” ฉันคงหาวิธีรั้งทุกคนไว้ไม่ได้สินะ ประเด็นคือไม่ได้สนใจว่าเพื่อนคนไหนของคุณเรียวจะมา แต่ถ้าเป็นพี่คาร์เตอร์ฉันอาจจะไม่เหงาอย่างที่พี่เขาพูด แต่มันอันตรายกับฉันมาก!เวลมีสีหน้าห่อเหี่ยว เธอเหมือนเด็กน้อยที่ไม่อยากกลับบ้านเวลาพ่อแม่ตาม ครั้นจะร้องขอให้พวกเธออยู่ต่ออย่างเดียว“ไปละนะ คุณผู้หญิงหมายเลขหนึ่ง~” หนึ่งในนั้นพูดกับฉันแบบนี้ พลางยกมือโบกลาแม้กระทั่งพี่นิ้งก็เลือกที่จะกลับไปด้วย.. ฉันยืนหงอยอยู่คนเดียวหน้าประตู นี้มันหกโมงแล้วอะ เวลาก็ผ่านไปเร็วเหมือนกับมีคนกดเร่งเวลาเลย ฉันจะไม่ลุกลี้ลุกลนแบบนี้เลยถ้าไม่ได้ถูกสั่งให้ขึ้นไปดูเเลเจ้าของคฤห

“แอบฟัง?”“…ฮึ่ก~”“งั้นก็น่าจะรู้ ว่าฉันกำลังจะถอนหมั้น”“ไม่ได้สิ”“ทำไมจะไม่ได้? เป็นใครมาสั่งฉัน?”“…..” เพราะเป็นคนที่.. ทำให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้ไงคะ แต่จะพูดออกไปได้เหรอ พูดออกไปไม่ได้หรอก เวลรู้นะคะ ตลอดเวลาที่ผ่านมาถึงมันจะเพิ่งเริ่มเกิด และไม่นานเลยที่เวลเข้ามาที่นี่ แต่คุณเรียวก็ไม่ได้จะถอนหมั้นกับพี่พริมใช่ไหมละ.. คำที่เขาพูด คือ เพราะเรื่องมีฉันเข้ามา พี่พริมก็เริ่มเปลี่ยนไป ทั้งหมดทั้งมวลมันเป็นเพราะฉัน“อ้าขา จะเกร็งทำไม”“เวลเจ็บ..”“ก็ถึงบอกว่าจะเกร็งทำไม” น้ำตาไหลรินด้วยความแสบและเรียวขาที่สั่น คุณเรียวหยุดนิ่งพลันก้มมองส่วนที่เราเชื่อมติดกัน สัมผัสมันเพียงนิดแล้วเงยหน้ามองท่าทีของฉัน“..มีเลือดไหมคะ”“ไม่มี แต่แดง”“เพราะคุณหนักมือเกินไป”“ฉันขอเธอแล้วดีๆ” แต่เอาเข้าจริง คุณเรียวก็ไม่ได้เมาถึงขั้นพูดจาอะไรไม่รู้เรื่อง คงจะกรึ่มมากๆนั่นแหละ แต่จู่ๆก็พลุนพลันทำแบบนี้เพราะอะไรก็ไม่รู้หรอกนะ เสียความรู้สึกอยู่แล้วแหละถ้าถามถึงฉัน ฉันพยายามมองเขาในมุมมองที่ทุกคนพูด แต่ทำไมกลับหลายเป็นว่า เรื่องเดียวที่ฉันรู้สึกว่าคุณเรียวเป็นคนดี ก็คือเรื่องไม่ยิงพ่อกับแม่ฉันทิ้งไปในวันน

หมับ! ระหว่างที่เดินกลับคณะ ฉันก็ถูกใครสักคนคว้าแขนแล้วพาฉันเข้าหลืบมุมของตึก ตึก! แผ่นหลังกระทบกับกำแพงแกร่ง คะแนนที่ลืมส่งงานอาจารย์ได้แยกตัวออกไปเมื่อกี้“..พะ พี่ชิริว?” อึ้งมากนะ ที่คนที่ลากฉันเข้าหลืบของตึกเป็นพี่ชิริวที่แทบจะไม่เคยได้คุยอะไรกันนอกจากทักทายอย่างเป็นทางการแค่ครั้งเดียว“คิดดีแล้ว?”“ค๊ะ? พี่หมายถึงเรื่องอะไร?”“…..” แต่พี่เขาก็ไม่ตอบ ท่ายืนที่ท้าวเอวมองฉันทำให้ฉันนึกออกก็แค่เรื่องที่คุยกับแนน“..นี่พี่ได้ยินด้วยเหรอ?”“อยู่เฉยๆ”“ถ้าพี่ได้ยินที่เวลคุยกับแนนแล้ว พี่ก็น่าจะรู้ว่าเพื่อนพี่เป็นคนยังไงนะคะ”“ก็เพราะรู้ ถึงเตือน”“…..”“อย่าหาเรื่อง อยู่เฉยๆ นี่ไม่ใช่ปัญหาของเธอ”“ไม่ใช่ได้ไงละคะ ก็เพื่อนพี่กำลังจะถอนหมั้นเพราะเวลนะ”“…..”“นี่แหละปัญหาของเวลเลย”“ถ้าเธอไม่หยุด ฉันจะบอกไอ้เรียว”“เดี๋ยวนะคะ ทำไมพวกพี่ต้องเข้าข้างคุณเรียวตลอดเลยอะ พวกพี่ไม่รู้หรอคะ ว่าเวลรู้สึกยังไงอะ? ถ้าพี่เป็นคนที่ทำให้ใครสักคนต้องถอนหมั้นเพราะตัวเอง พี่กินอิ่มนอนหลับได้ด้วยเหรอ”“…..”“เวลทำแบบนั้นไม่ได้นะคะ” ความตั้งมั่นเดียวที่เวลมีชัดเจนที่สุดในชีวิต คงไม่พ้นสิ่งที่คะแนนมองเห็น