หนี้สวาท_33 : เวลแค่อยากจะอ้อน~

คำสวดภาวนาของฉันไม่เคยสำฤิทธิ์ผล ฉันขอให้พี่คาร์เตอร์ไม่มา แต่พี่เขามาถึงไวมากกก ขอให้พี่เขาไม่มานั่งข้างฉัน.. ตอนนี้พี่เขาเพิ่งหย่อนตูดลงเก้าอี้ข้างๆเวลเลยค่ะ แม้จะมีเพียงรอยยิ้มบางๆที่ยิ้มให้กันแค่ครั้งเดียว รอยยิ้มที่เหมือนเทพบุตรกำลังจะให้พร… แต่พอเขินแล้วก็ต้องหันหนีมาอีกข้าง

“….” มัจจุราชกำลังรอรับดวงวิญญาณเวลแน่ๆ สายตาพ่อแรงมากค่ะ! ฉันเหมือนกำลังจะได้ไปทัวร์นรกในอีกสองวิข้างหน้า ถ้าฉันไม่ขยับหนีซะเดี๋ยวนี้

ทั้งๆที่พี่คาร์เตอร์ยังไม่ได้ทำอะไรไม่มีไม่งามสักนิด แม้แต่เส้นขน ก็ไม่ได้สัมผัสกันสักกะนิดเดียววว

“ไงเรา”

“เอ่ออ คะ ค๊ะ!”

“เป็นไงบ้างเราอะ” ไม่อยากจะสบตาเลยสักนิด! แค่เสียงก็อ่อนระทวยยวบยาบแล้วค่ะ! ตอนแรกก็ไม่ได้เป็นขนาดนี้หรอกนะ แต่พอวันนั้นที่รถอะ ความรู้สึกมันก็.. กะหยึ๊กกะหยึ๊ยยอย่างบอกไม่ถูก -////-

“ก็.. สบายดีค่ะ แล้วพี่ละ”

“ไม่ดีเท่าไหร่”

“..ทำไมละคะ?” แต่นอกจากไม่ตอบ ท่าทีที่ดูเหมือนกังวลอะไรสักอย่าง พักใหญ่ๆก็ยอมหันหน้ามาหาเวล

“เป็นห่วงฉันหรือไง?” ใช่ ใช่เลย เป็นห่วงค่ะ เป็นห่วงมากด้วย แต่.. เวลแสดงอาการไม่ได้ เพราะคนข้างๆนี่แทบจะแผ่รังสีอำมหิตใส่กันแล้วค่ะ!

“…..”

“