Lahat ng Kabanata ng TIE LOVE | พันธะสวาท SM+: Kabanata 81 - Kabanata 90

ธิชาถูกพามานั่งเพื่อหลบหลีกจากผู้คน เธอทิ้งตัวลงทันทีที่อยู่ในพื้นที่ปลอดภัย คาร์เตอร์นั่งยองๆตรงหน้าเธอ จัดการเกลี่ยทรงผมและสัมผัสใบหน้าเธอเบาๆ“โล่งดีเนอะ”“..มะ มันก็โล่งอยู่หรอก แต่ทีหลังอะ” ธิชานิ่งไปครู่ สูดยาดมสองสามทีจนเต็มปอด ก่อนจะรัวลิ้นไฟแล่บ“จะทำอะไรก็บอกกันก่อนสิ! รู้ไหมว่าเมื่อกี้หนูจะเป็นลมจริงๆนะ! ให้ตายเถอะมือไม้ก็เย็นไปหมด หัวใจนี่แทบจะทะลุซี่โครงมากองอยู่ที่พื้นเลยนะ! เกือบจะตายจริงๆแล้วรู้ไหม ไอ้พี่บ้าเอ้ย!” แล้วรีบสูดยาดมเข้าจมูกอีกหลายยก“รีแอคชั่นจะเป็นไงบ้างนะ เรื่องของเรา..” ก่อนจะพูดอย่างเสียงอ่อย“กังวลกับเรื่องแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? เธอไม่เคยคิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องแบบนี้นะ”“เรื่องนี้มันต้องคิดป้ะคะ.. หนูนะ ฉกวัตถุโบราณประจำมหาลัยมานะ..”“แล้วทำไมไม่คิด ว่าของแบบนี้.. มันก็เลือกเจ้าของเหมือนกัน”“…สงสัยจะมีเวลาว่างมากจนฉกฉากในซีรี่ย์มาทำคะแนนใช่ไหม”“เหอะ ฉันคิดเองทั้งหมดเลยนะ”ธิชานิ่งไป ก่อนจะรับชามะนาวอุ่นๆจากคาร์เตอร์ ก่อนจะรู้ตัวอีกทีเธอและเขาก็อยู่ในพื้นที่นอกงานซะแล้วร่างบางนั่งจิบชามะนาวที่ได้รับจากอีกฝ่าย ก่อนจะลุกขึ้นเพื่อขอให้ร่างสูง“เรา กลั

กลับกลายเป็นฉันที่เปียกปอนขนาดนี้ พี่เตอร์รับบทผู้ปกครองหัวใจที่แสนอบอุ่น ไม่มีการพูดแทรกแม้แต่น้อย มีเพียงการสวมกอดเพียงเท่านั้น แต่ถึงจะอย่างนั้น ไออุ่นที่ได้รับมันก็เกินใจจะต้านจริงๆ ฉันไม่อาจหยุดรักผู้ชายคนนี้ได้อีกแล้ว หยุดไม่ได้แล้วจริงๆ..ครั้นนาทีสวมกอด ธิชาคำนึงนึกถึงเรื่องราวในอดีต ภาพของพ่อยังชัดเจน แม้จะเป็นเพียงการนอนติดเตียงก็ตาม ยังคงชัดเจนไม่มีเสื่อมสลาย ตั้งแต่ตอนที่ต้องแอบขโมยยาเพื่อมารักษาพ่อ วิ่งหนีจนได้รับบาดแผล อาหารแต่ละมื้อที่ต้องแบ่งกันกิน แม้แต่มาม่าซองเล็กๆ เรายังต้องแบ่งกันกินคนละครึ่งภาพจำพวกนั้นชัดเจนเสมอ เธอเคยเกือบยอมแพ้และโทษโชคชะตา ชีวิตที่อดทุกข์ได้ยากในตอนนั้นไม่มีแสงสว่างให้มองเห็นสักนิด จนกระทั่งเด็กชายคนที่ว่า.. เด็กชายในชุดสะอาดสะอ้าน ที่ให้โอกาสเธอในตอนนั้นเหมือนแสงสว่างเพียงเเสงเดียวที่ส่องทาง เพื่อที่จะมีชีวิตที่ดีเพื่อพ่อ.. และกลับไปเจอเด็กชายคนนั่นอีกครั้งธิชาสะอื้นก่อนจะเงียบในเวลาต่อมา เธอปาดน้ำตาที่เปื้อนไปทั้งหน้า อาจเป็นพี่เตอร์.. ที่ทำให้เธอกล้าแสดงความอ่อนแอออกมาขนาดนี้ ไม่ต่างจากตอนนั้น จากตอนที่เด็กสาวนอนร้องไห้อยู่กลางถนนมือหนา

ฉันพาพี่เตอร์มาที่วัด เพราะอัฐิของพ่อฉันแบ่งไว้ทั้งหมดสองส่วน จะพูดว่าสองส่วนก็คงจะไม่ถูก ฉันเก็บกระดูกของพ่อไว้ที่บ้านส่วนนึงแต่มันไม่เยอะเลย เป็นเศษที่เหลือให้ได้จับต้องมากที่สุดเพียงไม่กี่ชิ้น ส่วนที่เหลือฉันก็เอาไว้ที่วัด แค่ตอนนั้นมีความเชื่อว่าถ้าให้พ่ออยู่ที่นี่ พ่อคงจะได้ฟังเสียงพระสวดมนต์ แต่ที่ฉันเก็บส่วนนึงไว้ที่บ้าน เพราะตอนนั้นฉันยังรู้สึกว่า แม้เป็นเพียงเถ้าฝุ่น แต่ฉันยังรู้สึกสบายใจ ยังรู้สึกว่าพ่อยังคงอยู่ใกล้ๆกับฉัน ฉันไม่รู้หรอกนะว่าฉันคิดผิดหรือถูก แต่ยอมรับเลยว่าในนาทีที่รู้ว่าเสียคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตไป เราแค่ต้องการที่พักพิงทางใจ เพราะเรารู้สึกว่าเราไม่สามารถใช้ชีวิตได้โดยไม่มีเขาโกฐของพ่อธิชายังคงใหม่และสะอาดอยู่เสมอ คาร์เตอร์มองเห็นตรงนี้แต่ตนก็ไม่ได้พูดอะไร ธิชาคงจะหาเวลามาทำความสะอาดสถานที่ของพ่อบ้างไม่มากก็น้อยดอกไม้ถูกวางในแจกันหน้ารูป มีหลายจังหวะที่ร่างสูงเหลือบมองธิชา เธอมีรอยยิ้มและแววตาที่สดใสเวลามองผ่านรูปของคนเป็นพ่อ คาร์เตอร์ยิ้มบางๆ เขาวางดอกไม้ใส่เเจกันอีกข้าง และมองรูปภาพตรงหน้า จดจำใบหน้าของคนที่เขาได้ยื้อชีวิตได้เป็นสิบปีจากการช่วยเหลือเพี

•PICCHYย้อนกลับไป…วันเกิดเหตุ…ชิริวนั่งหักนิ้วตัวเองเงียบๆอยู่ที่มุมห้อง เขาไม่ได้สนใจอะไรนอกจากข้อนิ้วของตัวเอง และค่อยเงยหน้าเมื่อคนเป็นเพื่อน.. ทักถาม“มึงจะเอาไง ไอ้เตอร์ไม่รับสาย” อัลฟ่าเก็บมือถือใส่กระเป๋า เขายืนมองพิชชี่ที่นั่งตัวสั่นราวกับลูกหมาตกน้ำอยู่บนเตียง สายตาของชิริวจ้องมองเธอแน่นิ่งและน่ากลัว“..เอาไง จัดการดิ”“อย่านะ! ฉะ ฉันจะไม่ทำอีก! ฉันจะไม่ทำอีกแล้วค่ะ”“..ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอพูดแบบนี้”“ครั้งนี้จริงๆ! จริงๆนะ!”“ก่อนหน้านี้เธอทำให้เด็กปีหนึ่งลาออกไป คราวนั้นเธอก็พูดกับฉันแบบนี้”เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับธิชาไม่ใช่ครั้งแรกที่พิชชี่เป็นคนที่อยู่เบื้องหลัง หลายครั้งหลายคราที่เธอมักจะแสดงออกถึงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของคาร์เตอร์ และใช้สิทธิ์ของคนเป็นพ่อที่มีอำนาจข่มเหงรังแกผู้ที่ด้อยกว่าครั้งแล้วครั้งเล่า และครั้งนี้คนที่อยู่ตรงหน้าเธอก็คือชิริว ไม่ต่างจากครั้งก่อน.. พิชชี่ถึงได้ตัวสั่นเป็นลูกหมาตกน้ำแบบนี้เพราะดูเหมือนว่าชิริว.. ไม่มีความเชื่อหลงเหลืออยู่บนหน้าเขาเลยชิริวนั่งบนเตียงที่จับพิชชี่มัดตรึงเอาไว้ แล้วใช้ปลายนิ้วกดดันความรู้สึกอีกฝ่ายด้วยการ.. คีบชายเสื้อ

1ปีผ่านไปมหาวิทยาลัย เอแบค“พี่โกง!”“โกงบ้าอะไร แพ้แล้วอย่าพาลดิวะ!”“ถ้าไม่โกงจะกินรอบวงทุกรอบแบบนี้ไงวะ! ถอดเสื้อออกมาเลยนะ!”“ถอดทำห่าไร!”“ก็พี่ต้องซ่อนไพ่ไว้แน่ๆ! คนกะล่อนอย่างพี่ไม่มีทางชนะใสๆหรอกน่า!! ถอดเสื้อเดี๋ยวนี้เลย!”ณ อาคารตึกคณะของอัลฟ่า ชิริว เรียว อัลฟ่า บุ๊คและธิชานั่งเล่นไพ่กันอย่างเสียงดังโวกเวยโวยวาย คนตัวน้อยโบ้ยว่าชิริวคนหน้าตายสันดานเสียกำลังโกงเธอจนแทบจะหมดตัว“แพ้ก็แค่จ่ายนี่หว่า! ตาละห้าบาทเหมือนกูหลอกเอาบ้านมึงอะ!”“ห้าสิบบาทก็เงิน! หมดตัวแล้วรู้ไหม! รู้ไหมว่าต้องยืนหลังขดหลังแข็งทำงานนานขนาดไหนกว่าจะได้มา! สารภาพมาซะดีๆ! ไม่งั้นหนูประจานแน่!”“เป็นถึงเมียไอ้เมียไอ้เตอร์ ไหงมันปล่อยให้เมียมันมีเงินห้าสิบบาทติดตัววะ!”“ตาละห้าบาทก็ให้พี่เขาไปเถอะน่าา แค่นี่เอง^^*” บุ๊คร้องเตือน“ตาละห้าบาท แต่กินฉันเป็นสิบรอบ! ฉันเสียไปแล้วห้าสิบบาท!”“ถ้าหวงเงินห้าสิบบาทขนาดนั้น ไม่เก็บตังค์ไว้หยอดกระปุกละวะ!! มาชวนชาวบ้านเขาเล่นไพ่ทำไม!” ชิริวสวนกลับ ก่อนจะเริ่มวิ่งหนีธิชาที่ไม่ยอมแพ้“รับจ๊อบพิเศษเว้ย!”“กูละปวดหัวกับพวกมัน” เป็นเรียวที่พูดขึ้นมา เขานั่งเกลี่ยไพ่ในมือแ