Semua Bab หลี่เฟยหย่า เกิดใหม่พร้อมโชคลาภมหาศาลในยุค 1960‘s: Bab 11 - Bab 20

บทที่ 11 พี่ชายหน้าหล่อต้องหลงความน่ารักของหย่าเออร์ หลี่เฟยหย่าชอบคุณลุงของเธอมาก เขาทั้งหน้าตาหล่อเหลาและอ่อนโยน บุคลิกเหมือนคุณแม่มาก แต่ต้องรอดูต่อไปว่าคุณลุงจะเหมือนคุณตาด้วยรึเปล่า อยากเห็นของขวัญที่คุณลุงให้เร็วๆ แล้วสิ เธอละกลัวจริงๆ ว่ามันจะเป็นสิ่งเหนือความคาดหมาย สำหรับของขวัญครบเดือนเด็กทารก เจ้าทารกน้อยตั้งตารอการเปิดของขวัญ และซองแดงที่ได้ทั้งหมดของวันนี้ นี่เป็นกิจกรรมแก้เบื่อสำหรับทารกวัยหนึ่งเดือนอย่างเธอเชียวนะ ของขวัญของคุณลุงเป็นอะไรเธอก็ชอบทั้งหมด แต่ถ้าเป็นตุ๊กตาตัวน้อยสักตัวจะดีมาก เธอจะได้ใช้มันเป็นไอเทมเพิ่มความน่ารักถือติดตัวเล่นได้ คนน่ารักแบบเธอถึงจะน่ารักมากอยู่แล้ว แต่ถ้าอยู่เฉยๆ มันก็แค่ดูน่ารักไงล่ะ เธอขอเพิ่มความน่าเอ็นดูด้วยการเป็นเด็กน้อยติดตุ๊กตาสักตัวแล้วกัน! เจ้าตัวน้อยเฟยหย่าจอมหลงตัวเอง นอนคิดถึงของขวัญที่อยากได้อย่างมุ่งมั่นแบบเด็กๆ เธอไม่ได้คาดหวังสักนิด แต่ขอให้เป็นตุ๊กตาน่ารักๆ แล้วกันค่ะคุณลุง ซ่งหลี่เจี๋ยผู้ไม่รู้ความคิดในใจของหลานสาว รับเจ้าตัวน้อยมาจากคุณย่าจาง ที่ยอมให้คนอื่นอุ้มหลานสาวแล้ว ตัดหน้าคุณตาซ่งที่ยกมือเตรียมอุ้ม

บทที่ 13 ความเหงาของเจ้านกน้อยเฟยเฟย หลี่เฟยหย่าเดินหิ้วแขนตุ๊กตากระต่ายเดินไปหาเจ้านกน้อยเฟยเฟยที่รังของมัน เด็กน้อยเดินหิ้วแขนตุ๊กตา จนขามันลากไปกับพื้นไม่สมกับความน่ารักของมันเลยสักนิด เจ้าตัวน้อยทำแบบนี้ได้เพราะรู้ว่ามันไม่มีทางเปื้อนดินแน่นอน แต่ถ้าออกไปข้างนอก เมื่อเธอตัวโตขึ้นจนพอจะเดินพามันไปไหนมาไหนได้อีกหน่อย จะถนอมมันให้อยู่กับเธอไปนานๆ เลย เมื่อเดินช้าๆ ไปอย่างไม่เร่งรีบ ชมบรรยากาศในมิติของตัวเองไปด้วยระหว่างทาง เหมือนเคยเจ้าเฟยเฟยมันขับขานบทเพลงเพราะๆ ด้วยเสียงของมันอย่างทุกครั้ง เหตุผลคือมันเหงาอีกแล้ว! เสียงที่สะท้อนรอบทิศ ทุกครั้งที่ร้องด้วยเสียงนกของมันแบบนี้ เจ้าเฟยเฟยขอท่านเทพให้เสียงเป็นแบบนั้นเอง ยังบอกเพิ่มมาอีกว่านี่น่ะ ทำให้รู้สึกว่ามีเพื่อนนกอยู่ใกล้ๆ มันอีกมากมาย ฟังเหตุผลของเจ้านกนั่นมาถึงตรงนี้แล้ว เธอก็อยากจะจับมันโยนลงไปในลำธารที่มีเหล่าฝูงปลาหลีฮื้ออยู่ เพื่อยืนยันกับมันอีกครั้งว่าในนี้ยังมีสิ่งมีชีวิตอื่นอยู่อีกนอกจากมัน เด็กน้อยไม่รู้ว่าเพราะอะไรเจ้าเฟยเฟย ถึงชอบลืมเหล่าปลานำโชคพวกนี้อยู่เรื่อย

บทที่ 15 เหล่าพี่ชายตัวน้อยที่เริ่มมีเล่ห์เหลี่ยม ถึงจะโดนความหล่อของพี่ช่างของเธอทิ่มแทงตายังไง เจ้าตัวน้อยก็ยังมีแก่ใจแอบกินเต้าหู้พี่ชายคนหล่อที่อุ้มเธออยู่ ด้วยการยกสองแขนสั้นป้อมขึ้นมากอดคอ ก่อนทิ้งแก้มอ้วนพิงซบข้างศีรษะเฉินหวงช่างยิ้มแฉ่งอย่างซุกซน เมื่อเฉินหวงช่างอุ้มน้องสาวตัวน้อยกลับไปรวมตัวกัน ตรงศาลากลางสวนที่ซ่งผู่เย่วนั่งอยู่ ก่อนวางเจ้าตัวน้อยแสนนุ่มนิ่มให้นั่งลงพักเหนื่อย และทิ้งตัวลงนั่งข้างๆกัน “มากันแล้วหรือเสี่ยวช่าง หย่าเออร์ มากินขนมกันก่อนนะ โอ้ หย่าเออร์มอมแมมเชียว ลูกคงเล่นสนุกมากใช่ไหมคะ” ซ่งผู่เย่วบอกเด็กน้อยทั้งสองที่พึ่งเข้ามานั่งในศาลา ก่อนถามลูกสาวแสนซุกซนของเธอ ที่ออกไปวิ่งเล่นจนมอมแมมเป็นลูกแมวคลุกฝุ่น ไม่รู้เล่นยังไงถึงได้ตัวเปื้อนขนาดนี้แตกต่างจากคนพี่ที่อุ้มมาส่งเลย “ฉะนุกก๊ะ! เจอฉมบัดเยอะเยย หนุจะฉะนะปี่จายแย่ยอน” เด็กหญิงบอกแม่ของเธอ และเอาไม้สลักรูปสัตว์ในถุงออกมาอวดอย่างมั่นใจ ก่อนจะหยิบขนมมาเคี้ยวหมุบหมับจนแก้มพอง เฉินหวงช่างที่มองอยู่เงียบๆ ยกมือเล็กขึ้นมาลูบผมนุ่มของเจ้าตัวน้อยขี้อวดอย่างเอ็

บทที่ 17 ว่าที่เพื่อนใหม่ของเจ้าตัวน้อย (1/2) ตอนนี้เด็กชายฝาแฝดหลี่เฟยฮุ้ย หลี่เฟยเจินกลายเป็นหนุ่มน้อยหน้าตาหล่อเหลาตัวสูงไปซะแล้ว ด้วยเพราะทั้งสองโดนฝึกฝนร่างกายจากหลี่เฟยหรง ผู้เป็นบิดาบ่อยๆ เพื่อเตรียมตัวเข้าโรงเรียนทหารในอีกหนึ่งปีข้างหน้า พวกเขาจึงมีลำตัวที่หนากว่าเด็กผู้ชายในวัยเดียวกัน พวกเขามีหน้าตาที่เหมือนกันมากถ้าจะแยกว่าใครเป็นใคร ต้องสังเกตที่แววตาแทน เพราะความที่หน้าตาเหมือนกันเวลาอยู่เฉยๆ ยังชอบทำหน้านิ่งเหมือนกันอีก หลี่เฟยฮุ้ยแววตาจะฉายแววฉลาดแกมเจ้าเล่ห์ และมีรอยยิ้มนิดๆ ติดมุมปาก หลี่เฟยเจินแววตาจะมีความซื่อตรง เมื่อมาถึงแล้วทั้งหมดก็ไปที่ห้องรับแขก เพื่อรอเฉินหวงช่าง เมื่อมีคนไปตามเขาแล้ว “พี่ชายช่าง หย่าเออร์มารับไปนั่งเล่นที่สวนส่วนกลางค่ะ ไปด้วยกันนะคะ” เฉินหวงช่างมาถึงแล้ว ก็โดนเจ้าตัวน้อยอ้อนชวนไปเล่นด้วยทันที เขาโตขึ้นกว่าเมื่อก่อนมาก ตอนนี้กลายเป็นหนุ่มน้อย หน้าตาหล่อเหล่ายิ่งกว่าเมื่อก่อนเสียอีก และในอนาคตในทุกช่วงวัย ก็น่าจะพัฒนาความหน้าตาดีไปอีกไกลโขแน่นอน “ได้ พี่จะไปด้วย น้องอยากให้

บทที่ 19 เพื่อนใหม่ที่น่าสงสาร เด็กชายขอบคุณเด็กหญิงตัวกลม ที่นั่งจุ้มปุ๊กอยู่บนเตียงข้างๆ ขาเขา “พอจะเล่าให้น้าฟังได้รึเปล่าคะ เกิดอะไรขึ้นกับหลานถึงได้ไปนอนหมดสติที่สวนอย่างนั้น ที่บ้านไม่มีผู้ใหญ่อยู่หรือ” ซ่งผู่เย่วถามออกมาแบบกว้างๆ ไม่ได้ถามถึงรอยฟกช้ำรุนแรงตามร่างกาย เพราะอยากให้เด็กชายตรงหน้า เล่าเรื่องทั้งหมดออกมาเอง เด็กชายเมื่อรู้สึกถึงความปลอดภัย เมื่อได้อยู่ใกล้ครอบครัวผู้ช่วยเหลือเขา ก็ยอมเล่าเรื่องออกมาทั้งหมด เขาชื่อหยางต้าหยวน บ้านอยู่ในเขตพิเศษ ถนนสายที่เจ็ด บ้านของเขามีแค่พ่อที่เป็นเจ้าบ้าน คุณแม่หรือแม้แต่ปู่ย่าตายายล้วนเสียชีวิตหมดแล้ว เขาไม่มีญาติที่ไหนอีก คุณแม่ของเขาพึ่งเสียชีวิตไปเมื่อหนึ่งปีก่อน หลังจากที่ท่านจากไปเขาก็อยู่กับป้าโจวหัวหน้าแม่บ้าน และแม่บ้านอีกสองคนมาตลอด ส่วนคุณพ่อของเขา ไม่ค่อยได้อยู่บ้าน เพราะต้องออกไปทำภารกิจบ่อยๆ ถึงจะยศพลโทแล้วแต่ยังไม่สูงพอให้ประจำอยู่ที่ปักกิ่ง ต้องออกทำภารกิจต่างเมืองอยู่ แต่เมื่อสามเดือนก่อน ที่คุณพ่อของเขาไปทำภารกิจแถวชนบทที่มณฑลหนึ่ง เขาก็โดนแม่ม่ายล