All Chapters of หลี่เฟยหย่า เกิดใหม่พร้อมโชคลาภมหาศาลในยุค 1960‘s: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 21 เติบโต เวลาที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว หลังเรื่องทุกอย่างของครอบครัวหยางคลี่คลาย หยางต้าหยวนพาหยางตงหยางบิดาของเขาไปทำความรู้จักกับครอบครัวหลี่ หยางตงหยางได้ขอคำปรึกษาเรื่องหาแม่บ้านคนใหม่ ตอนที่เขาต้องออกทำภารกิจหลังจากนี้ จะได้มีคนคอยดูแลลูกชายของเขา คุณย่าจางจึงช่วยจัดหาคนให้ ซึ่งไม่ใช้คนอื่นคนไกลที่ไหน เป็นครอบครัวน้องชายของลุงจงเกอคนขับรถ สามีของป้าฉางแม่บ้านใหญ่ของครอบครัวหลี่ ครอบครัวน้องชายลุงจงเกอมีกันอยู่สามคน จงกุ้ยชายวัยกลางคน ท่าทางคล่องแคล่วแววตาซื่อตรง ภรรยาของเขาและลูกชายอายุยี่สิบสองเป็นคนซื่อตรงไม่ต่างกัน พอทุกคนได้พบคนทั้งสามก็รู้สึกวางใจไปได้เปลาะหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ละเลยอย่างครั้งที่แล้ว เพราะมีตัวอย่างให้เห็นแล้ว หยางตงหยางจึงรบกวนครอบครัวหลี่ช่วยสอดส่องบ้างยามเขาไม่อยู่ด้วยอีกแรง พวกเด็กๆ จึงได้ไปมาหาสู่กันบ่อยๆ เจ้าตัวน้อยหลี่เฟยหย่าได้เพื่อนเล่นสมใจ อย่างที่ต้องการแล้วจึงมีความสุขมาก วันเวลาผ่านพ้นไปมีเหตุการณ์ต่างๆ มากมายเกิดขึ้นนอกเขตพิเศษที่แสนสงบและปลอดภัยแห่งนี้ ช่วงนี้ผู้คนไม่กล้าออกไปข้างนอกมากนัก หากไ

บทที่ 23 ความอิจฉา หนังจบแล้ว แต่คนดูอย่างกลุ่มเพื่อนของหลี่เฟยหย่ายังไม่จบ พวกเขาพากันเดินออกมาจากโรงภาพยนตร์ และพูดคุยเกี่ยวกับฉากต่างๆ อย่างออกรส แต่เมื่อพูดถึงสหายวัยเยาว์ในเรื่อง พวกเขาต่างก็พากันเศร้าที่หนึ่งในกลุ่มสหาย ยอมเสียสละชีวิตเพื่อให้เพื่อนๆ ของเขารอดไปได้ และขอให้ทุกคนออกผจญภัยอย่างนี้ต่อไปแทนเขาด้วย เด็กหนุ่มสาวคุยกันอย่างสนุกสนาน เห็นเวลาว่ายังเหลืออยู่อีกนาน ที่ลุงคนขับรถบ้านหวงจะมารับ พวกเขาจึงตกลงกันว่าจะไปเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้าก่อน แต่ทางไปห้างสรรพสินค้าต้องเดินเข้าตรอก ที่อยู่ข้างโรงภาพยนตร์ก่อนถึงจะเจอถนน ที่ต้องข้ามไปห้างสรรพสินค้าได้ ระหว่างทางเดินก็ผ่านซอยต่างๆ ที่แยกออกไปบางซอยก็เป็นซอยเปลี่ยวไม่มีคนเดิน ถ้ามีก็น้อยพวกเธอเคยมาทางนี้อยู่หลายครั้ง แต่ไม่มีครั้งไหนที่รู้สึกถึงลางสังหรณ์แปลกๆ เหมือนครั้งนี้เลย ถึงทางเดินจะเงียบแต่มันไม่เคยดูเปลี่ยวร้างขนาดครั้งนี้ เสียงพูดคุยกันระหว่างเด็กหนุ่มสาวเริ่มหยุดลง เมื่อต่างคนต่างก็รู้สึกได้ถึงบรรยากาศไม่ชอบมาพากล จึงรีบเร่งฝีเท้าเดินให้พ้นตรอกนี้ทันที

บทที่ 25 ร่วมแรงร่วมใจ “ฉันได้ยินพวกมันจะส่งพวกฉันขึ้นเรือไปขายนอกประเทศน่ะ แต่ฉันไม่รู้ว่าพวกมันจะส่งทุกคนขึ้นเรือไปเหมือนกันรึเปล่า” หลี่เฟยหย่าเล่าในสิ่งที่เธอแอบได้ยิน ที่พวกคนข้างนอกคุยกันให้ทุกคนรับรู้ แน่นอนว่าเมื่อพวกเขาได้ยินแบบนั้น ก็แทบอยากจะกรีดร้อง และวิ่งหนีออกไปจากที่นี่ทันที แต่ก็ได้แค่คิดเท่านั้นไม่ มีใครกล้าส่งเสียงออกไป ทำได้แค่รีบยกมือขึ้นมาปิดปากกันเสียงเล็ดลอดออกไป แม้แต่เด็กเล็กๆ ที่ไม่น่าจะควบคุมความหวาดกลัวได้ไหว พวกเขาก็ยังรู้จักเก็บเสียงได้ นี่ไม่ใช่ว่าทุกครั้งที่พวกมันเข้ามาต้องทำอะไรให้เด็กๆ กลัวมากขนาดนี้หรอกหรือ “ฉันมีวิธีพาทุกคนออกไปได้นะ แต่ต้องตกลงกันก่อน พวกคุณยินดีทำตามแผนของฉันรึเปล่า” หลี่เฟยหย่าไม่อยากปล่อยเวลาให้ล่วงเลยไปมากกว่านี้แล้ว ดูได้จากความหวาดกลัวของเด็กๆ แบบนี้ ต้องรีบวางแผนก่อนที่พวกมันคนใดคนหนึ่ง จะลงมาก่อเรื่องให้พวกเขาหวาดกลัวอีกรอบ “ตกลง!! ฉันเชื่อใจในมันสมองของเธอ ที่ผ่านมาจอมวางแผนแบบเธอไม่เคยพลาดนี่นา” สองพี่น้องฝาแฝด ตอบตกลงเพื่อนสนิทไปแทบจะในทันทีที

บทที่ 27 ชายเห็นแก่ตัวที่น่ารังเกียจ หลี่เฟยหย่าเดินนำเพื่อนทั้งสองออกมาจากที่ซ่อน ไปหาคุณพ่อของเธอที่กำลังจะแยกตัวออกตามหาเธอกับคุณลุงหลี่เจี๋ย “หย่าเออร์ ลูกกับเพื่อนปลอดภัยกันดีใช่ไหมบาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า” หลี่เฟยหรงถามลูกสาวคนเดียวของเขาด้วยความเป็นห่วง สองขาก็เดินเร็วๆ ไปจับตัวลูกสาวของเขาสำรวจไปมาด้วยความเป็นห่วง “คุณพ่อ หย่าเออร์ปลอดภัยดีค่ะ เฉิงเฉิง อ้ายอ้าย ก็เหมือนกัน แต่คุณพ่อต้องรีบให้คนไปพาทุกคนที่โดนจับตัวมา ออกมาจากที่ซ่อนในป่าก่อนนะคะ” เธอรีบหยุดคุณพ่อของเธอ ให้เลิกจับเธอหมุนหาร่องรอยบาดแผลก่อนที่เธอจะเวียนหัวไปมากกว่านี้ และบอกจุดที่ซ่อนของพวกเย่อ้ายเสิ่นไปอย่างละเอียด “ได้ เดี๋ยวให้คุณลุงหลี่เจี๋ยของลูกจัดการให้” หลี่เฟยหรงพูดจบ ซ่งหลี่เจี๋ยก็พยักหน้าให้เพื่อนเป็นการรับรู้ ก่อนที่เขาจะพานายทหารอีกสองคน แยกตัวออกไปตามทางที่หลานสาวบอกไว้ หลังซ่งหลี่เจี๋ยไปแล้วทุกคนที่เหลือก็พากันไป ที่หน้าเรือนไม้หลังใหญ่ เรือนหน้าที่สภาพของมันพังยับไม่เหลือชิ้นดี ทหารและตำรวจจัดการเหล่าคนร้าย บางส่วน

บทที่ 29 นักเรียนใหม่ สองวันต่อมา หลังเหตุการณ์ร้ายแรงจนขึ้นหน้าหนังสือพิมพ์ ในปักกิ่งจบลง หลี่เฟยหย่าก็มาโรงเรียนตามปกติ “โอ้… คุนคุน นายมาถึงโรงเรียนก่อนฉันอีกหรือเนี่ย” เมื่อเข้ามาแล้วเห็นเพื่อนชายตัวจ้ำม่ำ นั่งทานมื้อเช้าร่วมกับสองพี่น้องฝาแฝด เด็กสาวก็แกล้งลากเสียงทักทาย แกมหยอกล้อเขาอย่างสดใส “หย่าหยา ไม่บาดเจ็บตรงไหนใช่ไหม ฉันรีบมาโรงเรียน เพราะอยากเห็นกับตาให้แน่ใจ ว่าพวกเธอไม่บาดเจ็บกันตรงไหนน่ะสิ” หมิงคุนได้โทรคุยกับเพื่อนทั้งสามแล้วในวันหยุด แต่มันก็ไม่สบายใจเท่ามาเห็นเองกับตาแบบนี้ เช้านี้เขาจึงรีบตื่นมาเตรียมตัว พร้อมนำอาหาร และขนมถุงใหญ่มาแบ่งเพื่อนๆ เป็นการปลอบใจ ในแบบของเขาอีกด้วย “เลิกกังวลได้แล้วน่า พวกฉันก็โทรคุยกับนายแล้วนี่ เลิกรู้สึกผิดที่เอาตัวรอดคนเดียวได้แล้ว นายทำถูกแล้วละที่ไม่วิ่งย้อนกลับมา แต่เลือกจะหนีไปแจ้งตำรวจมาช่วยพวกฉันน่ะ” “ใช่ เฉิงเฉิง พูดถูกไม่เอาแล้วเลิกคุยเรื่องนี้ดีกว่า นายห่อของกินมาตั้งเยอะเพื่อเอามาปลอบใจพวกฉันแล้วนี่ หย่าหยาถืออะไรมาด้วยน่ะเต็มตะกร้าเลย”